Vrijdag 7 juni 2013
Lochem – IJzevoorde
Vandaag hebben we ruim 36 kilometer voor de boeg. Gezien de warmte die vandaag verwacht wordt, hebben we gisteravond besloten om al om 07.00 uur te vertrekken. Na de havermoutse pap en twee bekers thee ben ik om vijf over zeven zover. We beginnen met een stukje akkerbouw. De mais heeft er zin in, dat zie je zo. Dit gras moet nodig gemaaid, of is het de bedoeling dat weidevogels hier ongestoord kunnen nestelen? ‘Honden aan de lijn’. Nou, het gros van de hondenuitlaters heeft hun hond niet onder ‘appél’, die vallen dus wandelaars lastig. Daar ben ik nooit zo blij mee. Maar hier speelt nog iets anders. Honden zijn verspreiders van de Neospora parasiet (http://wandelnet.nl/neospora). De hond heeft hier meestal niet zoveel last van, maar koeien des te meer. Honden en koeien/weiland gaan beslist niet samen! Zo’n poel is natuurlijk erg fijn voor kikkers, padden, enz. maar zijn ook broeinesten voor muggen. Die beesten proberen je – heel irritant – achter je ellebogen te steken. Even na achten – het is inmiddels 18 graden in de plus – passeren we het protestantse kerkje in het dorpje Barchem. Iets verder staat het voormalige café/hotel tevens halte van de stoomtram tussen Borculo en Lochem. Vanaf 1885 tot 1931 reden hier trams. Uiteindelijk kon de tram de concurrentie met de autobus niet aan. Tot 1944 reden er nog goederentrams, maar daar kwam toen ook een einde aan. Inmiddels is het café/hotel verbouwd tot appartementencomplex. OK, verder richting Borculo (dat we niet aandoen). Natuurlijk hebben we er prachtig weer bij, maar sowieso vind ik de Achterhoek één van de mooiste streken van Nederland. Verder zijn de mensen hier nog vriendelijk en behulpzaam. Zo’n boerderij ligt toch in een landschappelijk ‘plaatje’? Iets nevelig is het wel. In de wandelgids staat dit landhuis niet genoemd. Ik had natuurlijk even moeten aanbellen. Tja, ik heb geen idee. Wie het weet mag het zeggen. Bos en dan weer een landweg door kleinschalig akkerbouwgebied. Tegen tienen bereiken we de boerderijmuseum Lebbenbrugge. Helaas, een bakje koffie zit er niet in, de boel is gesloten. Iets verder steken we de Lebbinkbeek over. Boer Menkveld heeft een ‘rustpunt’ ingericht. Zo te zien staat er een thermoskan (heet water?), maar toch staat het ons niet aan. Het is nog een half uurtje naar Ruurlo, daar verwachten we ‘echte’ KMA. Verder maar weer. Ruurlo staat niet op deze paddenstoel, maar we lopen er ook ‘binnendoor’ naartoe. Dat ‘binnendoor’ is echt de moeite waard. Het bordje is niet te lezen (boven de deur), maar deze kerk staat te koop. Wie biedt? Café/restaurant ‘De Luifel’ ziet er goed uit. Er zitten al aardig wat pensionado’s op het terras, maar wij kunnen er nog makkelijk bij. ’t Is inmiddels 22 graden in de plus, dus buiten zitten is verantwoord. De KMA is prima. OK, uiteraard komt de appeltaart uit de fabriek, maar de slagroom is de echte. De koffie is ook van prima kwaliteit. Bij de C1000 koop ik nog een liter chocomel en een halve liter cola.
Rond half twaalf stappen we op, we hebben er pas 17 kilometer opzitten.
Iets verder staat nog een pracht van een restaurant, toch zou ik hier niet zomaar naar binnen durven stappen (met mijn rugzak). Zo’n waterput heeft wel wat. Zou er water in de put staan? Ik durf niet te gaan kijken, voor je het weet heb je de boerderijhond achter je aan. Hm, ik zie in de wandelgids dat we een klein stukje oplopen met het Trekvogelpad. Dat pad moet ik nog lopen, dus ik kom hier nog eens terug.
We krijgen de nodige ‘landelijke’ kilometers te verstouwen. Tja, dat is ook de Achterhoek. Gefeliciteerd met Bas. Even na tweeën bereiken we café De Tolhut. Helaas, helaas, we hadden zo’n zin in een ijskoude versnapering, maar De Tolhut is gesloten! Wat een pech. Nu wordt het warme cola en warm water. Het is niet anders. We hebben er 28 kilometer opzitten, het schiet al lekker op. Dit idyllische beekje heeft geen naam in de wandelgids. De nabijgelegen boerderij heet ‘Beekzicht’, dus zal het watertje ‘Beek’ heten. Het zijn natuurlijk niet altijd zandwegen of beter halfverharde paden, maar regelmatig moet er een stukje asfalt of klinkerweg worden genomen. Bij deze boerderij hangen twee schotels aan de gevel. Zo hoeft je maar weinig te ontgaan. Dag koe! Waar zijn je vriendinnen? Het landschap is een beetje saai, merendeels weiland. De paddenstoelen staan allemaal op de kaart in de wandelgids. Van dit huis staat de voordeur open. Zijn we welkom? We lopen maar door. Het landschap verandert en oogt aantrekkelijker dan zo-even. Deze camping staat niet in de wandelgids en op internet had ik hem ook niet ontdekt.
De camping bevindt zich pal aan de route en de beoogde ligt nog bijna twee kilometer verder. Dit is echt mazzel! We lopen het erf op en worden begroet door drie woest blaffende honden, die zich gelukkig achter het gaas bevinden. Er komt een jongen aan, die eerst de honden de schuur injaagt. Nu kunnen we ons verstaanbaar maken. Helaas, de camping is een jaar geleden gesloten. Pech dus. Ik merk nog op dat het misschien een idee is om het bord aan de weg op te ruimen. OK, na nog een kleine twee kilometer bereiken we even na vijven de geplande camping ‘De Slangenberg’ (http://www.campingdeslangenburg.nl). We worden hartelijk ontvangen en krijgen een mooi plekje in de zon toegewezen. Ik zet meteen mijn tentje op en begin met een kerriesoepje. Ai, dat zit wel heel plezierig zo in het zonnetje. Mijn GPS geeft 40.31 kilometer aan, maar overdrijft er minstens een stuk of twee. Er zitten hier trouwens wel muggen, maar als ik er een paar naar hun voorvaderen heb verwezen, valt het mee. Ik bereid zoals gewoonlijk een Knorr-maaltijd, die wordt begeleid door een bekertje Shiraz. Ik bel mobiel naar Orchideetje, om te zeggen dat we het vandaag weer gehaald hebben. Mijn wandelshirt is compleet wit uitgeslagen, dus als ik om acht uur onder de douche ga, houd ik dat aan. Morgenochtend is hij weer droog.