Vrijdag 2 mei 2014
Santana (naar Cais do Sardinha)
Om kwart voor acht staan we op en om kwart over acht genieten we het ontbijt. Nou, ’t is druk. Er zijn nog een aantal groepen en zo te zien ook mensen die individueel reizen. Foto’s maken lukt dus niet. Sowieso een heel behoorlijk ontbijt met yoghurt + cornflakes, toast, scrambled egg (geen spek), cake en fruit.
Op de kamer pakken we de rugzak en de wandelstokken en lopen naar de receptie. Om half tien vertrekken we met onze twee taxibusjes. Eerst rijden we naar de supermarkt bij de uitvalsweg van Santana. Nou, dit is een hele grote!
In (inkt)vis zijn ze goed gesorteerd. Als ik dat zo zie liggen, dan denk ik vanavond maar iets anders te eten. Orchideetje doet inkopen voor de lunch, daar is ze beter in dan ik. Om tien uur rijden we weer. Op naar de start van de wandeling voor vandaag.
Als we rond half elf uitstappen ontwaar ik dit bord. Helaas beheers ik de Portugese taal niet, maar het gaat over Euros en de vlag van de EU staat links onderaan. In dit project zit dus ook geld van ons! We bevinden ons hier op de uiterste oostpunt van Madeira, Ponta De São Lourenço geheten. Het is een schiereiland en vandaag lopen we zowel heen als terug hetzelfde pad naar een verlaten huis waar we gaan picknicken. Zo te horen is het in totaal 8 kilometer. Stijgen en dalen ongeveer 180 meter, dus dat moet goed te doen zijn. Iets verder staat dit bord, het is 3 kilometer naar Cais do Sardinha, dat is dat verlaten huis. OK, we gaan op pad. Nou, dat pad ziet er goed uit, het is netjes bestraat. Wat een onherbergzaam gebied trouwens, het doet me denken aan Schotland en Noorwegen. Verderop moeten we stijgen. Het pad loopt met een rechterbocht naar een pas. Het waait hier wel erg hard! Vanmorgen was het bewolkt, maar inmiddels komt de zon er doorheen. Uitzicht op zee. In de verte zie ik een ‘gat’ in de rotsen. Op de voorgrond een zalmkwekerij. We zijn niet de enigen die hebben gekozen voor deze wandeling. Een sliert mensen spoedt zich oostwaarts. Toch staan er overal bloemen op dit schiereiland, ze zullen het best wel moeilijk hebben. Op een aantal plaatsen hebben we een spectaculair uitzicht op de kliffen en de zee. En een stukje verder kunnen we afdalen tot aan de branding. De keien zijn in de afgelopen eeuwen mooi glad en rond geslepen. In onze binnentuin zouden ze niet misstaan, maar ja, Transavia vraagt mij teveel voor extra kilo’s. Uiteraard moeten we weer stijgen, daar ligt het pad nu eenmaal. Sowieso fraaie uitzichten op zee. Kijk, daar in de verte ligt de Cais do Sardinha, een buitenhuis uit het begin van de vorige eeuw van een zakenman uit Funchal. Ook hier staan bloemen. Nou, prachtig toch. De palmen detoneren wellicht een beetje in dit desolate landschap, maar alla. De familie heeft het buitenhuis in 1996 verkocht met de restrictie dit te gebruiken voor natuureducatie. Dat moet zeker nog van de grond komen, want de boel zit op slot. Er staan picknickbanken, daar gebruiken we de meegenomen lunch. Hier is niets te koop.
Tegen kwart voor twee starten we met de terugweg. Vlakbij de Cais is er een stukje strand. De jongelui beneden hebben zich ongetwijfeld met de rubberboot laten brengen. Nou ja strand, keien dus. Deze bloemen had ik op de heenweg gemist. Verder maak ik geen foto’s, het zou een herhaling zijn van de heenweg. De zon is goed doorgekomen, wel staat er nog steeds een harde wind. We lopen vlot door en precies om drie uur staan we op de parkeerplaats. Intussen heeft daar een ijscoboer zijn mobiele nering neergezet. Daar maken we uiteraard gebruik van, we hebben het verdiend! Voor de liefhebbers de GPS-track en ook een foto van het informatiebord dat op de parkeerplaats staat. Om halfvier komen de taxibusjes aanrijden en om vier uur zijn we weer in ons hotel. Orchideetje gaat douchen, ik neem plaats in de bar met een glas wijn en na mijn emails start ik met: ‘Wat is de Wat’ van Dave Eggers. Het is de biografie van Valentino Achak Deng, een Soedanese vluchteling. ‘Wat is de Wat’ is toch een rare titel voor een boek? Dat kan toch niets wezen? Toch is dit boek mij door Orchideetje aanbevolen. Nou, ik word er door gegrepen!
Om zes uur ga ikzelf douchen en omkleden. Om zeven uur verzamelen we in de receptie en lopen in 10 minuutjes naar restaurant Estrela do Norte. Het is een pizza restaurant. Gelukkig regelt Roeland voor ons een tafeltje apart. Ik bestel een glas rode wijn, groentesoep en een pizza 4-seizoenen.
Meteen wordt er een schaaltje knapperig brood neergezet. Prima en ook de wijn is boven verwachting. Het is een wijntje van het wijnhuis Herdade Do Esporao 1267. De groentesoep komt door en deze is rijk gevuld. Dan de pizza. Ai, deze is van Italiaanse kwaliteit met een knapperige bodem. Vandaag had ik weinig gegeten, tijdens het wandelen heb ik nooit veel trek. Hoewel ik mijn best doe, de pizza krijg ik net niet op. Ook Orchideetje krijgt haar schotel tagliatelle met garnalen maar half op, ook dit was weer een portie naar ‘Chinees’ model. Het is inmiddels acht uur en nu pas komt er nog een aantal eters hun opwachting maken. Tot nu waren wij met onze groep de enigen. Ik bestel nog een glas rode wijn en Orchideetje thee. We vragen de rekening en die behelst €30,35. Dat is (voor onze begrippen) gewoon te geef. Is verhuizen naar Madeira een optie? De groep zit nog aan de pizza, maar wij stappen op. We hebben het wel gehad voor vandaag. Om kwart over negen zijn we op de kamer en pakken alvast gedeeltelijk in.