Donderdag 1 mei 2014
Amsterdam Schiphol – Funchal – Santana
Om 03.45 uur gaat de wekfunctie van mijn mobiel. Meteen gaat de telefoon om ons te wekken. Dat werkt hier dus wel. Ik heb prima geslapen, wel wat kort. We bereiden thee, het staat ervoor. Om 04.15 uur checken we uit, volgen de borden ‘Luggage claim’, melden ons bij het loket van de Koninklijke Marechaussee, lopen door de bagagehal en door de douane. Nu staan we in de aankomsthal, het was nog een hele wandeling. Op naar boven, naar de vertrekhal. We staan in Lounge 3 en moeten helemaal naar Lounge 1. OK, dat wist ik wel, daar zit Transavia sinds jaar en dag. Het is druk, maar dat weet je tijdens de meivakantie. Toch zijn we onze bagage vlot kwijtOok de security laten we snel achter ons. Tja, ik ben de fles Bitter Lemon met een restje erin kwijt, dat was ik helemaal vergeten. Wanneer houden ze daar nu eens mee op? Als ze je ter controle een slokje laten drinken, laat je dat wel uit je hoofd als het vloeibare springstof is.
In Lounge 1 kunnen we kiezen uit het Sandwich restaurant (met die groene bogen) of de Starbucks. Het wordt de laatste. Daar zitten we om 05.00 uur, nog 50 minuutjes tot we kunnen boarden. Dat zal hem zijn, het regent trouwens en best wel hard. De bovenste is het. Vreemd dat de vlucht KL 2697 heet, maar door Transavia onder vluchtnummer HV 630 wordt uitgevoerd. Om 06.10 uur kunnen we daadwerkelijk boarden. Nou, volle bak (bijna). We vliegen met een Boeing 737-800, maar dat had iedereen al gezien. Om exact 06.30 uur gaan we taxiën. We vertrekken vanaf de Kaagbaan en het is 3 uur en 40 minuten vliegen. Ik zie nog een Transavia vliegtuig en eentje van TUI. Het gas gaat erop. Het regent hard en het is zwaar bewolkt. Zes minuutjes later zitten we boven de wolken. De broodjes van Transavia zijn zoals bekend niet om te eten, we houden het bij een beker koffie/thee. Voor beide betaal je €2,75.
Verder lees ik wat in de gids van Madeira, daar was het nog niet van gekomen.
Hm, Madeira meet 23 x 57 kilometer en is daarmee net zo groot als de provincie Utrecht. Denk niet dat je zo van de ene naar de andere kant rijdt, de wegen zijn steil tot wel 30% en zelfs 45%. Zo te lezen is het een autonoom Portugees eiland en elke Nederlander zegt meteen: ‘bloemeneiland’. Er wonen net geen 300.000 mensen. Elk jaar komen er wel 500.000 toeristen. Zandstranden zijn er niet, hooguit hier en daar een stukje zwart ‘lavastrand’.
Dan de zogeheten ‘Levada’s’. Dat zijn watergangen aangelegd vanaf de 16e eeuw om regenwater van de noordelijke helft van het eiland te transporteren naar het drogere zuiden. Daar gaan we de komende dagen een aantal keren langs wandelen. In totaal ligt er 2150 kilometer levada, dus voorlopig kunnen we vooruit.
De hoofdstad Funchal ligt aan de zonnige zuidkust. Daar bracht ik vele, vele jaren geleden een dag door.
Nou, het schiet op, ik zie de vulkanische toppen boven de wolken uit. Let de piloot wel een beetje op! We zakken door de wolken en krijgen zicht op de kliffen. Tjonge, goed steil! Ik neem toch aan dat dit Funchal is. En dat is het vliegveld. Om de ‘grote’ jongens te laten landen is de landingsbaan een stuk verlengd (in 1977 en in 2000) en op ‘hoge neuten’ geplaatst. We zitten er wel een ietsiepietsie naast, ik neem aan dat de piloot dat ook gezien heeft. OK, ze zitten niet te slapen voorin, we maken al dalend een bocht van 180 graden. Zitten we intussen niet aan de lage kant? Sowieso staat er een boel zijwind en de piloot moet alle zeilen bijzetten om recht voor de baan uit te komen. Ik zit erop te wachten dat hij volgas geeft en een tweede poging gaat ondernemen. Het valt mee, redelijk netjes zet hij de Boeing neer. Tja, Funchal staat in de top tien van lastigst te landen vliegvelden.
We taxiën naar de aankomsthal. Oeps, het is wel zwaar bewolkt, we zijn toevallig wel voor het mooie weer naar Madeira gekomen! Het is 10.15 uur Nederlandse tijd, maar hier is het een uur vroeger. Horloge en fototoestel stel ik handmatig in, mijn mobiel doet dit straks automatisch.
De bagage komt vlot door en daarna worden we opgevangen door onze Nederlandse reisbegeleider Roeland. Twee taxibusjes staan voor ons gereed en daarmee rijden we (we zijn met 12 personen) naar Santana. Dat ligt hier op zo’n uurtje rijden vandaan aan de noordkant van het eiland. Het lijkt me lastig rijden hier, tenminste als je de weg niet weet. Ik ben blij om met Djoser op reis te zijn gegaan, hier zelf rondkachelen met een huurauto zie ik echt niet zitten. Rond half elf zijn we in hotel O Colmo (www.hotelocolmo.com/en/main.html).
Roeland verzamelt ons en onder het genot van een bak koffie praat hij ons bij. Hij heeft al een week Madeira achter de rug en na ons komt er nog een groep van Djoser. Het water kan hier gedronken worden, wel smaakt het iets naar chloor. In de supermarkt – daar gaan we straks heen – kunnen we eventueel flessen water kopen. Gratis WiFi is er, maar alleen in de receptie. Elke avond ligt er bij de receptie een informatiebrief. We worden verzocht €20,- in de fooienpot te storten. Het ontbijt is zoals bekend inbegrepen, tijdens de wandelingen lunchen we onderweg. Daartoe koopt iedereen elke ochtend in de supermarkt het benodigde. Het diner is niet inbegrepen in de reissom. Meestal kan in het eigen hotel gedineerd worden en anders krijgen we adressen van restaurants op loopafstand. We kunnen ervoor kiezen om alleen of in kleine groepjes te dineren of met de hele groep. Betaling ieder voor zich of – als iedereen zo’n beetje hetzelfde heeft gehad – de rekening hoofdelijk omslaan. Sowieso: Vrijheid = Blijheid. Toevallig is dat ook mijn persoonlijke motto. We krijgen het mobiele nummer van Roeland en hij vraagt ons een sms’je te sturen. Dan heeft hij meteen ook al onze nummers. Kijk, dit is nu professioneel bezig zijn. Verder stelt hij voor om in het hotel te lunchen en daarna een wandeling in en rond Santana te maken.
Daarna mogen we ons voorstellen. Ik vertel meteen dat ik nogal doof ben en ondanks gehoorapparaat gesprekken gevoerd in een restaurant totaal niet kan volgen. Dat is niet alleen irritant voor mijzelf, maar ook voor degene die het woord tot mij richt. Ik vraag dan ook begrip omdat Orchideetje en ikzelf in principe een tafel voor ons tweetjes reserveren voor het diner. Gelukkig heeft de groep daar alle begrip voor.
We kunnen om half één lunchen in het hotel. Zoals gebruikelijk (buiten Nederland) is het een warme lunch. Nou, ik heb best wel trek. Vanmorgen heb ik bij de Starbucks alleen een rozijnenbroodje gegeten (en een dubbele espresso) en nog een laatste boterham van thuis. Tja, om vijf uur heb ik nog niet zo’n trek.
Wat zullen we eens bestellen? Het wordt één salade, die we met zijn tweetjes gaan delen. Uit ervaring weet ik dat salades veelal aan de ruime kant zijn. En ik ben nu eenmaal geen konijn. Verder bestel ik geroosterde kip, daar kan de kok (en ik) zich geen buil aan vallen.
Nou, het klopt, voor ons tweetjes is de salade meer dan voldoende. En de geroosterde kip wordt begeleid met rijst én frites. Verder worteltjes met doperwten. Die geroosterde blokjes blijken na doorproeven vis.
Update: zo te horen heet dit gerecht ‘Polenta’.
Orchideetje geniet sowieso van een vismaaltijd. Voor dit alles betalen we inclusief de drankjes €37,-. Dat is erg goedkoop (vinden wij). Voor de deur staat een Porsche GT3 geparkeerd. Een prachtige auto, maar tot mijn (financiële) geluk pas ik er niet in (weet ik van een eerdere poging). Rond het hotel staan plenty bloemen. Madeira doet zijn bijnaam eer aan. Verder staat er een informatiebord met een landkaart. Zoals gezegd gaan we wandelen in en rond Santana. Al meteen zien we een ‘origineel’ Santanahuis. Driehoekig van vorm en felgekleurd. Dit ter onderscheid van de ongeverfde uitvoering die dienst doet als stal. Uiteraard is dit exemplaar speciaal voor de toeristen neergezet, maar verderop staan er ‘echte’. Overal staan Paradijsvogelbloemen. Tja, ik ben niet zo’n kenner, maar een aantal groepsleden weet het. Een kerk staat er uiteraard ook, die nemen we even mee. Nou, het verbaast mij om in zo’n relatief klein stadje als Santana zo’n rijk gedecoreerde kerk aan te treffen. Het hoofdaltaar is verbluffend en ook in de zijkapellen staat veel moois. Toentertijd zal deze stadskraan wel veel gebruikt zijn. De perken staan vol met de ‘Middagbloem’. Dit huis heeft betere tijden gekend, maar ’t is crisis. Die luiken en dat verfwerk komen mettertijd wel weer. De hibiscus zie je ook overal staan. Er zijn meer dan 200 soorten, maar dit soort zie je hier het meest. Zo te zien wordt dit Santanahuisje nog steeds bewoond. Zoiets lijkt me ideaal voor Oma. De witte Aronskelk staat ook overal. Het wordt landelijk, we lopen Santana uit. In de verte de zee. Opnieuw de Middagbloem, maar nu de rode variëteit. Opnieuw zicht op zee, maar ook op een stukje wegennet. Dat ziet er goed uit. Zou er ‘geleend’ EU-geld inzitten? Opnieuw een Santanahuisje. Ook deze ziet er bewoond uit. De post wordt hier aan huis bezorgd. Het Rooms-Katholieke geloof is hier ingebakken in de volksaard. Dit tegeltableau slaat op de verschijning van Maria aan drie herdertjes geheten: Francisco, Jacinta en Lucia. Dit vond plaats in Fatima in Portugal in het jaar 1917. Opnieuw zicht op zee. Tja, het is enigszins bewolkt en nevelig. Ik hoop dat het de komende dagen wat zonniger wordt. Koud is het niet, zo’n 24 graden in de plus. Alle hellingen staan vol met de Agapanthus. In Nederland moet je ze bij vorst binnenhalen, vandaar dat ze meestal in potten staan. Steile kliffen zijn er hier met in de verte een waterval. Zicht op zee. Het valt me op dat de hele kuststreek bewoond is en dat elk stukje land in cultuur is gebracht. De Oost-Indische kers zie je zowel in tuinen, maar ook overal in het wild. Hier zijn ze een of ander knolgewas aan het rooien. Het zijn geen aardappels, daar is het nog te vroeg in het jaar voor. Zijn het ‘zoete aardappelen’? Ik houd me aanbevolen voor de juiste naam. Hier kun je met een kabelbaan omlaag en gelukkig ook weer omhoog. Het kost €5,- voor een retourtje. Sommige groepsleden doen dat, maar wij geloven het wel, we wachten hier boven. We bevinden ons hier op 322 meter hoogte. Als we weer compleet zijn aanvaarden we de terugweg. Onderweg fotografeer ik deze tevreden geit, zoals ongetwijfeld bekend is de geit de koe van de arme (man). Ook hier bloeit de Agapanthus voluit. Kijk, dit zijn ‘gewone’ aardappelen. Ze zijn al wat verder dan in Nederland, maar de knolletjes zijn nog veel te klein om nu al te oogsten. Deze had ik nog niet, dacht ik zo. Dit Santanahuisje lijkt me ook bewoond, alleen nu even niet. We kopen nog water en nog zowat in de mini supermarkt om de hoek van het hotel. Precies om half vijf stappen we ons hotel in. Sowieso een mooie wandeling om in te komen en de sfeer te proeven. Het ziet er allemaal een tikje armoedig uit, echt ‘booming’ is het hier niet. Maar ja, als we in de EU de ‘rijkdom’ van het Noorden herverdelen richting Zuiden, dan moeten we in Nederland ook allemaal aan de moestuin en de geit.
Voor de aardigheid de GPS-track die we gelopen hebben. In de bar van het hotel bestel ik een glas rode wijn, nu kan het er nog vanaf. WiFi draait hier, dus kan ik mijn mail bekijken en het nieuws lezen. Al snel ga ik naar iBooks.
Om zeven uur kunnen we aan tafel, gelukkig hebben we weer hetzelfde tafeltje (apart) van vanmiddag.
We bestellen tomatensoep en een kipsalade (voor ons beidjes). Voor mij weer rode wijn en voor Orchideetje Fanta. In een uitgebreide (vlees)maaltijd hebben we geen zin, vanmiddag hebben we ook al uitgebreid gegeten. Nou, de soep is bijna stroperig van de tomaten en er zit een gekookt ei in. Ai, Prima! De salade blijkt een hele ‘hap’, ze doen hier niet aan kleinzielige porties. Brood erbij en boter. De kip blijkt geen garnering, nee, er zit heel veel kip in de salade. Zo komen we nog rijkelijk aan onze eiwitten. Opnieuw: Prima! We besluiten met fruit. Ook dat is prima (voor mijn bloed). In totaal rekenen we €28,- af voor al het genotene. Dat valt opnieuw erg mee.
We gaan naar de kamer en ik moet nog douchen. Daarna pak ik Inferno en lees dat uit. Uiteraard ga ik de plot niet verklappen, het boek is toch wel een aanrader. Morgen een nieuw boek uitzoeken.