Dinsdag 11 februari 2014
Stokkum – Kleve
Om kwart voor zes word ik wakker. Het is niet koud en ik heb goed geslapen. Ik hoor nu al druk verkeer op de autosnelweg. Ik begin met een beker thee en daarna havermoutse pap. Dit keer brandt hij opnieuw een beetje aan. Tja, mijn gasbrander produceert een zeer hete geconcentreerde vlam. En dan titanium pannetjes, dat vraagt erom. De volgende keer neem ik mijn benzinebrander weer mee, dat kookt ook snel, maar de vlam wordt meer verspreid. Buiten de tent koken, dat wel, in de tent is te gevaarlijk. Om kwart voor acht ga ik op pad, het is net licht. Iets verder staat deze handwijzer. Er zit een nieuwe ‘plank’ op. Waarom staat er nu tweemaal ‘Elten 3’ op? Kleve nog 24 kilometer, dat is goed te doen. ‘Nieuwe Schans 346’ klopt niet. Het is Bad Nieuweschans en het is 391 kilometer. De andere ‘plank’ is niet vernieuwd. Oh ja, ik zit hier op het Pieterpad, ik ben hier eerder geweest. En dit is de boosdoener. Nog wat verder staat dit kabouterhuisje in het bos. De luiken zijn dicht, de bewoners zullen afwezig zijn. Om half negen loop ik Hoch Elten in. Nou, het vier-sterren Waldhotel lijkt gesloten.
Het staat te koop, wie biedt? Het ziet er totaal verpauperd uit, toch jammer. Hm, ik lees dat het hotel in het voorjaar van 2009 failliet is gegaan. Ze zijn dus al bijna vijf jaar dicht.
Er zwerft nog een deel van de site en nog wat foto’s rond op internet. Sowieso was het hier een sjieke bedoening. Voor mij geen koffie op het terras. Op de top van de Elterberg staat de Sint Vituskerk. Zo te zien is het ding op slot. Van 967 tot 1811 was hier het Stift Sankt Vitus gevestigd. Dit was ook zo’n damesstift waar adellijke dames vaak vanaf hun vierde jaar werden ‘opgeborgen’ om zich op een lucratief huwelijk voor te bereiden. Voor zover ik weet is er van dit ‘klooster’ niets bewaard gebleven. Toch wel, de 57 meter diepe ‘Drususbron’ werd in 980 gegraven om het klooster van water te voorzien. Tot 1931 – tot de aanleg van het waterleidingnet – voorzag de bron Hoch Elten van water. Ik wijk even van de route af en aanschouw het uitzicht. Bij helder weer – vertelt een mevrouw met een hond – kun je Kleve zien liggen. Er staat hier een informatiebord betreffende de stenen ‘pilaren’. En daar staan ze, mij doet het niet zoveel. Ik zoek de route weer op en tref deze markering van het Sint Jacobspad naar Santiago de Compostela. Dat is me toch net te ver weg. Heuvelaf gaat het, deze route ken ik wel, ik liep hem toentertijd met het Pieterpad. Een aardig huis, alleen wat aan de grote kant. Beneden aangekomen loop ik een stukje langs de spoorlijn en zie een molen. Veel is er niet van over. Ik kan hem ook niet vinden in de molendatabase, mogelijk zoek ik niet goed genoeg. Dit moet het kreekje ‘Wild’ zijn. Beetje vreemde naam. In de verte priemt de toren van de Sint Vituskerk in de lucht. Tja, het is nevelig en soms valt er een spetter. De wind heb ik tegen en deze voelt koud aan. De landweg in pal zuidelijke richting is redelijk begaanbaar. Ik nader het dorpje Spijk en iemand heeft hier een paar handjes sneeuwklokjesbolletjes gepoot. Het is kwart voor tien en Spijk komt eraan. De zon komt door, daar ben ik wel blij mee. Zou er iets open zijn? Hoch Elten ligt alweer een kilometer of vier achter me, toch zie ik nog steeds de kerktoren. Ai, ik ben te ver doorgelopen. Ik zit hier op het Pieterpad. Even niet opgelet en gewoon de wit-rode markering gevolgd. Hier had de markeerder beter zijn best moeten doen! Sowieso was het ene café dat ik zag dicht en hier onderaan de trap zit ik uit de wind.
Even wat drinken en wat eten. Bovenaan de trap ontvouwt zich de Rijn. Hij ligt er mooi bij. Linksaf en bij de steenfabriek zit ik weer op het Noaberpad. De steenfabriek is volop in bedrijf, stenen genoeg. Iets verder een brokje nostalgie. Hier staat een gerestaureerde hijskraan gebouwd in 1928. Hier sta ik bovenop de dijk en heb een goed zicht op de hoeveelheid stenen. Zijn het er niet erg veel? Is dat de malaise in de bouw? Voor mij strekt zich een kilometerslange bestrate dijk uit. Gelukkig is autoverkeer niet toegestaan. Er is geen mens te zien, wel zo gezellig. Het informatiebord is op de site natuurlijk niet te lezen, maar hier heeft een spoorlijn gelopen die de industriegebieden van Keulen en Krefeld verbond met Berlijn en de Nederlandse zeehavens. Hier gingen de wagons (zonder locomotief) op het treinveer.
Er moest dus druk gerangeerd worden. De spoorlijn werd geopend in 1865 en functioneerde tot 1926. Dit is zo te zien de voormalige spoordijk. Ongemerkt ben ik de grens gepasseerd en loop nu in Duitsland. Meteen een pracht van een slechtweer voorziening. Hier kun je schuilen, je regenkleding aantrekken en iets nuttigen (van eigen voorraad). Nog 14 kilometer naar Kleve, dat klopt precies. Het weer is behoorlijk opgeknapt, dat waarderen de schapen ook. De kerk(toren) staat in het dorpje Hüthum, zo’n kilometer hier vandaan. Vaak loopt de route een stuk onderaan de dijk. Geen uitzicht, maar wel lekker uit de wind zo. In de verte zie ik de Rheinbrücke, daar moet ik straks overheen. Volgens de wandelgids (en de markering) zou ik via de asfaltweg naar de brug moeten lopen. Dat is een heel stuk om! Ik kan mooi afsnijden door over een betonnen trap het talud op de lopen. Er staat wel een in het Duits gesteld bordje, maar dat kan ik uiteraard niet lezen. Nou, ze zijn hier goed aan het snoeien en meteen aan het versnipperen.
Deze houtsnippers worden verstookt in energiecentrales. De Rheinbrücke strekt zich voor mij uit. Links van mij ligt de stad Emmerich, voorheen was dat het eindpunt (startpunt) van het Noaberpad. Tegenwoordig sluit het Noaberpad aan bij het Grote Rivierenpad (voorheen Oeverloperpad) dat start in Kleve. Ik moet dus nog een stukje verder. Hoewel, hier staat een bushokje. Het is bij twaalven en ik heb wel trek. Dit keer bereid ik koffie op mijn brandertje en eet er mijn laatste boterham bij op. Gelukkig heb ik ook nog boterkoek bij me en nog een notarisappel. Tegen half één ga ik verder. Op de brug moet mijn pet af, er staat een strakke wind.
Vanaf de Rheinbrücke heb ik een mooi uitzicht over de Rhein. Het begint een beetje te betrekken, het is niet anders. Nog 8,4 kilometer naar Kleve, dus nog een uurtje of twee. Daar is de Rheinbrücke. Hij ligt er sinds 1965 en is met zijn 800 meter lengte de langste hangbrug van Duitsland. Nou, voor het mooi hoef je het traject naar Kleve niet te lopen. Voor mij ligt ruim vier kilometer fietspad. Ik heb de forse wind schuin tegen, ook al geen pretje. Net scheen de zon nog, maar nu trekt het weer dicht. Het schiet op, nog maar drie kilometer naar het dorpje Griethausen. Voorbij (ook dat nog) de kerk moet ik straks linksaf. OK, hier sla ik linksaf, maar eerst bewonder ik de spoorbrug. Oeps, ik heb de nodige kilometers omgelopen, maar dat komt omdat de Rheinbrücke veel te ver naar het oosten is gebouwd.
Tja, al tientallen jaren rijden er geen treinen meer, maar zo’n prachtige brug laat je natuurlijk liggen. Deze brug overspant uiteraard niet de Rhein, maar een zijkreekje genaamd: ‘Griethauser Altrhein’. Mooi, nog 4,4 kilometer naar Kleve, dus een dik uur. De route loopt over de voormalige spoordijk en is nagenoeg kaarsrecht. Links en rechts struikgewas. Veel uitzicht is er niet, maar in elk geval loop ik uit de wind. Bankjes op regelmatige afstanden (inclusief zwerfvuil!), maar ik loop ineens door naar Kleve. Kijk, hier is toentertijd een linde aangeplant. Tot tweemaal toe trouwens.
Iemand was het er niet mee eens en tot tweemaal toe is de linde afgezaagd. De Heimatverein heeft het moede hoofd maar in de schoot gelegd. Daar in de verte zie ik de kerktoren van Kleve. Altijd fijn om een punt aan de einder te zien waar je naar toe moet. Uiteraard loop ik de komende kilometers vlot weg. Zo te zien is dit een voormalig industrieterrein gelegen aan het Spoykanaal. Wat rest is deze gerestaureerde hijskraan. Zo te lezen zijn dit universiteitsgebouwen. Om kwart voor drie loop ik Kleve in. Het is niet echt druk op straat, maar het weer zit ook niet mee. Ontwaar ik nog een leuk restaurant? Of een kraam met Bratwürst (en Glühwein). Helaas, het is geen kerst, het zit er niet in. Sowieso heb ik niet veel trek. Zijn dit de Elsabrunnen? Bij deze fontein zou het Noaberpad eindigen. Ik zie nergens een bordje en vind het eigenlijk wel prima. Het loopt tegen drieën, als ik het busstation snel vind, dan kan ik de bus naar Nijmegen van 15.07 uur nog halen. Dan kan ik even na zessen thuis zijn. Ik loop iets terug, straks had ik een bordje ‘Bahnhof’ gezien. Kijk, daar is het compleet met busstation. Het is drie uur, mooi getimed. En daar komt mijn bus aanrijden. Geweldig! Moet ik cash betalen, met mijn creditkaart of anderszins? Ik vraag het aan de chauffeur en ik kan – door tussenkomst van de chauffeur – inchecken met mijn OV-chipkaart. Ik sta perplex. Straks uitchecken moet ook weer door de chauffeur gebeuren. De bus loopt aardig vol en in een klein uurtje bereiken we Nijmegen. Daar kan ik bijna direct instappen in de Intercity naar Utrecht. Ik bel even naar Orchideetje, zij is vandaag met vriendinnen in Leeuwarden. Zij eten daar, dus ik moet voor mijzelf iets halen (bij de Chinees/Surinaamse toko). Er staat ook nog nasi in de koelkast. Nou, ik kies voor Babi Pangang! Het is een hele reis, maar het OV doet vandaag zijn best en even na zessen stap ik in ons dorpje uit de trein. Het regent pijpenstelen! Ook dat nog. Nou ja, die tien minuutjes naar huis kan wel zonder regenjack. Ik ga er niet meer uit, ik nuttig de nasi uit de koelkast. Ook prima (met een biertje erbij). OK, het Noaberpad zit erop! Ik moet zeggen, dit is echt één van de mooiste LAW’s. Oh ja, vandaag heb ik er ruim 28 kilometer opzetten.
Johan: bedankt en doe van mij de groeten aan Rome!