Maandag 14 mei 2012
Napels – Vesuvius – Pompeii – Napels
Het is vijf uur in de ochtend en het regent pijpenstelen! Wat moet dat worden vandaag? Om kwart over zeven genieten we het ontbijt. Voor Italiaanse begrippen is dat heel redelijk. Dit is natuurlijk niet zo’n heel dure reis, dus de hotels en het ontbijt is navenant. Ik schep twee keer een kommetje yoghurt met muesli vol, verder een croissant, thee en besluit met koffie. Om half negen verzamelen we in de hal en even later stappen we in de bus. In zo’n drie kwartier rijden we naar de Vesuvius. Het is bewolkt en het waait behoorlijk. Het is droog, dat is wel belangrijk. Voor de toegang moeten we €8,- p/p betalen. Dat is toch een heel verschil met de Etna (die is veel duurder). Met een Engels sprekende gids lopen we gedeeltelijk rond de krater. Vanwege de harde wind kunnen we niet helemaal rond. Op sommige plekken slaat de damp van de rotsen af. Ach, dit zijn geen giftige dampen, het is regenwater dat verdampt. De Vesuvius is een actieve vulkaan en wordt constant met meetinstrumenten in de gaten gehouden. Met de fish-eye komt de hele krater er wel op. Er is wel iets vertekening, maar dat kan niet anders. Midden op de foto is een kaarsrechte weg te zien. Aan het einde van deze weg ligt de voormalige stad Pompeii, daar gaan we straks een bezoek aan brengen. We zijn al bij al een paar honderd meter gestegen en nu dalen we langs de hellingen van de Vesuvius af naar de parkeerplaats. Hier steken we een stukje af en lopen door losse lava naar beneden. Marike bedankt de gids (rechts) voor de bewezen diensten. We stappen weer in de bus en iets verder stoppen we bij een restaurant. Ziet het er hier wel een beetje redelijk uit? In elk geval zijn ze snel en heb ik mijn bestelde portie porc met frites, een cola en een espresso voor het opeten. We krijgen als toetje een ijsje. Voor z’n tweetjes zijn we €25,- kwijt. OK, we stappen weer in de bus en rijden naar Pompeii. Hier zijn we al eens eerder geweest, maar een herhaling is altijd leuk. Uiteraard is het hier druk, ook deze schoolkinderen gaan op bezoek. We moeten even wachten op de Nederlandstalige gids. Via het loket (€11,- p/p) lopen we het terrein op. Ai, dit is een behoorlijk grote stad geweest van ongeveer 20.000 inwoners. Grote delen van Pompeii zijn nog niet opgegraven en liggen onder een dikke laag as. Door de poort (toentertijd telde Pompeii 8 poorten) betreden we de stad. Ai, onze gids weet er veel van, het is teveel om allemaal te onthouden. In elk geval heeft er in Pompeii in het jaar 62 een zware aardbeving plaatsgevonden. Helaas wist men toentertijd niet dat dit een voorteken was van een komende eruptie van de Vesuvius.
Men begon gewoon weer de stad op te bouwen en zelfs uit te breiden. Op 24 augustus 79 ging het mis. Al dagenlang waren er kleine aardschokken geweest, maar daar maakte men zich niet zo druk om. Om één uur ’s middags barstte de vulkaan uit met een enorme zuil van as. Na ongeveer een half uur regende het as en puin op Pompeii. De aslaag bereikte al spoedig een hoogte van vier meter. De meeste bewoners vluchtten naar zee (Pompeii lag toen aan zee) en kwamen weg per boot. Degenen die waren achtergebleven kwamen om het leven tijdens de eigenlijke uitbarsting enkele uren later. Er kwam een gloeiend hete stroom lava, as, rotsblokken en giftige zwaveldamp vrij. Vermoedelijk zijn er 2.000 mensen in Pompeii omgekomen. Na de ramp is in opdracht van keizer Titus bekeken of de stad kon worden herbouwd. Daarvoor bleek er teveel verwoest. Na verloop van tijd werd het – door de lava – vruchtbare gebied in gebruik genomen als landbouwgrond en na enkele generaties wist niemand meer dat er een stad begraven was. We starten met een bezoek aan de Basilica (gerechtsgebouw). Bij de ingang van de bezienswaardigheden hangen bordjes met cijfers die verwijzen naar de plattegrond en het informatieboekje. Wel zo handig. Tja, dit is dan niet zo handig, een of andere onverlaat heeft het bordje gesloopt en vermoedelijk als souvenir meegenomen. Maar goed, dit is de tempel van Apollo gebouwd door de Grieken in de 3^e eeuw voor onze jaartelling. Hier is goed te zien hoe de Romeinen bouwden. Het Forum met op de achtergrond de Vesuvius. De afstand bedraagt hemelsbreed 10 kilometer. Het Forum meet 157 bij 33 meter en was toen helemaal voorzien van grote platen travertijn. Nu ligt er hier en daar nog een enkele plaat. De opslagplaats is ruim voorzien van amfora’s. In de 18^e eeuw werden bij toeval door boeren beelden gevonden. Deze kunstschatten vonden al snel hun weg naar adellijke lieden die daarmee hun villa’s opsierden. Pas in 1860 werd Giuseppe Fiorelli aangesteld als hoofd opgravingen. Hij stelde al snel bewakers aan om diefstal te voorkomen. Ook verzon Fiorelli de methode om gips in holle ruimtes te gieten en uit te laten harden. Op deze wijze werden slachtoffers ‘gereconstrueerd’. Enigszins morbide is het wel. Deze persoon heeft iets voor neus en mond gehouden om geen giftige dampen in te ademen. Helaas… De boog van Tiberius. De markt. Pompeii telde drie badhuizen, de vierde was in aanbouw. Wij bekijken het badhuis nabij het Forum. Tja, als je het kon betalen dan brachten de mannen de middag door in het badhuis. De vrouwen konden ’s morgens terecht. Tja, het is soms dringen geblazen in het badhuis, maar als ik even wacht maak ik een foto met de fish-eye lens. Het Thermopolium Caupona heeft op de plattegrond en in het informatieboekje nummer 68. Het is een afhaalrestaurant. Veel huizen in Pompeii hadden geen eigen keuken, dus was men aangewezen op afhaalmaaltijden. Dit is het huis van de tragische dichter opgegraven in 1824-1825. Achter de deur is een mozaïek van een hond te zien. Helaas staat de zon er verkeerd op. Een bakker. Alles staat er nog, hij kan zo weer aan het werk. Uiteraard zijn tijdens de uitbarsting alle daken ingezakt en teloor gegaan door de dikke aslaag. Daken zie je dus (bijna) niet in Pompeii. Fresco’s zijn wel te zien, helaas door de tand des tijds aangetast. De wolmarkt. Het is een beetje een zoekplaatje, maar deze tekening verwijst naar het…
bordeel. Vijf van deze kamertjes zijn er. Het stenen bed was toen voorzien van een matras.
Klein is het allemaal wel en privacy… ho maar. De fresco’s zijn enigszins aangetast door weer en wind, maar wereldberoemd.
De prostituees waren meestal slavinnen. Zo bouwden de Romeinen. Het Huis van de Ceii behoorde toe aan een welgesteld persoon. Dit dak is zeker van zeer goede kwaliteit, het heeft de aslaag gehouden! Het grote amfitheater ligt helemaal aan de andere kant van Pompeii. Zover komen we niet. Wel bezoeken we het Grote Theater met een capaciteit van 5.000 toeschouwers en het Kleine Theater. De capaciteit hiervan staat niet in het informatieboekje. Via de Foyer lopen we naar de uitgang. Tjonge, ik ben hier nu voor de tweede maal geweest, maar zou hier nog wel een week kunnen doorbrengen. Vooraf een jaar inlezen is in dat geval een aanrader.
Overigens, onze gids was buitengewoon deskundig, dat is toch wel een meerwaarde. Helaas was het tamelijk bewolkt, volgende keer hopelijk iets meer zon. Hierbij een link naar een site met informatie over Pompeii (www.romeinspompeii.net/index.html).
We stappen weer in de gereedstaande bus en rijden terug naar ons hotel in Napels.
Eerst brengen we de rugzakken naar de kamer en gaan daarna de straat weer op.
Wat me opvalt, Napels is vergeven van de verkopers. Ze komen alle uit ‘donker’ Afrika, als ik dat zo mag zeggen. De een leurt met zonnebrillen, een ander met tasjes en tassen en de volgende met broekriemen. Het is lastig te zien, maar deze verkoopt horloges. Moet de overheid hier iets aan doen? We lopen de Corso Umberto af, want ik wil graag het Castel Nuovo zien. Nou, dit is hem dan, het gebied er omheen is op de schop. Het is gebouwd door Karel I van Anjou in de 13^e eeuw. De Spaanse veroveraars gaven het gebouw in de 15^e eeuw het militaire uiterlijk. Momenteel is in het kasteel het Stedelijk Museum gevestigd. Om de hoek zien we een leuk restaurantje. Er zit nog niemand, maar we kunnen terecht. De gastheer heet Antonio en is een gezellige prater. We bestellen samen een warme salade en die is van goede kwaliteit. Sowieso schenkt Antonio een zeer goede huiswijn. Daarna komt voor mij het gefrituurde kalfsvlees met frites door. We besluiten met thee en voor mij espresso. We rekenen €48,- af voor al dit fraais en gaan op ons hotel aan. Onderweg fotografeer ik deze zwerver die deze kamer heeft geboekt.