Maandag 23 juni 2014
Nice
Om acht uur sta ik op en een kwartiertje later zitten we aan het ontbijt. Ik ben ‘jarig’ vandaag, maar doe daar nooit iets aan.
Eigenlijk zouden we vandaag met trein en bus naar La Turbie moeten afreizen. Daar hadden we dan de GR51B moeten oppakken om naar Sainte-Agnes te lopen. In Sainte-Agnes hadden we de bus moeten pakken naar Menton en dan weer per trein terug naar Nice. Gisteren had ik al tegen Menno gezegd dat ik het wel mooi geweest vind. Ook de etappe morgen van Sainte-Agnes naar Menton (ook weer met bus en trein) laat ik schieten. Het is in de Provence erg zwaar wandelen door de vaak steile keiige hellingen en bovendien vind ik het vaak erg warm. Ik moet vele liters water (aangelengd met Isostar) meesjouwen, want je weet nooit of je onderweg een bron tegenkomt met de ‘l’eau potable’. Dat zijn vele kilo’s extra, die mee moeten naar boven. Ook heb ik een pacemaker en die heb ik natuurlijk niet zomaar. Het wandelen in dit soort heftige gebieden kan ik niet meer opbrengen. Volgend jaar staat Hongarije op het programma, daar is het glooiender.
Ook Menno maakt er vandaag een rustdag van en na het ontbijt lopen we Nice in. Verder dan Monaco ben ik nooit geweest (vanuit Italië), Nice is nieuw voor mij.
La Brioche Chaude is druk bezocht door locals, we bevinden ons nog ver van het toeristische centrum. Die ene dame houdt het voor gezien en we kunnen met onze versnaperingen zitten. Tja, het is geen verjaardagstaart, maar ik doe toch niet aan mijn eigen verjaardag. Daarna lopen we de FNAC in. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar het blijkt een zeer goed gesorteerde boekhandel te zijn. Hier scoort Menno een aantal kaarten 1:25.000 voor het traject Entrevaux naar de Gorde du Verdon en verder. Dat zal hij zonder mij moeten doen. Schuin tegenover de FNAC staat de Basiliek Notre Dame de l’Assomption gebouwd tussen 1864-1868. Het interieur is zeker de moeite waard. Ik heb mijn Fish-eye lens niet bij me, vandaar een ‘portrait’ en een ‘landscape’ foto. Het altaar ziet er wat ongebruikelijk uit. De basiliek staat bekend om zijn prachtige gebrandschilderde ramen. In de zijkapellen ontdek ik nog wat mooie beelden. Menno zoekt een internet-café op en ik loop de Avenue Jean Médecin in zuidelijke richting af.
Ik kan ook de tram nemen, maar te voet zie je meer. Ik steek even een zijstraatje in. Hier is het toeristisch, dat zie je aan de ansichten en de flanerende toeristen. Aan het eind van de Avenue Jean Médecin ligt een groene long. Rechts van mij komt er ‘stoom’ uit het plaveisel en links lijken het wel de Bedriegertjes in het groot. Deze dame wil even voor mij poseren. En deze vier vriendinnen ook. Jammer dat net de kraan is dichtgedraaid. Het plaveisel staat blank, dat is ook leuk om er blootsvoets doorheen te lopen. Nog iets verder ligt het Place Masséna compleet met fontein. Ik loop het laatste toeristische straatje door en kom uit op de Promenade des Anglais. De naam ‘Anglais’ dankt de promenade aan de Engelsen die al in de 18e eeuw in de gaten hadden dat het hier goed toeven was. Eerst naar links en dan naar rechts strekt het strand zich uit. Nou ja, strand, bij strand denk ik aan zand. Hier kun je je op de keien neer-vleien. Of je moet op zo’n stretcher gaan liggen, dat is natuurlijk niet gratis. Hier zijn wat meer mensen in het water te zien. Toentertijd stond Nice bekend om de slechte kwaliteit van het zeewater. Hoe dat nu is weet ik niet, sowieso ga ik niet te water. Hier is een stukje (kunstmatig) zandstrand. Als je hier wilt vertoeven moet je eerst de portemonnee trekken. Aan beachvolleybal doen ze ook. Baywatch vaart langs, hier zijn ze in het blauw gekleed. Ai, de ‘echte’ Baywatch liep van 1989 tot 2001 en in totaal zijn er 243 afleveringen gemaakt. Ik denk dat ik de meeste wel gezien heb. Ik weet niet hoe deze jongedame heet, in elk geval schenkt ze iets lekkers in. Ik loop een stukje van de Promenade af. Het ene na het andere monumentale pand staat hier. Dit is de Opera van Nice. En dit is ook een mooi pand. Ik draai het centrum weer in. Dit lijkt me een kerk, maar hij zit op slot. Hier is ook een ‘kerk’ gevestigd. The ‘Church of Christ’. Ik heb er nog nooit van gehoord. ’t Is toch niet een dependance van de Mormonen? Ik moet er maar eens op Googlen.
Ai, het is er één van de Pinkstergemeente. Er is hier ook een Galerie Lafayette. Ik heb even niets nodig, dus loop ik eraan voorbij. Ik heb het wel een beetje gehad en loop richting hotel. We willen nog een keer Tandoori eten, hier is er één. Misschien is het iets voor vanavond. Ik had al een broodje met cola in de stad gescoord, maar in ons hotel krijg ik trek in een yoghurtje (met muesli en honing). Alles moet toch op. Ik ga in de zon in de ‘tuin’ zitten, ik moet toch enigszins gebruind terug naar ons koude kikkerlandje. Men zou eens denken dat we uitsluitend slecht weer hebben gehad. OK, vanmorgen was het nogal bewolkt, maar later kwam de zon weer volop door. Om halfvijf gaat de zon schuil achter ons hotel en loop ik naar de kamer. Ik pak vast een beetje in, dat moet toch gebeuren.
Om alf acht lopen we de stad in. We komen in de Vietnamese wijk terecht. Geen Tandoori dus, maar Nha Trang. Binnen ziet het er goed uit. Dit is wel handig, zo’n menukaart met plaatjes. Ik bestel een kwart litertje rode wijn, een soepje en eend. De Petit Potage Hanoien ‘Phô’ Spécialité komt door en er zit een schaaltje fijngesneden rode peper bij. Daarbij het advies om daar voorzichtig mee om te springen. Ik wil altijd alles proberen en doe een sliertje peper in de soep. Ai, lekker! Maar de tranen springen mij in de ogen. Deze peper is werkelijk zeer, zeer peperig. Maar toch, dit is een bovenaards soepje! De Canard du Chef komt door. Ook prima, maar toch van een duidelijk lager niveau dan de soep. Op de breedbeeld speelt Nederland (voetbal voor de duidelijkheid) tegen Chili. Nederland wint met 2 – 0. Wie had dat nu gedacht?
Als laatste komt het dessert 3 couleurs door. Het is een Vietnamese specialiteit. Mwah, niet verkeerd, maar het is niet zo mijn smaak. Ik reken €26,- af, dat is toch heel redelijk.
Om haf tien zijn we weer in het hotel. Onder de douche en onder de wol.