Zondag 23 juli 2006
Holten – Nijverdal
Om acht uur gaat de wekker. Het is droog, maar erg benauwd en vochtig. Komt het daardoor dat de havermoutse pap een beetje aanbrandt? Om twintig over negen ben ik kant en klaar en ga ik op weg. Nog geen kilometer verder mis ik ergens een pad naar rechts. Nietsvermoedend loop ik door, waarna me na een tijdje opvalt dat ik helemaal geen markering meer zie. Ik zit dus te ver en links van de route. Terug ga ik niet, verderop komt er weer een afslag naar rechts en zit ik weer op de route. Nadeel van dit verkeerd lopen is dat ik nu op asfalt loop.
Door Holten, het is hier uitgestorven. Er is zelfs geen kerkganger op pad, dat is toch een slecht teken.
Even voorbij Holten duik ik de bossen in. Het begint te stijgen. Niet vreemd, noord van Holten is de… ‘Holterberg’. Bij paddestoel/paddenstoel 23670 moet ik rechtsaf een stukje Overijsselpad op. Maar eerst ga ik linksaf, op een tiental meters bevindt zich restaurant
’t Losse Hoes. Tjonge, ze hebben de boel flink uitgebreid, de zaken gaan zeker goed.
Ik zie nog niemand op het terras, wel is een serveerster bezig met het opzetten van de parasols. Het is pas half tien, zouden ze al open zijn? Ik vraag het even en de serveerster trekt een bedenkelijk gezicht. ‘We gaan om tien uur open’, vertelt ze me. Dat is een tegenvaller. Ik vraag vriendelijk of het misschien mogelijk is om een kopje koffie te bestellen. ‘Dat gaat wel’, zegt ze, ‘vraagt u het maar even bij het loket’. Ik loop naar het loket en vraag aan een andere serveerster of ik misschien een kopje koffie kan bestellen. ‘Natuurlijk’ zegt ze, ‘ik kom het zo brengen’. Nu durf ik te vragen of er misschien een stukje appeltaart bij kan. ‘Natuurlijk’, zegt ze, ‘met slagroom?’ Dat laat ik niet voorbijgaan. Ik neem plaats op het terras en het duurt niet lang of er nemen meer mensen plaats.
Na het afrekenen maak ik rechtsomkeert en pak het Overijsselpad. Even verder linksaf en ik sta voor de ingang van de Canadese Militaire erebegraafplaats. Er is niemand. Het is enigszins mistig en daardoor tamelijk sinister. Wat vele Nederlanders niet weten; wij zijn niet bevrijd door de Amerikanen of de Engelsen, nee, door de Canadezen. In totaal kwamen meer dan 42.000 Canadezen om tijdens de Tweede Wereldoorlog. Van de 5.706 in Nederland gesneuvelde Canadezen liggen er in Holten 1.355 begraven. Op het Militair Ereveld in Groesbeek zijn 2.332 Canadezen begraven. De overigen liggen begraven op een aantal kleinere erevelden, onder andere in Bergen op Zoom. Bijna allemaal kwamen ze om het leven bij de bevrijding van Nederland of tijdens de opmars van het Tweede Canadese Korps in Duitsland. Ik loop weer terug naar het Pieterpad. De zon komt een beetje door, maar het is nog erg heiig. Toch is het prima wandelweer en wandelaars kom ik in grote getale tegen. Het is bos en nog eens bos. Langzamerhand stijg ik hoger en hoger tot wel een meter of vijftig! Op een uitzichtpunt maakt een behulpzame fietsster een schitterende actiefoto van mij. Ze is met gezin met HTK (Huis, Tuin en Keukenfiets) het bos ingegaan. Niet zo’n succes, hier heb je echt een ATB (All Terrain Bike) nodig en daar zie ik er ook tientallen van.
Tegen half één maak ik op een bankje koffie en eet er een paar stukken boterkoek bij op. Ik ben net klaar en de brander zit precies in de rugzak als de boswachter langs komt. Oeps, deze mannen zijn vreselijk benauwd voor open vuur. Terecht natuurlijk, maar ik weet echt wel wat ik doe.
Ik passeer wat heidevelden, die er tamelijk pierig uitzien. Als dat maar goed komt, anders geen bloeiende heidevelden in september. Weer bos, vooral veel jeneverbesstruiken en langzaamaan gaat het weer omlaag. Ik steek de weg naar Nijverdal over. Even verder stijgt het weer en bovenlangs een soort afgraving loop ik richting Nijverdal.
’t Ravijn heet het hier. Ik passeer een zwembad, nog een laatste stuk door het dorp en in de verte zie ik het station al. Het betrekt inmiddels, het wordt tamelijk donker. Zou het gaan regenen? Ga ik het station droog halen? Als ik de Wizzl binnenstap begint het te regenen. Net gehaald!
Ik trakteer mezelf maar op een beker koffie à €1,- Dat is een vriendenprijsje. Tussen de druppels door loop ik naar het perron. Ik zie daar een groepje wandelaars bepakt en bezakt met supergrote weekendtassen. Ik hoor dat ze volgende week de strandzesdaagse gaan lopen. Ze hebben een grote tent bij zich. Hm, die strandzesdaagse zou ik ook wel eens willen lopen. Hoewel, ik heb al zoveel langs het strand gewandeld, ik denk dat ik hem inmiddels al een aantal keren gelopen heb. Ik pak de trein van 14.47 uur naar Zwolle. Zodra we rijden begint het pas goed te stortregenen. Ik heb echt geluk gehad, stel dat ik een uurtje later zou zijn geweest. Tegen vieren ben ik weer thuis. Vandaag heb ik zo’n 20 kilometer gelopen. Het Pieterpad zit erop!