Donderdag 4 juli 2013
Budišov Nad Budišovkou – Podhradí
Om kwart over zes sta ik op. Mijn kleding is weer droog en kan ik meteen weer aantrekken. Tegen half zeven lopen we naar beneden. Het ontbijt staat klaar.
We krijgen er een gebakken eitje en warme worstjes bij. Geweldig! Ik heb vreselijke dorst, gisteren heb ik beslist te weinig gedronken. Vier grote bekers thee gaan erin!
Menno gaat vast inpakken en ik reken af. Per persoon is het CZK429,- (€16,61). Dat is geen geld natuurlijk voor eten, douchen, slapen en ontbijt.
Ik loop naar de kamer. Het is nog vroeg, ik kan nog wel even op bed liggen.
Even na half negen lopen we naar beneden. In de gang ligt op een stoel een briefje.
Er staat (in simpel Engels) op dat ze om 10.00 uur terug is. De deur naar het restaurant zit op slot (logisch), maar ook de buitendeur is hermetisch afgesloten. Wat nu? We zijn opgesloten! Ik loop eens naar de achterkant. De achterdeur is open en ik kom op een terrasje uit. Het terras is omgeven door een muur van een meter of twee hoog en daarbovenop staat een stevig hek. Hm, langs de zijkant kan ik de muur beklimmen. Als ik daar op sta kan ik, dankzij mijn lengte, op en over het hekwerk klimmen. Ik zie enkele mensen naar mij kijken, maar ze lopen weer gewoon verder. Helaas, het lukt Menno niet om dezelfde truc uit te halen. Hij gaat het aan de voorkant proberen en ik loop even om. OK, het lukt, het raam links van de voordeur laat zich moeiteloos openen en daarna klimt Menno eruit. We zijn vrij! In de supermarkt koop ik nog een fles cola en een fles sinas. Verder heb ik in mijn rugzak nog een waterzak met water, aangelengd met ‘isostar orange’. Tja, gewoon water krijg ik eigenlijk niet weg.
Om negen uur gaan we op pad. Vandaag lopen we geleidelijk stijgend in 26 kilometer naar Podhradí. Dat valt hier toch op, het ene huis ziet er niet uit en het andere is om door een ringetje te halen. Over asfalt lopen we de stad uit. Later wordt het een jeeptrail en geleidelijk stijgen we van 500 meter naar 570 meter. Helaas zien we geen markering. Tja, we lopen voornamelijk op de markering. Sowieso is het prachtig weer en het landschap oogt mooi. Tja, we lopen al enige tijd in zuidelijke richting. Hebben we ergens een afslag gemist?
Op een gegeven moment zien we onze stad – Budišov Nad Budišovkou – rechts van ons liggen. Zo schiet het niet op natuurlijk. Over asfalt lopen we maar naar Svatoňovice. Bij het stationnetje slaan we linksaf en lopen voorlopig over asfalt in noordelijke richting. Het is 25 graden in de plus. We zitten hier niet op de E3, markering zien we niet. Ach, het landschap is mooi en daar gaat het om. Dit hertje heeft niet opgelet bij het oversteken. Even verder kunnen we over een bospad, dat loopt prettiger en rustiger. We komen uit op een weiland. Verderop is een dorpje, daar zal een weg zijn. In het dorpje loopt een weg, maar nog steeds zien we geen markering. Hm, we zien een pension annex restaurant. Helaas, het is nog gesloten. We gaan toch maar even zitten, ’t is rond half twaalf. Ik nuttig een bakje yoghurt met muesli en honing, dat is mijn favoriete lunch. Iets verder is een brug over een riviertje. Verdorie, ik zie een teek op mijn rechteronderarm. Ik voelde al iets kriebelen. Het is zo’n piepklein teekje, dat heet een nymf. Een tekentang heb ik niet bij me, sowieso is een nymf te klein om daarmee beet te pakken. Met mijn nagel gaat het ook, de nymf zat nog niet echt vast. Ik heb echt een gruwelijke hekel aan teken. Tot voor kort had ik nooit last van een teek, nu moeten ze me regelmatig hebben. Als je pech hebt kan je er goed ziek van worden tot invaliditeit aan toe. Om twaalf uur stappen we op. Het bedienend meisje is net aangekomen, maar ze doet alles op haar elfendertigst, daar wachten we maar niet op.
Veel tweede huizen staan er hier, het is best wel een mooie omgeving. Dit lijkt wel een kerkje. Zo te zien zit hij op slot. Iets verder zien we een restaurant, helaas is hij dicht. Hoewel, je moet achterom. Ik bestel koffie, het is mijn eerste bak vandaag. De koffie is nog goed te drinken ook en dat voor CSK 15,- (€0.58)! Het is 27 graden in de plus, ik vind het aan de warme kant. Je kunt hier alleen maar een complete warme maaltijd krijgen. Daar heb ik nu echt geen trek in. Gelukkig had ik nog een broodje van het ontbijt bij me gestoken. Na een uurtje bijkomen stappen we even na half twee op.
We lopen hier langs de rivier de Moravice. De rivier laat zich maar zo nu en dan zien. Hier wordt gewerkt. Iemand heeft een vrachtwagen zand/stenen besteld óf iemand dumpt hier illegaal een lading puin. Ik weet het niet, ik denk toch… Een rivier loopt vaak door het bos, zo ook hier. Soms is het pad smal en soms breed. Opnieuw – denk ik – tweede huizen. Prachtig toch, zo langs de rivier. Het pad is goed te belopen, als het regent zou het wel eens erg modderig kunnen zijn. Sowieso lopen we meestal in de schaduw, dat is lekker koel. Eindelijk, markering, we zitten weer op de E3. Naar Podhradí is het nog 10,5 kilometer. Even na half drie bereiken we een voormalig kuuroord. De naam van het dorpje is me ontschoten. Wel weet ik dat dit voor WO-II Duits grondgebied was. De Duitsers zijn in 1945-1946 weggestuurd naar Duitsland en mondjesmaat zijn hier toen Tsjechen komen wonen. In elk geval staat er aan de asfaltweg een ‘keet’ die dienstdoet als restaurant. Ik bestel een cola van een halve liter die me CZK 25,- kost (€0,97). Om drie uur vertrekken we weer. Door het voormalig kuuroord gaat het omhoog. Onderweg maak ik foto’s van dit uitgestorven gebeuren. Hoewel, het eerste hotel aan de weg ziet er goed uit. Door het bos gaat het omlaag en dan weer omhoog. We zijn niet alleen, we komen een groep hardlopers tegen. Is het een klas scholieren? Hoewel, ’t is vakantie, waarschijnlijk zijn ze van een ‘Colonie des vacances’. Het laatste stuk gaat echt steil omhoog naar een kapelletje. Hier pauzeren we even. Om vier uur gaan we weer op pad, in de verte ligt een dorpje. Voor de verandering krijgen we een stuk gravelweg te verwerken. Zo nu en dan kunnen we genieten van het uitzicht. In het midden de rivier de Moravice. Markering, we zitten hier op 405 meter hoogte. De kapel zat, meen ik, op 480 meter hoogte. Het is nog 5 kilometer, het begint op te schieten. Hoewel, onlangs is hier noodweer geweest en het smalle pad langs de rivier is bijkans onbegaanbaar. Verder gaat het ook nog steil omlaag en omhoog. Dit schiet zeker niet op. Na een kilometer of wat ploeteren wordt het pad beter begaanbaar. Er staan hier twee bermmonumenten, tenminste dat neem ik aan. Jammer, geen toelichting. We naderen de bewoonde wereld. Aan de overzijde van de rivier staan recreatiewoningen. Boven ons moet een stuwmeer liggen en ergens beneden ons een waterkrachtcentrale. Tegen zessen bereiken we een gravelweg. Nog wat verder lopen we langs de camping.
Er staan een aantal trekkershutten, maar bij allemaal zie ik een hoop jong volk en overal worden barbecues aangestoken. Wat een herrie! Wat mij betreft lopen we door naar het hotel. Dat is nog een kilometer of twee. Menno denkt er ook zo over. Tegen zevenen arriveren we bij het hotel, het is trouwens een Penzion. Tot mijn verbijstering zitten ze vol! Dat zit echt tegen. Het bedienend meisje spreekt nauwelijks Engels, dat schiet ook niet op. Tja, er is een hotel in de stad Vítkov, hier drie kilometer vandaan. Of terug naar de camping en daar proberen. Eerst maar een cola.
Ze hebben alleen dat ‘vieze’ nikola’ waar ik al eerder over schreef. Menno bestelt soep, dat doe ik ook maar. Nou, u ziet, het ziet er niet uit. En zo (sorry) smaakt het ook.
Het sneetje brood is Duits recept, dat is een enigszins zurig smakend product. Het spijt me, maar het meisje mag alles meenemen. Rond half acht lopen we naar de camping. Menno zet er goed de pas in, ik kan hem niet bijhouden. Als ik de camping bereik heeft hij al een onderkomen in een appartementenbarak geboekt. Nou het ziet er niet uit, maar er is een bed en een wc/douche op de gang. Ik ben dik tevreden! Eerst maar eten en dat kan hier gelukkig. Ik ga echt van de graat!
Het bedienend personeel (allemaal jongens) is razendsnel en ze spreken nog prima Engels ook. Ik bestel Porc met frites, groente en een biertje. Ik krijg de frites maar voor de helft op. Het ziet er goed uit en smaakt ook prima en dat voor CZK105,- (€4,07). Hoewel, Menno vermoedt dat de ober zich heeft verrekend. Nou, daarover ga ik niet in discussie, ik heb het wel gehad voor vandaag. Ik wil douchen en naar bed. Nog even een screenshot van mijn GPS.