Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Cinque Terre
zaterdag 14 mei t/m zaterdag 21 mei 2011

Zaterdag 14 mei 2011
Amsterdam – Bonassola
De trein is mooi op tijd en probleemloos sporen we naar Schiphol. Het is bewolkt met hier en daar een plekje blauw. Een bui behoort vandaag tot de mogelijkheden. Gaat het weer veranderen? Het is al wekenlang droog en zonnig, de boeren klagen. Elektronisch ingecheckt had ik gisteren al, we kunnen op Schiphol meteen door naar het bagage drop-off punt. Voor het eerst zie ik de automaten waar je bagage zonder tussenkomst van personeel kunt ‘afgeven’. Helaas, vandaag doen de automaten het even niet, dus moeten we toch in de rij voor een juffrouw. Dat duurt even, maar het is niet anders. Bij de security staat ook al een lange rij, maar het gaat bijzonder vlot. Ik zie een Nederlandse moslima, van top tot teen gesluierd, in de rij staan. Tja, ik ben toch van mening dat we deze veiligheidsmaatregelen te danken hebben aan het moslimextremisme. Het is al begonnen ten tijde van Yasser Arafat. Ik kan toch niets veranderen aan het Palestijnse probleem? Mijn bergschoenen moeten uit, mijn riem moet af, mijn jack moet in het mandje, het bekende ritueel. Ik krijg een groen lampje, dat valt toch weer mee. Het is 08.50 uur, we hebben nog 40 minuten tot het boarden. Tijd voor koffie, dat kan boven.
Daar zijn we vaker geweest en het is er een stuk minder druk dan beneden. Op naar gate C14 waar we ruim voor half tien zitten. Kijk, daar staat onze Boeing 737-800. De catering staat voor en achter, de bagagekarren worden geleegd en de ‘fuel’ komt net aanrijden. Tjonge, dat Schiphol is toch wel een echt bedrijf. Om 09.40 uur kunnen we boarden en al snel zit ik op mijn plekje aan de nooduitgang. Stoel 14A om precies te zijn. Daar heb ik dan wel €20,- extra voor betaald, maar goed, dan heb je ook een stoel waar je comfortabel zit. Ik zie dat rij 13 ook aan een nooduitgang zit, maar die rij was niet boekbaar. Vreemd eigenlijk. Het toestel loopt intussen helemaal vol. Er is iets met een koffer. Als dat lang gaat duren missen we ons ‘slot’. Dan gaat het helemaal lang duren. Gelukkig, de koffer is gevonden en we gaan om 10.24 uur taxiën
(in plaats van 10.10 uur). Op de achtergrond van de foto de lege bagagekarren en de verkeersleidingtorens. Het is druk, er zitten sowieso drie toestellen voor ons en er komen er twee terug taxiën. Om 10.36 uur take-off en al snel maken we hoogte. Na twintig minuutjes (dat is toch snel), krijgen we een glas (geen blikjes meer) drinken en twee broodjes. Hier moeten we het voorlopig mee doen. Hier zitten we dik boven de wolken en boven de Alpen. Hier is goed te zien dat ik recht boven de vleugel zit, dit is ook de plek waar het vliegtuig het sterkst is. Uiteraard is dat maar bijzaak. Halverwege is er nog een klein beetje turbulentie, maar de vlucht verloopt verder vlekkeloos. De daling naar Milaan wordt ingezet, hier vliegen we net boven een steengroeve. Nog een tiental hoogtemeters scheiden ons van de landingsbaan. Hier taxiën we naar de gate. Volgens de gezagvoerder is het 20 graden in de plus, maar bewolkt. Dat laatste is goed te zien. Tjonge, we gaan toch hoop ik geen regenweek tegemoet? Om half een hebben we onze bagage van de band geplukt en ondertussen worden we aangesproken door Marcella, onze reisleidster. Dit keer hebben we voor het gemak een (wandel)reis geboekt bij Djoser (http://www.djoserwandel.nl/wandelreis_italie/wandelreis_italie_8_dagen/).
Nagenoeg dezelfde reis wordt ook uitgevoerd door de SNP (http://www.snp.nl/reis/italie/a/cinque_terre), maar dan loop je via drie hotels. Verder gaan zij een stukje hoger de bergen in, vandaar dat wij hebben gekozen voor Djoser.
Een nadeel is wel dat je vliegt op Milaan en niet op Pisa. Dat betekent dat we nog een busrit van 3 uur voor de boeg hebben (in plaats van 1 uur). Uiteraard maken we kennis met de overige groepsleden, totaal 16 in getal. Dat is een mooi klein groepje, dat heeft zo zijn voordelen. Halverwege de busrit stoppen we nog even bij een ‘Autogrill’, waar ik mijn eerste dubbele espresso scoor. Tjonge, dat smaakt toch anders (beter!) dan in Nederland. Waar ligt dat nu toch aan?
Om half vijf bereiken we hotel Albergo Lungomare in Bonassola.We krijgen kamer 3 en eerst pakken we onze weekendtas/rugzak uit. Zullen we een rondje lopen? Om half zeven moeten we in het hotel terug zijn voor een bespreking.
We hebben dus bijna anderhalf uur. Bonassola is maar klein. Kijk, dit restaurant om de hoek ziet er wel leuk uit, het heet: Malvina. Zoals de laatste tijd (enkele jaren?) gebruikelijk is alleen het ontbijt bij de reis inbegrepen, lunch en diner moet je zelf regelen. Ik ben daar wel blij mee, hoteliers bezuinigen op ‘groepseten’, en bovendien heb je dan weer met de groep te maken. Als we van het hotel uit door een poort lopen, staan we meteen op het strand. Het is tegen zessen en prachtig weer. De badgasten zullen ongetwijfeld toeristen zijn. Een aandoenlijk kerkje is er ook. Helaas staat er verder geen informatie bij. Nou, ’t is druk, is er een kerkdienst aan de gang? Of heet zoiets een ‘mis’? De rozen buiten staan er mooi bij, zover zijn ze in Nederland nog niet. Onze zoon is uitgekeken op zijn Mercedes. Is zo’n Piaggio Ape geen goed idee? Het lijkt me een ideaal karretje en de boodschappen kunnen prima in de laadbak. Mwah, in Nederland maar eens op ‘Marktplaats’ kijken. Verder tellen we twee mini-supermarkten en een stuk of zeven restaurants. Daar komen we de week wel mee rond.
We besluiten onze wandeling in een ijssalon. Die heb je in Italië op elke paar honderd meter. Is daar wel een boterham mee te verdienen? Duur is het ijs niet en ze proberen altijd om zoveel mogelijk ijs op het hoorntje te stapelen. OK, op naar de bespreking waar we algemene informatie krijgen en het programma voor morgen horen. Wat doen we met het diner? Marcella stelt voor om met de hele groep in Malvina te gaan eten. Tja, eigenlijk ga ik liever met Orchideetje uit eten, maar de eerste dag wil ik geen spelbreker zijn. Vooruit dan maar, toevallig had ik straks een foto gemaakt van het pand.
Ik bestel een kwart liter rode wijn. Hm, de wijn smaakt wel erg naar bramen. Daar ben ik niet zo’n liefhebber van. Tja, als we allemaal iets anders bestellen gaat het wel heel lang duren. Marcella stelt een en ander voor en daar kiezen we voor. We beginnen met een amuse, waar ik geen foto van gemaakt heb.
Daarna volgt de tagliatelle. Voor het gemak heeft de restaurateur de azijn er vast aan toegevoegd. Helaas, zure dingen lust ik nu eenmaal niet. Daarna volgt het hoofdgerecht. Het bestaat uit een onduidelijk stukje vlees, wat frites en een snipper groente. De plak citroen verwijder ik zo snel mogelijk. Als laatste espresso, deze is prima, niets dan lof. Om half elf zoeken we ons hotel op en kijken nog even naar het Songfestival. De uitslag wachten we niet af, dat is tegenwoordig zo’n langdradige geschiedenis. Morgen weer vroeg dag.