Vrijdag 25 augustus 2006
Epen – Vijlen
Ook vandaag sta ik om kwart voor acht op. Het is niet koud, maar wel bewolkt en erg nevelig. Na de thee en de havermoutse pap gaat, zoals elke dag, mijn hele hebben en houden in de rugzak. Rond kwart over negen gaan we weer verder. Ik stel voor om een alternatieve route langs de Geul te lopen. Ik heb in het verleden al eens meer langs de Geul gelopen en vond dat toen erg mooi. Eerst lopen we een klein stukje gemarkeerd pad en slaan dan rechtsaf een smal paadje in. Dit zal het alternatieve pad zijn. Hoewel, even verder lopen we over het terrein van de aanpalende camping. Dit was dus niet het goede pad. In elk geval gaat het omlaag en we zullen ongetwijfeld uitkomen bij de Geul. Dat blijkt het geval, echter het is weer zoeken bij camping Ter Graat. We lopen maar verder langs de Geul, een pad is niet te bekennen. In elk geval is het hier erg mooi en we zijn de enige wandelaars.Even verder is er een slecht verharde weg en we besluiten deze te volgen. In elk geval moeten we naar het noordoosten, richting bosrand. Toch klopt er iets niet, we staan voor een camping die niet op de kaart staat. Vreemd. Ik besluit mijn GPS te raadplegen en wat blijkt, we zitten in België. Dat klopt ook, want nu zie ik aan de kant van de weg een grenspaal. Terug maar weer en na wat zoeken vinden we een pad dat in de goede richting gaat. Uiteindelijk komen we uit op een verharde weg. Na weer wat zoeken vinden we een bospad en na een paar honderd meter zitten we weer op de gemarkeerde route. Het is nu nog een kilometertje naar een restaurant in het bos. Dat blijkt ‘Boscafé ’t Hijgend Hert’ te zijn. Ze noemen dit de enige echte berghut van Nederland. Tja, we zitten hier op 260 meter hoogte, waarlijk niet gering. Herten zie ik niet, maar wel een geit die uit is op onze appeltaart. Gelukkig geleidt de uitbater het dier weer naar zijn weitje en is de appeltaart voor onszelf.
We hebben zo’n 5 kilometer gelopen, maar intussen is het al half twaalf! Ruim twee uur over zo’n klein eindje! Maar goed, het was prachtig en we hoeven vandaag maar 19 kilometer. Uiteraard moeten we wel een hoogteverschil wegwerken van 200 meter en doordat we ook regelmatig een stuk dalen, kunnen we dat getal verdubbelen.
Een hoogteverschil van 400 meter is bijna on-Nederlands.
Na drie kwartier stappen we weer op. Verder door de bossen gaat het, een heel verschil met de vorige dagen. Het Malens Bosch heet het hier. Na een tijdje komen we het bos uit. Links ligt in de verte Vaals, maar eerst gaan we naar het Drielandenpunt. Daar komen we even na tweeën aan. Hier ben ik uiteraard al diverse keren geweest, maar het blijft leuk.
Er heerst hier zo’n typisch schoolreisjes-gevoel. Het hoogste punt van Nederland. Vreemd, hier staat de overzichtskaart van het Krijtlandpad, terwijl het startpunt toch echt Maastricht is. Op de handwijzer hadden ze ook ‘Maasticht via Valkenburg’ kunnen vermelden. Dat is 42 kilometer, we zijn dus over de helft. Na een cola en een pannenkoek met stroop gaan we weer verder. Steil omlaag gaat het over een stenig pad. Dit is precies waar ik voor gekomen ben, deze voettocht is mijn laatste training voor de voettocht in Griekenland. Daar gaan we de Olympos over, een berg van maar liefst 3.000 meter hoog. Ik zie er wel een beetje tegenop.
Door Vaals gaat de tocht, echter we mijden het centrum. Karel en ik besluiten even om te lopen om inkopen te doen.
Na Vaals lopen we door Holset. Het kerkje van Holset is een bedevaartsplaats en ik maak een foto van de buitenzijde en van het beeldje van Genoveva. In 451 zou zij Parijs hebben gered van een aanval door de Hunnen. Ze is daardoor een populaire heilige in Frankrijk en patrones van de stad Parijs. Verder door landbouwgebied, door Harles en vlak langs Vijlen. Westelijk van Vijlen ligt Melleschet, een piepklein dorpje waar onze mini-camping ligt. Het blijkt weer een echte boerderijcamping, gelegen op een heuvel met zicht op Vijlen. Na de kerriesoep bereid ik een Spaghetteria Al Pesto. Daarbij drink ik de in Vaals gekochte ‘Rosso del Salento’.
De kunststof kurk laat zich niet makkelijk verwijderen. De kurkentrekker van Karel blijkt te licht, dus leen ik een kurkentrekker van een caravanbezitter. De ervaring heeft geleerd dat deze mensen echt alles aan boord hebben. De wijn smaakt in elk geval prima!
Rond half negen gaat de zon onder en dat levert schitterende beelden op. De hele camping staat ademloos te kijken. Er zit nog een staartje wijn in de fles. Ik blijf lekker op de camping en ga vanavond niet naar Vijlen. Ik neem mij voor vanavond vroeg naar bed te gaan.