Maandag 16 mei 2011
Bonassola – Riomaggiore – Manarola – Corniglia – Vernazza – Monterossa – Bonassola
Om kwart over zeven staan we op en voor het ontbijt kopen we eerst onze lunch bij het supermarktje. Om negen uur verzamelen we en eerst krijgen we allemaal een weekkaart voor de trein. Deze kost €19,- (is bij de reis inbegrepen, let op: eenmalig stempelen op het station) dat is toch schappelijk. Gisteren reisden we nog op een groepskaartje, vandaar dat we tegelijk terug moesten. Vanaf nu hoeft dat niet meer, je kunt een trein (terug) naar keuze pakken.
Met Marcella lopen we in een paar minuutjes naar het station. Op het station hangt deze kaart met ingetekende wandelpaden.Deze reis zou je dus makkelijk op eigen gelegenheid kunnen doen. Wel moet je kaarten aanschaffen en de wandelingen voorbereiden. Helaas, op internet heb ik geen GPS-tracks van deze omgeving kunnen vinden. Wie gaat de tracks eens uploaden?
Tja, verder moet je ter plekke de discipline opbrengen om op tijd op te staan, tijdig te ontbijten en tijdig de trein te pakken. Het is natuurlijk verleidelijk om in het eerste het beste dorpje op een terras neer te strijken en daar ‘enige’ tijd door te brengen. Zo schiet het met wandelen dus niet op. Wij hebben daar geen moeite mee, Marcella is heel streng!
Kijk, daar komt de trein en zoals gezegd, ze rijden links. Trouwens, het is prachtig weer vandaag. Voor de zekerheid hebben we toch onze regenpakken in mijn rugzak gestopt. In een half uurtje rijden we via Levanto, Monterosso, Vernazza, Corniglia en Manarola naar Riomaggiore. In de reisgidsen worden meestal de laatste vijf dorpjes genoemd als het Cinque Terre betreft. Tja, ik ben van mening dat Levanto en Bonassola er ook een beetje bij horen.
Dit is het stationnetje van Riomaggiore. Vandaag staat de wandeling van Riomaggiore naar Monterosso op het programma.
Wat we al van Marcella gehoord hebben, wegens erosie is het pad tussen Manarola en Corniglia gesloten. Dat stukje doen we straks per trein. Al snel bereiken we de Via dell’Amore (liefdespad). Dit pad (tot Vernazza) is het bekendste gedeelte van de wandelpaden. We moeten meteen de portemonnee trekken en €5,- intree betalen. Ach, het pad is prachtig geplaveid en voorzien van rvs balustrades.
Dat kost wat natuurlijk. Ai, hier komen zeker veel bruidsparen om zich laten fotograferen/filmen. En dan bevestigen zij meteen een hangslot aan de toegangspoort.
Tja, de een of andere gek is hier in Moskou mee begonnen en nu zie je het overal!
De sleutel van het slot wordt in zee gegooid, je bent dus voor altijd met elkaar verbonden (is de gedachte). Tjonge, het is erg druk op het wandelpad. Ik krijg de indruk dat veel (oudere) toeristen hier worden gedropt en in Manarola weer in de bus stappen. Zo kunnen zij Cinque Terre op hun palmares bijschrijven. De agave’s en de brem klampen zich vast aan de rotsen. Prachtig is het hier. Het uitzicht op zee is fenomenaal. Manarola, we lopen een stukje omhoog, bekijken de San Lorenzo kerk met zijn losse toren en genieten van het uitzicht. Vanaf hier is ook de kruisweg te zien met z’n staties. Het wandelpad naar Corniglia moet daar tussendoor lopen, maar zoals gezegd, wegens erosie is het pad afgesloten. We lopen weer naar beneden en zoeken het stationnetje op. Met onze weekkaart kunnen we zo de trein in van 11.23 uur. Het is maar een paar minuutjes sporen en in Corniglia stappen we uit. We moeten meteen 90 meter stijgen en voor het gemak is er een trap aangelegd.
Zo te horen zijn het 300 treden en dat zou goed kunnen kloppen. Ook Corniglia ligt idyllisch op een uitstekende landtong. Dit soort ‘huisaltaartjes’ zie je overal. De San Pietro uit 1332, ook al in tegenlicht. De kerken zijn hier zeker op dezelfde windstreek georiënteerd. Het interieur met mooie plafondschilderingen. Een straatje (door de felle zon is er veel contrast) met Italiaans tafereeltje. Dochterlief komt even langs met bambino bij opa en oma (denk ik). Vanaf een uitzichtpunt is op de uitstekende rotspunt Manarola te zien. Het tussenliggende gedeelte hebben we dus ‘getreind’. Kijk, dit stuk hebben we straks voor de boeg. Maar eerst een korte pauze, het is bij twaalven. We zoeken een terrasje op waar ik me de espresso goed laat smaken. Na zo’n half uurtje stappen we op en nemen het wandelpad naar Vernazza. Achter ons ligt Corniglia. Tussen de wijngaarden door slingert het pad. Het is 22 graden in de plus en we lopen in onze shirtjes. Op regelmatige afstanden hangt er een bord zoals dit. Hier moet je ingeval van nood geen 112 bellen, maar 115. De locaties zijn genummerd, en zelfs voorzien van lengte en breedtegraden. Verder zitten we hier op 171 meter. In de verte ligt Corniglia, prachtig gewoon. Hier wordt aan de weg gewerkt. Tja, zo’n pad is onderhevig aan erosie en behoeft voortdurend onderhoud. In de verte, in de bocht, ligt Monterosso. Wat een prachtige wandeling. De bloemenpracht is adembenemend. Druk is het wel, geregeld moeten we aan de kant om tegenliggers te laten passeren.
Een van die tegenliggers is een oudere heer. We raken aan de praat en hij blijkt 88 jaar oud te zijn. Hoe komen we daar nu op? Deze Engelsman heeft de invasie in Normandië meegemaakt en heeft mede Antwerpen bevrijd. Zoals bekend is Nederland door de Canadezen bevrijd, de Engelsen bogen na Normandië af richting België en de Amerikanen richting Duitsland. Ik bedank de man hartelijk voor onze vrijheid. Overigens, zijn vrouw is slechts een paar jaar jonger en loopt achter hem. We krijgen de smaak te pakken en spreken ook een echtpaar aan. Zij horen bij een groepje van zeven personen en komen uit Australië. Drie meisjes maken foto’s van elkaar en ik bied aan ze gedrieën op de foto te zetten. Dat willen ze graag. Ze komen uit Chicago en backpacken van Spanje en Italië naar Zwitserland. Later spreken we nog een aantal Amerikanen aan. Tjonge, de ‘hele’ wereld is hier aan het wandelen.
Kijk, daar ligt Vernazza, we schieten al aardig op. We zijn er bijna, Vernazza, here we come. Bloemen staan er werkelijk overal. Om 14.20 uur lopen we Vernazza in en we krijgen ‘vrij’ tot 15.30 uur. We drinken een colaatje, eten een ijsje, lopen het winkelstraatje heen en weer, bekijken het strandje en brengen een bezoek aan de kerk. Tjonge, het is hier tamelijk druk. Ik ben blij dat wij in een rustig oord ‘bivakkeren’, maar dit Vernazza is echt een leuk dorpje.

Om half vier verzamelen we en starten met het laatste traject naar Monterosso.
Meteen moeten we stijgen en ik werp nog even een blik op het strandje.
Hoger en hoger stijgen we en het uitzicht op Vernazza blijft mooi. Ja, dit is Werelderfgoed en terecht.

Daar in de verte ligt Monterosso. Ik werp nog even een blik achter me, daar ligt Vernazza. Door de bloemenpracht al genietend van het uitzicht. Daar ligt Monterosso. We zijn er bijna. Precies om vijf uur lopen we Monterosso in. Kijk, iemand had het lumineuze idee om hier een terras uit te baten. Een biertje, dat heb ik wel verdiend. We hebben er toch een hele dag opzitten, maar hoger dan 175 meter zijn we niet gekomen en inclusief het ritje met de trein van Manarola naar Corniglia hebben we er 12 kilometer opzitten. Wat een prachtige wandeling! Vandaag hebben we aan alle vijf stadjes van Cinque Terre een bezoekje gebracht. Overigens, we zitten hier precies boven het strandje, ook een manier om de dag door te komen. We pakken de trein van 17.33 uur uit Monterosso en een kwartiertje later zijn we in Bonassola.Zoals gebruikelijk vertelt Marcella op het station het programma voor morgen. Eerst breng ik mijn rugzak naar de kamer en daarna zoek ik het terras op. Ik bestel weer een biertje, net als gisteren, en weer krijg ik er heerlijkheden bij. We hebben gehoord dat de meeste groepsleden samen uit eten gaan. Wij gaan weer met z’n tweetjes. ‘Arcidiacono’, is dit wat? Ik denk dat het (nog) niet open is. Toch wel, en er zit een grote groep aan een lange tafel. Verder zijn er nog een aantal tafeltjes bezet, maar voor ons is er nog een tafeltje vrij.
We krijgen de kaart en ik bestel meteen een karafje rode wijn. Dat komt hier rechtstreeks uit het vat, zo zie ik het graag. En dan niet vullen tot het streepje op de karaf, maar gewoon tot de rand! Dit moet wettelijk verplicht worden! We beginnen met een groentesoepje en deze is prima. Dan volgt de salade, het is een bord vol en het smaakt ook prima. Helaas, de ‘grilled beef’ is op. Dat heeft de groep aan tafel zeker op zijn geweten. Het zijn Duitsers, die hier ook aan het wandelen zijn. De reisleider maakt het menu voor morgen bekend en er kan uit vlees of vis worden gekozen. Uiteraard steken wij ook onze handen op. Hilariteit alom uiteraard. Ik denk dat bij deze groep het avondeten bij de reissom is inbegrepen. Het heeft als voordeel het ‘gemak’, maar vaak valt het groepseten erg tegen. Bovendien ben ik een ‘snelle’ eter met als consequentie dat ik lang moet wachten tot de overige groepsleden hun 1^e, 2^e, enz. gang verorbert hebben.
OK, in plaats van de grilled beef hebben wij een kalfslapje besteld. Dit lapje is verstopt onder de champignons. In elk geval smaakt het uitstekend. Kijk, dat bedoel ik, om kwart voor acht gingen we aan tafel en nu is het kwart over negen! We stappen op en lopen in twee minuutjes naar ons hotel. We hebben het wel gehad voor vandaag, morgen weer vroeg dag.