Vrijdag 7 oktober 2016
Canillas de Albaida – Sayalonga – Canillas de Albaida
Om kwart voor acht staan we op en ik voel mij redelijk. Ik ga het proberen en als het niet lukt loop ik gewoon op GPS weer terug.
Geen minibus dit keer, we starten weer vanuit het dorp. Gaat deze hond een slokje drinken of gaat hij badderen? We nemen weer het oude Romeinse pad naar beneden. En uiteraard moeten we daarna weer stijgen. Daarna gaat het op en neer, maar de temperatuur gaat weer fors omhoog. Dat maakt het zwaar (voor mij). De bougainville staat er goed bij. Ik heb tot heden geen bougainville in onze binnentuin willen aanplanten. Ik vrees dat ik dan elke dag kan vegen en opruimen. Deze olijven zijn al aardig op kleur. Olijven heb ik wel in de binnentuin en ze doen het goed. Tot oogsten is het nog niet gekomen, maar ik ga ervan uit dat het gaat gebeuren. Deze cactus is ziek. En het is niet de enige, bijna alle cactussen in de omgeving zijn aangetast. Volgens Mick is het een bacterie. Uitzicht alom. Deze man droogt druiven in de zon. Dat hebben we al meer gezien. We hebben in de supermarkt zo’n zakje gekocht. Het zijn net rozijnen, maar dan groter en sappiger. Ook de cactussen daar boven zijn aangetast. Het is eeuwig zonde. We lopen weer een stuk over de GR-249. Dit zijpad is dus fout. De asfaltweg stijgt licht. Alle hellingen zijn volgezet met wijnstokken. Op zijn tijd dalen we een eind. Zou dit het paard van Sint Nicolaas zijn? Nee, in mijn beleving is het ‘echte’ paard forser en dikker. De druiven zijn al geoogst, maar zo hier en daar is er nog een tros te scoren. Ze smaken hartstikke lekker! Inmiddels is het asfalt overgegaan in een jeeptrail. Dat loopt eigenlijk fijner. Maar zelf loop ik niet zo fijn. Ik voel mij beroerd. Ik zie op mijn GPS dat we er bijna zeven kilometer hebben opzitten. Teruglopen is eigenlijk geen optie, dat zijn er weer zeven.
Zou Mick een taxi voor mij kunnen bestellen? Nou, dat kan hij en hij spreekt een punt af iets verder weg, daar waar de jeeptrail weer overgaat op asfalt. Nou, ik ben er blij mee, ik voel mij ‘uitgewoond’.
Nog een laatste blik en om kwart voor twaalf komt Silvia – de collega van Maria – voorrijden. Ai, Silvia rijdt harder dan Maria en ik begin misselijk te worden. Moet ze even stoppen? Kijk, ik zie de eerste huizen van Albaida, ik ga het net halen. De rit kost mij €20,- en Silvia zet mij af voor de supermarkt. Eerst wat drinken en even bijkomen. Kijk eens aan, een echte caballero. Zo heet dat toch? Ok, ik heb het geprobeerd, maar nu voel ik pas goed hoe ‘gammel’ ik ben. Ik ‘sleep’ mij de laatste honderd meter naar ons hotel. Ik ga onder de douche en kruip mijn bed in.
Hoe zou het met Orchideetje gaan? Ik heb haar bewogen om door te gaan met de wandeling, daarvoor zijn we tenslotte hier.
Orchideetje komt de kamer op, maar ik was al wakker. Ik voel mij weer redelijk.
Tegen zessen lopen we naar het pleintje. Er is vanavond koud buffet/barbecue. Nou, dat ziet er prima uit en eigenlijk heb ik wel een beetje trek. Gustavo serveert de zalm, uiteraard heeft hij zich vandaag een andere outfit aangemeten. Iemand komt op het idee om een groepsfoto te maken. Dat hadden we beter een uur eerder kunnen doen, nu schemert het al. Tja, de foto is bewogen, dat kan niet anders. We nemen afscheid van Mick en het hotelpersoneel. Nou, alles was prima voor elkaar! Nog bedankt!
Morgen gaan een aantal groepsleden waaronder wijzelf – conform de reisbeschrijving – om negen uur naar Málaga om daar een bezoek aan te brengen. Een aantal groepsleden blijft nog geruime tijd in Albaida en komen – op eigen kosten – later naar het vliegveld. Ik houd het voor gezien en loop naar de kamer.
Vanaf het balkon maak ik nog een foto van de plaatselijk ‘bloaskapel’, ze spelen trouwens behoorlijk vals. Daarna treedt nog een zanger op, het meisje dient ter decoratie. De dames van gisteravond treden nog op met nieuw repertoire en dan volgt nog zowat. Gisteravond was het om halfelf afgelopen, maar nu gaat het door tot bij enen. Pas dan val ik in slaap.