Zondag 27 februari 2011
Vlodrop – Wegberg
Ik ben wat vroeger opgestaan, want alles is min of meer nat en daarom heb ik wat meer tijd nodig. Ik trek meteen mijn regenbroek aan, dan kan ik er tegen. Tegen achten gaan we op pad en uiteraard regent het iets. Toch ziet zo’n Duits bos er anders uit. Het begint al met het bord met het opschrift: ‘Naturschutzgebiet’. Wat zou dat betekenen? Dat je hier niet mag wildkamperen? Verder is het bos hier ‘dichter’, meer ‘Wald’ eigenlijk. Dit is de Schaagbach. Het beekje is op een natuurlijke manier gekanaliseerd. We lopen langs het dorpje Wildenrath. Dit is wel een leuk huis. Een beetje Rietveld, maar dan zonder glas. Volgens de bordjes lopen er hier honden los. De linkse hond heeft maar 5 seconden nodig. Kan dat niet sneller? Ik schreef het al, zo’n Duits Wald is toch wat woester dan wij gewend zijn. Even na negenen bereiken we Haus Wildenrath. De markering – de markering is tot heden prima voor elkaar – is hier wat vaag.
We beginnen met een rondje over het natuurterrein van Haus Wildenrath, maar helaas, bij een T-splitsing is er geen markering. Wat nu? Oeps, ik ben helemaal afgedwaald van de route op mijn GPS. Ik had al een tijdje niet gekeken. We kunnen teruglopen naar het dorpje Wildenrath en daar de GPS-route weer oppakken. Reino stelt voor om door te lopen, dus dat doen we. Verderop is er weer markering en nu zie ik pas dat de route op de kaart een grote lus maakt. Degene die de GPS-route heeft gemaakt, heeft gewoon afgesneden!
Tja, door de regen is het knap modderig, een heel verschil met de bevroren ondergrond een maand geleden. Dit asfalt ligt er wat slordig bij. Is dit het gevolg van een aardbeving? Middenin het bos staat deze kapel. Hoewel, Wassenberg is hier niet zo ver vandaan.Voorheen was hier een Willebrord-bron, momenteel wordt het water opgepompt. In de kapel hangen tientallen bordjes met dankbetuigingen. We lopen Wassenberg in. De huizen zien er hier toch heel anders uit dan in Nederland. Tja, zondagochtend half elf. Zo te zien zijn alle restaurants nog dicht. We vragen het even en we worden zeer beleefd en behulpzaam de goede kant uit gewezen. Het zou een Gaststätte zijn, maar het blijkt een Bäckerei te zijn. De Bäckerei is open en er is brood, gebak en koffie. Ik ga voor kwarkgebak en dat smaakt voortreffelijk. Grote bakken koffie schenken ze hier.
Na zo’n half uurtje stappen we op. Het regent nog steeds, het is niet anders. Ik zie een stuk stadsmuur en het meer zal ooit de gracht zijn geweest. Zo te zien is Wassenberg een oud stadje. We moeten even op het ‘groene licht’ wachten, dus heb ik even tijd voor een foto.
Het café is uiteraard dicht, wat een typisch Duits gebouw. Het lijkt me iets voor feesten en partijen. Door het natte Wald zijn we naar het dorpje Myhl gelopen. Dat dorpje (van niets) ligt alweer achter ons. Het is net na enen. In de verte ligt het dorpje Geneiken. Het is zo goed als droog en het wordt wat lichter. Na Geneiken draaien we het bos weer in. Het is nat en modderig. De foto’s zijn niet echt scherp, de lens is beslagen. Een kapelletje, helaas is het op slot zodat ik geen blik binnen kan werpen. Verderop ligt een dorpje. We bereiken hier het gebied waar de rivier de Schwalm ontspringt. Waar al dat water vandaan komt is mij duidelijk. Kijk, deze mannen zijn aan het vissen. Zo breng je op een rustige manier de dag door en ’s avonds heb je nog wat te eten ook. Dat noemen ze tegenwoordig een ‘win-win’ situatie. Tegenover de visvijver is een restaurant. ‘Geöffnet’ staat op het bord. Reino gaat kijken, maar het blijkt een galerie te zijn. Dat zit tegen, maar gelukkig heeft Reino zich laten vertellen dat er verderop – bij kasteel Tüschenbroich – een restaurant is. We lopen langs het kasteel, dat er imposant uitziet. Hier blijkt inderdaad een restaurant te zijn. Het heet de Tüschenbroicher Mühle (www.tueschenbroicher-muehle.de/). Het ziet er niet uit, tot we er binnenlopen.
Tjonge, ‘Sjiek de Friek’ hier. De wandelschoenen doen we in verband met het hoogpolig tapijt uit. De modderige regenbroek volgt en ook het regenjack. Ik loop het trapje op en zie door het glas van de toegangsdeur een groot gezelschap aanzitten aan een zeer aangeklede lunch. Is het restaurant niet afgehuurd? Een jonge vrouw spreekt mij (in het Duits) aan. Ze heeft het wandelboekje in mijn hand gezien en vertelt dat ze het Maas-Schalm-Nettepad ook gelopen heeft. Enthousiast verhaalt ze haar belevenissen. Op mijn vraag of het restaurant open is reageert ze positief. OK, ik waag het erop en ga naar binnen. Ik wacht netjes tot een ober op mij af komt en ik vraag of we iets kunnen nuttigen. Dat kan en we krijgen een tafeltje aan het raam. Tjonge, op grote tafels staan warme en koude heerlijkheden opgesteld. De meeste mensen hebben twee glazen wijn voor hun neus staan. Ik zou wel een foto willen maken, maar dat zou onbeleefd zijn. Meteen komt de kaart en kunnen we een drankje bestellen. Het gaat er hier zeer ‘diszipliniert’ aan toe. Ik ga maar niet aan het buffet, daarvoor moet ik maar eens terugkomen. We moeten nog een kilometer of drie, maar dan volgt een lange terugreis naar huis. Al snel stappen we op en vervolgen onze weg door de regen.Links en rechts van de Schwalm lopen we Wegberg in. Er is geen hond op straat.
Toch wel, een jongeman praat in rap Duits met zijn vriend die uit het slaapkamerraam hangt. Hij is net wakker zo te zien. We moeten hier zo ongeveer de route verlaten en richting station lopen. Is dat hier? Ik vraag het even en werkelijk, ook dit keer wordt mij uitgebreid de route naar het station uitgelegd. Iedereen is hier een stuk ‘beleefder’ en ‘behulpzamer’ dan in Nederland. Dit is station Wegberg. De Chinees – horen we – is al jaren dicht. Alle overige deuren zijn ook hermetisch afgesloten, een loket om een kaartje te kopen schittert door afwezigheid. Nou ja, dan maar de automaat. Helaas, onze pasjes worden niet geaccepteerd. Wat een narigheid. Duitsland zit toch ook in de EU? Dan moeten we maar een kaartje in de trein kopen. Ik hoop dat dat kan. Tjonge, we moeten nog drie kwartier wachten! We lopen een rondje, maar in de directe omgeving is niets open. Ik ga maar op het trapje van de Chinees zitten, onder de luifel en min of meer uit de wind.Tegen vieren lopen we het perronnetje op en exact – op de seconde – komt een minitrein voorrijden. Druk is het niet, er is zelfs geen conducteur te bekennen. Helemaal gratis en voor niets rijden we in twintig minuutjes naar Mönchengladbach. Hier moeten we een uur wachten op de aansluiting naar Venlo. In de trein hebben we gehoord dat er links van het station een Chinees zit. Daar willen we wat gaan eten.
Maar eerst een kaartje, Mönchengladbach is een groot station. Helaas, loketten zijn er wel, maar de boel zit op slot. Wel staan er ‘tig’ automaten, maar ja, daar hebben we niets aan. We lopen het station uit en links zit inderdaad een Chinees. Maar… recht voor ons uit, voorbij het busstation zien we een Pizzeria. Kijk, een pizza gaat er wel in!
Ik kijk nog even op de informatieborden van de bussen, maar Venlo staat er niet bij.
Tja, logisch, er gaat een trein heen. OK, we bestellen pizza. Ik pak er een biertje bij uit de koelkast. Ai, ze hebben hier geen alcoholvergunning, dus krijg ik het biertje geserveerd in een limonadeglas. Zo kan het natuurlijk ook. Opnieuw stappen we zonder kaartje in de trein. Oeps, duidelijker kan niet. Op reizen zonder kaartje staat €40,- boete. Ach, het is zondag even na halfzes. De controleurs zitten aan het bier (uit een limonadeglas) en gaan daarna aan de Bratwürst. Gelukkig bereiken we zonder controle Venlo.Daar moet ik een kwartiertje wachten en met een overstap in Eindhoven en Utrecht ben ik halftien thuis. Tjonge, wat een reis! Het regent trouwens nog steeds. Dit is zolang ik wandel de eerste keer dat ik de hele dag regen heb gehad. Vandaag hebben we er trouwens 25,76 kilometer opzitten in een gemiddelde (over de looptijd) van 4.7 km/uur. Gelopen hebben we 5 uur en 31 minuten. In elk geval is het Maas-Schalm-Nettepad een mooi pad en zeker een avontuurlijk pad. Reino, Karel en Albert: bedankt!