Woensdag 3 juli 2013
Rýmařov – Valšov – Dětřichov nad Bystřicí – Budišov Nad Budišovkou
Om half zeven staan we op. Ik heb goed geslapen en ben maar één keer wakker geweest. Wel heb ik nog een beetje gehoest. Om zeven uur lopen we naar het restaurant en ons bestelde ontbijt staat al gereed. Om tien voor acht nemen we afscheid van Iva (Jana komt pas vanmiddag) en we lopen in twintig minuutjes naar het station. Dat zit toch een heel stuk verder dan ik gedacht had.
De stations in Tsjechië zien er stuk voor stuk uit of hier straks een wildwest film wordt opgenomen. Verder zit alles op slot en loketten ontwaren we ook niet. Er staat een trein(tje). Er zit een man in. Heeft hij hier de nacht doorgebracht? Of is het een forens? We gaan er maar bij zitten. Op een gegeven moment komt de man naar ons toe, met een draagbaar ‘kaartverkoopprintapparaat’. Voor z’n tweetjes betalen we maar liefst CZK73,- (€2,82). Het is wel voor 26 kilometer, niet gering. Tegen halfnegen neemt de conducteur voorin plaats. Hij start de diesel en even later rijden we weg. Deze man is behalve conducteur ook nog stoker en machinist! NS… leest u even mee? We boemelen door een prachtig landschap. De stationnetjes onderweg zijn net zo vervallen als dat in Rýmařov. Allengs stappen er meer passagiers in. De conducteur komt bijna handen tekort. Om negen uur bereiken we Valšov. We moeten hier overstappen, maar helaas gaat de volgende trein pas om 09.47 uur. Het restaurant (aan de weg) is gesloten. We gaan maar op een bank in het zonnetje zitten. De volgende trein is wat langer en luxer, maar meteen krijgen we controle, dat is ook wat waard. Om 10.01 uur bereiken we Dětřichov nad Bystřicí en gaan meteen op pad. We zitten hier op 615 meter hoogte en moeten om te beginnen naar Dvorce. Dat is 16 kilometer, maar daar komen er nog een stuk of tien bij. Iets verder ontwaren we een restaurant en het is nog open ook. Hier nuttigen we een bakje koffie. Iets erbij hebben ze niet (zoals meestal). Dat kost ons CZK78,- (totaal dus). Dat is nog duurder dan de hele treinreis!
Mwah, dit gaat iets moois worden, zowel voor de kinderen (en de moeders), maar ook voor de wandelaar. Zo te zien stookt het hele dorp op hout. De bomen in het bos staan op kruiwagenafstand, dat is lekker makkelijk. Kijk die ronde stapels naast het laatste huis, zo stapelde ik mijn hout ook (toen ik nog een houtkachel had). We lopen het dorp uit en meteen de bossen in. Al snel gaat het asfalt over in een houthakkerspad en is het stijgen geblazen. Het is nog aardig steil ook, maar op 800 meter hoogte wordt het tamelijk vlak. Ook deze boom hangt aardig vol met borden. Wij moeten rechtsaf, intussen hebben we er al 3,5 kilometer opzitten. Zo, dit is een beste versnipperaar. We kunnen er niet op wachten, maar zo direct wordt de berg takken (op de achtergrond) met de kraan in de versnipperaar gedaan.
De snippers gaan op de lopende band naar een container (niet zichtbaar op de foto).
Er zal beslist handel in zitten. ’t Is voorlopig voornamelijk bos. De zon staat erop, dus het contrast op de foto’s is hoog. Een zogeheten ‘hoogzit’. Deze is wel erg hoog. Het ziet er wel een beetje wankel uit.
Ik klim er maar niet op. Is dit iets ludieks? Dat lijkt me niet. Een of ander onderzoek? Op deze wijze blijft je auto wel mooi droog en ’s winters vrij van sneeuw. We naderen een dorpje. Het heet: Nové Valteřice.
Wat is dit voor vervallen gebouw? Het zou weleens een voormalige school kunnen zijn. De ingang lijkt mij aan de smalle kant. Wat staat daar nu boven? De uitgesleten letters zijn nauwelijks leesbaar. Ik doe mijn best:

Dem durchlauchtigsten Fürsten Johann von und zu Liechtenstein,

Dem gnädigsten Erbauer dieses Schulgebäudes in tiefster Ehrfurcht

Und Dankbarkeit gewirdnet van der Gemeinde Neuwaltersdorf 188’1

Ziet dat er uit als een restaurant? En dat in zo’n mini-dorp? En is het open? Het is net na enen, dus tijd voor de lunch. Een Palačinky, kan dat? Dat kan en zelfs een cola is mogelijk. Het is 21 graden in de plus, dus prima wandelweer. Ik voel me goed, weer veel beter dan gisteren. Verder bevinden we ons op 622 meter hoogte, dus de meters die we hebben gestegen, zijn we ook weer gedaald. Tegenover het restaurant staat een totaal vervallen kerk. In het grijze verleden zal dit een belangrijke ‘stad’ zijn geweest. We hebben er ongeveer 12 kilometer opzitten, dus we zijn nog niet op de helft. Ik moet CZK98,- (€3,80) afrekenen, dat valt mee. Snel verder maar weer.
We beginnen iets te stijgen over slecht asfalt. Vanmorgen liepen we uitsluitend door bossen, nu is het open landbouwgebied. Het schiet wel lekker op zo en in bijna anderhalf uur lopen we ongeveer 8 kilometer naar het stadje Dvorce. Op een terras – we gaan trouwens binnen zitten, want op het terras zitten mensen met een grote hond – nuttig ik een cola en Menno een echte Douwe Egberts. Is dit ook een voormalige school? We gaan weer, maar eerst maak ik mijn hoed nat. Het is nu 22 graden in de plus en zo’n natte hoed houdt het hoofd koel.
We beginnen met een stukje landbouwgebied. Daarna wordt het bos, maar dit keer een wat meer ‘open’ bos. En dan voor de afwisseling akkerbouw. Nu hebben we alles zo’n beetje gehad. Om half zeven lopen we Budišov Nad Budišovkou in. ’t Is aan de late kant. Best wel een bijzondere kerk staat er hier. Volgens de wandelgids zou er op het pleintje een Pension moeten zijn. Inmiddels is op het opgegeven adres een supermarkt gevestigd. Eerst maar eten, dan vragen we meteen of er hier nog een andere overnachtingsmogelijkheid is. Tja, die camping met trekkershutten zit hier ruim twee kilometer vandaan, daar is het eigenlijk al te laat voor. Het leuke restaurant dat we binnenstappen blijkt een ‘Bierstube’ te zijn. Op het pleintje hadden we ook een restaurant gezien, maar eigenlijk zag dat er niet uit. Zeg nou zelf! Maar ja, veel keus hebben we niet, dus we stappen binnen. Er zit een jongeman aan het bier (uiteraard) en intussen kijkt hij op de breedbeeld naar tennis (dat is dat spelletje tussen twee mensen die een bal overslaan over een laaggespannen net. Inderdaad, wie verzint zoiets). In elk geval worden we hartelijk ontvangen door een mevrouw van middelbare leeftijd, die prima Tsjechisch spreekt. Kunnen we hier iets eten (gebarentaal)? Dat kan en mevrouw brengt de Tsjechische kaart. Ik wijs gewoon het bovenste gerecht aan, dat gaat altijd goed. Nou, prima toch! Ik drink er een Radegast biertje bij. Dit merk bier smaakt toch iets minder ‘sappig’ dan het merk (welk?), dat ik tot heden kreeg voorgezet. Orchideetje belt, tja, ik ben aan de late kant. Ik zeg dat we in het stadje zijn aangekomen, aan het diner zitten, maar nog een overnachting moeten regelen. Dit soort berichten hakt er thuis wel in.
Eerst maar een schermafbeelding van mijn GPS. We hebben weer een behoorlijk stuk Tsjechië onder de schoenzolen. Die voel ik wel, tenminste, mijn rechterhiel vertoont een blaar. Ik heb nieuwe inlegzolen in mijn wandelschoenen, mogelijk komt het daardoor. Mevrouw komt even bij ons kijken. Ze maakt het internationale gebaar of we willen blijven slapen! Begrijp ik haar goed? Menno loopt met haar mee naar boven en komt opgetogen terug. Yes! We kunnen hier overnachten in een kamer met ‘tig’ bedden en een aparte doucheruimte.
Van opluchting bestel ik een ijsje. Oh ja, nog even naar Orchideetje bellen dat de overnachting geregeld is, dan kan ze ook naar bed. Gelukkig hoeven we niet meer naar de camping te lopen en maar hopen dat er nog een trekkershut vrij is. Kunnen we hier ontbijten? Zo rond een uur of acht?
Nou, ontbijten kan, maar als we het goed begrijpen moet ze van half zeven tot half tien haar kleinkinderen naar school rijden. Om half zeven dan maar? Dat kan.
Ik loop naar boven en tel op de kamer zeven bedden. De boiler is intussen warm, eerst maar onder de douche. Zoals meestal houd ik daarbij mijn wandelshirt, T-shirt en onderbroek aan. Een weinig (speciaal) sop, uitspoelen, uittrekken en uitwringen. Straks ophangen en morgen is alles weer droog. Als ik terugloop zie ik diverse rode sterren met Tsjechische teksten op de deuren. Menno zei al dat hier in het verleden door de Communistische Partij vergaderd werd. Nou, ik hoop dat ik hier rustig slaap.