Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Israël ‘Voorbij de Muren’
van woensdag 9 maart t/m vrijdag 18 maart 2016

Woensdag 9 maart 2016
Amsterdam – Tel Aviv – Bethlehem
Even vooraf:
Min of meer bij toeval kwam ik erachter dat er een studiereis georganiseerd wordt – in Israël – met als onderwerp de Israëlisch <> Palestijnse kwestie. Daar wil ik mij meer in verdiepen. Ik denk er al heel wat vanaf te weten, maar hoe meer je je erin verdiept, des te gecompliceerder lijkt het te worden. Ik neem mij voor om zonder vooroordelen of wat ook, deel te nemen aan de studiereis (http://voorbijdemuren.nl). Ik ben heel erg benieuwd!
Overigens, ik plaats regelmatig een artikel vanuit internet op pagina 12 van dit verslag, dat ik interessant en lezenswaardig vond.
Sowieso heb ik mij aardig ingelezen, zie de leeslijst aan het eind van dit verslag, echter de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik nog een enkel boek moet lezen.
OK, we (Orchideetje ziet de reis ook wel zitten) vliegen pas om 12.45 uur vanaf Schiphol, dat kunnen we makkelijk halen, dus hoeven we dit keer niet te overnachten op Schiphol. Dat scheelt een hoop gedoe. Even na zevenen rijdt zoonlief ons naar het station.
We nemen afscheid en ik pak een Metro uit de bak. Het is fris, maar wel boven nul.
De wind maakt het koud. In Israël is het boven de 20 graden, dat vind ik eigenlijk warm genoeg. De trein is mooi op tijd, maar zit al aardig vol. We gaan maar in het halletje zitten.
De aansluitende IC is ook aardig vol, maar we kunnen tenminste fatsoenlijk zitten in de ‘Stilte-coupé’. Het is er nog stil ook, dat mag wel in de Metro. Overigens, wat mij betreft mag de NS stoppen met het concept ‘Stilte-coupé’. Het wekt alleen maar agressie op.
Is er door reizigers om ‘Stilte-coupés’ gevraagd? Mij is in elk geval niets gevraagd.
Over agressie gesproken, als de NS nu de illegalen, verslaafden en verwarde personen een gratis OV-kaart geeft zijn we ook van dát agressieprobleem af. Die lui die zonder geldig vervoerbewijs in de trein stappen hebben toch geen cent te makken, dus sowieso betalen we dit met zijn allen. Het scheelt meteen een boel geld aan opsporing, dus per saldo gaan we er niet op achteruit. Gaan ze dan meer reizen? Nou, prima toch!
De Metro opent met het nieuws dat het hooikoortsseizoen dit jaar door de warme winter extra vroeg begint. En verder de ‘val’ van ene Maria Sjarapova. Zij is positief getest op doping. Zo te lezen tennist zij, maar nu hangt haar een schorsing boven het hoofd.
Ai, zij gebruikte het middel Meldonium dat de toevoer van zuurstof naar het bloed bevordert. Is dat niet iets voor mij? Ik zal mijn cardioloog er eens naar vragen. Of ik koop een doosje van die dingen in Israël om eens te proberen. In Nederland is het natuurlijk alleen op recept verkrijgbaar. En dan word je ook nog getrakteerd op een – door jezelf betaald en voor iedereen hoorbaar – gesprek met de apothekersassistente.
Tja, het probleem van de bootvluchtelingen die de oversteek naar Griekenland wagen is nog niet opgelost. Er verdrinken er teveel en dat is natuurlijk niet humaan. Mark Rutte heeft een konijn uit de hoge hoed getoverd in de vorm van een overeenkomst met Turkije, met Erdogan. Voor 6 miljard ‘zilverlingen’ heeft hij het probleem afgekocht en kan nu zelf de handen wassen in onschuld.
De 42-jarige (schatrijke?) zakenman Koen Everink is met messteken om het leven gebracht. Hij werd vrijdagochtend 4 maart levenloos in zijn woning aangetroffen.
Koen Everink is een aantal jaren geleden mishandeld door de kickbokser Badr Hari en nu overkomt hem dit. Ik vind het een vreemde zaak, maar het kan net zo goed een ordinaire roofoverval zijn geweest of simpelweg een verwarde man.
Het (gedeeltelijk ingevulde) aangiftebiljet kan van de Belastingsite worden gedownload.
Dat doe ik als we terug zijn uit Israël, meestal is de server de eerste dagen van maart overbelast.
Verder nog nieuws? Nee, eigenlijk niet.
Ruim op tijd arriveren we op Schiphol. Tja, je kunt beter op safe spelen, de NS vergoed geen vervolgschade bij vertragingen. Er wordt omgeroepen dat op het traject naar Rotterdam een aanrijding met een persoon heeft plaatsgevonden. Dat kost je gewoon een uur! Eerst maar koffie, inchecken kan nog niet.Voor de koffie nemen we de trap, het is hier een stuk rustiger. Van hier hebben we een mooi uitzicht op vertrekhal 2. Lees ik goed: ’Vertrek Departures’. Ik zal straks even een detailfoto maken, hier is het nauwelijks leesbaar. Tja, voorheen luidde de naam gewoon ‘Vertrekhal’, dat was tenminste duidelijk. Toen heeft Schiphol in zijn wijsheid besloten de naam te veranderen in ‘Lounge’. Ik heb me daar een aantal malen op mijn site vrolijk over gemaakt en ik neem aan dat Schiphol dat gelezen heeft. Nu is de naamgeving teruggedraaid.
Trouwens, we zouden op elkaar wachten bij de informatiebalie van Transavia. Er is daar niemand aanwezig van de reisorganisatie. Nou ja, we gaan inchecken, dat kan gewoon bij een dame, want onze instapkaarten konden thuis niet uitgeprint worden.
Reden: groepsticket. Onzin natuurlijk, Transavia heeft gewoon zijn software niet op orde.
Nou ja, dat is ook wat! Het werd al omgeroepen, maar de tekst van de EU-Regelgeving betreffende vloeistoffen staat op het informatiepaneel boven de incheckbalie! Ai, dat is zeker gekomen door mijn klacht en de uitgebreide mailwisseling met Security Schiphol. Vorig jaar zijn toen een aantal flacons van Orchideetje ingenomen omdat e.e.a. niet was verpakt in een doorzichtige en hersluitbare plastic zak van maximaal 1 liter. Tja, dat was ons toen (North Wales wandelvakantie augustus 2015) niet bekend. Uiteindelijk kregen we de schade van €60,- vergoed. Nou, dat gebeurt Security niet meer, ze hebben geleerd!
OK, op naar Security. Daar staan we een halfuur in de rij, het valt nog mee.
Mijn Pacemaker is geen probleem, ik word vlot handmatig gefouilleerd. Wel moet mijn handbagage open. Zijn ze zenuwachtig? Verwachten ze een aanslag? Nou, ik in ieder geval wel. Het valt me op dat zeker de helft van alle handbagage open moet, die scanners kunnen ze net zo goed afschaffen.
De Kmar gaat vlot, wel wordt mijn paspoort gescand. Voorzover ik mij herinner is dat voor het eerst. Over enige tijd staan alle paspoorten in de database en kan het personeel van de paspoortcontrole iets anders gaan doen. Op naar Gate D49. Onderweg kopen we nog een broodje en een cola. Die sandwiches van Transavia vind ik niet te eten.
Pas bij de Gate wordt gevraagd of ik iets van iemand heb meegekregen. Twee jaar terug werd ik intensiever ondervraagd. Kijk, daar staat ons toestel. Om 12.15 uur kunnen we boarden en om 12.30 uur zit ik op stoel 15A. Het is bij de nooduitgang, dat heeft de reisorganisatie keurig voor mij geregeld. Mijn dank!
Nou, ik zit prima, iets verderop staat nog een Boeing 737/800 van Transavia. Voorzover ik weet vliegt Transavia uitsluitend met Boeings 737 en daar passen 189 passagiers in. Sowieso loopt ons toestel zo goed als vol.
De stewardess legt mij uit hoe de nooduitgang geopend moet worden (in geval van een crash). Nou, dat weet ik wel, maar ze wil het toch vertellen. Tot mijn verbazing mag ik mijn fototoestel niet omhouden en moet hij opgeborgen worden in de bagagebak. Zijn de regels veranderd of is het gewoon willekeur? Ik ben er niet blij mee, maar nu schiet mij te binnen dat ik met mijn GPS ook foto’s kan maken.
Om 12.53 uur gaan we taxiën en om 13.04 uur is de take-off. Nou, de kwaliteit van de GPS foto’s valt me erg mee, ook al omdat ze door een dikke ruit zijn gemaakt.
De track is door mijn GPS keurig vastgelegd. Als ik het goed zie dan zijn we vanaf de Zwanenburgbaan gestart. De captain komt op het net en vertelt dat het vier en een halfuur vliegen is. Tja, de rest van zijn verhaal kan ik niet verstaan, het zal wel niet zo belangrijk zijn. De dames komen langs met koffie en sandwiches, zoals bekend moet je dat de laatste jaren contant afrekenen. Op zich heb ik daar geen moeite mee, maar de koffie van Transavia is nagenoeg ondrinkbaar en de sandwiches oneetbaar. Ik nuttig de op Schiphol aangeschafte broodjes en cola. Sowieso is het prima vliegweer, daar ben ik wel blij mee. De dames komen nog eens langs met de zogeheten belastingvrije artikelen. Zo te zien koopt niemand iets.
We gaan dalen, het schiet lekker op. Mijn fototoestel verstop ik onder mijn softshell, ik hoop tijdens de daling nog wat foto’s te kunnen maken. Maar helaas, het wordt snel donker, we vliegen ook tegen de zon in. Ik zet mijn horloge en Nikon vast een uur vooruit. Nou, dit is Tel Aviv, zes seconden uit de hand kan nu eenmaal niet. Om 18.21 uur is de touch-down. Door de paspoortcontrole, dat betekent een kwartiertje in de rij. Daarna moet je je paspoort scannen waarna de machine een ‘Stay Permit’ print. Dat lukt bij mij niet en ik moet me in het kantoortje vervoegen. Als dat maar goed gaat! OK, mijn gegevens worden handmatig ingevoerd en ik ontvang mijn felbegeerde Permit. Met mijn Permit kan ik door het poortje en naar de aankomsthal. De foto is niet in spiegelbeeld, de ‘B’ hoort zeker zo. De bagage komt vlot en daarna trachten we Shekels te pinnen. We hebben nog wel wat Shekels over van twee jaar terug, maar dat zijn er toch te weinig. Wachten, want er staat hier slechts één ATM. Eindelijk zijn we aan de beurt, maar helaas gaat er iets mis.
Ik probeer met mijn pas een lager bedrag aan Shekels (NIS 1.000) te pinnen en nu gaat het goed. Tjonge, deze ATM is erg traag. We lopen richting uitgang, helaas, we zien niemand van de groep. Staan ze misschien al buiten? Nee, daar staan ze ook niet. Zijn ze al doorgelopen naar de bus en hebben ze ons niet gemist? Ik loop richting een aantal geparkeerde taxi’s en bussen, maar ook daar tref ik niemand. OK, we lopen weer terug de aankomsthal in. Nee, hier zien we ook niemand van de groep. Ik pak mijn telefoon en probeer Maaike te bellen. Dat lukt niet op haar Israëlisch nummer. Klopt het nummer wel? Ai, er komt een groepslid naar ons toelopen, de groep staat verderop in de aankomsthal. Tja, dat is niet slim natuurlijk om je zo te verstoppen! Nou ja, we zijn er ook!
Op naar de bus en op naar Bethlehem. Dat is dik een uur rijden. Onderweg vertelt Maaike nog een en ander. We moeten geen tassen, rugzakken en dergelijke onbeheerd achterlaten. De Israëlische reactie is dat de omgeving wordt ontruimd waarna de tas, rugzak of wat dan ook wordt opgeblazen met springstof. Ik kan wel raden bij wie de rekening terechtkomt. Verder moeten we geen gebruikt toiletpapier in het toilet gooien, maar in de afvalemmer die daarnaast staat. De riolering in de ‘Palestijnse Staat’ is niet in zo’n beste conditie. Net als in Griekenland en Kreta, ik ben het wel gewend. Maaike komt morgen NIS250,- voor de lunchpot en NIS200,- voor de fooien/koffiepot ophalen. Per persoon uiteraard. Nou, dan heb ik nog NIS100,- over plus nog onze NISjes van twee jaar geleden. Verder nog een stapel dollars, die hadden we ook nog thuis liggen. Komende week moeten we maar wat NISjes bijpinnen. Het water is overal drinkbaar, maar niet overal even lekker. Dat komt omdat het veelal ontzilt zeewater is. En ook wordt ons verzocht niet met ons gastgezin in discussie te gaan over de politieke situatie. Dat zou tot pijnlijke situaties kunnen lijden.
Het is onderweg naar Bethlehem behoorlijk druk op de weg, we passeren wat roadblocks en het ‘nemen’ van de muur kost ook even tijd. Uiteindelijk arriveren we om kwart voor negen in het AEI (Arab Educational Institute). Daar worden we welkom geheten en kunnen we met ons gastgezin mee naar ons logeeradres.
Oh ja, inmiddels hebben we kennisgemaakt met Laila en met Milade, haar kleindochter van 15 jaar oud. Laila spreekt een beetje Engels en Milade heel behoorlijk. Na zo’n tien minuutjes per auto bereiken we het appartement van Laila. Dat staat niet in Bethlehem, maar in het aanpalende dorp Beit Jala.
Ai, onze slaapkamer lijkt wel een balzaal. We hebben nog nooit zo’n grote kamer gehad! En ook nog met een eigen badkamer, hoewel we van Maaike hadden gehoord bepaald zuinig met het water om te gaan. Het water komt uit Israël en de kraan gaat maar eens in de week of twee weken open. Dan kunnen de zwarte watertonnen op het dak worden gevuld en daar moeten ze het dan voorlopig weer mee doen.
We maken kennis met de overige familieleden om te beginnen met George, de echtgenoot van Laila. Hij is met pensioen. Onder het appartement van Laila en George woont in hetzelfde flatgebouw hun zoon met aanhang en boven hen hun andere zoon met aanhang. Nou, gezellige boel hier, iedereen loopt in en uit. We zijn er al snel achter dat dit bijzonder aardige mensen zijn. Voor de duidelijkheid, zij zijn Christen (RK) Arabieren. Overigens, sommige van de groepsleden zijn ondergebracht bij moslim Arabieren. Of zijn het ‘Palestijnen’? Tja, dan zit je meteen in de politieke situatie. Ik wil daar in dit verslag maar niet (teveel) op in gaan, daar is al het nodige over geschreven (zie de leeslijst aan het eind van dit verslag).
Inmiddels staat de warme maaltijd op tafel, daar hadden we nog ‘recht’ op. Nou, dat ziet er prima uit en het smaakt ook prima. Kip is er, salade, zongerijpte tomaten, kaas, brood, olijven, sinaasappelsap, zongerijpte mandarijnen en thee bereid van kruiden uit eigen moestuin als laatste.Trouwens, de keuken ziet er modern uit en ook de huiskamer zit pico bello in de spulletjes. WiFi is er ook, dat verwacht je toch niet en het draait heel behoorlijk.
Het is intussen bij elven (in NL tien uur), maar het was een enerverende dag en ik ben best wel een beetje moe. Om water te sparen poets ik uitsluitend mijn tanden en we gaan te bed in onze immense slaapkamer.