Zaterdag 11 juli 2015
Velsen-Zuid – Egmond aan Zee
Tot een uur of tien gisteravond hoorde ik nog spelende kinderen naar en van het sanitair lopen. Verder dalende (en stijgende?) vliegtuigen. Na tienen was alles stil op wat verkeerslawaai in de verte na. Overigens, prima geslapen.
Tijdens het bereiden van mijn thee stopt mijn brander ermee. Ik draai de sproeier eruit, die is inderdaad verstopt. Helaas laat ik de automatische doorpriknaald uit mijn handen vallen. Oeps, nergens te vinden! Nou ja, na montage van de sproeier blijkt dat de brander het prima doet. Ik moet te zijner tijd proberen om bij de Zwerfkei een nieuwe doorpriknaald op de kop te tikken. Na de thee bereid ik havermout en daarna weer thee. OK, inpakken en onderwijl zoek ik naar de doorpriknaald. Tja, die zal wel weggerold zijn tussen de dennennaalden. Hopeloos natuurlijk.
Om tien voor acht stap ik op. Het is 17 graden in de plus, maar wel bewolkt. Via dit nostalgische straatje zit ik alweer snel op de route. Ik loop Velsen-Zuid in. Kijk eens wat een schattig groen huis! Hier woont zeker iemand afkomstig uit de Zaanstreek. Mijn paspoort vermeld dat ik geboren ben in de gemeente Velsen. In dit voormalig gemeentehuis zal ik ooit ingeschreven hebben gestaan. Nou, ik hoef me voor dit fraaie pand zeker niet te schamen. Velsen-Zuid is best een aardig dorpje met wat oude panden. Helaas toont het allemaal wat rommelig en is iedereen nog in diepe slaap.
Het Noordzeekanaal ligt voor me. Ik moet er een kilometertje langs tot de veerpont. In de verte de Hoogovens, zoals bekend heet het tegenwoordig Tata Steel. Een keer of drie ben ik tijdens de manifestatie ‘Sail’ van IJmuiden naar Amsterdam gefietst. De laatste keer was het verschrikkelijk druk. Gewoon niet leuk meer. Volgende maand is er weer Sail, maar ik ga er echt niet meer naartoe. Even na half negen loop ik de veerpont op. De zon begint door te komen. Druk is het niet aan boord. Aan de overkant van het Noordzeekanaal loop ik door Velsen-Noord door een industriegebied. Even verder zie ik een blinde muur voorzien van graffiti. Ik steek een spoorlijn over en een stukje verder nog eentje. Als het goed is loop ik nu in Beverwijk. De route loopt door een parkachtig bos en ik zie de achterkant van een landhuis. De voorzijde is erg fraai, waarom zie ik nu geen informatiebordje? OK, Westerhout heet het dus. Dit landhuis is gebouwd in 1896 en is een Rijksmonument. Wat de huidige functie is van het gebouw kan ik niet achterhalen. Een bunker, tenminste ik neem aan dat deze in opdracht van de Duitse bezetter tijdens WO-II is gebouwd. Mocht deze toch van Nederlandse oorsprong zijn, dan heet dit een ‘Kazemat’. Daar staat er nog eentje. In de omgeving is een dierenpension gevestigd en ze verkopen er ook hondenvoer. Het is maar een weet. Het andere reclamebord geeft aan dat er hier ook een dierencrematorium is gevestigd. Dit lijkt me bedrijfskundig gezien een logische combinatie. Zo te zien is dit een voormalige boerderij. De luiken moeten eens naar de timmerman en ook de kozijnen kunnen wel een likje (verf) gebruiken. Tja, ik loop door een bosstrook en bereik Wijk aan Zee. De markering om linksaf te slaan mis ik en al snel sta ik in het centrum van Wijk aan Zee. Tenminste ik sta voor de supermarkt de Spar. Ik koop eerst maar een fles Bitter Lemon en een koud flesje cola (€2,75). Een halve liter, dus niet zo’n miniflesje die ze je in een restaurant durven presenteren! In een bankje is voorzien en ik heb tenslotte boterkoek bij me. Wat nu? Ik heb de ‘slinger’ zuid van Wijk aan Zee door wat duingebied gemist. Nou ja, ik krijg nog ‘tig’ kilometers duingebied voor de kiezen, dus besluit ik de ‘slinger’ te laten voor wat hij is.
Ik ben van mening dat ze gewoon beter moeten markeren. Ik kan toch niet de hele tijd op mijn GPS kijken?
Nog een paar straatjes en dan bereik ik het Noordhollands Duinreservaat. Ik heb net een kaartje gepind à €1,80, maar de ‘pliesie’ denkt er nog niet aan om mij te controleren.
Het heet hier een ‘reservaat’, zouden er hier nog Indianen wonen? Als snel verlaat ik de klinkerweg en ploeter verder door mul zand. Het is al aardig warm en eigenlijk is het geen doen. Naar de Kruisberg is het nog 3,9 kilometer. Volgens de wandelgids is daar een uitspanning. Zoals ik al zei, het is ploeteren door mul zand en vlak is het eigenlijk nergens. Soms kan ik een stukje zand ‘skippen’ door op de naastgelegen klinkerweg te gaan lopen. Kijk, wilde paarden. Mustangs dus. De Indianen kunnen niet ver weg zijn.
Deze paarden kunnen het goed met elkaar vinden. De Kruisberg is nog 2,1 kilometer verwijderd. Ik loop vanaf de paddenstoel merendeels in de bossen. Dat loopt koeler en prettiger.
Om tien over half twaalf bereik ik de Kruisberg. Buiten zit het vol, maar ik ga binnen zitten en laat me de KMA goed smaken (€5,70). Even over enen stap ik weer op. Over zo’n strookje ‘aangefietst’ zandpad is het redelijk lopen, zelfs naar boven. Het gaat wel ver om twee jachthonden zo te begraven, maar geld speelde bij deze grootgrondbezitter zeker geen rol. Verder maar weer. Het is voorbij met de bossen, hier duindoorns en zon. Dorus zal wel een bekende Noord-Hollander zijn geweest, maar ik heb niet de eer. Zo te zien is dit betonnen gevaarte een ‘Drakentand’. Op een meter uit elkaar geplaatst en een rij of vier dik, vormen Drakentanden een onneembare hindernis voor tanks (‘pantserstoppend’ in jargon). Nog twaalf kilometer, dat is niet gering. Ik moet inderdaad naar De Egmonden, juister gezegd, naar Egmond aan Zee. Er is hier stro gestrooid, dat maakt het zandpad iets minder mul. Om drie uur bereik ik Johanna’s Hof, een grote uitspanning. Het terras zit mudvol.
Men kijkt naar me, dus een foto maken zit er niet in. Op de toegang naar het terras is een kiosk waar ze koude cola verlopen. Een halve liter, nou, die gaat er wel in.
OK, verder maar weer, opnieuw veel van hetzelfde oftewel zand, zand en nog eens zand. Hm, ik loop een stukje op een asfaltweg en eigenlijk bevalt me dat prima. Ik besluit de asfaltweg voorlopig te volgen. Hoewel, dat voorlopig volgen zet ik door. Uiteindelijk kom ik dan zo ongeveer uit bij mijn beoogde camping De Roompot. Tja, het zal wel een hele dure zijn en van slapen zal wel pas laat op de avond iets terechtkomen.
Deze paddenstoel staat niet in de wandelgids, maar ik zit dan ook iets naast de route. Zie ik daar een minicamping? Waarachtig! Het is camping Zomerdijk en deze had ik vooraf niet gevonden op internet. Nou ja, hij zit iets van de route, dat zal het zijn. Dit is natuurlijk een veel beter alternatief dan De Roompot. Ik betaal een tientje en straks moet er nog vijftig cent in de douchemeter. Om halfzes staat mijn tent in het zonnetje. Het is nu nog 25 graden in de plus, dus neem ik het er – met ontbloot bovenlijf – even van. Ik zit nog een kilometer of twee zuid van De Roompot, maar toch heb ik er vandaag 32 kilometer opzitten.
Ik begin met een half bekertje wijn. Orchideetje neemt niet op, later blijkt dat ze bij een vriendin was. OK, zij vermaakt zich wel.
Als ik mijn brander uit de hoes haal, valt daar mijn doorpriknaald uit. Hoe is dat ding daar in vredesnaam in terechtgekomen? In elk geval heb ik hem weer en thuis zet ik hem er wel in. Ik bereid een soepje, gevolgd door een Knorr-maaltijd en thee (voor de dorst).
Onder de douche en tegen achten lig ik erin.