Zaterdag 23 maart 2013
Oosterhout – Kaatsheuvel
Om half zeven gaat de wekfunctie van mijn mobiel. Ik heb goed geslapen en ben één keer wakker geworden. Ik denk dat er gisteravond laat mensen ‘thuiskwamen’. Mooi, het is al licht, dus mijn hoofdlampje heb ik niet nodig. Ik bereid een beker thee, havermoutse pap en weer een beker thee. Ik hoef me niet te haasten, want ik loop alleen. Ik heb vandaag ruim 25 kilometer te gaan, dus dat is goed te doen. Door de wind is mijn tent kurkdroog, dat maak ik niet zo vaak mee. Rond acht uur gaat alles in de rugzak. Zo te zien heeft het nauwelijks gevroren, want het gras oogt groen.
Om kwart over acht stap ik op. De hele camping inclusief de receptie is nog in diepe rust gehuld.
Door het bos loop ik – min of meer uit de wind – richting Dongen. Is dat een soort van kunstwerk? Nog 2,7 kilometer naar het centrum van Dongen. Op naar de KMA. Om kwart over negen steek ik het Wilhelminakanaal over. Rechtsachter ligt het industriegebied van Dongen. Het Wilhelminakanaal is 68 kilometer lang en is in 1923 geopend. In 2007 zijn plannen gesmeed om het kanaal te verbreden en uit te diepen.
Dat kost een dikke 70 miljoen Euro, maar de binnenvaart zal er blij mee zijn. Als het goed is, zijn ze dit jaar begonnen. Volgens het bord is dit een overlederfabriek. Zo te zien is de boel failliet, het ziet er allemaal nogal vervallen uit. Ik loop Dongen in en al snel zie ik een bakkerij. Helaas, een lunchroom hebben ze niet. Verder maar weer. Nog wat verder is een supermarkt. Helaas, het is een Turkse supermarkt, chocomel en koffie hebben ze niet. De gehoofddoekte eigenaresse is behulpzaam en wijst mij de weg naar het centrum. Dat is iets van de route af, maar het is te overzien. Nou daar is het centrum, zou er een weeralarm zijn uitgegaan? Er is geen kip te zien! Het is kwart voor tien, dat is ook wel erg vroeg. Ai, daar beweegt iets. Het blijkt de gastvrouw te zijn van het restaurant, die buiten nog even een sigaretje rookt. ‘Is u open’?, vraag ik. Dat blijkt het geval en koffie met appeltaart is geen probleem. Van pure ontroering beslaat de lens van mijn Nikon. Nou prima! Het heet hier ‘Brasserie de Bourgondiër’ en ik beveel het van harte aan!
Er ligt hier een plaatselijke krant en ik lees dat in 2016 ‘De Koepel’ in Breda dicht gaat. Maar liefst 360 personeelsleden worden ontslagen. Dat klinkt nogal onvriendelijk, dus nu heet het dat ‘veel medewerkers hun arbeidsperspectief elders moeten vinden’. Ik lees dat ook ‘De Koepel’ in Haarlem en Arnhem dicht gaat. Tja, we roepen altijd dat de regering maar moet snijden in de ambtenaren. Niet letterlijk natuurlijk, maar met minder ambtenaren moet het ook kunnen. Dat staat er hier dus te gebeuren. Gevangenen mogen voortaan hun straf met een enkelband thuis uitzitten. Geldt dat straks ook voor Jasper S. (de moordenaar van Marianne Vaatstra)? Dan ga ik hem te zijner tijd met een bezoekje vereren, dat stelt hij beslist op prijs. Oh, ze willen voortaan ook twee gevangenen per cel opsluiten. Dat lijkt me ook gezelliger.
Verder lees ik dat in de overlederfabriek een groot aantal kleine bedrijfjes zijn gevestigd. Inderdaad heb ik daar ook een bord zien staan, maar ik begreep niet dat deze bedrijfjes daar ook daadwerkelijk gevestigd waren. Vandaar dat ze de voormalige fabriek niet afbreken. Mogelijk is het zelfs industrieel erfgoed.
Ik reken €7,70 af voor tweemaal Koffie Met Appeltaart en slagroom. Dat is toch heel redelijk. Om half elf stap ik op. Ik moet even terug naar de Turkse supermarkt om daar de route weer op te pakken. Onderweg zie ik een Appie waar ik een pak chocomel scoor.
Ik was er doorheen. In zuidelijke richting gaat het naar het Wilhelminakanaal.
Kijk eens wat een mooie hangplek! Ik heb de KMA net achter de kiezen, maar dit is een pracht van een locatie om, in geval van, zelf koffie te bereiden. Ik steek het Wilhelminakanaal over en loop er een dikke kilometer langs. Nu heb ik de koude wind pal tegen, het is niet anders. Het is trouwens behoorlijk bewolkt. Ik hoop toch dat we met de Paasdagen komend weekend beter weer krijgen, anders kunnen we de geplande fietstocht op ons buik schrijven.
Opnieuw steek ik het Wilhelminakanaal over en loop twee kilometer over dit graspad.
Het kanaal ligt rechts van mij, achter de dijk. Ik sla linksaf en loop over de Korte Dijk richting boscomplexen. Zo te zien is hier de boel op de schop geweest, dit fiets- en wandelpad is nieuw. Zoals bekend ben ik gek op strakke fietspaden. Tegelpaden mijd ik, daar blijven mijn wandelstokken nogal eens in ‘haken’. Waar zou dit kanon vandaan komen? Zou dit ding tijdens de 80-jarige oorlog gebruikt zijn? Ik zou er een mooi hardhouten onderstel onder fabriceren (dat heet een affuit) en dan ‘in stelling’ ermee. Ik sla rechtsaf en min of meer beschut door boscomplexen loop ik verder in oostelijke richting. Het begint nog een beetje te sneeuwen ook. Op naar de Moer. De Moer laat ik links liggen, maar langs De Moerse Hoeve kom ik wel. Het is even na twaalven en ik besluit om hier een bak koffie te scoren. Met de drukte valt het mee, ik ben de enige bezoeker. Nou, ze maken er wel werk van.
Ik krijg een ruime kop koffie begeleid met een dot slagroom en paaseitjes. En dat voor maar twee euro! De zaterdag Telegraaf ligt er. Er zou in het zuiden 5 centimeter sneeuw kunnen vallen en door de harde wind voelt de thermometer temperatuur van 0 graden aan als 10 graden in de min. Het dringend advies is om thuis te blijven. Zo’n advies is uiteraard niet aan mij besteed, er bestaat niets mooiers dan winterkamperen. Om kwart voor één stap ik op, het is gestopt met sneeuwen.
Tja, hier hangt de verwijzing ‘Arbeid Adelt’ naar een groepsaccommodatie. Het doet mij meteen denken aan de spreuk ‘Arbeit macht frei’, die tot heden boven de toegangspoort van het concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz hangt. Ik zie nog kans om een stukje te ver door te lopen. Er mankeerde zeker weer een sticker, maar met GPS vind ik al snel de route terug. Gelukkig bos, dat betekent uit de wind lopen. Dit moet het Bodemven wel zijn. Het is zwaar bewolkt, daarom oogt het niet zo. Hier hangt een oproep voor vrijwilligers. Staatsbosbeheer heeft na twintig jaar ploeteren nieuwe natuur gecreëerd en nu worden de vennen overwoekerd door Crassula. Verder door het bos maar. Zo’n poel heeft ook wel wat. Jammer dat het zonnetje er niet op staat. Natuur is mooi, maar we kunnen toch niet zonder akkerbouw. Binnenkort zal er wel mais op staan. Ik zit hier vlak onder De Efteling, het wereldberoemde pretpark. Ik had het al gelezen op de site van de LAW, maar café De Efteling heeft er de brui aan gegeven. ’t Is nog maar een handvol kilometers tot de camping. Iets verder steek ik de N261 over. De plaquette is slecht leesbaar – waarom worden deze dingen veelal onder een hoek van 30 graden geplaatst in plaats van 60 graden? – maar in 1994 werd dit monument onthult ter gelegenheid van 50 jaar bevrijding. Het monument heeft de vorm van een granaat omdat tijdens WO-II hier een immens Duits munitiecomplex was gevestigd. Verder door het bos maar weer. Op diverse plaatsen is het pad gebarricadeerd met boomstammen. Dit om de ATB’ers te dwingen om dit wandelpad niet onveilig te maken. Uiteraard moet je als wandelaar ook niet op de speciale ATB paden gaan wandelen. Tegen vieren loop ik camping Duinlust (http://www.duinlust.nl/nl/index.lp) op.
Tot tweemaal toe loop ik langs de receptie, hoewel deze duidelijk is aangegeven.
Deze Brasserie is dus niet de receptie en dit chalet is ook niet de receptie. Ik ben zeker een beetje moe, want ik heb er toch 28.91 kilometer opzitten. In elk geval word ik hartelijk ontvangen. Net als gister is het kampeerterrein eigenlijk nog gesloten, maar ik mag gratis staan! Waar kan ik water halen? Nou, gewoon in het toiletgebouw, het water staat erop. Wat een luxe, bedankt!
Ik zet eerst mijn tentje op en besluit om eerst een biertje te gaan drinken in de Brasserie. Dat wordt een Jupiler aan de bar en het smaakt me prima. Druk is het niet, er zit een jong stel die bijna in de brandende open haard kruipen, zo koud hebben ze het. De kokkin komt er even bij zitten. Ik vraag waarom er op elke tafel een stoeptegel ligt (grapje), maar in het weekend kan er van de steengrill worden gegeten.
Van de kaart eten kan natuurlijk ook. Kijk, als ik dat geweten had, dan had ik geen twee dagen lopen sjouwen met een Knorr-maaltijd en hier gegeten.
OK, ik loop terug naar mijn tentje. Onderweg word ik ‘belaagd’ door drie in camouflagetenue gestoken kinderen. Spelen is geen probleem, dat deed ik ook als kind, maar in probeer ze ervan te overtuigen om geen (beroeps)militair te worden. Word maar timmerman of architect, bejaardenverzorger of cardioloog danwel iets in de IT, geef ik ze in overweging.
Zoals gebruikelijk bereid ik een kerriesoepje en een Knorr-maaltijd begeleid door een rest witte wijn. Ik bel zoals gebruikelijk even naar Orchideetje en na de afwas kruip ik erin.