Maandag 29 april 2013
Vinjerac – Ugljan – Vinjerac
Om zeven uur staan we op en om halfacht zitten we aan het – wederom voortreffelijke – ontbijt. Om half negen gaan we rijden, ik heb precies even tijd om een stukje naar beneden te lopen en een foto te maken van Vinjerac. Overigens, het uitstapje van vandaag komt in plaats van de wandeling langs de Krupa rivier. Van de (oude?) Kudin brug met zijn twaalf bogen is er onlangs één ingestort. Zolang de brug niet is gerepareerd, is de wandeling onuitvoerbaar.
Om 09.20 uur bereiken we de steiger in de stad Zadar en meteen kunnen we boarden.
In de bus heeft Jean-Claude al 30 Kuna’s (€3,95) per persoon opgehaald voor een retourtje. Dit is typisch Djoser, de entrees enz. zijn niet bij de reissom inbegrepen. Als je dus een dag iets anders wilt doen, is dat sowieso geen probleem en je schiet er dus geen betaalde tickets bij in.
Kijk, dit is onze veerboot. De man op de voorgrond is geen groepslid, maar een bemanningslid. Hij zit daar om te voorkomen dat de een of andere onverlaat er met de tros vandoor gaat. Het autodek, nou dat kennen we van onze Scandinavië reis van vorig jaar maar al te goed. Toen hebben we – met auto – heel wat veerponten ‘genomen’. Dit keer blijft onze bus aan deze kant, we gaan op het eiland Ugljan verder te voet. De motoren gaan aan, de tros gaat los en we zetten koers naar de overkant (maar…). We zijn er bijna, het stadje Preko komt in beeld. Hier een kaartje ter oriëntatie. Vinjerac staat niet bij name genoemd, maar ligt zo ongeveer tegenover Starigrad en Seline. We starten met een bezoek aan de supermarkt, deze staat zowat op de steiger. Tjonge, het is al 22 graden in de plus, het voelt een stuk warmer aan dan gisteren. Om kwart over tien gaan we van start over asfalt. Mwah, de huizen hier staan er goed bij. Al snel gaat het asfalt over in een jeeptrail. Het stijgt en behoorlijk ook! Als ik achterom kijk ligt op de voorgrond de stad Preko en op de achtergrond één van de meer dan duizend eilanden van Kroatië. We lopen langs een moestuintje. Er staat hier een laurier, ’t is meer een heester. De bermen staan vol bloemen, de laatste is een cyclaam, die groeien hier gewoon in het wild. Markering – in de vorm van borden – is er ook, maar een papieren kaart waar deze markering op terug te vinden is, bezit ik niet. Mijn Kroatische digitale kaart in mijn GPS doet het wel, maar de jeeptrail staat er niet op. In zee is een viskwekerij. Ik vraag naar de naam, maar de genoemde vissoort ken ik niet. Jean-Claude heeft een verrassing voor ons, we verlaten de jeeptrail en gaan over op een goed beloopbaar keienpad. Uiteraard stijgen we nog steeds. Het landschap is, tja, eigenlijk met niets te vergelijken. Soms moet er toch een tikje geklauterd worden, maar het is goed te doen. In de verte ligt de stad Zadar. Om tien voor twaalf pauzeren we op een top. We zitten hier op 237 meter hoogte. We hebben er 4,82 kilometer opzitten en er staat hier een behoorlijk harde wind. Op deze top is in 1992 een waarnemingspost gevestigd, getuige de slecht leesbare namenlijst. Op dit eiland is nooit gevochten, het Joegoslavische Volksleger (lees: het Servische leger) heeft de eilanden niet bereikt. Sowieso is de waarneming rondom ongekend met in de verte de stad Zadar. We stijgen nog wat door en even na half één bereiken we het Venetiaans fort uit de 13^e eeuw. Uiteraard is het antennepark van later datum. Deze antennemast mag er wel zijn. De meeste straling zal wel over ons heengaan, maar hier al te lang verpozen lijkt mij niet gezond. Van het fort rest niet veel meer dan de muren, maar de waarnemingspost is nog redelijk intact. Ook van hieruit fantastische waarnemingsmogelijkheden. We zitten hier trouwens op 270 meter hoogte en we hebben er ruim 6 kilometer opzitten.
Een stukje lager genieten we onze meegebrachte lunch met uitzicht op Zadar. Deze bloemen lijken enigszins op sneeuwklokjes, maar zijn het toch niet. Wie de naam weet mag het zeggen. Iets verder staan hele velden met deze gele bloemen. Kijk, dat is het voordeel dat we in het voorjaar lopen, in het najaar zie je alleen bruinig zaad. Dit moet wel bijna de oude Venetiaanse weg zijn naar het fort. Het moet een enorme uitdaging zijn geweest om zo’n weg aan te leggen. Aan het eind van de Venetiaanse weg staat een informatiebord met daarop een luchtfoto van het fort. Vanaf het fort zijn we alleen maar aan het dalen en het laatste gedeelte loopt weer over dezelfde jeeptrail als heen. We zijn bijna in Preko. Tegen drieën zitten we op een terras aan een verdiend biertje. Dit keer een Karlovačko, ook een Kroatisch biertje. Een half uurtje later lopen we naar de steiger en maak ik nog een afscheidsfoto van Preko. Hier een screenshot van mijn GPS. We hebben er 11.42 kilometer opzitten. Het hoogste punt dat we bereikt hebben was het Venetiaans fort op 270 meter hoogte. Toch wel een prachtige wandeling. Precies om halfvier vertrekt de veerpont naar Zadar. Gisteravond heeft Jean-Claude ons laten kiezen, ofwel met z’n allen meteen terug naar Vinjerac, ofwel tot negen uur ’s avonds in Zadar verblijven. Het is het laatste geworden. Eerst lopen we naar het centrum, naar de Informatie waar Jean-Claude een plattegrond voor ons regelt. Hij licht e.e.a. toe en daarna zijn we ‘vrij in beweging’. Dat heeft ook wel wat. Hier kennen ze de wielklem ook!
Nu heb ik standaard een haakse slijper in de auto (http://www.toolnation.nl/hitachi-g18dsl-accu-haakse-slijper-18-volt-excl-accu-s-en-lader.html), maar twee wielklemmen doorslijpen is toch wel een hele klus. Beter ‘normaal’ parkeren! We beginnen om een pinautomaat een stuk lichter te maken. We hebben nog wel een stapel Kuna’s – de prijzen vallen me hier erg mee – maar met deze nieuwe voorraad komen we de week wel door. Daarna genieten we een ijsje. Ten eerste doen ze hier niet ‘knieperig’ met de kwantiteit, maar de kwaliteit van het ijs ligt misschien wel boven Italiaans niveau! Hulde!
Eerst bezoeken we de St. Anastasia kathedraal uit de 13^e eeuw, maar na WO-II herbouwd. Het grote roosvenster in de gevel is Romaans, het andere Gotisch. De drie beuken binnen worden gescheiden door twee rijen zuilen en pilaren. Liggen in deze sarcofaag de resten van de heilige Anastasia uit de 9^e eeuw? Er staat helaas geen bordje bij. We treffen het, op het plein voeren kinderen een dansje uit. De (groot)ouders staan met hun neuzen vooraan en houden de rijen gesloten. Met veel moeite kan ik deze foto maken. Later komen de tieners met hun witte en groene jurkjes aan de beurt. Dat laten we maar aan ons voorbijgaan.
Dit is de kerk/klooster St. Mary. Helaas zit de boel op slot. Is dit een voormalige kerk? Nee, dit is het 16^e-eeuwse gebouw van de stadswacht, met een klokkentoren uit 1798. Nu is er een museum gevestigd. Orchideetje gaat het bekijken, terwijl ik me verpoos op het pleintje. In een smal straatje staat de kerk/klooster Saint Michel. Binnen blijkt een mis aan de gang. Ik zie geen pastoor of kapelaan, deze heren zijn vervangen door een elektronische versie. Zo kan het natuurlijk ook. De landpoort is in 1543 gebouwd als toegang tot de stad door Michele Sanmicheli. De poort heeft een centrale opening en twee kleinere doorgangen aan de zijkanten, verdeeld door vier witte stenen pijlers die vier halfzuilen dragen. Boven de hoofdingang bevindt zich een reliëf van de Heilige Chryshogonus op een paard en de leeuw van San Marco, symbool van de macht van Venetië. Vlak achter de poort bevinden zich vijf waterbronnen, die de stad ooit van water voorzagen. Zo langzamerhand krijgen we toch wel trek. Het is alweer na zessen. Achteraan is nog een tafeltje vrij en een pizza gaat er ook wel in. Helaas, de pizza is tamelijk waterig en de wijn ook. Op ons gemak lopen we naar het verzamelpunt aan de boulevard en kijken een tijdje naar Kroaten én toeristen, die zich al wandelend verpozen. Om kwart voor negen lopen we naar de bus, die een stukje verder geparkeerd staat. Om half tien zijn we in Vinjerac en we bereiden nog een beker thee in ons appartement.