Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Pieterpad (5e traject) van Nijverdal naar Coevorden
vrijdag 24 februari t/m zondag 26 februari 2006

Vrijdag 24 februari 2006
Nijverdal – Lemele
Om 10.07 uur pak ik de stoptrein naar Zwolle. Voor alle voorgaande trajecten moest ik altijd eerst naar Utrecht, nu kan ik echt merken dat het Pieterpad al aardig opschiet.
De afgelopen maand was het tijdens de weekenden geen mooi wandelweer. Het was regenachtig, grauw, grijs en saai. Het weer ziet er nu veel beter uit, het is zonnig, wel staat er een frisse noordoostenwind. Er staat ijs op de platte daken, het zal zo rond het vriespunt zijn. De komende dagen is de verwachting dat het zo blijft. Ik ben er blij mee, tenslotte ben ik pas ziek geweest.

Ik voel me lichamelijk goed, toch zie ik een beetje tegen de voettocht op. Ik heb me vanmorgen weer warm aangekleed, inclusief lang ondergoed van Helly Hanssen, dus daar zal het niet aan liggen.
Ik zag op de stationsklok dat mijn Traser-horloge iets voor loopt. Ik zet mijn GPS aan en zet mijn Traser op de seconde gelijk op de satelliet. Het is een detail, maar met voettochten komt het aan op de details!
Ik zie tijdens de stop in Nunspeet, dat er zich zeker zo’n tien wandelaars verzamelen. Zouden het ook ‘wandelpoolers’ zijn? Ik kan het niet vragen, de trein begint alweer vaart te maken. In Zwolle moet ik overstappen op de trein richting Nijverdal. Tijdens het wachten komt Karel aanlopen. Hij is deze keer de enige deelnemer. Dorien, Saskia en Jan zijn op wintersport.
Met tien minuten vertraging komen we aan in Nijverdal. Eerst lopen we Nijverdal in westelijke richting uit. We steken de spoorlijn over en lopen langs het zwembad.
Rechts van ons bevindt zich een beboste, steile helling. We lopen naar boven en bevinden ons op een bebost plateau. In de diepte – op de kaart staat: ’t Ravijn’ – bevindt zich de spoorlijn. Deze rand moeten we ruim een kilometer volgen om uit te komen op het Pieterpad. Op de helling heeft de erosie behoorlijk huisgehouden, de boomwortels van vele bomen zijn zichtbaar. Na ’t Ravijn gaat het verder door dichte bossen in noordelijke richting. Na zo’n dikke twee kilometer komen we bij restaurant ‘De Uitkijk’. Ik dacht een wat verlopen restaurantje aan te treffen, echter het blijkt een sjiek hotel/restaurant te zijn. De receptie is bemand met een alleraardigste jonge vrouw en we worden hartelijk welkom geheten. Ik vraag of we een kopje koffie kunnen gebruiken en gelukkig blijkt dat geen enkel probleem. Karel neemt er appeltaart met slagroom bij en ik bestel een taartje van mandarijn en kwark. Is dit eigengemaakt? Het smaakt werkelijk verrukkelijk. Leuke ambiance hier, de open haard brandt. Dit is echt een plek om eens een weekend door te brengen
(http://www.de-uitkijk.nl/). Zo rond een uur of één stappen we weer op. Verder gaat het langs avonturenpark Hellendoorn. Het terrein is hier geaccidenteerd en bebost en last van de wind hebben we niet. Ik voel me goed, ook dankzij de maar liefst twee kopjes koffie die ik in ‘De Uitkijk’ heb genoten. Een paar kilometer verder komen we langs villa Eelerberg, in opdracht van Sjoerd Anne Vening Meinesz gebouwd in 1865. Ik loop een stukje verder dan is toegestaan en zo te zien is er wel wat achterstallig onderhoud. Vanaf hier is het nog een kilometer of vijf naar de camping. Helaas is het open gebied en we hebben de koude wind pal tegen. Regelmatig komen we Pieterpad-wandelaars tegen en soms maken we even een praatje. Het is deze week voorjaarsvakantie, vandaar dat veel mensen vrij zijn. Even verder wordt de weg geblokkeerd door een gigantische pijpleiding. Er overheen klimmen is niet mogelijk, dus kruipen we er maar onderdoor. Het is een gasleiding van de Nederlandse Gasunie. Ik dacht dat er toch al tientallen jaren een gasleiding lag vanaf Slochteren? Of gaan we het laatste gas versneld verkopen? Later merken we dat we ook langs de gasleiding hadden kunnen lopen, er ontbreekt nog een heel stuk. Voorbij het Overijsselsch kanaal stuiten we opnieuw op een gasleiding. Of is dit dezelfde? Ze zijn hier bezig om grondwater weg te pompen. Binnenkort gaat de gasleiding de grond in. Dat zal nog lastig worden voor Pieterpad-wandelaars. Ik zal na terugkeer een mailtje sturen aan de Pieterpad-site, mogelijk dat ze niet op de hoogte zijn van deze activiteiten.
Zo rond een uur of half vier bereiken we Lemele. Het is nog wel erg vroeg om nu al naar de camping te gaan, dus frequenteren we café ‘De Driesprong’. We zitten hier een uurtje op een kopje koffie en besluiten om hier vanavond een slaapmutsje te gaan drinken.
Iets verderop bevindt zich ‘Aan ’t Zandeinde’, een Kijk-, Doe- en Zorgboerderij, tevens minicamping (http://www.zandeinde.nl/). Voor de boerderij worden we welkom geheten door een jonge vrouw. Ze weet dat ik gebeld heb, maar vertelt dat we voor de camping bij haar moeder moeten zijn, die tegenover de boerderij woont. Ik bel aan en we worden in de woonkeuken op koffie getrakteerd. Als ik na de koffie alvast wil afrekenen word ik verwezen naar Henk. Ook goed, we mogen een plekje uitzoeken. Het blijkt dat wij de enige kampeerders zijn, hoe is het toch mogelijk. Aan de rand van het kampeerterrein vinden we een prachtig plekje tussen wat bomen. We staan hier prima uit de wind. Om half zes zit ik aan de kerriesoep, gevolgd door Spaghetteria Carbonara, de bekende kaas-spek maaltijd van Knorr. Ik drink er een wit wijntje bij. Het is wederom de Vals Baai uit Zuid-Afrika, à €4,29 bij de Boni, een lekkere Chardonnay. Ze hadden ook nog een witte wijn in de aanbieding, maar dat heb ik niet aangedurfd. Je sjouwt natuurlijk een hele dag met zo’n fles en als hij dan tegenvalt is het wel jammer!
Na de maaltijd gaan we op zoek naar Henk om af te rekenen. Hij is in het dagverblijf en vertelt honderduit over de boerderij. Dit is echt z’n hobby. We krijgen koffie, hij zet een DVD voor ons op met het boerenleven uit de jaren vijftig, hij geeft een rondleiding en laat ons de biggetjes zien, zegt telkens dat hij op huis aan moet, maar praat telkens door. Als we willen afrekenen wil hij daar eigenlijk niet op ingaan. Na lang aandringen zegt hij dat we een bedrag naar keuze in de bus kunnen doen. Tja, de mentaliteit hier is toch heel anders dan in het westen van Nederland. Geen wonder dat de weerman verhuisd is naar de Achterhoek. Wat is het hier overal rustig! Pas dik na achten gaat Henk naar huis en wij naar café ‘De Driesprong’. We zitten daar aan de stamtafel en blijven tot na tienen hangen. Door en door opgewarmd lopen we snel naar de camping en duiken de slaapzak in. Vandaag hebben we er zo’n 15 kilometer opzitten.