Zondag 24 maart 2013
Kaatsheuvel – Den Bosch
Tegen half zeven ga ik eruit. Het heeft de hele nacht hard gewaaid, overnachten in het bos was geen aanrader. Mijn tent is weer kurkdroog, dat scheelt gewicht. Na de afwas zie ik dat een bodempje water in mijn pannetje meteen bevriest. Het is twee graden in de min, maar het voelt door de wind veel kouder aan.
Even na achten loop ik de camping af en meteen de Loonse en Drunense Duinen in. Het informatiebord is enigszins bevroren en daardoor onleesbaar. Even verder is restaurant De Roestelberg. Ik ken het wel, ik ben hier eerder geweest. Zo te zien is het nog gesloten, maar voor de KMA is het me nog te vroeg. Ik sla rechtsaf, loop het duin op en sta meteen aan de rand van de Drunense Duinen.
Het weer ziet er een tikje beter uit dan gisteren, ik hoop dat het nog wat opentrekt.
Dit terrein ken ik goed, toentertijd was het één van de bekendste militaire oefenterreinen. Hele generaties dienstplichtigen hebben hier voor God en Vaderland door het zand ‘getijgerd’. Sowieso is het hier zwaar lopen, zeker met een volle rugzak. Dit gebied heeft wel wat, maar zoals bekend is stuifzand geen natuur. Feitelijk is het een milieuramp, want het is ontstaan door ontbossing en overbeweiding (door schapen). Door toeneming van de bevolking (in de middeleeuwen) kreeg je dit. Overbevolking (was) is dus het eigenlijke probleem!
Voor de verandering krijg ik een stukje bos. Kaarsrechte boswegen, dit zijn dus productiebossen (geweest). In het gidsje staat dat er sinds 2009 meer dan 700 van deze palen zijn geplaatst. Dit is dus knooppunt 41 en ik kan hem op de kaart terug vinden. Dit is een dure grap geweest, want zo’n paal (met bordjes) kost inclusief plaatsen minstens 200 euro. De palen zijn geplaatst om verdwalen te voorkomen, maar vooral om wandelaars zoveel mogelijk uit de kwetsbare gebieden te houden. Binnenkort kunnen alle palen weer weg, want dan heeft iedereen de wandelroutes op zijn GPS of Smartphone staan. Voorlopig bos, dat is ook wel prettig met deze wind. Hier draai ik het stuifzand weer op en ondanks de waarschuwing op de LAW-site (de markering ontbreekt) loop ik toch verkeerd. Mijn GPS-track spoort ook niet precies met de paden en alleen durf ik niet dwars door het bos te banjeren. Tot nu toe heb ik geen mens gezien, dus als ik val heb ik een probleem. Hier zijn ze dichtgegroeid stuifzand aan het openkappen. Vandaar dat de markering afwezig is. Tja, dat is de natuur, op termijn wordt stuifzand weer bos. Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten willen het stuifzand weer laten stuiven, dit om de toch wel bijzondere flora en fauna in stand te houden. Helaas pak ik zo nu en dan een stukje ATB-track mee. Nou, vele honderden ATB’ers zijn hier actief. Dat is ook een manier om de zondagochtend door te brengen. Opnieuw een knooppuntenpaal, maar dit is een bijzondere. Hier kruist het Hertogenpad het Pelgrimspad dat ik in 2009 heb gelopen. Toen stond deze paal er nog niet, dat weet ik zeker. Rond half elf loop ik het gehucht Giersbergen in. Ik loop langs een zorgboerderij, mogelijk was dit de inmiddels gesloten camping. Kijk, de Herberg ‘De drie Linden’. Is ‘ie open? Er staan schoolborden, maar dat zegt niet alles. Ik nader en jawel, het is er nog tamelijk druk ook. Ik bestel koffie en dat wordt rap geserveerd. Ik sjouw nog een aantal stukken boterkoek mee, daar moet ik ook vanaf. Stiekem nuttig ik twee stukken en bestel nog een tweede bak. €4,- vragen ze daarvoor, dat is toch niet gering. Ik heb er nu 10.76 kilometer opzitten en na een half uurtje stap ik weer op. Voornamelijk door bossen loop ik eerst in oostelijke en later in noordelijke richting. Hier steek ik het Afwateringskaaal Den Dosch – Drongelen over. Ook bekend terrein voor mij. Hier staat een informatiebord betreffende de Eikenprocessierups. Zo te lezen zijn niet alleen de rupsen (mei, juni en juli) verantwoordelijk voor jeuk, huiduitslag enz., maar de overige maanden moet je voorkomen om in aanraking te komen met resten van spinsels. Daar krijg je ook jeuk van. Dit is het strakke fietspad naar Nieuwkuijk. De harde en ijskoude wind komt van rechts en ik doe mijn Buff-sjaal voor neus en mond. Ik bevries bijna! Vlak voor Nieuwkuijk staat de stellingmolen Emma uit 1886. De molen is maalvaardig en er is een restaurant in gevestigd. Dat restaurant sla ik nu over. Hier sla ik rechtsaf en loop min of meer uit de wind verder over de Heidijk in oostelijke richting. In 1880 is hier een grote dijkdoorbraak geweest, de Maas is niet veraf. Daarbij ontstond het vier hectare grote en vijftien meter diepe Nieuwkuijkse Wiel. Het is nu een natuurgebied in beheer bij Staatsbosbeheer. Ach, zo’n dijk heeft ook wel wat, ik loop in elk geval uit de wind. Het is wel zwaar bewolkt, dat komt vandaag niet meer goed. Regelmatig heb ik zicht op de zuidrand van Nieuwkuijk. Min of meer ongemerkt loop ik het oord Vlijmen in. Intussen loop ik al een tijdje op het tracé van de voormalige Langstraatspoorlijn (1890 – 1972). Deze spoorlijn is aangelegd van Den Bosch naar Geertruidenberg om leer en aanverwante producten te vervoeren. In de volksmond heette het spoor dan ook het ‘Halve Zolenlijntje’, omdat de lijn altijd enkelsporig is gebleven. Aanvankelijk zouden de twee bruggen gesloopt worden, maar in 1995 werden zij Rijksmonument. In 2004 en in 2010 zijn de bruggen gerestaureerd en geopend voor wandelaars. Links en rechts ligt het natuurgebied Moerputten. Ja, de watersijsjes hebben het niet slecht in Nederland. Een dikke kilometer verder ligt de tweede brug. Deze is een heel stuk langer. Daar is Den Bosch, tenminste de buitenwijk. En daar is het station. Dit keer kom ik vanuit het westen, dus de monumentale voorzijde van het station Den Bosch zie ik dit keer niet. Het is tien over drie. Hoe laat gaat de eerstvolgende trein?
Dat blijkt 15.23 uur te zijn, zoals gewoonlijk heb ik het weer uitstekend getimed.
Dit keer vergeet ik niet om mijn GPS te raadplegen. Ik heb er 29.69 kilometer opzitten.
Het Hertogenpad zit erop, ik moet zeggen, best wel een mooi stukje Nederland.