Zaterdag 3 mei 2014
Santana – Porto Moniz (Queimadas naar Ilha)
Om kwart over zeven staan we op en pakken de rest in. Om acht uur zitten we aan het ontbijt. Het is weer aardig druk. We horen van Roeland dat de bezettingsgraad van de hotels momenteel 92% is. Dat is hoog. In de meivakantie op de bonnefooi rondreizen is geen aanrader.
De zon schijnt, het ziet er prima uit. Om kwart voor negen checken we uit en wachten op de taxibusjes. Ze zijn een kwartiertje verlaat, dat kan gebeuren. Eerst rijden we naar de supermarkt om daar inkopen te doen voor de lunch.
Daarna rijden we over een bochtige weg door de bossen naar Queimadas, gelegen op 883 meter hoogte. Dat ‘you are here’ op de kaart staat duidelijk verkeerd, we bevinden ons aan het eind van de ‘gele’ weg. We lopen straks in westelijke richting langs een levada naar de waterval bij Caldeirão Verde. Daar lunchen we. Daarna lopen we in noordoostelijke richting naar Ilha waar we weer worden opgepikt. Mooi, het is tien uur, we gaan van start. Er staan handwijzers, een kind kan de was doen. En dit is dan de levada. Ten behoeve van de aanleg en het onderhoud ligt er een (wandel)pad naast. Vredig kabbelt het water omlaag. Soms lijkt het net of het water bergop loopt, maar dat kan niet, het is gezichtsbedrog. Ligt daar het stadje Santana in de verte? In de wegwijzer voor Madeira van John en Pat Underwood (Sunflower Books) wordt gewaarschuwd voor steile afgronden. Mensen met hoogtevrees wordt afgeraden om hier te wandelen. Dat advies lijkt mij overdreven, op alle locaties waar je langs een steile afgrond loopt zijn kabels gespannen. Glad is het hier en daar wel. Goede profiel wandelschoenen zijn hier een must. Goed kijken waar je de voeten neerzet is noodzaak. En wandelstokken, daarmee voorkom je val- en uitglijdpraktijken. We wandelen voornamelijk door bossen, maar geregeld kunnen we genieten van het uitzicht op de noordkust. In het halfduister (vandaar de vreemde kleur) maak ik deze foto van een helling waar het water omlaag druipt. De zon staat erop, het contrast is hoog. Ook hier weer kabels langs het wandelpad. De fauna beperkt zich tot een enkel meesje. Verder langs de levada. Wel oppassen dat je niet over een boomwortel struikelt. Een waterval. Ik snap niet waar al dat water vandaan komt. Ligt er soms een groot meer daarboven? Verder maar weer langs de levada. Ligt daar weer Santana in de verte? We hebben er 4,5 kilometer opzitten, nog 2 naar de waterval. Ik had niet verwacht dat Madeira zo bergachtig zou zijn. Ik dacht dat het één grote ‘bult’ zou zijn, maar die bult wordt wel ingesneden door talrijke kloven. Zo te lezen zijn ten behoeve van de levada’s meer dan 40 tunnels in de bergen uitgehakt. Wat een immens werk! Onze voorouders hebben met de aanleg van de dijken iets groots verricht, maar voor de toenmalige bewoners van Madeira neem ik mijn hoed af. De tunnels zijn niet verlicht! Daartoe hadden wij op aanraden van Djoser een zaklantaarn in de rugzak gestopt. Helaas, het ding blijkt leeg. Gelukkig hebben de andere groepsleden een werkende zaklantaarn, dus sluiten we ons bij hen aan. Verder zijn de tunnels op sommige plekken erg laag, ik stoot meerdere malen mijn bol. Modderig en glad zijn ze ook. Drie tunnels moeten we door. Eén is tientallen meters lang, maar de anderen zijn vele honderden meters lang. Om kwart over twaalf zijn we bij de waterval. Nou, zeker spectaculair. We zijn niet de enigen, tientallen mensen genieten hier de lunch. Dat doen wij ook, mijn rugzak voelt beduidend lichter als we weer op pad gaan. Overigens, het is 23 graden in de plus, een prima wandeltemperatuur. We moeten een stukje terug en weer een (twee?) tunnel door. Hier staan we bij de splitsing. Van hieraf lopen we naar Ilha, nog 3,8 kilometer. Ook nu weer op zijn tijd een prachtig uitzicht. Over het algemeen dalen we, maar hier gaat het iets omhoog. Ook het contrast is hoog. Het wandelpad wordt breder en beter begaanbaar. Daar kun je aan zien dat we een dorp naderen. Uiteraard begint een dorp met het eerste huisje. Elke bruikbare vierkante meter is in cultuur gebracht. Maar ook bloemen. Ik heb geen idee hoe ze heten. Steil omlaag, we zijn bijna in Ilja. En daar staat ‘ons’ taxibusje al op ons te wachten. Het is halfvier en we bevinden ons hier op 503 meter hoogte. We zijn dus zo’n 400 meter gedaald. Volgens de informatie van Djoser hebben we er 11 kilometer opzitten. Ik ben blij dat het taxibusje er staat en ik niet met een huurauto of openbaar vervoer naar het hotel moet zien te komen. Zelf een taxi bellen en uitleggen waar hij naartoe moet? Bordjes met straatnamen zie ik hier niet. Nee, laat maar. Nog even voor de liefhebber de GPS-track. We rijden naar Arco De São Jorge, een uitzichtpunt met een terras. Ons wacht een verrassing. Ann is vandaag jarig (dat wisten we al), maar ze trakteert op taart en een drankje. Voor mij wordt dat een biertje. Nog bedankt! Uiteraard nemen we het uitzichtpunt even mee, we zijn er nu toch. Een fruitverkoper staat er ook. We kopen bananen, een manja, druiven en sinaasappels. Hij zet ons nog aardig af, maar wat geeft het, wij steunen graag de locale economie. Tegen vijven vertrekken we en over de kustweg rijden we in westelijke richting naar Porto Moniz, gelegen uiterst west op Madeira.
Ons hotel Residencial Salgueiro (http://www.pensaosalgueiro.com)bereiken we tegen zessen. Hier blijven we maar één nacht. Nee, dit is het niet! Dit is het! Ook hier kunnen we in het hotel eten, net zo makkelijk.
We bestellen weer een salade voor ont tweetjes en dat is meer dan genoeg. Ik ben tenslotte geen k… Nou, dat begeleidend wijntje is uitstekend. Verder heb ik geroosterde kip besteld. Daar zit frites bij en ook weer salade.
Prima, maar er valt voor een kok niet veel aan te verprutsen. Voor de verandering neem ik een espresso als afsluiting. Deze is zeker niet verkeerd. We rekenen €37,40 af. Als het zo doorgaat houden we deze reis geld over. Nou ja, ’t zijn maar Euro’s. Om kwart over negen zijn we op de kamer. De TV blijft uit en ook voor lezen ben ik te moe.