Zondag 12 november 2006
Amsterdamse Bos – Ruigoord
Gisteren had Reino een briljant idee. Had ik misschien mijn mobiel nog op zomertijd staan? Ja dus, wat stom. Nu gaat de wekker keurig om half zeven. Het regent, maar tien minuten later is het droog. Om acht uur lopen we de camping af. Helaas is de receptie nog gesloten, zodat we niet kunnen afrekenen. Dat houden ze tegoed, we komen hier echt nog wel eens terug.
Opnieuw gaat het door het Amsterdamse Bos. Tja, een echt ‘bos’ is het niet, maar het is ook geen park. Het zit er net tussenin.

En dan de vliegtuigen. Pal boven je hoofd zetten ze de landing in. Je ziet de mensen bijna zitten. We zijn er bijna, hoor je ze denken, we zitten boven het Amsterdamse Bos en er zijn wandelaars. Wat een herrie maken die dingen! Toch wel een imposant gezicht. We gaan een ophaalbrug over. We moeten helemaal om het Nieuwe Meer heenlopen. ’s Zomers vaart er hier een fietspontje, dan kun je een paar kilometer afsnijden. Het ING-bankgebouw, het ding doet mij altijd aan een schip denken.We lopen opnieuw onder de A10 door en lopen nu aan de noordelijke kant van het Nieuwe Meer. Daarna lopen we door een stukje natuurgebied. Het heet: De Oeverlanden. Er grazen hier runderen, altijd even uitkijken. Naar verluidt is dit ook een bekende homo-ontmoetingsplek. Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren vanaf. Een sticker, ai, we zitten hier op het ‘Noord-Hollandpad’ dat loopt van Den Oever naar Huizen en dat naar verwachting eind dit jaar helemaal gereed zal zijn. Om 10.00 uur maken we koffie op een bankje nabij het Nieuwe Meer, we kunnen echt niet langer wachten.
Om 11.20 uur zien we dat restaurant Aquarius zijn deuren opent. We aarzelen geen moment, het is tijd voor de traditionele KMA met slagroom. Tja, wat moet ik hiervan zeggen, ik wist niet dat het in de onmiddellijke omgeving van de wereldstad Amsterdam nog zo’n gribus is. Badhoevedorp aan onze linkerhand en rechts het dorpje Sloten. Iets verder komen we langs de ‘Molen van Sloten’. Een zeer imposante poldermolen, dagelijks toegankelijk voor publiek. Het is een grotendeels in 1990 nieuw gebouwde stellingmolen. Voor de liefhebbers, deze molen is beschikbaar als trouwlocatie. Van dit (struik)gewas wat nog medio november in bloei staat, moet ik maar eens een stekje vragen. Mogelijk is dit een plant voor ons Atrium. In de verte ligt Osdorp. Er staat een bord; zo te zien gaan ze dit weiland in de toekomst ook volbouwen. Dat zou betekenen dat deze wandeling nog stedelijker van karakter gaat worden.Om 13.30 uur maken we met uitzicht op Osdorp een soepje op een bankje. Het is zowaar de hele dag al droog en soms zelfs een beetje zonnig. Wel staat er vrij veel wind.
Vlak daarbij staat nog een molen uit 1557. De naam van de molen is mij niet bekend.
Ik moet de naam bij gelegenheid maar eens vragen. Om kwart over drie lopen we Halfweg in. Het trekt aardig dicht, maar het blijft wel droog. De routebeschrijving is hier wat onduidelijk. We vragen iemand de weg richting Spaarndam. Deze man fietst en wandelt niet, dat wordt snel duidelijk. Hij weet ons alleen globaal een richting aan te geven. Over de fietspaden willen we liever niet, zou er niet een wandelpad zijn? We lopen langs een camping en zien een paddenstoel met de aanduiding: ‘Ruigoord’. Daar moeten we in ieder geval eerst naartoe.Het gaat helaas wel allemaal over asfalt. Even na vieren lopen we Ruigoord in. Ik ben hier in het verleden een aantal malen zeer dicht in de buurt geweest, maar dit is de eerste keer dat ik het dorpje daadwerkelijk bezoek. Veel huizen staan er niet meer, ik weet dat de meeste zijn afgebroken. De kerk staat er nog wel en ik zie zeer alternatief geklede mensen in- en uitlopen. Ach, zelf zien we er met onze trekkingrugzakken ook behoorlijk alternatief uit. Ik vraag of we even in de kerk mogen kijken en ja, we zijn van harte welkom.
In de kerk wordt muziek gemaakt, en er is koffie, thee en wijn te koop. Ik vraag maar niet of ze misschien cake hebben. Mannen, vrouwen en kinderen zitten gezellig aan tafeltjes te praten. Slobbertruien, sjaals, gebreide mutsen, ik kijk mijn ogen uit. Ineens ben ik terug in de hippie-tijd. Een meisje verkoopt geluksteentjes, het kan geen kwaad er eentje aan te schaffen. Al in 1964 besloot Joop den Uyl, wethouder in Amsterdam, dat hier de Afrikahaven moest komen. Dat was nog eens een man met visie! Het dorpje Ruigoord moest daartoe verdwijnen. Iedereen werd uitgekocht, maar de pastoor en enkele bewoners boden verzet. In 1972 werd het dorpje ontdekt door Amsterdamse kunstenaars en goeddeels gekraakt. In 1973 werd een ontruiming voorkomen. Vele jaren gingen voorbij, in 1984 werd een nieuw bestemmingsplan afgekeurd. In 1991 kwam er weer een nieuw bestemmingsplan; Ruigoord moest definitief verdwijnen. Amsterdam kreeg ineens haast, de Afrikahaven moest voor eind 1998 zijn aangelegd. In oktober 1997 werd Ruigoord door 800 man ME ontruimd. Twee weken later waren de activisten weer terug en bouwden een fort. Dit hielden ze bezet tot december. De Afrikahaven ligt er inmiddels. Als je het vliegtuig neemt vanaf Schiphol kom je er vaak vlak langs. De haven is te herkennen aan de negen (!) gigantische kranen, bedoeld om containers te lossen. Het verhaal gaat dat er tot heden één (!) schip de haven heeft aangedaan. Om te keren!
Intussen is het bestemmingsplan voor Ruigoord veranderd. Het mag blijven bestaan, maar er mag niet meer worden gewoond. Tegenwoordig is er elke zaterdag en zondag iets te doen, zie de website.
Tegen vijven verlaten we Ruigoord. Over het opgespoten zand lopen we in pal westelijke richting. Vroeger heeft hier de weg gelopen. Dat het gebied hier volledig op de schop is geweest, merken we al snel. We staan voor een sloot en geen kleintje. We besluiten in zuidoostelijke richting terug te lopen. Daar kunnen we de sloot over. We volgen eerst maar een stuk asfaltweg. De staatlantaarns branden volop, dat komt goed uit, want intussen is het donker geworden. Het terrein wacht op de komst van industrie. Hoe lang ligt dit hier al zo? En is het altijd zo goed verlicht? Wie betaalt deze grap?
We verlaten het asfalt en maken een doorsteek richting boerderijen. Daar moet toch wel een weg lopen, die in de richting van Spaarndam gaat. Wederom hebben we pech, we staan opnieuw voor een sloot. We lopen linksaf en proberen het opnieuw. Nu stuiten we op een gigantisch golfterrein omgeven door een… sloot. Dit wordt helemaal niets.
We lopen weer helemaal terug richting Ruigoord. Daar aan de verharde weg hebben we een bushalte gezien. Eens kijken of er een bus richting Amsterdam Centraal gaat.
We zien dat er om 17.06 uur een bus gaat naar Amsterdam-Sloterdijk. Dat is over vijfentwintig minuten. Dat is te overzien.
Echter, om 17.06 uur geen bus en om 17.15 uur nog steeds niet. In Griekenland rijden de bussen beter op tijd. Er komen twee meisjes aanlopen die ons vertellen dat lijn 83 is opgeheven. Waarom hangt de dienstregeling er dan nog, vraag ik me af. Afijn, ze vertellen dat er een bus rijdt om 17.25 uur. Dat klopt gelukkig, om half zes komt hij voorrijden. We trekken onze strippenkaart, maar de chauffeur vertelt ons dat hij zijn stempel thuis heeft laten liggen. Vandaag is het gratis. Bij de GVB wordt nogal eens wat vergeten, begrijp ik.
Om 17.47 uur heb ik de trein naar Amsterdam Centraal, en om half acht ben ik thuis.
Een latertje, kun je wel stellen. Te laat om nog uit eten te gaan, dus heeft mijn zoon intussen Chinees gehaald. Orchideetje zit nog steeds in Londen, weten de oplettende lezers. Ik bel nog even, alles gaat goed.
Het was dit keer een heel bijzondere wandeling, veel avontuur, wat wil je nog meer. Volgende maand lopen we de rest van de Amsterdamse Ommegang. Reino: bedankt.