Zondag 20 december 2009
Uden – Den Bosch
Vannacht moest ik er even uit. Tja, dat krijg je van de wijn natuurlijk. Tjonge, wat was het koud! Vroeg in de ochtend werd ik even wakker en hoorde de sneeuw op mijn tent ploffen. Zou de sneeuw van de bomen waaien?
Om half zeven gaat de wekker en ga ik eruit. Eerst aankleden en daarna doe ik de rits open. Verrek, het sneeuwt en niet zo weinig ook. Mijn tent is aardig bedolven door sneeuw. Het lijkt mij minder koud dan gisteren, maar ik vergeet om op mijn thermometer te kijken. Tegen achten stappen we op en al snel komen we weer op de route. Tjonge, het sneeuwt nog steeds en er staat een strakke koude wind van links. Ik doe mijn capuchon op, mijn linkerwang begint te bevriezen. We lopen afwisselend door kleine bosperceeltjes en bouwland. Tja, helaas geen zon, het is toch totaal ander weer dan gisteren. Vandaag weer 28 kilometer te gaan. Dat is voor een laatste dag eigenlijk teveel, maar dit traject is weer net te kort om er vier dagen van te maken. Wat ook vervelend is, de eerste 20 kilometer is er volgens het boekje geen restaurant of wat ook. Verder is het zondag, het is nog maar de vraag of er met dit slechte weer iets open is. Er zal wel een weeralarm zijn afgegeven, wij lijken wel gek.
We steken de Nistelrodense Dijk over, waar deze wegwijzer staat. Een mooi huis staat er ook, volgens mij is iedereen nog in diepe rust. De koffiestraat, nou ja, geen koffie natuurlijk. Wie verzint er nou zoiets. Hooguit koffie over tien kilometer, dat is nog dik twee uur lopen. Reino geeft een kreet en ik zie in de verte een bord ‘Dommelsch Bier’. Zou daar een café zijn? Nou ja, het zal allicht potdicht zitten. Het is tegen half elf, sowieso koffietijd. Wat schetst mijn verbazing, het pand is open en de uitbater verwelkomt ons hartelijk.
Hij zet meteen een muziekje op. Het is echte Country, de uitbater heeft een aantal jaren in Canada gewerkt. De song heet: ’40 hour week’ en is van de groep ‘Alabama’. Dat moet ik maar eens downloaden, nu kan het nog. Prima koffie hebben ze hier en heerlijke kwarktaart. Tjonge, wat een geluk dat dit pand open is, we zijn er erg blij mee. In dit beestenweer is het eigenlijk geen optie om zelf met de brander koffie te maken. Cok en Cobie vertellen dat ze straks langs de Zuid-Willemsvaart naar Den Bosch lopen. Zelf wil ik proberen om de route van het boekje te lopen. Even na elven stappen we op. Inmiddels sneeuwt het niet meer. Buiten zijn twee meisjes bezig om op de schaats hun ijsbaantje sneeuwvrij te maken. Tjonge, wat kunnen deze meiden goed schaatsen! Ai, ik heb niet goed opgelet, we hadden 500 meter terug toch het bos in moeten lopen. Reino, Cok en Cobie lopen door, zij willen verderop de route weer oppikken. Zelf ga ik terug, ik wil met deze sneeuw wel door het bos struinen. Nou, dat is echt ploeteren geblazen. Dit is het riviertje de ‘Leigraaf’. En dit is de oprit naar Kasteel Heeswijk (www.kasteelheeswijk.nl/index.php). Ik hoor Reino roepen, ze komt net aanlopen. Wat is dit een prachtig kasteel, het kon wel Frans zijn. ’s Zomers zul je er door de bomen niet zoveel van zien, nu zie je maar weer dat je veel beter in de winter kunt lopen.
Ik lees dat dit kasteel al in de 11^e eeuw bestond als waterburcht. In de loop van de Middeleeuwen werd in plaats van een burcht een kasteel gebouwd. Prins Maurits lukte het tot tweemaal toe niet, om rond 1600 het kasteel in te nemen. Zijn broer – Frederik Hendrik – lukte dat in 1929 wel. Ook Lodewijk XIV was in 1672 een ongenode gast. In 1835 kocht André baron van den Bogaerde het in verval geraakte kasteel en startte meteen een verbouwing. In 2005 is het kasteel voor het laatst verbouwd. Nu is het een officiële trouwlocatie, worden er rondleidingen verzorgd, afijn te veel om op te noemen. Ik loop een stukje over de opklapbrug en Reino ziet dat er hier ook een Brasserie is. Tja, het is lunchtijd en dat kunnen we gerieflijker hier doen. Nou, daar krijgen we geen spijt van. De geitenkaas, de salade en het notenbrood smaakt voortreffelijk. De bediening is van hoge klasse en ik maak me sterk dat ze hier gaan proberen om een Michelinster te krijgen. Ik sms nog even naar Cok en Cobie, maar ze zitten al verder. Volgens de ober is er inderdaad een weeralarm afgegeven, rijden de bussen niet meer en wordt iedereen aangeraden om thuis te blijven. Thuis blijven? Met dit bijzondere weer? Je moet er nu juist op uit! Intussen zal iedereen toch wel de winterbanden onder de auto hebben zitten?
In dat geval kun je gewoon de weg op. OK, wij doen het te voet en tegen enen stappen we op. Het sneeuwt niet, maar dat duurt niet lang. Als we langs deze Schotse Hooglanders lopen begint het voluit te sneeuwen. Even verder steken we de Aa over en lopen langs dit riviertje over vermoedelijk een grasdijk. De sneeuw is zeker 20 centimeter hoog en waar het is opgewaaid zeker 30 centimeter. Het is dus wel behoorlijk ploeteren. Als we een kilometer of twee verder zijn, zien we in de verte twee wandelaars. Dat moeten Cok en Cobie wel zijn. We zetten de pas erin en bij de ruïne van kasteel Seldensate hebben we ze ingehaald. We zijn dus weer compleet. Helaas lopen we meteen verkeerd en door de enorme sneeuwval kan ik niet in het boekje kijken. We lopen maar door tot we tegen de N-weg langs de Zuid-Willemsvaart aanbotsen. Hier pakken we het fietspad. Dit is de route die Cok en Cobie in gedachten hadden. Het is nog aardig druk ook, maar dat moet met winterbanden gewoon kunnen. Na zo’n twee kilometer komen we bij de afslag naar Berlicum. Het sneeuwt wat minder en ik zie in het boekje dat we vlakbij de route zitten. OK, ik sla rechtsaf naar de route, de anderen blijven het fietspad volgen. Inderdaad vind ik al snel de route en daarna loop ik door een waar poollandschap. Een kilometer of drie verder is café ‘De Fuik’. Zou het open zijn? En zo ja, zal ik er even aanleggen of toch maar doorlopen. Het sneeuwt ondertussen weer verschrikkelijk. Tegen drieën ben ik er en het pand is nog open ook. Hm, als ik verstandig ben ga ik voor een warme chocolademelk met slagroom, daar kan ik de laatste acht kilometer wel mee toe. Het zit nog aardig vol ook en er wordt ook volop gerookt. Ik heb wel bekijks trouwens als ik met rugzak en helemaal onder de sneeuw binnenstap. De jongedame die in de bediening zit draagt een trui die iets over haar heupen reikt. Verder een panty. Een rok of zoiets draagt ze niet. Zou ze die vergeten zijn? Of is dit de laatste mode? Nou ja, het maakt mij niet uit. De warme chocolademelk met slagroom is prima en daar kwam ik voor. Na een kwartiertje stap ik op. Ai, ik kan er weer tegen. Voornamelijk langs de Aa loop ik Den Bosch binnen. Het landschap is bizar. Al die mensen die de raad opvolgen om thuis te blijven missen dit. In Den Bosch sneeuwt het te hard om mijn boekje te raadplegen en ergens mis ik een markering. Fout dus, en weer een heel eind terug. Het is niet anders. Tegen vijven loop ik het station in. Daar wacht mij een verrassing. Reino, Cok en Cobie staan te wachten op een vertraagde trein. Zo te horen ligt de NS zo goed als plat. Nou ja, als we maar thuiskomen en anders slaap ik wel ergens in een sporthal. Serveren ze dan erwtensoep? De trein naar Utrecht komt voorrijden, maar helaas horen we onderweg dat hij niet verder rijdt dan Geldermalsen. We moeten eruit en wachten op de aansluiting. Dat wachten duurt bijna een uur en nu krijg ik het pas echt koud. In de drukte raak ik Reino en Cok kwijt en met Cobie zit ik helemaal voorin. Verhip, de verwarming doet het niet, dus verhuis ik met Cobie naar de 1^e klas waar de verwarming het wel doet. In Utrecht wacht mij een verrassing, het grote bord in de hal is blanco. Nou ja, blanco, er staan geen treinen op. Alle vertrekkende treinen worden omgeroepen. Het staat zwart van het volk, tja, het advies om geen gebruik te maken van de trein gaat niet op als je naar huis wilt. Na dik een half uur kou lijden wordt mijn trein omgeroepen. Ik spoed mij naar het juiste spoor en inderdaad, er staat een trein. Uiteindelijk loop ik om kwart over acht Peacocks binnen. Orchideetje en zoonlief hebben het eten al op en zitten aan de koffie/thee. Ik bestel nog wat hoewel ik eigenlijk niet zoveel trek heb. Ik zit er behoorlijk doorheen, de ruim drie uur reistijd hebben mij geen goed gedaan. Toch een prachtige ‘winter-hike’ achter de rug, ik zou het zo weer overdoen. Reino, Cok en Cobie: bedankt.
Nog even mijn medische situatie. De 23^e december moet ik onder het mes. Ik heb nog twee dagen om goed uit te rusten en me vooral geen zorgen te maken. Dat heeft toch geen zin.