Dinsdag 30 april 2013
Vinjerac – Park Paklenica – Vinjerac
Vandaag is er in Nederland een feestje. Nou, ik ben toch niet uitgenodigd, dus dat laat ik aan me voorbijgaan. Om half acht zitten we weer aan het ontbijt. Het is iets bewolkt, maar ik heb goede hoop dat het straks wel opentrekt. Om half negen rijden we weg en tegen negenen bezoeken we de supermarkt. Jean-Claude haalt 40 Kuna’s per persoon op voor de toegang tot het Nationaal Park Paklenica dat deel uitmaakt van het Velebit-massief.
Het park is opgericht in 1949 en in 1978 door de Unesco uitgeroepen tot beschermd natuurgebied. Het park heeft een oppervlakte van 36 km². Half tien zijn we er, het lijkt niet zo ver, maar de wegen slingeren nogal. Nabij de ingang staat een informatiebord. Hier kan ook geklommen worden, er zijn talloze behaakte routes uitgezet. Ik neem aan dat je een route wel moet reserveren. Hier begint de 6a+ ‘AS (T)YEARS GO BY’. Leuk gevonden. Hier is een jonge vrouw aan het klimmen. Eerst uitgebreid ervaring opdoen in een klimhal is wel een vereiste. Beneden staat iemand om de klimmer te zekeren. Op zo iemand moet je als klimmer 100% vertrouwen. ’t Is hartstikke druk! OK, wij starten met onze wandeling door de grootste kloof, de Velika Paklenica. Er is ook nog een kleinere kloof, de Mala Paklenica. Nou, indrukwekkend is het wel, op sommige plaatsen zijn de rotswanden meer dan 400 meter hoog. Ik heb heel wat kloven op Kreta bezocht, maar deze zijn gewoon ‘anders’. De route is geplaveid met grote keien, maar het stijgt behoorlijk. De kloof is, door de rivier, in de loop van miljoenen jaren uitgesleten in het kalkgesteente. Even omkijken voor de foto en dan weer omhoog. Na een stief kwartiertje bereiken we een bron. Koel en helder drinkwater komt hier uit de rotsen. Een kapelletje, dat geeft de burger moed. Waar komt die gewoonte vandaan om overal maar een steentje op te leggen? Op Joodse begraafplaatsen zie je het ook. Het laatste kwartiertje was het niet zo steil, maar na deze overduidelijke markering moeten we volgens Jean-Claude aan de bak. Het gaat het komende uur steil omhoog in korte zigzaggen. Meteen moeten we doorwaden, je kunt natuurlijk ook gebruik maken van de grote stapstenen. Het uitzicht is fabuleus, jammer dat het er op een foto niet uitkomt. Er zit maar één ding op… zelf gaan kijken. Handwijzers staan er ook, maar ik bezit geen papieren kaart van het park en op mijn digitale kaart is de route niet ingetekend. Aan een GPS heb je hier ook niet zoveel. Inmiddels is het wat minder steil, maar wel behoorlijk ‘keiig’. Het is niet te geloven, maar volgens Jean-Claude hebben hier tot twee jaar terug nog mensen gewoond. Zo te zien aan de halfvergane, niet bevolkte bijenkasten, hebben ze hier honing gewonnen. ’t Is een opknappertje natuurlijk en gruwelijk ver van de bewoonde wereld, maar voor een kluizenaar zie ik hier mogelijkheden. Deze ‘alm’ hoort erbij, hoe komen die narcissen hier? Opnieuw een handwijzer, maar zoals gezegd, zonder papieren kaart heb je er niet zoveel aan. Opnieuw een huis, er hebben hier toch ooit twee of drie gezinnen gewoond. Het is trouwens prachtig wandelweer met een graadje of 22 in de plus. Het hoogste punt ligt zo’n beetje achter ons, daar zaten we op 750 meter (start op 106 meter). Hier lopen we met de hoogtelijnen mee. Hier hebben we uitzicht op zee. Uiteraard moet er op z’n tijd een stukje worden gestegen. Opnieuw uitzicht op zee. Ze hebben echt hun best gedaan op de handwijzers. Om half twee moeten we 50 meter zeer steil omlaag en dalen af naar 694 meter.
Daarna pauzeren we een half uurtje voor de lunch.
Het uitzicht verandert voortdurend. Soms lopen we een stuk door bosachtig gebied. Over het algemeen dalen we. Jong geleerd, oud gedaan! Om kwart over drie bereiken we het eerste restaurant en zoals Jean-Claude al gezegd had, hier is het tamelijk druk. We stijgen nog een kwartiertje naar 570 meter en strijken neer bij het tweede restaurant. Het heet hier: ‘Ramića Dvori’ (http://www.ramica-dvori.com/indexuk.html). We worden ontvangen met een welkomstdrankje. Nou, dat rechtse drankje is zeker van het huis. Links staat de herbergier – een buitengewoon aardige man, die in dit huis geboren is – en rechts Jean-Claude. Om half vijf starten we met de lange afdaling over een jeeptrail. Het ziet er prima uit, toch struikel ik over een uitstekende kei en val hard op mijn linkerknie en – doordat mijn handen vastzitten in mijn wandelstokken – op mijn gezicht. Mijn rechteroogkas is enigszins gehavend en ik heb een gat in mijn broek en in mijn knie. Ik heb pleisters bij me en na een minuut of vijf kan ik – voorzichtig – weer verder. Tja, een ongeluk(je) zit in een klein hoekje. Even na zessen bereiken we de bus. We hebben er 20.16 kilometer opzitten, niet gering. Ook nu weer een screenshot van mijn GPS. Sowieso een hele mooie wandeling en weer totaal anders dan de eerste en de tweede dag. Om half zeven gaan we rijden en even na zevenen zijn we in Vinjerac. Zoals meestal ga ik met kleding en al onder de douche (behalve mijn sokken). Ik heb een speciaal outdoor sopje van Care Plus en daar kun je kleding, maar ook jezelf mee wassen. Het is dus inzepen, kleding afspoelen en uittrekken en dan jezelf insoppen en afspoelen. Sokken heb ik genoeg meegenomen, die dingen drogen zo slecht.
Even na achten gaan we aan tafel. Ik bestel weer een kwart litertje Plavac, dat is toch best een lekker wijntje. Daarna volgt de Juha od Rajčica (tomatensoep), die geserveerd wordt door Marija. Helemaal scherp is de foto niet, want tijd om even te poseren gunde ze zich niet. Voor Orchideetje volgt een maaltijdsalade, nou, dat is een hele hap. Voor mij een de Punjena pljeskavica (gevuld gehakt met kaas). We telefoneren even naar zoonlief. Hij heeft een goed bericht, in Nederland is het droog, maar slechts 13 graden in de plus. Dat zijn berichten! Tegen negenen gaan we naar ons appartement. De andere groepsleden hebben vanochtend nog TV-beelden gezien van de kroning van Willem-Alexander en Maxima, maar op geen enkele zender vinden we iets over deze belangrijke gebeurtenis.