Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Twentepad van Almelo naar Oldenzaal (via Ootmarsum)
vrijdag 24 november t/m zondag 26 november 2006

Vrijdag 24 november 2006
Almelo – Tubbergen
Op het perron zie ik dat de trein van 09.07 uur een vertraging heeft van 10 minuten.
Voor de zekerheid wordt het ook nog omgeroepen. Dat wordt een krappe overstap in Zwolle! Wanneer ik in de wachtruimte zit, zie ik dat de vertraging inmiddels is opgelopen tot 15 minuten. Nu wordt er niets omgeroepen en ik weet meteen dat er een groot probleem is. De cijfers op het bord verspringen, nu is er al 30 minuten vertraging.
De juffrouw van het omroepgebeuren heeft er definitief de brui aan gegeven. Pas tegen kwart voor tien komt de trein voorrijden.
Met mij stapt een zwerver in die, schichtig om zich heenkijkend, onmiddellijk een peuk opsteekt. Ik besluit er iets van te zeggen. Hij geeft grif toe dat hij in overtreding is, maar er niets aan kan doen. Tja, dat is hartstikke duidelijk. De zwerver blijft in het halletje staan en stapt in Harderwijk schielijk uit de trein.
Onderweg naar Nunspeet komt de conducteur zijn opwachting maken, op de voet gevolgd door drie collega-conducteurs. Wat een eer! Op mijn vraag waarom de trein zo vertraagd is, blijven zij het antwoord schuldig. Zelfs de computertjes weten het niet.
Ik bel Karel maar eens op om kond te doen van mijn malheur.
Tegen 11.20 uur sporen we Zwolle binnen, de trein van 11.21 uur heeft uiteraard geen vertraging en die haal ik dus niet. Mijn vertraging loopt dus op naar één uur. Ik bel Karel nog maar eens om te zeggen dat hij, wat mij betreft, van start kan gaan. Als ik de KMA oversla haal ik ze, met wat geluk, nog wel in.
Om de wachttijd in Zwolle te doden koop ik een beker koffie. De zon komt door, het is gewoon nazomer. En dan te bedenken dat vorig jaar om deze tijd in Limburg de sneeuw halverwege mijn tent stond. ‘t Kan verkeren, zei Bredero al.
Pas om half twaalf bereik ik Almelo. Tot mijn verbazing blijken Karel en Ko toch op mij te hebben gewacht. Echt fideel! In vlot tempo lopen we door Almelo.
Een watergoot met watervalletjes herinnert aan de oude haven. Midden in het water staat de oude fabrieksschoorsteen van Van Heek Scholco. Een monumentaal pand, nu horecagelegenheid, laten we links liggen. Is dit gebouw bij gelegenheid het oude stadhuis? De grote kerk laten we rechts liggen. En dan komen we aan de oostelijke rand van Almelo, hier vinden we de Herengracht-woningen, oorspronkelijk gebouwd in 1720 voor het dienstpersoneel van de Graaf Van Rechteren. Huize Almelo, waar tot op de dag van vandaag het grafelijke geslacht Van Rechteren Limpurg de scepter zwaait. Verder dan het bordje ‘Privé’ durf ik het terrein niet op.
Ik vrees dat de Graaf een vuurwapenvergunning heeft. Even verder lopen we de Gravenallee op, een bijna twee kilometer lange kaarsrechte weg, aangelegd als jachtlaan in 1770. Ko links en Karel rechts met de blik op oneindig en het verstand op nul. Onzin natuurlijk, wat staat de zon prachtig op de bomen in herfsttooi. Puur genieten! Aan de Gravenallee staat een oud tolhuis, waar nog in 1948 (!) tol werd geheven. Prachtige doorkijkjes, ik moet zeggen: het landschap is hier veel afwisselender dan bijvoorbeeld de Veluwe. We steken het kanaal Almelo-Nordhorn over, van 1884 tot 1889 gegraven. Dat wil zeggen, het Nederlandse deel was toen gereed. Het Duitse gedeelte was pas gereed in 1904 en toen was het kanaal inmiddels achterhaald. Hm, dit doet mij ergens aan denken. Gaat het met de Betuwe-lijn dezelfde kant op? We zien een bordje dat we, iets van de route af, koffie en thee kunnen krijgen. Ook in november? We wagen het erop. Twee jongens zijn aan het spitten. Ik weet wat het is, gister en eergisteren heb ik vijf kuub zand (60 volle kruiwagens) afgevoerd en vier kuub zand (48 volle kruiwagens) klapzand aangevoerd en geëgaliseerd. Dat is net zo leuk als wandelen. Volgende week komt de stratenmaker. Wij vragen of de theeschenkerij open is. ‘Dat is niet het geval’, zegt de oudste, ‘maar dat doe ik gelijk’. Hij steekt zijn schep in het zand en loopt met ons mee. Kijk, dat is Twente! De boerin (even uitkijken!) runt een boerderijwinkel en een camping. Ook hebben ze hier accommodatie voor gezinnen en groepen. Een aanrader voor een vakantie met kinderen, maar ook als je eens toe bent aan rust. De koffie is prima en we krijgen er krentenwegge bij. Ko en Karel laten zich bovendien de notarisappels goed smaken. Zelf kan ik niet zo goed tegen vitamines. Een aantal kilometers volgen we een beek: de Markgraven. Links het Hondenven, een overblijfsel uit de laatste ijstijd. Het ronde meertje ontstond waarschijnlijk na het smelten van een ijslens, die zich ten tijde van hevige koude in de bevroren bodem had gevormd. Tubbergen, nog 2,7 kilometer, echter van Tubbergen zullen we alleen de noordrand zien. We komen langs het meer dan driemaal levensgrote standbeeld van Dr. Schaepman (1844-1903), grondlegger van de R.K. Staatspartij. Het lijkt me geen makkelijk man te zijn geweest, te oordelen naar zijn gezichtsuitdrukking. We lopen langs de Eeshof, de kern van dit gebouw gaat terug op een 18^e eeuwse havezate. Het is een mooi gebouw, echter er staan zoveel auto’s dat ik geen kans zie er een mooie foto van te maken.
Nu schiet het lekker op, nog een klein stukje buitenwijk en kwart over vier bereiken we na 18 kilometer camping De Bussche. Toch wel ideaal als campings ’s winters open blijven. Wildkamperen mag nu eenmaal niet en het risico op een bekeuring zit er altijd in.
Zoals altijd zet ik eerst mijn tent op en maak daarna een beker kerriesoep. Tegen vijven begint het iets te regenen, maar dat duurt niet lang. Mijn Knorr-maaltijd wordt dit keer begeleid door een mooie witte Griekse wijn. Dat gaat erin als… (Ook dit keer weer een leuk prijsje voor degene die de uitdrukking kent).
Tegen zevenen lopen we gedrieën naar Tubbergen. Toch wel een leuk stadje, alleen een aantrekkelijk kroegje zien we niet. We vragen belet bij Hotel Tubbergen, maar we zien alleen personeel zitten in de lounge. Toch zijn we zijn welkom en bestellen rode wijn en Belgische biertjes. Wat blijkt, de gasten zitten nog aan tafel; zo te zien hebben deze mensen hier een arrangement geboekt. Een aanrader, lijkt me zo. Tegen half elf lopen we terug naar de camping en zoeken onze slaapzak op. Ik bel nog even naar huis, maar krijg geen gehoor.