Friese Woudenpad (mrt 2012)

Zaterdag 24 maart 2012
Ee – Skûlenboarch
Om zes uur gaat de wekker. We willen al om half acht vertrekken om mogelijke hondenuitlaters voor te zijn. Nou, het is nog donker en zo te zien hartstikke mistig. Na de thee en de havermoutse pap gaat alles weer in de rugzak. Het is inmiddels licht geworden en de mist begint op te trekken. Al om tien over zeven gaan we op pad. Het dorp is nog in diepe rust.31. Start Na een stukje weiland lopen we over het fietspad langs het Dokkumer Grootdiep. Dit is toch het traject van de Elfstedentocht naar Dokkum? Dan heb ik hier een jaar of tien geleden gefietst. Wat staan die schapen hier nu weer te doen? Het loopt tegen achten en de zon probeert er door te komen. Helaas, deze fuut (?) heeft het niet gered. Zou de vorst in februari fataal zijn geweest?
Of was het gewoon een kwestie van ouderdom? Kijk nu eens! Hielke en Sietske in de Kameleon! Ze zijn nu natuurlijk op middelbare leeftijd en de Kameleon heeft een rustiek groen kleurtje gekregen. Het PK-monster is vervangen door een buitenboordmotortje, want de benzine is zowat onbetaalbaar. Wat is dit nu weer? Een steenfabriek? Het binnenvaartschip is al vele jaren niet meer van zijn plek geweest. De foto is recht, de schoorsteen staat uit het lood. Als we bij de fabriek zijn is er een jongen bezig met zijn brommer. Het blijkt inderdaad een voormalige steenfabriek te zijn. Update: thuis lees ik op Wikipedia dat de steenfabriek al in 1968 buiten gebruik is gesteld.
Een handwijzer, helaas is het er niet van gekomen om de kilometers erbij te zetten. De gemeentegrens van Dokkum. Het centrum ligt nog twee kilometer verder.
Zou er al een lunchroom open zijn? Dit restaurant is in elk geval nog gesloten. Tegen negenen naderen we het centrum van Dokkum. Het is allemaal historie hier, maar voor een stadswandeling hebben we geen tijd. Een lunchroom ontwaar ik niet. Ik vraag het even aan een mevrouw die haar winkel opent. Een lunchroom? Een restaurant? Nee helaas, maar de Hema is om de hoek en daar kun je voor een euro ontbijten! Kijk, dat zijn berichten! In het restaurant van de Hema zitten al een paar mensen aan het ontbijt. Kijk eens aan, een stukje stokbrood met kaas, een croissant met een kuipje jam én koffie en dat voor één Euro. Daar moet geld bij natuurlijk. OK, we moeten helemaal door de Hema om weer buiten te komen, ze hopen natuurlijk dat je iets aanschaft. Dokkum is een plaatje natuurlijk, jammer van de geparkeerde auto’s.45. Dokkum Het gemeentehuis uit 1610 herinnert aan voorbije tijden. Ach ja, in 754 is Bonifacius hier vermoord, dat waren nog eens tijden. Een verstild straatje.47. Dokkum Dit is de korenmolen Zeldenrust uit 1862. Het is een stellingmolen en vorig jaar is de geheel gerestaureerde kap weer geplaatst. Iets verder (in tegenlicht) staat de korenmolen De Hoop uit 1849. Ook dit is een stellingmolen. De molen is maalvaardig en ingericht voor veevoederproductie.49. De Hoop De route loopt achterlangs de Bonifacius kapel. De kapel zal wel niet te bezichtigen zijn, dus lopen we er maar niet voor om. Waar we wel voor omlopen… dat is de Spar. Ik ben door mijn chocomel heen en ik vrees dat we voorlopig geen winkel te zien krijgen. Dit is het laatste (of eerste) huis van Dokkum met zicht op de rondweg en de weilanden. OK, wij zetten koers naar Damwoude en Broeksterwoude. Wij lopen het Friese Woudenpad (oude naam: Zevenwoudenpad). Dat zijn dus geen Friese ‘bossen’, maar het is een streek in Friesland. Daar komen wij nu na Dokkum in terecht. De Friese klei laten we achter ons en we gaan over op de hoge zandgronden.
De streek onderscheid zich verder door een coulisselandschap, een bevolking die gemengder van samenstelling is, kleinschalige landbouw en een iets andere uitspraak van het Fries.
Dit is de Trekweg en hij is maar liefst 2,5 kilometer lang. Om blaren en zere voeten te voorkomen kun je het beste naast het asfalt lopen. Momenteel is het een recreatiewoning, maar dit lijkt me echt een voormalige keuterboer. Een klein woongedeelte met daarachter de stal. Een handvol koeien, daar kon je toentertijd (karig) van leven. Ach, de iPhone, de iPad en de iMac bestonden toen toch nog niet. In Damwoude staat dit leuke stulpje. Aan de rand van Damwoude staat opnieuw zo’n leuk stulpje.58. Stulpje Tja, we lopen het Friese Woudenpad in de volgorde van het boekje. Dat is dus van noord naar zuid, oftewel tegen de zon in. Voor het maken van foto’s is dat wat lastig, vandaar dat ik deze foto van het Vermaningsbos in noordelijke richting heb gemaakt. Een kilometertje of twee verder ligt Broeksterwoude. Hier lopen we rond half twaalf doorheen. Om kwart voor twaalf komen we bij de Valoms ter Vaart, een ‘kreekje’. Hier staat een pracht van een picknickbank en we besluiten om hier te lunchen. Verder kan ik mijn natte tent mooi te drogen hangen aan het houtwerk van een steiger. Een uurtje later stappen we weer op. Iets verder staat deze handwijzer met daarop de straatnaam: Goddeloaze Singel. Wat lees ik in het boekje: de arme mensen die toentertijd in het gehucht De Valom woonden hadden een slechte reputatie. Het was daar nogal ‘goddeloos’, vandaar de naam. We steken de brug over de Valoms ter Vaart over, ‘brommen’ is hier verboden.62. Brug Tja, dit is nogal een nat (laaggelegen) gebied. Daar kun je dus het beste ‘natuurgebied’ van maken. Een beetje jammer van de hoogspanningsmasten, maar ja, we willen toch wel graag dagelijks onze iPhones en iPads opladen.64. Natuur Om half twee doen we een poging om de spoorlijn Groningen – Leeuwarden te passeren. Treinen zijn hier schaars, maar je zult net zien dat er één langskomt. Er staan wat ‘scouts’ voor ons. Zij hebben zo te zien vandaag een ‘puzzelrit’ per fiets. Het zijn nogal baldadige meiden en fietsen kunnen ze ook al niet. Een stukje terug gingen er twee over de kop.
Wij waren weer zo goed om de sturen recht te zetten en de verbogen spatborden recht te buigen. Daar komt de trein, het is er eentje van Arriva. Da’s waar ook, toen wij een paar jaar geleden de Zuiderzeeroute (per fiets) afsloten, reed er geen trein van Groningen naar Zwolle in verband met een defecte brug. We moesten toen ‘om’ via Leeuwarden in een eivolle Arriva trein. Wie weet was het deze wel. Rechts van ons ligt het dorpje Veenwouden, maar daar zien we niets van. Hier lopen we door het Swartsenbergs Bos over een slecht verharde weg. Tjonge, wat hebben we er prima wandelweer bij. De bosviooltjes en het speenkruid staat er mooi bij. We hebben al heel wat herten gezien, maar ze gaan meteen in de benen. Deze staat stil, nagenoeg onzichtbaar in het bos. Hier steken we de Kuikhornstervaart over. Het begint een beetje te betrekken. Zouden we nog een buitje krijgen? Gezien de goede weersverwachting heb ik mijn regenbroek en jack thuisgelaten. Merendeels was het vandaag verhard, soms een stukje gravelweg. Hier worden we verrast met een heus zandpad. Het is nogal regenachtig geweest, vandaar de ‘sporen’. Gelukkig kunnen wij mooi over een spoortje lopen. Zijn dit niet Alpaca’s? Verderop staat een pracht van een energiecentrale. Ik vind ze toch minder horizonvervuilend dan al die windmolens. Dat zijn er meteen ook zoveel! Wordt hier illegaal gestort? Of is de IVN hier bezig met bemesting? Het zal wel in orde zijn. Na een kilometer of vijf weiland en coulisselandschap naderen we Skûlenboarch. Iets verder lopen we langs het Kolonelsdiep dat van het Bergumermeer naar Zuidhorn loopt (nabij Groningen). Er is hier zowaar enige industrie. Wat een pech, het beoogde café om water te halen is gesloten. Het gaat pas om 16.00 uur open. Hoe laat is het nu? Tien voor vier, wat een timing! Precies om vier uur gaat het café open. We drinken er een pilsje op, dat hebben we wel verdiend. Tjonge, dit café heeft wel iets van een pub, het hangt en staat mudvol parafernalia.79. Cafe Na drie kwartier stappen we op. We steken het Kolonelsdiep over en lopen langs een fabriek die betonelementen produceert. Het ziet er nogal verlaten uit, maar we hadden van de uitbaatster al gehoord dat de fabriek op het randje van faillissement verkeert.
De woningbouw ligt min of meer plat, dus betonnen vloeren zijn even niet nodig. ’t Is erg jammer allemaal. Iets verder is een zandafgraving en op Google Maps zag het er goed uit. Helaas, de zandafgraving is omgeven door een groot hekwerk. Hier valt niet wild te kamperen. We lopen verder, maar het wordt hier niets. Nou ja, een dikke kilometer verder is nog een boscomplexje. Helaas, daar mogen we niet in. Dit is de Oostoever van het Bergumermeer en het is allemaal natuurgebied. Vanaf een ‘vogeluitkijkheuvel’ bestuderen we de omgeving. Zit daar aan de rand van het meer een ‘vogelaar? We zien iets ‘roodachtigs’, maar het beweegt niet. Kijk, als we om het slootje heenlopen en het zandpad volgen, dan kunnen we mogelijk achter die bosschages onze tentjes opzetten. Ideaal is het niet, maar ik verwacht geen bezoekers meer. Om zes uur staat mijn tent en al snel zit ik aan de witte wijn. Daarna een soepje en de Carbonara van Knorr. We hebben er vandaag 33.36 kilometer opzitten, niet slecht. Ai, vannacht gaat de zomertijd in. Meteen zet ik mijn horloge en mijn fototoestel een uur vooruit. Zou mijn Samsung dit automatisch doen? Daar ga ik maar vanuit. Mooi op tijd lig ik in de slaapzak, het is intussen donker geworden.