Zondag 5 mei 2013
Podstrana – Dubrovnik – München – Amsterdam
Om acht uur zitten we aan het ontbijt. Een aantal groepsleden gaat nog een keer naar Dubrovnik, wij kiezen voor een wandeling naar een kerkje op een berg gelegen. Het is even zoeken, maar gelukkig wijst een Kroaat – die voortreffelijk Engels spreekt – ons het voetpad bergopwaarts. Het is 22 graden in de plus, het is voor 7/8 bewolkt en er staat een frisse wind. Het is heel ander weer dan gisteren. Kijk, daar is het kerkje. Het kerkje is nog open ook! Het uitzicht is niet verkeerd. Ook de dodenakker mag er wezen. Kijk eens aan, er was dus wel degelijk een kerkdienst aan de gang. Vandaar dat klokgelui. De kerkgangers zijn op processie geweest en hebben een rondje om de kerk gelopen.
Of hoe zeg je zoiets, ik ben niet zo thuis in het RK-jargon. Ik zie ook aardig wat jongelui en iedereen is op zijn ‘zondags’. We lopen weer terug en genieten onderweg nog een espresso (van het huis) in ons vaste eetadres. Toch doneren wij een biljet van €5,- voor de studie van de kinderen van de ober. Op deze manier nemen ze het geld altijd aan.
Trouwens, de zon komt door! Op het terras van het hotel kan ik nog een uurtje aan mijn kleurenschema werken. Die ‘Hollanders’ moeten toch zien dat ik in Kroatië ben geweest.
Er komt een Mercedes pendelbus, de bagage gaat erin en om twee uur rijden we weg. Onderweg organiseert Ivana een foto-stop met zicht op Dubrovnik. Zo doen de Aziaten het. Om 14.40 uur staan we op het vliegveld van Dubrovnik. Daar nemen we afscheid van Ivana. Ivana, je hebt het geweldig gedaan! Je hebt veel vertelt, je kunt goed doceren.
Wie weet er een ‘job’ op haar niveau? Dan geef ik dat wel door.
Onze vlucht van 16.55 uur naar München staat op het informatiebord. Het inchecken gaat snel en tot mijn verrassing kan ik stoel 12F (aan de nooduitgang) boeken. Ook de security gaat vlot, mijn tasje (met telelens) wordt niet fysiek gecontroleerd en zelf krijg ik een groen lichtje. In het restaurant annex wachtruimte bestel ik KMA. Onze Airbus landt om 16.20 uur, volgens mij is hij 25 minuten achter op schema.
We kunnen boarden en 16.55 uur zit ik op mijn riante stoel. Tot mijn verbijstering zitten op de andere stoelen aan de nooduitgang allemaal Aziatische vrouwen. Over het algemeen halen ze de 1.50 meter niet, maar deze zijn nog een stuk kleiner. Hoe moeten zij in geval van nood de deur van de nooduitgang openen?
En verstaan ze wel Engels? Uitleg hoe de deur te openen wordt ook al niet gegeven.
Zelf weet ik het precies. Om 17.05 uur gaan we taxiën. We hebben dus tien minuten vertraging. Meteen gaat het gas erop en 17.10 uur is de take-off. Ik zie dat niet alleen mijn raam, maar alle ramen beslagen zijn. Verder is het tamelijk heiig. Snel maken we hoogte. Ik heb geen idee welke steden dit zijn. Mijn GPS zit in mijn handbagage boven mijn hoofd. Daar kan ik onmogelijk bij. Verder wil cabinepersoneel nog wel eens irritant doen als zij mijn GPS zien. Ze denken dat het ding uitzendt, maar een GPS is alleen maar een ontvanger. Je kunt dus onmogelijk storing veroorzaken. Maar ja, leg ze dat maar eens uit. Deze voorste stewardess wilde niet op de foto. Nou ja, ik had hem al genomen. We krijgen een sandwich ham/ei en ik bestel er een bekertje rode wijn bij. Om 18.00 uur gaan we dalen. Het is bewolkt, veel zie ik niet. Om 18.35 touch-down. We zijn in München en precies op tijd. Voor ik uitstap spreek ik de purser in mijn beste Duits aan. Ik vertel dat ik altijd veel moeite moet doen om een stoel aan de nooduitgang te ‘versieren’ en dat ik fysiek in staat ben om de deur – in geval van nood – te openen. Bovendien spreek ik Engels en Duits, dus kan ik de instructies van de piloot uitvoeren. Hoe is het mogelijk dat er Aziatische vrouwen (ik wijs ze meteen aan!) aan de nooduitgang kunnen zitten? De purser schrikt ervan en zegt dat dit niet had gemogen. Hij zegt dat er bij het inchecken op gelet moet worden, maar dat hij mijn klacht zal doorgeven.
We stappen uit en een personeelslid roept bij de gate dat we een latere vlucht moeten hebben naar Amsterdam. Oeps!
Op dit informatiebord staat onze vlucht niet vermeld! Dat voorspelt weinig goeds. Kijk, hier staat onze vlucht de LH2312 van 21.00 uur gewoon op dit informatiebord.Voor de zekerheid vraag ik het even bij de informatiebalie. Ik moet even wachten, want er staat een huilende jongedame voor me, die roept dat ze never, ever meer met Lufthansa vliegt. Ze krijgt een formulier om haar klacht in te dienen. Nou, onze vlucht gaat gewoon, die man bij de gate was danig in de war.
Ik bestel maar een kopje koffie voor de schrik. Trouwens, de luchthaven München is een hele grote. Om 20.35 uur kunnen we boarden. Eerst maken we een busrit van een minuut of tien, ik zei al dat München een grote luchthaven is. We kunnen instappen. Dit keer vliegen we met Augsburg Airways, ik had er nog nooit van gehoord. Het toestel is een Embraer 195. Ook nooit van gehoord. Update: ik lees dat het toestel gebouwd wordt door een Braziliaanse vliegtuigbouwer. Er kunnen 106 – 118 stoelen in. De KLM gebruikt ze ook als cityhopper. Nou, dan zal het wel goed zijn. Ik heb stoel 14D aan de nooduitgang (dat heeft die dame in Dubrovnik toch keurig voor mij geregeld), maar ik zie dat alle stoelen op ruime afstand van elkaar staan. Hulde! Om 21.10 uur gaan we taxiën, het is inmiddels donker. Om 21.20 uur take-off. We krijgen een onduidelijk groentehapje met vier crackers. Ik eet alleen de crackers op, aan dat prutje waag ik me niet. Ik bestel er een cola bij. Om 22.00 uur wordt de daling ingezet en om 22.30 uur staan we aan de grond. Volgens mij hebben we de Aalsmeerbaan, want acht minuutjes later staan we aan de gate. Onze bagage komt vlot. We nemen snel afscheid van de groep, want als het meezit kunnen we precies de trein van 23.07 uur halen. Die halen we ruim, we hebben nog twee minuten speling. Helemaal tot huis kan de NS ons niet brengen, zoonlief haalt ons halverwege de treinreis op.
Dik over twaalven zijn we thuis. We hebben een prachtige reis achter de rug.
Djoser, Jean-Claude, Michel, Ivana, alle hotelmedewerkers en alle groepsleden: bedankt!