Dinsdag 4 oktober 2016
Canillas de Albaida – Salares – Canillas de Albaida
We ontbijten om half negen en gaan om halftien op pad. Het is al 23 graden in de plus.
We lopen Canillas uit en dalen zo’n 100 meter. Op dit uitkijkpunt wijst Mick waar we gaan lopen. Eerst een eind naar beneden en dan aan de andere kant van de kloof weer omhoog. Dat gaat over een voormalig Romeins pad. Tja, die waren hier ook al. En dan verder natuurlijk, het belooft een pittige tocht te worden. We draaien een kloof in en stijgen langzaamaan. Beneden ons is een riviertje. Water genoeg dus en hier verbouwen de inwoners van Canillas hun groente en fruit. De avocado’s zien er goed uit. De bloei van de oleanders is bijna voorbij. In Nederland is het een sierplant, hier onkruid. Op terrassen kun je natuurlijk prima olijfbomen planten. Soms moeten we een eindje stijgen, maar rechts hoor ik het riviertje in de diepte. En dan weer dalen. Hier moeten we het riviertje oversteken, dat gaat goed over de stapstenen met steun van de wandelstokken. Op de site van de GR-249 wordt aangeraden een handdoek mee te nemen. Ik denk dat in het voorjaar de schoenen uit moeten en de broekspijpen omhoog. Fruitbomen, in Suriname noemen ze dit soort akkertjes ‘kostgronden’.
Zo langzamerhand naderen we het einde van de kloof. Nou, ’t is hier toch prachtig! We zijn onderweg naar ‘Cruz del Muerto’. Hm, een bermmonument. Hier is een Brit tijdens het wandelen overleden. En maar verder over het geitenpad. Cactussen zijn er ook. Veel zijn geveld door een bacterie, ik vrees dat deze ook al aangetast is. Het landschap is fraai, fantastisch gewoon. Zou daar nog iemand wonen? Het ziet er verlaten uit. Wij houden links aan, dus een nader onderzoek instellen zit er niet in. Overal lopen natuurlijk geitenpaadjes, maar jeeptrails zijn er ook veel. Als het goed is komen we straks uit op zo’n jeeptrail. Dat gaat goed komen, want dat is het voordeel van een lokale gids. Mick kent het terrein als zijn broekzak. Ik heb hem nog geen enkele keer een kaart, een routebeschrijving of wat dan ook zien raadplegen. Iedereen loopt zijn eigen tempo, even rondkijken en het maken van een foto. Toch zitten we meestal aardig dicht bij elkaar. Druiven, dit is er een mooi plekje voor. Hier telen ze een soort die dicht bij de grond blijft. Hoeveel flessen wijn zou de gemiddelde Spanjaard per jaar wegwerken? Eén fles per dag? Of wellicht twee. Dat zijn toch 720 flessen per jaar. En de vrouw des huizes lust toch ook wel een slokje? Op welke leeftijd verruilen Spaanse kinderen de moedermelk door wijn? Dat moet ik eens navragen! In elk geval gaat er een groot aantal flessen door. En dan zijn Nederlandse betweters regelmatig aan het zeuren over de alcoholconsumptie door pensionado’s! Laat ze toch op het dak gaan zitten!
Hier bevinden we ons op de jeeptrail en genieten van het uitzicht. In de verte ligt Salares, daar lopen we naartoe. Het stijgt wel, maar zo’n jeeptrail loopt wel lekker weg. Salares ligt in de diepte, het is nog een heel eind. Ooit hebben hier mensen gewoond. Zouden ze een marginaal bestaan hebben geleefd? De jeeptrail ligt niet veraf, maar wij snijden de haarspelden af met geitenpaadjes. Salares zit eraan te komen. Nog een laatste fotootje van het landschap. Inderdaad, daar komen we vandaan. De afstand klopt wel. Tegen tweeën lopen we Salares in. Nou, ik heb het wel gehad voor vandaag. Ik heb last van mijn maag en mijn schouders doen zeer. Dat laatste komt doordat ik mij telkens met mijn wandelstokken omhoog duw. Kijk, Bar El Theo. Daar moeten we zijn. Ik sprint meteen naar het toilet, u begrijpt misschien wel waarom. Daarna voel ik mij wel wat beter. Oeps, Theo zet de tafel vol met allerlei lekkernijen. En we hebben een uurtje geleden ons lunchpakket al genuttigd. Volgens mij had Mick zaterdag gezegd dat we hier (à €7,- p/p) ’tapas’ zouden nuttigen. Dat zijn kleine hapjes. Ik begin maar met het voorgerecht, maar eet lang niet alles op. Dan een bordje paella, maar daarvan laat ik ook de helft staan. De ene Sangria is de andere niet, maar deze bekomt mij goed. Sangria wordt bereid met rode (of witte) wijn, mineraalwater en vruchten met vruchtensap. Sommige uitbaters doen er dan nog een (fikse) scheut wodka, gin of iets dergelijks in. Dat heeft Theo gelukkig niet gedaan, want dan sta je met twee glazen echt op je kop. Ik kijk eens op mijn GPS. We hebben er vandaag bijna 10 kilometer opzitten, zijn 468 meter gestegen en 469 gedaald. Momenteel is het 29 graden in de plus. Qua afstand en stijgen valt het erg mee, toch was de tocht op een of andere manier behoorlijk pittig.
Maar, het kan ook aan mij gelegen hebben.
Vanaf hier is het nog twee uur lopen naar Canillas. Dat doen Mick en drie groepsleden. Voor ons staat de mini-bus van het hotel te wachten. Dat is wel prima geregeld door Djoser!
Om drie uur vertrekken we en een kwartiertje later zijn we in Canillas.
We bereiden thee op de kamer en ik ga een half uurtje liggen. Ik voel me allesbehalve geweldig. Na een douche gaat het wel weer.
Zoals gebruikelijk gaan we om halfacht aan tafel. Ik heb als voorgerecht ‘plump tomato salad with feta cheese, red onions, fresh herbs and virgin olive oil’ besteld. En als hoofdgerecht ‘chicken breast wrapped in bacon with roasted red peppers’. Is dit kip? Oh ja, er is ham omheen gedraaid, daarom lijkt het een ander gerecht. Als nagerecht druiven, ananas en aardbeien. Om half tien gaan we naar de kamer.