Zaterdag 30 juli 2011
Bruinisse – Scherpenisse
Ik heb goed geslapen, maar ik heb het wel horen regenen vannacht. Het is nu droog, maar wel erg vochtig. We gaan om acht uur van start en lopen eerst een stukje langs de N59. Daarna draaien we Bruinisse in. Zou er al een bakje koffie te scoren zijn? Inderdaad, dat lukt bij de stadsbakkerij en ze hebben nog gebak ook. Mooi, we gaan op weg naar de vluchthaven waarvandaan de pont vertrekt naar Anna Jacobapolder. In de haven liggen een aantal (mossel?)schepen. Er staat hier nog een plaquette omdat hier vier Duitse mijnenvegers in 1944 door de Canadezen tot zinken zijn gebracht. Ik vraag me toch af of dat nu een zinvolle actie is geweest. Verder neem ik weinig activiteit waar, ook het pontje is er nog niet. Het restaurant
‘De Vluchthaven’ is ook nog gesloten, we gaan voorlopig maar op het terras zitten.
Op het minischoolbord staat: ‘Wegens succes gesloten’. Nou ja, een beetje vreemd is het allemaal wel. Een mevrouw in ochtendkleding komt naar buiten en vraagt wat we aan het doen zijn.
Nou ja, ik leg het uit, maar zo te horen is het restaurant in september vorig jaar definitief gesloten. Het terras is dus inmiddels privé. OK, we moeten opzouten, begrijp ik. Dat doen we, maar ik vraag nog even waar de pont precies aanlegt. Tot mijn schrik vertelt mevrouw dat de pont al geruime tijd vertrekt vanaf de steiger aan de Binnenhaven in Bruinisse.
Dat is ook wat!! Deze essentiële informatie heb ik gemist op de LAW-site, ik zal het er zondagavond meteen opzetten! OK, we moeten dus een heel stuk terug, gelukkig hebben we tijd genoeg.
We lopen Bruinisse weer in. Bovenaan linksaf en nog iets verder is de Binnenhaven. Om vijf over tien staan we bij de steiger. Ruim op tijd, want de pont gaat om half elf. Kijk, daar komt hij al aanvaren. Het is een scheepje van niets. Hoewel ‘hij’, het scheepje heet ‘Diana-Afina’. Diana is de Romeinse godin van de jacht en Afina is een Roemeense meisjesnaam. Ik vergeet de schipper te vragen waarom dit scheepje zo heet.
Om kwart voor elf varen we de Binnenhaven uit. Aan de overkant smokkel ik, want de rondwandeling van het boekje laat ik achterwege. Volgens mij is dit een ‘geste’ aan de wandelaars die vanaf Bruinisse iets willen ondernemen. Wij ‘doen’ dus de onderste lus van de rondwandeling.
Iets verder staat een aantal windmolens met een informatiepaneel. Tja, het lijkt heel wat, maar windenergie is niet rendabel. Er moet subsidie bij om de stroom te kunnen slijten. Over een grasdijk lopen we verder. Iets verder gaan we lunchen. Het waait behoorlijk en het is bewolkt. Naast een huis gaan we op de dijk, uit de wind, zitten. De postbode komt (per auto) en bezorgd een aantal brieven. Even later komt een mevrouw de brievenbus legen. Ze vraagt wat we in haar tuin doen. Nou ja, ‘tuin’? Dit gemaaide stukje dijk? Ja, dit is haar eigendom. Het lijkt mij onwaarschijnlijk, maar we lopen maar verder. De lunch hadden we toch net op. Dit is dus de tweede keer vandaag dat we weggejaagd worden. Zit er nog een derde keer aan te komen?
De Bruintjeskreek, een mooi stukje natuur (tussen al die weilanden). Tegen enen zijn we bij de Hollandhoeve, gesticht omstreeks 1650. De naam komt vanwege de eerste eigenaresse. Precies om een uur lopen we St. Philipsland in. Er staat hier een leuk kerkje. Memorabel is het feit dat toentertijd van hier maar liefst 450 Zeeuwse gezinnen vanwege een geloofstwist in de 19^e eeuw geëmigreerd zijn naar Amerika en in de staat Michigan het dorpje ‘Zeeland’ hebben gesticht. Zouden de Zeeuwen in de V.S. nog weten waar het toentertijd om ging? Hier staat een gedenksteen ter nagedachtenis aan hen die omkwamen. Het trauma 1953 zit diep, heel diep! Rechttoe rechtaan lopen we door het dorp naar de dijk. Is hier nog horeca? Ja, een ongure kroeg. Dat laten we maar achterwege. Deze koppen bovenop de dijk hebben wel wat, maar helaas ontbreekt enige duiding. Een klein stukje verder staat de grondzeiler ‘De Hoop’, uit 1724. De molen is maalvaardig, maar is buiten bedrijf gesteld. Tja, het is nu al half twee en we moeten nog 19 kilometer. We besluiten om voorlangs het natuurgebied de Rammegors te lopen. Zo snijden we 2 kilometer af. Het is allemaal akkerbouw wat hier de klok slaat.
Wordt dit arbeidershuisje afgebroken of wordt hier een nieuwe start gemaakt? Over het algemeen is het allemaal asfalt. Hier lopen we toch een stukje over een grasdijk. Helaas staan de brandnetels en ander onkruid hier een meter hoog. Met moeite worstelen we ons er doorheen. Het is gelukkig maar een kilometertje of twee. Akkerbouw, dat is toch wel echt Zeeland natuurlijk. Om half vijf lopen we Scherpenisse in. Dit vind ik wel een mooi gebouw. Van de kerk uit 1540 zijn alleen enkele resten van het dwarsschip nog echt oud. De toren is onvoltooid, wat de kerk een merkwaardig uiterlijk geeft. Voorbij Scherpenisse ligt de… Scherpenissepolder. In 2002 is de polder onttrokken aan de landbouw en teruggegeven aan de natuur. Op de kaart is dat nog niet aangepast. We zijn ondertussen dwars door het voormalige eiland Tholen gelopen en stuiten weer tegen de Oosterschelde. We slaan hier rechtsaf en lopen feitelijk ‘terug’. We maken hier een ‘rondwandeling’. Nog een dikke kilometer en om kwart over zes zijn we bij camping De Zeester. We hebben er zo’n 32 kilometer opzitten. We kunnen terecht en betalen €8,50 inclusief de douche. Om half zeven staat de tent en kan ik aan de maaltijd. Het was de hele dag bewolkt, maar gelukkig droog. Wel stond er een frisse wind die we meest schuin mee hadden. Eigenlijk goed wandel-, maar wat minder fotoweer. Ook op deze camping is een barbecue en ook dit keer doen we niet mee.