Zondag 27 november 2005
Swolgen – Vierlingsbeek
Om half zeven gaat de wekker. Ik heb heerlijk geslapen. Het is windstil en helemaal niet koud. Wel is het stikdonker. Met behulp van mijn hoofdlampje maak ik thee en daarna havermoutse pap. Intussen rol ik mijn slaapzak en mijn matje op. Na de maaltijd doe ik de afwas en de hele kampeermikmak gaat in de rugzak. Het begint intussen licht te worden. Nog een laatste controle of ik niets vergeten ben. Het is tegen achten, werkelijk prachtig op tijd. We lopen door een doodstil Swolgen en daarna door een voornamelijk open landschap naar Meerlo. Het is kerktijd en we zien verscheidene mensen op weg naar de kerk. Dat leeft hier dus nog. Na Meerlo moeten we even opletten, want er zou hier een omleidingroute zijn in verband met de renovatie van de Groote Molenbeek. Toch komen we op een gegeven moment terecht op een zandpad dat helemaal kapot gereden is door tractoren. Grote bergen zand liggen hier en de dikke laag sneeuw maakt het er ook niet gemakkelijker op. We zitten natuurlijk verkeerd, dat wil zeggen, we zitten midden in het renovatiegebied.
Ik heb geen omleidingbord gezien! We baggeren maar verder, inmiddels zijn we minstens halverwege. We lopen een boscomplex in en jawel, hier staan wel borden die een omleidingroute aangeven. Tja, nagenoeg iedereen loopt het Pieterpad van Noord naar Zuid, maar er kan natuurlijk ook een bord verdwenen zijn. In ieder geval hebben we wel een mooi stukje ‘Siberië’ gehad.
Na het bos komen we bij het dorpje Wanssum. Ook hier kerkgangers. We worden niet eens verwijtend aangekeken, dat valt me toch erg mee. Na Wanssum nog wat bouwland, maar even verder gaat het de bossen weer in. We lopen met een wijde boog om het dorpje Geysteren. We lopen al weer bijna twee en een half uur, dus tijd voor een korte pauze. We kijken op de kaart en besluiten bij de iets verderop gelegen St. Willebrorduskapel te pauzeren. Ook hier ben ik tijdens mijn fietstocht enige jaren geleden geweest. De kapel is gebouwd in 1543. De waterput is zo’n duizend jaar ouder. Ook deze kapel is gebouwd op een oude offer- en gerechtsplaats. Rond 700 trok Willebrord door deze streken om de bevolking te bekeren tot het christelijke geloof. Zijn middel was de harde confrontatie. Voor het oog van de toegestroomde ‘heidenen’ hakte Willebrord de aanwezige heilige boom om. Doordat onheil uitbleef kon hij de menigte overtuigen van zijn gelijk, waarna hij onmiddellijk overging tot het dopen van de ‘heidenen’. Dat deze truc niet altijd opging weet Bonifacius als geen ander. Let op: het jaartal en de plaats waar Bonifacius is vermoord is een geheide vraag van het inburgeringsexamen! Helaas is de kapel in de regel gesloten. Rond een uur of elf vertrekken we weer. Eerst lopen we nog een paar kilometer door de bossen, daarna krijgen we – uiteraard besneeuwd – bouwland. Het volgende dorpje is Smakt, bekend om zijn Sint-Jozefskapel, gebouwd in 1699. Elk jaar bezoeken vele tienduizenden pelgrims deze kapel. De kapel maakt deel uit van het kloostercomplex van de orde van de ongeschoeide karmelieten. Onder deze winterse omstandigheden moet je daar toch niet aan denken. De officiële biddag voor Sint-Jozef – patroon van het gezin en beschermheilige van ongehuwden – is 19 maart. Iets verder passeren we de grens van Limburg met Noord-Brabant. Deze grens hebben we al even ‘geroken’ bij de St. Willebrorduskapel (zie het betonnen paaltje op de foto), maar ook tijdens het volgende traject keren we nog even terug naar Limburg. Vanaf hier is het nog een klein uurtje naar Vierlingsbeek. Blij toe, want ik heb toch behoorlijk last van mijn linkerenkel. Ik denk niet aan scheenbeenvliesontsteking, maar eerder aan geïrriteerde pezen/peesschedes. Vierlingsbeek gaat lukken en ik hoop dat ik snel herstel. Over drie weken alweer het volgende traject. De komende tijd maar even rustig aandoen, tenslotte ben ik geen twintig meer.
In het dorpje Holthees komen we langs de 16^e eeuwse Mariakapel. Tot 1995 fungeerde de kapel als godshuis voor Holthees. De kapel verkeerde in erbarmelijke staat. Sloop dreigde, maar inwoners van Holthuis richten een stichting op. Inmiddels staat de kapel er prachtig bij en wordt gebruikt voor culturele bijeenkomsten. Het restaurant in Holthuis is waarachtig open, maar we ruiken de ‘stal’ en door gaat het naar Vierlingsbeek. Daar arriveren we om kwart voor één, werkelijk mooi op tijd. Rinse weet een leuk ‘Pieterpad-restaurant’, dus besluiten we hier te lunchen. We hebben er 21,5 kilometer opzitten en daar komt er nog eentje bij. Na een uurtje stappen we op. Hier moeten we van de route afbuigen, want in pal westelijke richting ligt het piepkleine stationnetje van Vierlingsbeek. Hier weigert de kaartjesautomaat elke medewerking. Als we dat telefonisch melden, wordt ons gezegd dat we in de trein van de conducteur een acceptgiro zullen ontvangen en daarmee moeten betalen. De conducteur zal worden ingelicht. Als de trein arriveert melden we dit nog even aan de conductrice, die zich tijdens de halfuur durende reis naar Nijmegen niet meer laat zien. Mooi is dat! Over service gesproken. In Nijmegen nemen we afscheid van elkaar, vanaf hier gaan we allemaal een andere kant uit. Gelukkig doet de kaartautomaat in Nijmegen het wel en het is nu nog maar €8,-. Verder verloopt de reis naar huis zonder problemen en om kwart over vijf zit ik met orchideetje en mijn zoon aan tafel bij restaurant Peacock’s. Wat een voettocht! Het was zwaar door de sneeuw, de kou viel eigenlijk erg mee. Kort daglicht, dus ’s ochtends en ’s avonds pionieren in het donker. Een bijzondere tocht, nauwelijks verkeerd gelopen, alles in goede harmonie, wat wil je nog meer. Karel, Rinse en Carla: bedankt!