Zondag 2 oktober 2016
Canillas de Albaida – Árchez – Cómpeta – Canillas de Albaida
Om half acht gaat de wekker. Ik heb prima geslapen, ik was er wel aan toe. Het is hier echt stil (op straat). Om half negen gaan we buiten ontbijten. Aan de rechtertafel zit onze groep. Aan de linker een groep Britten. Zij zijn met een man/vrouw of vijfentwintig. Nou, dat ziet er toch goed uit! Onze uitbater heeft de sandwiches voor de lunch al neergelegd. Om half tien gaan we van start voor onze eerste wandeling. We lopen ons dorp uit, het is toch een stuk groter dan ik dacht. Mick wijst, in het dorp op de andere heuvel woont hij. Nou, daar lopen we dan. Zoals gezegd, het dorp is groter dan ik in eerste instantie dacht. Heb ik goed gehoord dat het zo’n 1.000 inwoners telt? Is dit het plaatselijk (school)zwembad? Er moet nog wel water in! Hier begrijpen ze dat, dit zwembad is gevuld met water. Uiteraard staat er in het voorjaar veel meer in bloei, maar het valt mij erg mee, veel bloemen staan er patent bij. We horen van Mick dat eind februari/maart velen komen kijken naar de bloeiende amandelbomen. Dat schijnt erg mooi te zijn.
Vandaag lopen we van Canillas de Albaida naar Árchez, dan naar Cómpeta en weer terug naar Canillas de Albaida. Dat gaat gedeeltelijk via de GR-249. Vertelde Mick dat de GR-249 van Málaga naar Granada loopt? Volgens Wikivoyage is het een rondwandeling van 650 kilometer die start en eindigt in Málaga. Inmiddels hebben we de rand van het dorp bereikt. Volgens mij zijn de granaatappels rijp. Je kunt er prima sap uit persen. Dit is een voormalige moskee, maar omgedoopt tot een Christelijke kerk. Helaas, de kerk is niet meer in gebruik en afgesloten. Schiet het al op? Volgens Mick staat dit huis er al een aantal jaren zo bij. Het lijkt me wel wat. Het personeel kan beneden, zelf neem ik dan de trap naar de eerste etage. Of ik laat mij dragen natuurlijk. De heuvels ogen groen. Zo te horen heeft deze streek geen gebrek aan water. Er zijn vele bronnen in de bergen. Volgens mijn GPS is dat ons eigen dorpje. Wit-rode markering, we zitten goed. En hier gaat het fout. De markering is goed op orde, maar zo te lezen is de GR-249 sinds 2015 operationeel. De Bougainville staat er prachtig bij. Mick legt uit. Zicht op ons eigen dorpje. Mooi is het hier sowieso. Dit zijn natuurlijk de leuke paadjes. Het is bizar te bedenken dat deze paden misschien al duizenden jaren in gebruik zijn. Die witte streepjes in de verte zijn huizen. Het valt mij op dat overal waar het een beetje mogelijk is de grond in gebruik is voor akkerbouw (druiven, olijven, avocado’s, enz.) of er staan huizen. ‘Te paard, te paard, we zijn verraden’. Wie zei dit ook alweer? En: ‘mijn halve koninkrijk voor een paard’, dat was natuurlijk Richard III. In elk geval, paardrijden kun je hier dus ook. Sowieso zijn dit paarden uit de stal van Sint Nicolaas. Oeps, ik moet mijn verlanglijst updaten! Het landschap ligt er prachtig bij. Het weer werkt ook mee, wel is het tamelijk warm. Het is niet allemaal geitenpad, hier lopen we een stuk over een jeeptrail. Dat heeft als voordeel dat je tijdens het wandelen om je heen kunt kijken. Voetgangers hebben hier voorrang. Daar ligt het dorp Cómpeta. Ik zet voor de aardigheid mijn fish-eye lens op mijn camera. Cómpeta komt al dichterbij. Trouwens het dorpje Árchez heb ik niet gezien. Hoe zit dat? Nou, dit is wel een heel fraaie villa. Hoort die olijfgaard erbij? Dit zal toch wel een bermmonument zijn? De olijven beginnen al te kleuren. Volgens Mick zijn deze olijven alleen geschikt om olijfolie uit te persen. En deze citroenen beginnen ook al goed op kleur te komen. De oleanders beginnen af te zakken. Maar dat doen ze thuis ook, ik heb er drie in onze binnentuin. Tegen halfeen lopen we Cómpeta in. Nou, het lijkt precies op ons eigen dorpje. Fraaie huisvlijt, dat hebben we niet in ons dorpje. Cómpeta staat bekend om zijn lokaal geproduceerde wijn. Nu wil het geval dat deze reis in de gids staat als ‘Wandel- en wijnweek’. Dat komt dus goed uit. Maar eerst bekijken we de 13e eeuwse toren. Prachtig! We vlijen ons neer op een terras. Ik bestel de lokale wijn en Orchideetje vers geperste Jus d’Orange. We krijgen er olijven bij, maar die laat ik aan Orchideetje. Nou, deze wijn is zeker niet verkeerd! Ik proef maar weer eens een olijf, maar aan mij is het niet besteed.
We rekenen €4,10 af, dat is geen geld natuurlijk. We lopen nog een rondje, want ons uurtje vrijaf is nog niet voorbij. Een fraaie lamp overigens. Deze dansers doen goed hun best. Nog meer huisvlijt. We verzamelen op het pleintje en volgen Mick. Eerst bekijken we een kapel. Dit lijken wel sinaasappelen. Oh ja, we zijn op weg naar een Bodega. Daar produceren ze hun eigen wijn. We krijgen er uitleg en mogen dan proeven (en kopen).
We nemen het geitenpad, maar ’t is niet ver. Na een kwartiertje zijn we er. Daar gebeurt het, ze produceren hier de Jarel wijn. We krijgen uitleg van – heet ze niet Maria? – en Mick vertaalt. Er staan hier een aantal prehistorische druivenpersen. Sowieso is het uitzicht fabelachtig met op de achtergrond wijngaarden. Alles gaat daar met de hand, het is te steil voor machines. Ik neem aan dat we zo meteen een vat krijgen om te proeven. Een vat per man/vrouw uiteraard. Op de achtergrond wordt gewerkt. Ze zijn echt druiven aan het uitpersen. We mogen aan tafel waar Maria allemaal heerlijkheden neerzet. We hadden al geluncht, maar dit lekkers gaan we echt uitproberen. Maria heeft ingeschonken en legt weer uit. Als ik het goed begrijp bereiden ze hier ‘muscatel’. Ik ken het wel uit Oostenrijk, het is wijn met een apart smaakje. We beginnen met een mix van muscatel met rosé. Mwah, dat smaakt best wel goed, maar ik prefereer toch de Merlot van mijn huisslijter (http://www.vinox.nl). Ook nog een fotootje van het etiket. Nou, de flessen mogen leeg, ik neem nog een scheutje. Ok, het is niet gratis, we mogen straks €8,- p/p afrekenen. Dat is toch echt een vriendenprijsje. We gaan verder met een droge witte muscatel. Deze smaakt mij beter dan de vorige.
Ik moet er wel een en ander bij eten, anders sta ik zo op mijn kop. Dan volgt de witte zoete muscatel. Inderdaad, deze is echt zoet, je moet er van houden. Toch wel lekker! Als laatste krijgen we een glas dessertwijn ingeschonken. Deze wijn heeft 14 jaar (!) doorgebracht in het vat. Nou, dit wijntje smaakt wel heel bijzonder, heel apart.
Gelukkig vult Maria de schalen met hapjes constant bij, want hier moet ik echt iets bij eten. De fles is zonder etiket, ik weet niet hoe dat zit. Ik drink er nog een glas of twee van, meer te proeven krijgen we niet. Ai, we moeten zo nog een halfuurtje wandelen en de temperatuur is momenteel 30 graden in de plus. Er is gelegenheid om een en ander te kopen, gelukkig doen ze niet opdringerig. Orchideetje schaft wat stukken zeep aan, dat kunnen we altijd gebruiken. Wijn schaf ik niet aan, muscatel is toch niet zo mijn smaak. Trouwens, met Rioga doe je me ook geen plezier. Een tip, probeer eens de Merlot van mijn huisslijter, dat is echt een aanrader.
Precies om vier uur stappen we op. Kijk, ze zijn de matten waartussen de druiven uitgeperst worden, aan het schoonspuiten. Kijk, precies deze Agave’s heb ik ook in onze binnentuin. Je moet ze niet dicht benaderen, want de bladen hebben ontzettend scherpe stekels aan de uiteinden. Als een Agave gebloeid heeft (dat gebeurt pas na vele jaren) sterft hij af. Maar constant maakt de plant nieuwe stekjes die je weer kunt uitplanten. De droom van menigeen, een huis in Spanje of Frankrijk. Mét zwembad natuurlijk.
Ikzelf heb er ook vele jaren van gedroomd, maar ik ben ervan teruggekomen. Vele malen ben ik met zoonlief mee geweest naar Ventimiglia (Italië) en Sainte-Maxime (in de baai tegenover Saint-Tropez) waar zijn directeur een villa had (totaal twee dus). In het voorjaar reinigden wij het zwembad, maaiden het gras en deden daar wat klusjes. ’s Middags gingen wij fietsen en foto’s maken. Geweldig natuurlijk, maar na een jaar of twee, drie heb je de directe omgeving wel gezien. En denk maar niet dat je contact krijgt met de plaatselijke bevolking. Zelfs de buurvrouw keek mij altijd hooghartig aan en beantwoordde mijn groet niet. Oh ja, ik maakte deze foto en mevrouw zag het. Ze zwaaide vriendelijk naar me. Het schiet lekker op. De bloemen staan er kleurig bij. Om halfvijf zijn we bij ons hotel. Volgens mijn GPS hebben we er bijna 13 kilometer opzitten. We hebben 365 meter gestegen en zijn er 344 gedaald. Eigenlijk zou dat hetzelfde getal moeten zijn, maar ’t is barometrisch, dus een afwijking kan.
We gaan naar de kamer en ik ga even liggen. Oeps, misschien toch iets te diep in het glaasje gekeken. Onder de douche en ik voel mij weer prima. Overigens, ik douche altijd met mijn ondergoed en wandelshirt aan. Niet omdat ik verlegen ben, maar zo was ik meteen mijn kleding. Successievelijk trek ik dan mijn kleding uit, wring het uit en na mijzelf te hebben afgedroogd hang ik alles op het balkon in de zon. Ik check mijn iPad, mails zijn er (gelukkig) nauwelijks.
Om halfacht gaan we aan tafel. Wij bemensen de tafel middenachter. De foto oogt wat somber, maar het schemerde al. De ‘green salad with grilled tuna’ komt door. Ik heb cola besteld, wijn maar niet meer vandaag. Dan komt de ‘wild porc’ door. En als laatste de chocolademousse. Om tien uur gaan we naar de kamer, het is wel mooi geweest voor vandaag.