Zaterdag 29 november 2014
Alphen – Aanrijtsche Boschen
Om kwart over zes gaat de wekfunctie van mijn Samsung. Ik heb goed geslapen, koud was en is het niet. Na de havermoutse pap, de thee en het inpakken van de rugzak gaan we om tien voor acht op pad.
Tot het dorp Alphen is het allemaal bos. Hier zijn ze behoorlijk aan het zagen geweest en de bomen/takken zijn versnipperd.
Chips noemen ze dat en ze worden verstookt in energiecentrales. Het ‘broeit’ in de massa en de damp slaat eraf. Dat is geen probleem en op het waarschuwingsbord staat dat u de brandweer niet hoeft te bellen. Het is nog 2,4 kilometer naar Alphen. We besluiten om de aangegeven richting aan te houden. Formeel moeten we om het recreatieterrein ‘Het Zand’ lopen, maar dat zal niet al teveel toevoegen. Het scheelt wel een kilometer of drie! Het voordeel is wel dat we nu langs de Willebrorduskapel komen. Hier moet ik eerder zijn geweest, want de Willebrordusroute (van Bergen aan Zee naar Luxemburg) heb ik gefietst. Toch herken ik de kapel niet. Volgens Albert is Alphen een leuk dorpje, ik ben er nog nooit geweest. Kijk eens wat een megalomane kerk! Dat is natuurlijk standaard in het rooms-katholieke zuiden, een klein dorp en een gigantische kerk. Toch, het komt me hier bekend voor.
Iets verder zie ik een (gesloten) restaurant. Ai, hier heb ik met Orchideetje de KMA genuttigd toen we de LF13 Schelde-Rheinroute fietsten. Helaas, alle restaurants zijn nog gesloten en de bakker houdt er geen ‘lunchroom’ op na.
Deze kapel heb ik eerder gefotografeerd. Hoewel, nu staat er op het bord ‘Oudheidkundig Streekmuseum’. Oh, zo te lezen is het al sinds 1972 een streekmuseum, dat stond me niet meer bij. Dit is toch wel een heel bijzonder huis. We lopen Alphen uit. Dit is toch wel een heel bijzondere boom. In en rond Alphen was natuurlijk alles verhard, nu lopen we weer op een zandweg. Het is nevelig, in zon geloof ik niet zo. Dit zal wel een voormalige boerderij zijn geweest, die nu heel fraai tot woonhuis is omgetoverd. Weiland en bos. Echt spectaculair is het niet, wel is het overal ongekend rustig. Dat had ik ook in de wandelgids gelezen. Tijdens WO-II is hier behoorlijk gevochten en veel schade aangericht. Met deze wederopbouwwoning is niets mis. De grote weilanden liggen achter ons, hier is het landschap kleinschaliger en daarmee veel afwisselender. Het is tien uur en gezeten op deze bank bereiden we koffie. Ik nuttig mijn laatste boterham van thuis en een stuk boterkoek. De Dorpswaterloop staat er op de kaart in het wandelboekje. Zo te zien zijn ze hier enige tijd geleden ook aan het ‘meanderen’ gegaan. Het kost wat, maar het resultaat mag er zijn. Glooiende oevers en links een stuk moerasachtig landschap. Daar zullen amfibieën blij mee zijn. Kijk, zo verhogen ze de waterstand. Een constructie van tropisch hardhout, meestal Azobé, en een overschotschuif. Zoonlief heeft een aantal jaren dit soort schuiven gemaakt. Het heeft de laatste tijd behoorlijk geregend. Dat is te zien, maar ook goed te merken. Is dit het ven ‘De Halve Maan’? Nu mis ik mijn Nikon-GPS. Dit is het voormalig klooster Nieuwkerk gelegen op de Nederlands-Belgische grens.
Tot 1997 was het als zodanig in gebruik, nu is er een bezinnings- en congrescentrum gevestigd (http://kloosternieuwkerkgoirle.nl). Ongetwijfeld hoort dit pand bij het landgoed van het voormalig klooster. Het staat leeg. Zou het te koop staan? Geen van deze plaatsen doen we aan. Het nut van deze paddenstoel ontgaat me dus volledig. Grenspaal nummer 211. Gene zijde is Belgisch. Jammer dat deze grenspalen niet staan ingetekend op de kaarten in de wandelgids. Met deze paddenstoelen kan ik mij goed oriënteren. Ik ben hier dus eerder geweest, de markering van de LF13 staat erop. Laat me daar nu niets van bijstaan! Oh ja, in Nieuwkerk staat het klooster. Aan de Turnhoutse Baan staat deze paddenstoel. De LF-route staat niet met nummer genoemd, maar het moet de LF13 zijn. Een rechte weg betekent meestal dat je langs de grens loopt, maar hier is dat niet het geval. Gelukkig onverhard, dat loopt lekker weg. Akkerbouw en dat midden in de bossen. Het blijft maar nevelig. En dan ineens komt de zon door. Het kan dus wel! Ook hier lopen we niet langs de grens, ze houden hier zeker van rechte wegen. We lopen een tijdje langs de meanderende beek de ‘Rovertsche Leij’. De zon laat het weer afweten. Op een bankje genieten we de lunch met koffie van het brandertje en boterkoek.
Zo’n gravelpad loopt ook lekker weg. Opnieuw een paddenstoel. Nog 200 meter naar Rovert, een gehucht van een handvol huizen. En dit is er één van. Het staat te koop! Een buitenkansje! Dit huis, De Rook geheten, staat niet te koop. Dat heb je weleens, een stukje samenloop met een andere LAW of Streekpad. Hier lopen we samen op met het Brabants Vennenpad. Dat heb ik al gelopen, maar helaas, bos is bos en ik herken het niet. Kaarsrecht en inderdaad, hier lopen we langs de grens. Voor de duidelijkheid is er hier een grenspaal neergezet. De zon! Het ziet er meteen een heel stuk vrolijker uit. Tegen tweeën bereiken we ’t Jachthuis. Tijdens het Brabants Vennenpad kwam ik hier ook langs, maar toen was het gesloten. Kon ik zelf koffie maken! Nu blijkt het open! Ik bestel koffie met kersenvlaai. Mwah, het gaat. Na een half uurtje stappen we weer op. We ‘moeten’ nog een kilometer of vijf en ik denk water te halen bij boerderij ’t Aanrit, hier een kilometer of vier vandaan. Ik laat me door Albert ompraten om toch vanaf hier water mee te nemen. Dat betekent drie liter oftewel drie kilo! Ach, zoveel is dat nu ook weer niet.
Grenzen, veelal loopt de grens langs een rivier of zee, door bergen met ravijnen en zoals hier door bos. Het weer valt erg mee. Grenspaal 207. Er zijn mensen die als hobby hebben het terugvinden van álle grenspalen. Deze is makkelijk, maar vaak zijn grenspalen verdwenen onder het maaiveld, bedolven door een dikke boom of simpelweg gestolen. Het lijkt me best een leuke hobby (http://www.grensmarkeringen.be) en (http://ator0051.home.xs4all.nl/Grenspalen/001-009.htm). Zo hier en daar is er een vennetje te zien. Het valt me op dat aan de Nederlandse kant van de grens het veelal bos is, terwijl het Belgische deel meer in cultuur is gebracht. Is dit boerderij ’t Aanrit? Dan hadden we pech gehad, de bewoners zijn niet thuis. Is het boerderijtje trouwens wel bewoond of wordt er alleen ’s zomers gerecreëerd? Ach, iets verder is boerderij ’t Aanrit. Nou, hier wordt gewerkt! Hier hadden we best water kunnen vragen. Heb ik voor joker vier kilometer met al die kilo’s lopen sjouwen! Een kilometertje verder staat een perceel vol met jonge aanplant. OK, zo jong nu ook weer niet, maar jonge aanplant biedt de beste dekking die er is. We lopen erin en vinden al spoedig een mooi plekje voor de tentjes. Het is kwart over vier, mooi op tijd. Met licht kan ik de plek voor de tent zuiveren van takken en dennenappels. Dat is niet zo goed voor het grondzeil en het slaapt ook naar. Als mijn tent staat begin ik met een bekertje wijn.
Daarna een soepje en een Knorr-maaltijd. De zon gaat onder als ik de afwas doe en mijn tanden poets. Ik bel naar Orchideetje dat we een prima overnachtingslocatie hebben gevonden. We hebben er volgens mijn GPS 32.92 kilometer opzitten. Dat zou goed kunnen, meestal geeft mijn GPS teveel kilometers aan. Ik ga dat eens navragen tijdens de Fiets- en Wandelbeurs op 31 januari en 1 februari in Amsterdam (http://www.fietsenwandelbeurs.nl/index.php/nl/).
Het is hier trouwens ontzettend stil! Om half zeven lig ik erin.