Zaterdag 25 januari 2013
Zwillbrock – Oeding
Tegen zessen word ik uit mijzelf wakker. Om kwart over zes gaat de wekker, ik had hem dus goed geprogrammeerd. Ik bereid thee en havermoutse pap. Tot mijn schrik bemerk ik dat het gasbusje toch een stuk minder vol is dan ik dacht. En dit keer heb ik geen reservebusje bij me. Wie weet kan ik er onderweg nog een scoren. Om vijf voor acht gaan we van start, het is net licht. Er is geen mens te zien en vannacht zijn we gelukkig ook niet gestoord.
Nu valt me pas op dat iets verder een groot meer ligt. Ik lees dat hier de grootste binnenlandse kolonie kokmeeuwen van Duitsland broedt. Het zijn meer dan 16.000 stuks. In deze omgeving moet je je auto dus niet buiten parkeren. Verder broeden er hier flamingo’s. Het zijn er een stuk of veertig. ’s Winters verkassen ze naar het Volkerak in Zeeland, dus hoef ik niet naar ze uit te kijken.
Even na achten maak ik deze foto. De opkomende zon kleurt alles roze. We slaan linksaf, hier is het landschap in cultuur gebracht. Dat is de vooruitgang. Achter de struiken komt de zon op. Nog een klein stukje hoogveen. De zon klimt al boven de bosschages uit. Een tweetalig informatiebord is natuurlijk nooit weg. Meteen maar een vergroting. Dat in cultuur gebracht klopt niet. We lopen hier over het Ellewicker Feld. Ook nu staat er een informatiebord. We nemen niet de moeite om deze uitkijkpost te beklimmen. Alle vogels hebben de benen genomen naar warmere oorden en in het geval van de flamingo’s naar voedselrijke streken. Ik wist niet eens dat flamingo’s konden vliegen! En dan nog zo’n eind! Hier staat een oudje geparkeerd. Het is een Berna 2VM. Ik heb nog nooit van dit merk gehoord. Is het ding ingericht als camper? Ik zal maar geen naspeuringen verrichten. Zou dit een kweekvijver zijn voor vis? Of gewoon een visvijver? Idyllisch is het wel. Dit zie je in Duitsland veel, zonnepanelen. Ik geloof er niet in. ’s Zomers weet je niet waar je de stroom moet laten en ’s winters moet de kolen- of gascentrale aan. Doe mij maar kernenergie, dat heeft de toekomst. ’t Is nog milieuvriendelijk ook! Of je moet thuis een hout gestookte energiecentrale installeren. Dat kan natuurlijk ook.
Als de wereldbevolking op termijn met de helft vermindert, dan is er hout genoeg. Johan vraagt nog hoeveel een kuub hout kost, maar de jongeman weet het – zogenaamd – niet. Kruisbeelden zie je ook overal staan. Het is vandaag weer behoorlijk mistig, in elk geval is het droog. En na het Zwillbrocker Venn is alles verhard. Dat is de vooruitgang. Tegen tienen lopen we het stadje Vreden in. Vreden ontstond al in de vroege middeleeuwen als burcht op een heuvel aan de rivier de Berkel. De zonnepanelen op de huizen waren zeker niet voldoende. Hier is een heel parkje aangelegd en zo te zien draaien de panelen mee met de zon. Er zal wel een boel subsidie opzitten. Langs de Berkel lopen we Vreden verder in. Dit beeld straalt zeker een bepaalde spanning uit. Al jaren ben ik op zoek naar een ‘naakt’ om in ons Atrium te plaatsen. Heeft iemand misschien nog zoiets in een verloren hoekje staan? Ik houd me aanbevolen. Een helikopter van hout boven de Berkel herinnert aan de Skulptur Bienale in 2005. In het stadspark van Vreden zijn een aantal historische gebouwen bijeengebracht en gerestaureerd. Dit initiatief spreekt mij wel aan. Met een beetje goede wil kun je de gebouwen nog ergens voor gebruiken ook. Ik noem maar iets educatiefs voor (school)kinderen. In de 9^e eeuw werd hier een belangrijk klooster gesticht. Dit zogeheten ‘Stift’ was alleen toegankelijk voor vrouwen van adellijke afkomst. Zij werden hier meestal vanaf hun vierde jaar ‘opgeborgen’ en geschoold in afwachting van een lucratief huwelijk. Het klooster werd in 1810 opgeheven, maar de kerk Sankt Felicitas uit de 12^e eeuw staat er nog steeds.
De crypte is zelfs 11^e eeuws. Het portaal is bijzonder, helaas zit de boel op slot. Ai, een Outdoorwinkel. Ik zie het direct, ze hebben alleen kleding. Toch maar gevraagd, maar gasbusjes verkopen ze niet. Het ligt misschien gevoelig.
Iets verder ontwaren we de HollyBack. Het is er druk, altijd een goed teken. Het duurt even, maar dan heb je ook ruimschoots de tijd om iets eetbaars uit te zoeken. Ze hanteren hier Duitse prijzen, een Pott Kaffee doet €1,- ’t Is geen Pott, maar een grote beker. Verder een broodje ham/kaas en een vierkant stuk kwarkgebak. OK, vierkant is het gebak niet meer, maar dat komt omdat ik het verpulverde met de oppaktang. ’t Is wel compleet. Ik rekende €2,95 af voor al dit fraais. Ik ga verhuizen naar Duitsland! ’t Is hier veel ‘billiger’! Zou het nog een beetje ‘lopen’ in deze winkelstraat? We lopen Vreden uit en komen langs de Berkelsee. De Berkelsee is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontstaan door zandwinning. Aan de overkant is een strandje, maar nu hebben de zwanen het meer voor zich alleen. Hm, vanmorgen was het precies nul graden, nu is het 2 à 3 graden in de plus. Zwanen hebben het zeker nooit koud. De eendjes mogen niet gevoerd worden. Zo te lezen is dat niet zo best voor watersijsjes. Jammer voor de kleinkinderen, eendjes voeren was toch iets prachtigs? Twee kilometer verder staat deze gedenksteen. Nog iets verder staan deze keien. Ziet iemand kans om ‘chocola’ te maken van deze tekst? Dit riviertje is aardig verzand, maar zo zien natuurliefhebbers het graag. Hier lopen we door het Fürstenbusch, eigendom van de familie Salm-Salm. Zij zijn ook eigenaar van het kasteel Anholt. Dat ligt hier een heel stuk vandaan! Een grenspaal, we bevinden ons hier op de grens. Helaas, deze Gaststätte is dicht. Jammer, verder maar weer. Deze handwijzer begrijp ik niet goed. Er is zeker een korte en een lange route naar Vreden. Winterswijk nog 12 kilometer. Daar eindigen we morgen, maar we lopen behoorlijk om! Informatieborden staan er genoeg! En dit is de St. Vitussteen. Dit ‘Rustpunt’ ken ik van het Scholtenpad. Toentertijd was het zomer en kon ik hier genieten van matige koffie. Nu is het zitmateriaal opgeslagen in het tuinhuisje.
Waarom zetten ze niet een bord ‘gesloten’ neer? Aan de route moet de Scholtenboerderij Hesselink staan. Dit is hem niet, denk ik. Dit kon hem wel eens zijn. Mijn Nikon-GPS heeft het coördinaat niet opgeslagen, ik was weer te haastig natuurlijk. Scholten waren een soort leenheren, die door de adel werden aangesteld om landgoederen te beheren. In de loop van de tijd eigenden de Scholtenboeren zichzelf allerlei rechten toe. Landgoed Hesselink wordt al in 1423 in een akte genoemd. In 2011 zijn in de boerderij 13 appartementen gebouwd, die door cliënten van twee zorginstellingen worden bewoond. Verder zijn er twaalf werkplekken voor mensen met een verstandelijke beperking. Het blijft landelijk wandelen en gelukkig is het droog. Onderweg ‘maken’ we nog een keer pauze in een schuilhut. We steken de grens met Duitsland weer over. Een pracht van een informatiebord staat er hier. Hier staat ook de zogeheten ‘Wapensteen’. Van een bezoekje aan de ‘Hakensteen’ is het niet gekomen. Mijn Duits is niet zo best, maar dat heeft als voordeel dat ik mij niet voel aangesproken door dit soort teksten. Dit soort steenslagwegen lopen ook lekker weg. Het is halfvier en ons traject voor vandaag zit er zo goed als op. Bij het eerste huis bellen we aan. Een jongeman doet open en op ons verzoek vult hij onze bidons. Zou er hier een ‘ganze’ familie wonen? Iets verder staat deze prachtige schuilhut. Johan wil straks zijn tent opzetten in de schuilhut en ik neem me voor om iets verder in het bos te gaan staan. Ik ben zuinig met mijn restje gas en van Johan krijg ik heet water voor thee en later voor mijn kerriesoepje. Er komen nog enkele wandelaars langs en soms maken we een praatje. Tegen vijven zet ik mijn tent op en ruim hem vast in. Daarna loop ik terug naar de schuilhut. Ik ‘biets’ van Johan heet water en giet dat in een kant-en-klaar maaltijd pakket van Adventure Food. Het is de Mince Beef Hotpot. Even roeren en even wachten. Ik heb weleens eerder een soortgelijke maaltijd genuttigd en dat viel meestal tegen. OK, deze maaltijd is met het staartje witte wijn erbij prima te eten. Nadeel is dat dit soort kant-en-klaar maaltijden aardig aan de prijs zijn. Eens kijken op de komende Wandel- en Fietsbeurs of ik een aantal maaltijden kan scoren. Afwas heb je in elk geval niet, je eet gewoon uit het zakje. Ik begin af te koelen, reden om mijn tent op te zoeken. Inmiddels is het donker. Tegen zessen lig ik erin, we hebben er vandaag zo’n 25 kilometer opzitten.