Maandag 10 februari 2014
Anholt – Stokkum
Om tien over zes sta ik op. Ik ben vanzelf wakker geworden. Het is droog en windstil.
Er staan sterren aan de hemel en het is 3 graden in de plus. Aan de binnenzijde van de tent zit condens. Na de thee en de havermoutse pap (goed gelukt!) gaat de boel in de rugzak. Tegen achten gaan we op pad.
Iets verder lopen we het bos uit langs een woning. De bewoner wandelt zeker zelf, want er staat een bank met tafel. Waarom niet een thermoskan met koffie neergezet? Nu lopen we maar door. Tjonge, ’t is zeker lucratief, hier ligt het hele dak ook vol met zonnepanelen. We zitten tegen de Nederlandse grens aan en hier staat Huis Hardenberg. Het is net als het kasteel bij Anholt gesticht door de Heren van Zuilen en dateert uit de 14^e eeuw. Oorspronkelijk was het gebouw vierkant met vier hoektorens. Ze houden hier pauwen. Even verder steken we de Oude IJssel over en lopen Nederland in. Hier staat wel een bord, maar dit is de doorgaande weg naar Gendringen. Net over de grens staat deze fraaie villa. Gendringen laten we links liggen, we lopen door akkerbouwgebied. De Oude IJssel, iets verder komt de Bocholter Aa – hier heet hij trouwens de Aa-Strang –erbij. Even een blik achterwaarts, genoeglijk lopen zo. Hier steken we de Oude IJssel over en iets verder de Aa-Strang. Hooi, stro en eieren. Stro om tussen de ‘bulten’ te leggen, dat is niet zo gek. Laat maar, ’t is zo’n gedoe. Tegen half tien lopen we Ulft in. We steken de N317 over en daar staat een klein benzinestation. Koffie heeft de uitbater ook nog. Nou ja, ’t is geen wereldbak, maar ’t is tenminste iets. Een gevulde koek erbij moet kunnen. Het volgende dorp is Silvolde, daar lopen we door de hoofdstraat. Allicht dat er daar wat open is. Dit is geen bermmonument, maar een deel van het bruggenhoofd van de voormalige brug. In de wandelgids wordt het niet genoemd, maar dit zijn de voormalige fabrieksgebouwen van de firma DRU. In 1754 stond hier al een ‘ijzerhut’, één van de eerste hoogovens in Nederland. In 1774 kwamen Diepenbrock en de neven Reigers bij het bedrijf die het in 1831 overnamen. Van gietijzer werden hier grafkruizen, pannen, badkuipen, kachels enz. enz. vervaardigd. In de zestiger jaren van de vorige eeuw beleefde het bedrijf een enorme groei door de sterk toenemende vraag naar gaskachels. De overgang naar Centrale-Verwarmingsketels deed het bedrijf de das om. Deze innovatie was een brug te ver.
In 1973 werd de ijzergieterij ontmanteld. Het bedrijf werd een aantal maal overgenomen en verhuisde in 2003 naar Duiven. Tot heden worden daar haarden en kachels geproduceerd. In Ulft zijn zeven fabrieksgebouwen bewaard gebleven waarin een bibliotheek, een galerie, winkels en een evenementenhal gevestigd zijn. Bovendien zijn er een aantal woningen gecreëerd. Zo hier en daar zijn op de oostoever van de Oude IJssel stuifduinen te zien. Deze zijn 10.000 jaar geleden ontstaan door opstuiving van zand uit de bedding van de Oude IJssel, die toen regelmatig droog viel. We steken de N317 over en na een stukje weiland bereiken we Silvolde. Helaas, het plaatselijke restaurant (zo te zien is er maar één) is dicht. De bakkersvrouw van de aanpalende bakkerij wil wel koffie voor ons zetten. Tja, dat slaan we beleefd af, eigenlijk is dit geen lunchroom. Ach, het is maar twee kilometertjes naar Terborg.
Het is een paar minuten voor elf als Johan de deur van Restaurant Van der Eem op slot vindt. Het personeel is al aanwezig! Zo te lezen gaat de zaak om elf uur open. Laten ze ons gewoon een paar minuten wachten? Aan de overkant is Restaurant De Rode Leeuw. Ai, deze is gewoon open en hier nuttige we de KMA. Ik heb weinig trek dus de appeltaart laat ik achterwege. De koffie is prima! In de nabij gelegen PLUS scoor ik chocomel en bitter lemon. Daar zing ik het tot Kleve wel mee uit.
OK, weer verder. Als we Terborg uitlopen zie ik deze dichtgetimmerde zaak. Het zal toentertijd wel een goedlopend bedrijf zijn geweest. We lopen Terborg uit, steken de Oude IJssel over en lopen door het dorpje Etten.
Voorbij Etten slaan we rechtsaf en verlaten de N355. Dit huis viel me op. ‘Gooi maar achter op het erf neer’, zal wel een gevleugelde uitdrukking zijn op deze boerderij. Wat is er met de ‘RABO’ bank? Dit rijmt wel leuk, maar waar gaat het over? Wat zijn ‘poeten’ eigenlijk? Johan wil het weten en belt aan bij de boerderij. Ik loop vast zachtjes door. OK, de boerin deed eerst wat wantrouwig, maar ze vertelde dat ze gestopt zijn met ‘boeren’ en de grond hebben verkocht. Toen bleek dat de nieuwe eigenaar op deze grond een mega varkensmesterij wilde bouwen. ‘Poeten’ zijn dus ‘varkens’. Het dorp ziet dat niet zitten en kijkt de voormalige boer daar op aan. Ach, vertelde de boerin nog, het zal wel niet zo’n vaart lopen. De RABO is niet meer zo scheutig met leningen.
Dit staat wel in de wandelgids. Dit is de Mariakapel. Tja, er staat een uitgebreide beschrijving bij, ’t is wel een merkwaardig verhaal. Voor ons strekt de Holthuizerstraat zich uit. Ach, het is maar twee kilometer. We steken de N316 over, nou, het lijkt wel een autosnelweg. Net voor we Zeddam binnenlopen passeren we Havezathe De Padevoort. De oprijlaan ligt er heel behoorlijk bij. Maar wie parkeert nu zo’n oude Range Rover pal voor de deur? ’t Is niet de tuinman, want er hangt geen plateauwagen achter. Het landgoed wordt al vermeld in de 13^e eeuw en sinds de 16^e eeuw is er een geslacht Van de Padevoort. In 1875 is de Havezathe aan de R.K. Kerk verkocht en ingericht als klooster. In 1975 is De Padevoort aangekocht door een particulier. Het is niet te bezichtigen.
Rond half twee bereiken we het centrum van Zeddam. Nou ja, centrum. Hotel restaurant ‘Het Wapen van Zeddam’ is open. Ik nuttig er een cola. Het is trouwens 10 graden in de plus (buiten), en dat medio februari. Een behoorlijke kerk staat er ook. Een behoorlijke molen staat er ook, nog wel een Grafelijke. De info is duidelijk, behalve het eerste jaartal. Dat moet ‘1441’ zijn. Wat er niet bijstaat, dit is waarschijnlijk de oudste nog bestaande molen in Nederland. Pal zuid door de bossen van het Montferland gaat het. Het is nog heel aardig weer ook! Kijk, deze bossen behoren tot het Landgoed Huis Bergh. Na zonsondergang ben je dus in overtreding. Dat is de reden dat ik in principe niet wildkampeer op landgoederen. Rond drie uur lopen we ’s-Heerenberg in. Johan pakt de bus, het laatste deel van het Noaberpad gaat hij met zijn echtgenote lopen.
Hier staat ook weer een behoorlijk uit de kluiten gewassen kerk. Ook hier deden ze toentertijd aan de traditionele heksenverbrandingen. Tja, verder had je niet zoveel, dus een verzetje op zijn tijd moest kunnen. Er staat ook nog een plaquette, maar wat het voorstelt staat er niet bij. Daar is Huis Bergh, Nederlands grootste en wellicht best onderhouden burcht.
Zijn geschiedenis gaat terug tot de 13^e eeuw, de belangrijkste delen van het gebouw dateren uit de 14^e tot de 17^e eeuw. Het herbergt een kunstcollectie met onder meer vroeg-Italiaanse schilderkunst en middeleeuwse handschriften. Ik loop er nagenoeg helemaal omheen. Ik loop ’s-Heerenberg weer uit en zie dit huis met tuin. Hier woont ongetwijfeld een liefhebber. Dit is een nagelnieuwe paddenstoel, hij staat ook niet in de wandelgids. Hoch Elten, daar ga ik morgen heen. Waarom staat Stokkum niet op de paddenstoel? Een Maria-kapel. Dit keer zonder zwaard, maar ze heeft wel een of ander puntig voorwerp in haar hand. Dat voorspelt niet veel goeds. Ik loop het dorp Stokkum in. Er zijn hier twee ‘eetcafés’. Daar had ik wat kunnen nuttigen en water kunnen halen. Helaas zijn ze allebei gesloten. Kunnen ze hun ‘Ruhetag’ niet wat beter coördineren?
Ik zie een man in de tuin bezig. Aan hem vraag ik water, wat ik zonder problemen krijg. Bovendien twee notarisappels, de boom wijst hij mij aan. Nou, die gaan er wel in!
Even verder passeer ik maar liefst drie campings. Dat had ik tijdens de voorbereiding al gezien, maar ik heb niet eens op hun site gekeken. Ze zijn toch dicht. Welkom op… staat er nog, maar de slagbomen zijn omlaag. Ik loop het bos in en een kilometertje verder verlaat ik het pad en zoek een plekje voor de tent. Nou, hier sta ik toch jofel! Het is halfvijf, aan de vroege kant. Sowieso ben ik al iets verder doorgelopen dan gepland. Ik heb er toch een dikke 30 kilometer opzitten. Ik begin met een bekertje wijn en bel even naar Orchideetje. Ik geef meteen het coördinaat door van mijn tentje. Tja, je weet het maar nooit. Als ik mij morgenavond niet meld, dan ben ik tenminste te vinden. Ai, ik zit helemaal niet zo ver van het pad af. Ik ben al zoekende naar een goede plek iets afgedwaald. Ik zie een ATB’er voorbijfietsen. Ach, ze zien me toch niet. Mijn tent is groen en ik blijf laag. Zoals altijd bereid ik een kerriesoepje en een Knorr-maaltijd. Dit keer fruit toe, een notarisappel! Ik hoor trouwens de A3 die een kilometertje verder ligt wel. De wind staat ook naar me toe. Nou, ik heb er geen last van. Na de afwas kruip ik om halfzeven in de slaapzak.