Zaterdag 20 september 2008
Novgorod – St. Petersburg – Schiphol
Tegen negenen gaan we ontbijten en tegen tienen zijn we in het ‘Kremlinmuseum’. Aan de buitenkant van het museum wordt hard gewerkt. Alle pleisterlagen gaan eraf en worden opnieuw gestuukt. We kopen kaartjes voor de permanente en de tijdelijke tentoonstelling. Vreemd, daar moeten we speciaal om vragen! Op de benedenverdieping is er een permanente tentoonstelling van de prehistorische tijd tot ongeveer heden. Zeer de moeite waard.
Op de verdieping daarboven is een permanente tentoonstelling van 12^e tot 17^e eeuwse iconen. Deze zijn afkomstig uit kerken en kloosters die niet meer bestaan, danwel in zo’n deplorabele staat verkeren dat de iconen daar teloor zouden gaan. Sowieso hangen de iconen hier beter dan in kloosters waar het afwisselend koud en warm is en bovendien erg vochtig. Dan is er een tijdelijke tentoonstelling met kunstschatten uit een aantal sacristies. Het is allemaal goud en zilver wat hier blinkt en ook zijn veel kunstwerken rijkelijk voorzien van juwelen. Ook zeer oude documenten liggen hier. De boel wordt goed bewaakt, er zit een tot de tanden bewapende politieman in een hoek. Foto’s mocht ik in het museum nergens maken. Helaas, u zult zelf moeten gaan kijken. Uiteraard is dat geen ‘helaas’, een betere bestemming voor uw vakantiegeld zou ik niet weten. Als we het gezien hebben, lopen we naar buiten. De zon schijnt volop! Dat hebben wij weer, als we weg gaan slaat het weer om. Het is wel fris, maar daardoor kraakhelder. Tegen twaalven gaan de koffers in de bus en even later rijden we weg. Op naar St. Petersburg. We hoeven de stad niet in, het vliegveld ligt aan ‘onze’ kant. Het is weer erg druk en we staan zelfs een half uur in een echte file. Gelukkig betrekt het. De zon verdwijnt en het wordt nevelig. Waterkoud, daar zijn ze hier goed in. Tegen vieren zijn we op het vliegveld. We wisselen eerst maar onze resterende roebels in voor euro’s en gaan dan nog even naar het toilet. Pech, waar net geen rij stond, staat nu wel een rij. Dat betekent 20 minuten wachten. Ik vraag of er nog een stoel bij de nooduitgang vrij is en dat blijkt het geval. Ik krijg stoel 15E en Orchideetje stoel 16E. We zitten straks dus achter elkaar.
Om 17.00 uur staan we bij de tax-free winkeltjes. Daar zit niets voor ons bij, dus gaan we wat eten in het aanpalend restaurant. Om 17.40 uur verschijnt op de monitor dat we moeten boarden bij gate 4. Iedereen staat op en gaat de (rol)trappen af naar beneden. Daar is namelijk gate 4. We zijn nog niet halverwege of we zien op een monitor gate 6 staan. Dat is dus boven, daar komen we net vandaan. Tja, dat is nogal een gedoe als 200 passagiers van de ene naar de andere gate worden gestuurd. Zouden ze dat voor de gein doen? Uiteindelijk staan we om 18.00 uur bij gate 6 voor de security check. Deze keer moeten mijn bergschoenen wel uit. Het is complete willekeur. De toevallig aanwezige veiligheidsambtenaar bepaalt het volgens mij zelf. Wat me op de heenweg ook al opviel, waarom trekken zoveel dames een lage broek en een topje aan als ze gaan vliegen.
Nu moeten ze hun schoenen uittrekken en heb ik voluit zicht op brede rug- en bilpartijen. Straks moeten ze hun handbagage in de bagagebakken doen en dan krijg ik weer van alles en nog wat te zien. Tja, als je nu fotomodel bent en met je lijf je brood moet verdienen, dan kan ik me dat voorstellen. Mogelijk word je ‘gespot’ en heb je je volgende opdracht binnen. Maar de dames die ik zie zijn – aan hun vetrollen te zien – zeker geen fotomodel. Moet iedereen zien dat ze ‘vet’ overgewicht hebben?
Ik ga na het boarden aan het raam (stoel F) zitten. Ik zie wel wat er van komt. Dat blijkt een baggeraar te zijn die hier twee maanden gewerkt heeft en nu een maand verlof heeft.
Ik vraag vriendelijk of ik tijdens de start foto’s mag maken. Dat mag, maar daarna wil hij graag aan het raam zitten om wat te slapen. Dat kan ik me voorstellen. Deze man heeft twee maanden lang – weekend of geen weekend – 12 uur per dag gewerkt. De Boeing 737-800 loopt helemaal vol. Hoezo recessie? Ik zie door mijn raam dat de koffers erin zitten, wat mij betreft kunnen we weg. Precies 19.12 uur gaan we taxiën (we zijn iets te laat) en take-off precies 19.30 uur. We moesten eerst nog een landend vliegtuig voor laten gaan. Als we de startbaan opdraaien zie ik dat er meteen na ons nog een vliegtuig start. We maken snelheid. En we zijn al enige ogenblikken los. We draaien een bocht naar rechts. De dames komen langs. We krijgen een bakje salade (dat maak ik niet eens open), een warm broodje (het is warm, maar verder heeft het meer van stopverf weg), smeerkaas met kruiden en knoflook (ik lust wel smeerkaas, maar niet als daar kruiden en knoflook inzitten), en een kuipje halvarine (ik lust alleen margarine en roomboter). Bij de achterste dame bestel ik een flesje rode wijn, het is natuurlijk maar gewone tafelwijn, maar toch smaakt deze prima. Later is er nog een koffieronde en ook de koffie smaakt prima. Gelukkig had ik in St. Petersburg nog wat gegeten. Ik zet meteen mijn horloge en fototoestel twee uur terug. In plaats van 20.00 uur is het nu 18.00 uur. Verder is het een rustige vlucht. Op een gegeven moment komt er nog een dame langs met de vraag of ik een enquête wil invullen. Dat aanbod sla ik af, ik heb er mooi geen zin in om een luchtvaartmaatschappij (KLM!) af te kraken. Precies om 19.45 uur touch-down. Is dit de Kaagbaan? In elk geval hoeven we maar vier minuutjes te taxiën. Normaal komen onze koffers als laatste van de band, nu zitten ze vooraan. Dat is nog eens geluk hebben. Meteen maken we benen richting NS-station. De trein van 20.21 uur halen we op het nippertje. Zo’n geluk hebben we niet eerder gehad. Ook het overstappen gaat vlot. We bellen naar Peacocks of we nog terecht kunnen. Dat kan nog en rond half tien zitten we aan tafel. Ik bestel iets makkelijks en met een glas rode wijn erbij smaakt het prima.
Het zit erop. We hebben een prachtige reis achter de rug. Heel veel gezien. Zonder meer een aanrader. Tatjana, Olga, Ludmila en de andere leden van de groep: bedankt!