Dinsdag 17 juni 2014
Grasse – Courmes
Om acht uur sta ik op en een kwartiertje later genieten we het ontbijt. Dat ziet er voor Franse begrippen prima uit. OK, de prijs van dit hotel is er dan ook naar. Het plan is om vandaag over de GR51 naar Courmes te lopen. Dat ligt in noordoostelijke richting. Het belooft een lange etappe te worden.
Tegenover ons hotel staat een grote Monoprix. Daar scoor ik vier bakjes Griekse yoghurt, want ik was er doorheen.
Om kwart voor tien vertrekken we. Wat heb ik betaald voor dit hotel inclusief het diner? Volgens Menno was het €130,- voor de kamer en daar kwam het diner nog bij.
Vlakbij ons hotel staat dit monument ter herinnering aan de glorieuze opmars van Napoleon naar Parijs. Tja, Napoleon is in Frankrijk een hele grote! Zelf denk ik daar wat anders over. Hm, ik bezocht zijn graf in Parijs een keer. Dat ziet er behoorlijk pompeus uit. Ai, die trappen (er is een heel rijtje achter elkaar) moeten we nu bestijgen. Dat dalen gisteravond was al een crime, omhoog is een stuk vermoeiender. Een uurtje later staan we op 531 meter hoogte, dus bijna 200 meter in een uur. Daar ligt Grasse. Er staan hier een aantal informatieborden ter herinnering aan de opmars van Napoleon. Zouden ze die trappen vanaf Grasse ook gelopen hebben? Lopen konden ze wel, de dagafstanden zijn enorm, meestal tussen de 50 en de 60 kilometer per dag. Maar ja, Parijs ligt een eind weg! Een nogal verroest bordje van de E7. OK, ‘E7’ staat er niet op, maar is even een weet. Een handwijzer met Le Pilon, dat uiteraard aan de GR51 ligt. Oh ja, een Topo gids van de GR51 bestaat niet, voorzover wij weten. Dat is wel een beetje jammer. We moeten het doen met de kaart Nice-Draguignan nummer 165 met de schaal 1:100.000. Kaarten 1:25.000 van dit gebied bestaan wel, maar Menno heeft niet alle wandelkaarten aangeschaft. Wat een mooi pad! Dat zal wel niet zo lang duren. Dat moet wel Grasse zijn, we lopen namelijk met een wijde noordoostelijke bocht om Grasse heen. Een handwijzer met daarop aangegeven de GR51. We zitten goed. Even na enen lopen we langs een Kartbaan. Het restaurant is dicht, maar we kunnen een colaatje trekken uit de automaat. Het is warm, ik maak mijn hoed drijfnat met water uit een tuinslang.
Tja, dat heb je weleens. We moeten een kort stukje langs de D3, dat blijkt een drukke weg met veel industrie. Na een kilometertje of twee slaan we rechtsaf een jeeptrail op. Voorlopig gaan we dalen. Uitzicht, in de verte ligt de Middellandse Zee. Zoals gezegd lopen we over een dalende jeeptrail, dat loopt best wel lekker weg. Inmiddels zijn we toch weer een eind gestegen. Onder ons de industrie langs de D3 waar we zojuist langs liepen. Vanaf nu lopen we een eind langs het Aquaduct van Foulon. Het aquaduct is ongeveer 30 kilometer lang en loopt naar Grasse. Een stad en bovendien de parfum-industrie heeft veel water nodig. En door deze pijpleiding gaat 5 kuub water per seconde. In eerste instantie (vanaf 1901) bestond het aquaduct uit een afgedekte betonnen bak. In 1936 zijn de stalen buizen over de betonnen bak geconstrueerd. Tjonge, wat een immense uitdaging, zo’n aquaduct. Nog even een blik op het industrieterrein aan de D3. Dit ken ik van Madeira, een tunnel. Ze zijn hier wel wat hoger dan in Madeira, maar uiteraard stikdonker. Gelukkig heb ik mijn hoofdlampje bij me, dus het is te doen. Wat minder is, de waterleiding lekt behoorlijk en hele stukken tunnel staan blank. Soms liggen er stapstenen, maar vaak moet je ‘modderen’. Het is lastig te zien, maar daar loopt het aquaduct. Zie ik weer een tunnel? Dit kon weleens het stadje Le Bar-sur-Loup zijn. Weer een tunnel, maar dit keer een korte. Zo te lezen zijn er tientallen tunnels in het traject. Hier is de mogelijkheid aanwezig om een stuk af te snijden. De GR51 loopt noordwaarts naar Bramafan en dan weer zuidoostwaarts naar Courmes. Het is al halfvijf, ik vind het wel mooi geweest. Menno kiest ervoor om de hele GR51 te lopen, maar ik haak af. Voornamelijk dalend over een goed begaanbaar geitenpad loop ik naar de Gorges du Loup. Als ik het dorpje Pont du Loup nader zie ik deze mooie oleander. Het is zeker de bedoeling om hier mettertijd een mooie brug neer te zetten. Het beginnetje is er al. Om kwart over vijf loop ik Pont du Loup in. Verderop aan de linkerkant staat een hotel, maar zo te zien staat het al vele jaren leeg. Ik steek het brugje over en sla meteen linksaf. Langs het riviertje is het natuurlijk een stuk mooier dan over de verharde weg. Dat klopt ook, Gorges du Loup heeft wel wat weg van de bekende kloven op Kreta. Op een gegeven moment loopt het pad dood. Zo te zien is het door erosie weggespoeld. Met enige moeite klauter ik omhoog, ik zie op mijn GPS dat de verharde weg niet ver kan zijn. Dat klopt ook, niet ver, maar wel ontzettend steil!
Ai, als ik de asfaltweg bereik staan hier borden waarop staat dat ik in overtreding ben geweest. Waarom staan die borden niet aan de rivier? Verderop is een energiecentrale en het water van de rivier kan plotseling stijgen. Dat kan kloppen, het pad is niet door erosie teloor gegaan, maar gewoon door hoog water! Ik moet nog een eind over de asfaltweg en het is al over zevenen. Weer zo’n latertje! Het uitzicht is wel mooi. Dan passeert mij een jongeman voorzien van klimuitrusting. Hij stapt iets verder in zijn auto. Ik spreek hem aan, kan ik een eindje meerijden? Dat kan!
Hij rijdt op zijn Italiaans en dat blijkt hij ook te zijn. We rijden door wat tunnels en al snel is mijn GPS de satellieten kwijt. Een pad rechtsaf richting Courmes zie ik ook niet. We vragen bij een huis aan een oudere vrouw de weg. Eigenlijk weet ze het niet, ze is volgens mij nog nooit van het erf geweest. We rijden maar even verder, deze jongeman is wel zeer behulpzaam. Dan zien we een asfaltweg rechtsaf. We slaan hem in en na een kilometertje zie ik een wandelaar. Het blijkt Menno te zijn! Ik stap uit en samen lopen we verder. Hij is toch goed opgeschoten langs het aquaduct en ik heb nogal wat tijd verloren met de wandeling door de Gorge du Loup.
Om kwart over zeven lopen we Courmes in. Pech, de Chambres et Table d’Hôte La Cascade (http://gitedelacascade.com) ligt niet in het dorpje, we moeten hier rechtsaf. Het is nog 600 meter steil omlaag over een asfaltweg. En ik had al van die zere tenen! Daar is het, het is halfacht! We worden hartelijk ontvangen door Eric en Bruno en krijgen een kamer. We vallen meteen met de neus in de boter, oftewel we zijn precies op tijd voor het aperitief. Er is keus genoeg uit diverse zelfgemaakte ‘wijnen’. Ik houd het bij de ‘Vin de Noix’ (Notenwijn). Zoals elke dag bel ik even naar Orchideetje (mits netwerk). Alles gaat naar wens en ik hoor dat het dorp ‘oranje’ is versierd.
Trouwens, ik zie op mijn GPS (voorzover betrouwbaar) dat ik vandaag 949 meter heb gestegen en 785 meter heb gedaald. Uiteraard heeft mijn GPS ook de gemaakte kilometers bijgehouden, maar daar klopt nooit zoveel van. Daar moet Garmin nog eens iets aan doen.
Twintig minuutjes later kunnen we aan tafel. Er zijn nog 13 gasten, vier uit Nederland en verder Fransen en Duitsers. Eric en Bruno scheppen de meloen op. Dat is handiger dan met zijn allen zelf ‘opscheppen’. Opscheppen is niet netjes en zelf eten opscheppen loopt veelal uit op geknoei. We kunnen nog meer krijgen en ik lust nog wel een portie. Daarna komt een plak couscous en tomaten gevuld met gehakt. Ook daar kunnen we nog meer van krijgen. De rode (ook witte en rosé) staat ervoor. Ai, lekker! Als laatste, het lijkt wel een soort cake, zoete aardappel. Als allerlaatste koffie, maar daar heb ik geen foto van gemaakt.
Om half elf loop ik naar de kamer. Douchen en naar bed. Ik ben echt uitgeteld (mede door de rode wijn). Morgen rustdag!