Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Helaas, ten tijde van deze wandeling had ik nog geen digitale camera, dus foto’s ontbreken in dit verslag.

Reisverslag Wadden Hop-tocht van Oosterend naar Den Helder
van donderdag 12 mei t/m maandag 16 mei 2005

Vorig jaar deed ik deze trekking tijdens de Hemelvaart. Nu – op herhaling – tijdens de Pinksteren met een iets ander tijdschema en een iets andere route. Deze trekking is een idee van Sjef van de Poel, auteur van: ‘Op pad met rugzak en tent’.

Donderdag 12 mei 2005
Treinreis naar Harlingen Haven
Vrijdag start de trekking pas echt, toch neem ik nu al de trein naar Harlingen Haven.
Ik kan vrijdag in principe op tijd bij de terminal zijn, maar ja, je weet het maar nooit met de NS. Als er vertraging is dan loopt het uit de hand. Tenslotte is de trekking mijn initiatief.
En vandaag gaat het meteen al mis. De trein van 15.07 uur heeft 5 minuten vertraging.
In Zwolle moet ik overstappen op de intercity naar Leeuwarden. Die trein kan ik feitelijk niet missen, want hij zit achter mijn trein op hetzelfde spoor. In Zwolle blijkt de intercity een vertraging te hebben opgelopen van 15 minuten. En dat op donderdagmiddag! Ik heb nu alle tijd, maar stel dat het nu vrijdagochtend was geweest! Dan had ik in de boot gezeten! Oftewel, ik had de boot naar Terschelling gemist! Als de vertraagde intercity binnenloopt zoek ik een mooi plaatsje. Wat nu weer, het blijkt dat de trein niet wil splitsen op de beoogde plaats, er is iets met de koppeling aan de hand. De trein splitst hier namelijk in een deel voor Groningen en een deel voor Leeuwarden. Nu gaan ze splitsen op een ander treinstel. Dat betekent dat mijn treinstel naar Groningen gaat en daar moet ik niet heen. Eruit dus en op naar het juiste treinstel. In het gedrang verlies ik mijn petje wat ik aan mijn rugzak had gehangen. Honderd meter verder merk ik het pas. Terug maar, en ja hoor, op het perron ligt mijn petje. Gelukkig maar, ik kan hem echt niet missen en bovendien was het een cadeautje van mijn zoon. Nu besluit de NS om van dit treinstel maar gelijk een stoptrein te maken. Goed, mij maakt het niet uit, ik heb tijd zat. Ik zie dat op het perron een groot aantal mensen overlegt of ze niet beter kunnen wachten op de volgende intercity. Uiteindelijk stappen de meesten toch maar in. De trein zit nu wel stampvol. Ik krijg ineens een slaapaanval. Zit Klaas Vaak ook in de trein of ben ik door een Tse-Tse vlieg gestoken? Vanmorgen was ik dat ‘muizige’ gevoel eindelijk kwijt. Evenzogoed was ik vanmorgen al om vier uur wakker. Daarna tot half acht liggen woelen. Ho, Ho, ik dacht even dat ik straalmotoren hoorde loeien, ik geloof dat ik toch even was weggezakt. Het tijdsverschil met San Fransisco is negen uur. Daar is het nu dus tegen acht uur in de ochtend. Ik ben toe aan een ontbijtje met een sterke bak koffie. Geen wonder dat ik me zo raar voel.
Wat is nu beter voor je lijf, in één ruk van San Fransisco naar Schiphol òf overstappen in Philadelphia. In het laatste geval ben je wel langer onderweg, maar je kunt tenminste je benen strekken in Philadelphia en bovendien een fatsoenlijke maaltijd nuttigen. Wat zal de toekomst brengen? Airbus gaat ervan uit dat we met een relatief klein vliegtuig de binnenlandse vlucht maken en dan overstappen op een grote jongen (A380) om de oceaan over te steken. Boeing denkt dat we liever met middelgrote vliegtuigen (B787) rechtstreeks naar onze eindbestemming vliegen. Korter onderweg, maar waarschijnlijk valt het ticket duurder uit. Ik gok dat Airbus het beste concept in handen heeft. Over een jaar of vijf zullen we het weten.
Overigens zit er een bijzonder dikke dame in de coupé. Ze zou voor een Amerikaanse door kunnen gaan. Crimineel, wat heb ik in Amerika ontzettend dikke mensen gezien! Tragisch! Onderzoek wijst uit dat het hier ook die kant opgaat. Je moet er toch niet aan denken! Zou die dikke mevrouw trouwens in de gaten hebben dat ik over haar schrijf?
Zal ik het vragen? Ach nee, toch maar niet. Overigens is het wél mijn probleem, want door middel van mijn ziektekostenverzekering betaal ik mee aan háár medische narigheid. Afgelopen twee jaar heb ik alleen maar de tandarts gezien. Dat hoop ik zo lang mogelijk zo te houden. Even afkloppen!
Tjonge, wat zitten er trouwens een boel uitzonderlijk knappe meiden in deze trein. Scholieren – sorry studentes – van Windesheim waarschijnlijk en nu op weg naar het platteland. Zouden zij later ook zo dik worden? Zal ik ze waarschuwen, zo van, kijk toch eens naar die mevrouw daar! Of zal ik een folder maken, dan kan ik die in de trein uitdelen. Hoewel, dit lijkt me meer iets voor Consument en Veiligheid. Ik zal de webredacteur dit reisverslag sturen. Kijken of ze er iets mee kunnen. Anders moet ik tijd steken in Plan A (de folder). Hoe zal ik mijn actiegroep noemen? Ideeën zijn welkom.
Kijk, tien of twintig kilo overgewicht is natuurlijk geen enkel probleem. Maar er zijn grenzen. Vijftig, honderd of tweehonderd kilo overgewicht is te gek natuurlijk.
In Heerenveen loopt de trein mudvol. Er is hier zeker een trein uit de vaart genomen.
Op die manier hou je je vertragingen buiten de statistiek. Kun je mooi weer spelen bij de minister. Een trein die uitvalt kan uiteraard nooit te laat komen!
Ik moet even wachten in Leeuwarden en pak de trein van 17.31 uur naar Harlingen Haven. Ik had er nu eigenlijk al moeten zijn! Ik ben blij dat ik vanmiddag al ben gegaan, stel dat ik deze vertraging morgenochtend had gehad, dan was het wel uit de hand gelopen. Hm, ik ben wel aan het filosoferen geweest. Komt toch door de jetlag waarschijnlijk.
Zouden politici – die reizen heel wat af – daardoor van die rare dingen zeggen?
Worden we door halve garen bestuurd? Ik lees net in de Metro dat Eric O. is vrijgesproken in hoger beroep. Dat nieuws had ik gemist. Een geweldige opsteker voor de KL en een verschrikkelijke zeperd voor het OM, met name voor De Wijckerslooth. Zou deze man de eer aan zichzelf houden en terugtreden? Kan hij mooi op pad naar Santiago. Op zijn knieën natuurlijk, als boetedoening.
Om 18.00 uur precies komt de trein Harlingen Haven binnenstomen. Om 18.20 uur ben ik op de camping. Ik zit nog in het computersysteem door mijn overnachting vorig jaar.
In hoeveel computersystemen zou ik inmiddels geregistreerd staan? Om 18.30 uur staat de tent en om 18.40 uur geniet ik van een beker cup-a-soup. Het is prachtig zonnig weer, een blauwe lucht met een enkel wit wolkje. Ik sta weer op precies dezelfde plek als vorig jaar. Achter een heg, naast een picknickbank en voor me een brede vaart compleet met eendjes. Dit is Friesland! Tja, ik ben tenslotte voor de helft Fries! Hoewel, eigenlijk wil ik dat niet weten. Nou ja, wat maakt het ook uit. Om 18.55 uur zet ik water op voor de Al Funghi, een kant-en-klare spaghetti-maaltijd van Knorr. Makkelijker kan niet. Goed, er zijn maar twee smaken voorradig in ons dorpje, dus om de dag eet ik hetzelfde. Tijdens mijn fietsreizen maakte ik altijd zelf een vlees/ui/knoflook/groente prutje met rijst of macaroni.
In de rugzak zijn die losse componenten te lastig (vind ik). Mijn Sigg brander doet het goed, toch moet ik aan een andere brander. De Sigg heeft geen ingebouwde doorpriknaald, en het is een heel gemier om hem weer aan de praat te krijgen na een verstopping. Het wordt de Primus Omnifuel of de Optimus Nova. Hoewel, ‘De Zwefkei’ mailde mij dat zij de MSR Dragonfly de ultieme brander vinden. Ik weet dat Rob er zo een heeft, dus de komende dagen zal ik eens naar zijn ervaringen vragen. Ook moet ik een paar nieuwe wandelschoenen aanschaffen. Sowieso zijn de tussenzolen gescheurd. Ik hoop dat ze het de komende dagen uithouden. Ik had al voor de Amerika-reis nieuwe wandelschoenen willen aanschaffen. Dan had ik ze mooi kunnen inlopen in de States. Echter door het overlijden van mijn vader is de aanschaf er niet van gekomen. Ik ga proberen of ik wandelschoenen kan krijgen van de B/C categorie. Deze hebben een stijvere zool en zijn beter geschikt voor rugzakgebruik. Deze camping kost mij voor een overnachting €8,50 (douche niet inbegrepen). Dat is niet goedkoop, echter het voordeel boven wildkamperen is dat je je pannetjes kunt afwassen met water in plaats van met zand en gras. Dat gemak is ook wat waard. Precies om 19.30 uur komt Anja op de camping aan. Zij kan de boot morgenochtend ook niet halen, dus overnacht ze hier.

Vrijdag 13 mei 2005
Harlingen Haven – Oosterend – West Terschelling
Om 08.00 uur sta ik op. Ik heb prima geslapen dankzij mijn warme slaapzak. Het is vannacht door de heldere hemel toch vrij fris geweest. Ik schat dat de temperatuur tegen het vriespunt aan heeft gezeten. Het is zonnig, iets winderig. Ik maak een beker thee en daarna havermoutse pap. We (Anja en ik) breken op en wandelen naar de terminal. In de terminal kopen we eerst tickets en gaan aan de koffie in het onlangs verbouwde restaurant. Ik heb zicht op de ingang en na verloop van tijd zie ik Rob binnenstappen. Daarna maak ik kennis met Jolanda, zijn vriendin. Saskia kon vandaag geen vrij krijgen, dus zij komt pas in de loop van de avond. Zij mist dan wel de wandeling over Terschelling, maar ja, het is niet anders. Iets na elven vertrekt de boot, op het laatste moment komen er nog een aantal mensen aanhollen. Zou de trein vertraging hebben gehad? Ik kan me niet voorstellen dat de boot wacht op ‘gewone’ laatkomers. Het valt me op dat de boot goed vol is. Na twee uur varen zijn we aan de overkant. Snel lopen we naar de bus, die ons naar Oosterend brengt. De bus is ook afgeladen en daardoor kan ik niet zien of we de zijweg die we in moeten, al voorbij zijn of niet. De bus stopt, de laatste mensen stappen uit en ik besluit ook maar uit de bus te stappen. Ik weet niet of dit al het eindpunt is, maar in ieder geval moet de zijweg in de buurt zijn. Ik vraag het even voor de zekerheid en het klopt, iets verderop is restaurant De Grië waar de zijweg begint. Het is inmiddels precies 14.00 uur. Overigens, dit restaurant is een echte aanrader. Ze zijn hun Michelin-ster waard! Even een klein stukje asfalt en daarna gaan we linksaf het fietspad op.
Iets verderop is het uitzichtpunt ‘Kaapsduin’. Van hieraf is de route van vandaag voor een groot gedeelte te overzien. Verder zie je vanaf hier zowel de Noordzee als de Waddenzee. Na een paar honderd meter fietspad gaan we rechtsaf een echt geitenpad op. Smal en zanderig, zo mag ik het graag zien. We zien geen mens meer. Nog een stukje verwaarlooosd weiland en daarna doorkruisen we de zeewering. Volgens de regels mag dit niet, echter ik heb onlangs gelezen dat het voor de duinen helemaal niet zo slecht is als er regelmatig doorheen gelopen wordt. Het mag best een beetje stuiven, de duinen lijden daar niet onder en er ontstaat een bijzondere vegetatie. Op het strand gaan we linksaf en lopen twee kilometer langs de branding. Iets voorbij paal 15 is de ‘slag’ naar paviljoen ‘Kaap Hoorn’. Hier laten we ons de KMA – voor niet ingewijden: dit is koffie met appeltaart – goed smaken. Dit hebben we wel verdiend. En de calorieën lopen we er zo meteen weer vanaf. Daarna gaat de route door het ‘Hoornerbos’, door het dit keer zeer drassige gebied de ‘Koegelwieck’ en door het ‘Formerumerbos’ in de richting van het dorpje ‘Midsland’. Hier doen we boodschappen, zitten wat op een bankje en na een half uurtje gaan we voor het laatste stuk. We lopen door het zogeheten centrale weidegebied en bereiken al gauw het bosgebied rond West-Terschelling. We beklimmen nog het uitzichtpunt ‘Halfweg’, echter dit is niet zo spectaculair als het eerste uitzichtpunt. Rond 19.00 uur bereiken we het natuurkampeerterrein ‘West-Terschelling’. De afstand die we vandaag gelopen hebben is precies 19.08 kilometer. De wind de gehele dag in de rug, wel zo prettig.
Ik begin meteen mijn tentje op te zetten. Kan hij in het zonnetje goed drogen, want de condens van vanochtend zit er nog in. Vandaag ga ik genieten van de Knorr Bolognese maaltijd. Het is pasta in tomaat-gehakt saus. Niet verkeerd dus, en het smaakt me prima. Na de maaltijd loop ik toch maar even naar de terminal om te proberen tickets voor morgen te kopen naar Vlieland. Helaas is de kaartverkoop gesloten en volgens de visboer op de hoek gaat hij vandaag ook niet meer open. Gelukkig stelt de man me gerust, de snelboot naar Vlieland is nooit vol. Dit in tegenstelling tot de snelboot van Harlingen Haven naar Terschelling. Deze boot was twee dagen geleden al uitverkocht. Pech voor Saskia, die nu de nodige uren moet wachten op de gewone boot. Ik wandel maar weer terug naar de camping en neem een douche. Dat heb ik vast gehad. Nu maak ik de wandeling voor de tweede keer om Saskia op te halen bij de terminal. Het is al donker als we op de camping aankomen en ik duik snel in mijn slaapzak.

Zaterdag 14 mei 2005
West Terschelling – Vliehors
Om 07.30 uur maakt Rob mij wakker. Het is zonnig, iets bewolkt (drie-achtste). Ik heb prima geslapen, om 06.00 uur was ik even wakker (zag ik in het donker op mijn Traser horloge). Ik denk dat mijn jetlag aardig voorbij is. Wandelen is, denk ik, een probaat middel tegen deze narigheid. We rekenen af bij het mobiele kantoor van Staatsbosbeheer en te 09.10 uur gaan we op weg. Eerst lopen we om de camping heen naar de zogeheten ‘Doodemanskisten’. Dit klinkt nogal luguber, echter het is een idyllisch gelegen meertje.
De verbasterde naam is ontstaan doordat ene meneer Doreman hier, in een grijs verleden, een bekisting heeft gemaakt om deze voormalige slufter af te sluiten. Echt een plekje voor een huwelijksreportage. Iets verderop verlaten we het bosgebied en komen in het open natuurgebied het ‘Groene Strand’. Vele weidevogels nestelen hier, echt een bijzonder mooi gebied. Na een uurtje wandelen zijn we bij de kaartverkoop van de rederij Doeksen. Zoals de visboer al had voorspeld is de snelboot niet volgeboekt. Na even wachten kunnen we aan boord. Ja, dit is andere koek dan de gewone boot. De Koegelwieck is een catamaran voorzien van twee motoren van elk 2250 pk. Deze geven deze ‘speedboot’ een snelheid van bijna 60 km/uur. Het is net een vliegtuig, echter er kunnen slechts 312 passagiers mee. Na een half uurtje varen bereiken we Vlieland. Ik geloof dat wij de enige passagiers zijn die van boord gaan, de overigen gaan door naar Harlingen Haven.
Wij lopen door de Dorpsstraat (beschermd dorpsgezicht) naar… de Spar. Tja, er moeten boodschappen gedaan worden voor het weekend. Daarna lopen we door naar een terrasje voor de KMA. Ik loop nog even binnen bij ‘t Zeepaardje om te vragen of de boot morgen naar Texel vaart. Dat blijkt gelukkig het geval. Daarna lopen we naar de vuurtoren. Uiteraard gebouwd op een hoge duintop, dus dat betekent even klimmen. Mooi uitzicht. Omlaag door het bosgebied. Ook dit keer loop ik verkeerd. De gele-paaltjes route is niet conform de kaart, we komen uit op de asfaltweg. Even verder pakken we de route weer op en lopen door een duingebied. Geen mens te zien, wel een groot verschil met de Dorpsstraat waar we over de hoofden konden lopen. Door het bosgebied waar het natuurkampeerterrein ‘Lange Paal’ is gevestigd. Hier kamperen we niet, we gaan door voor ons wildkampeer-avontuur. Even verderop gebruiken we de lunch. Afwisselend lopen we door duin en dan weer bosgebied. Echt Vlieland, in tegenstelling tot Terschelling is hier totaal geen akkerbouw of veeteelt te bekennen. Even verder lopen we over
‘De Glooiing’. Bij hoog water mag je hier niet lopen, want dan maak je de eendjes wakker. Maar ja, is het nu hoog water of niet? Waar kun je dat aan zien? Volgens mij slapen de eendjes niet, als we naderen gaan ze fijn een stukje zwemmen. Overigens zijn wij de enige wandelaars, dus zal het met een eventuele verstoring wel meevallen. Weer door een stukje bos en ik zie ‘Het Posthuys’. We zijn ruim op tijd, want om 16.00 uur sluit de keuken.
Hier willen we warm eten, want het kan op de Vliehors vreselijk stuiven. Pasta met zand smaakt namelijk niet zo best. Eerst bestellen we wat te drinken. Ik probeer nog even naar het thuisfront te bellen. Als ik op het hoogste duin ga staan, schijn je het netwerk op te pikken. Het klopt, helaas wordt er thuis niet opgenomen. Dan maar bellen vanaf Texel, want op de Vliehors is mobiel bellen niet mogelijk. Ik bestel een pannenkoek (let even op de tussen-n!) en te 16.45 uur gaan we op pad voor het laatste stukje. Voor dit laatste eind (ruim zeven kilometer zand!) gebruik ik mijn Leki wandelstokken. Eerst een stukje asfalt. Tussen paal 44 en 43 is een ‘slag’, dat is een doorgang door de zeewering, zodat we op het strand kunnen komen. Bij de slag van het Cavalerie Schietkamp – paal 41 – zie ik een Landrover staan. Een donkerkleurige Landrover. Toch geen politie, hoop ik? Wandelaars op het strand met rugzakken en op weg naar nergens, dat is vrij verdacht natuurlijk.
Het kan natuurlijk ook een vogelaar zijn of een jutter. Ik kijk regelmatig om en op een gegeven moment is hij verdwenen. Als dit maar goed gaat! In ieder geval is het zand goed beloopbaar. De tamelijk harde wind hebben we in de rug, wat wil je nog meer. We lopen langs de schietbaan van de Luchtmacht. Tijdens het weekend wordt er niet geschoten, dus kunnen we veilig verder. Alleen niets oprapen, er zouden hier ongesprongen projectielen kunnen liggen. In de verte zie ik de doelen van de schietbaan van de Cavalerie. Het zijn M113 C/V voertuigen. Ik ben in de jaren tachtig nog schietinstructeur op die dingen geweest. Verouderd, en nu staan ze hier om ‘opgeschoten’ te worden.
Even voorbij paal 38 buigen we af naar het midden van de zandplaat. Er zijn daar wat duincomplexen en achter de meest zuidelijke wil ik een kampeerplek zoeken.
Met een beetje goede wil staan we dan iets uit de wind. En inderdaad, we vinden een prachtige plek die tevens door een jutter wordt gebruikt om hier planken, pallets enz. te dumpen. Het is inmiddels 18.30 uur. Dat hebben we vlot gedaan. En wat me 100% meevalt, het stuift niet. Het stikt hier wel van de meeuwen, net als vorig jaar hebben ze nesten. De meeuwen vliegen verontwaardigd in het rond, maar gaan al weer snel terug op het nest. Dat doen wij ook. We zetten snel de tenten op en ik maak nog een bakje koffie. Dat kan deze keer zonder zand. We hebben er vandaag in totaal 20.73 kilometer opzitten. Dat is iets meer dan de geplande 18, ik denk dat Sjef van de Poel de kilometers die we op Terschelling hebben gemaakt, niet meetelt. Nu staan we hier in The Middle of Nowhere. Midden op een enorme zandvlakte.

Zondag 15 mei 2005
Vliehors – Texel
Het is donker, het regent. Prima, dan stuift het tenminste niet. Morgenochtend zien we wel weer. Ik lig hier voorlopig prima in mijn tentje. Ik moet zeggen, ik ben heel erg tevreden over dit tentje (Hilleberg Akto). Ik kan nog een paar uurtjes slapen.
Word ik uit mijzelf wakker of heeft Rob mij gewekt? Ik weet het niet meer. Het is droog, wel staat er veel wind. Het zonnetje probeert er door te komen. Het stuift niet, ik kan genieten van de thee en havermoutse pap zonder zand. Voortreffelijk! De afwas gaat op de bekende wildkampeer-manier met zand en gras. Dat gaat eigenlijk ook prima.
Water schijnt in de toekomst schaars te worden, welnu, hier is het alternatief.
We vertrekken zo rond kwart voor negen en tegen half tien zijn we bij het reddingshuisje. Hier zetten jutters allerlei gevonden voorwerpen neer. Er zitten echt bizarre dingen bij. Voor de romantici: je kunt hier in het huwelijk treden! De ambtenaar komt met zijn SUV, de familie met de Vliehors expres en Wandelpoolers komen te voet. Barbecue, kampvuur, alles is mogelijk. Ik praat nog even met een echte jutter. Hij vertelt dat de agenten op Vlieland onderling ruzie hebben gehad en zijn overgeplaatst naar het vasteland. Er zijn nieuwe agenten gedetacheerd en deze heren voeren de wet naar de letter uit.
Van wildkamperen zijn ze niet gecharmeerd. Er schijnen forse boetes op te staan.
Volgend jaar moet ik maar wat anders verzinnen. Na een half uurtje lopen we richting steiger. Volgens mij hebben ze hem verplaatst, vorig jaar zat hij veel meer naar rechts.
Het loopt prima op het zand, soms moeten we even door een richel mul zand, maar verder is het goed beloopbaar. Opnieuw hebben we de wind in de rug. Na zo’n half uurtje zijn we bij de steiger. Het wordt vloed, maar we kunnen nog net zonder natte voeten op de steiger klimmen. Het is intussen 10.30 uur en als het goed is, is De Vriendschap onderweg.
Ik tuur richting Texel, echter ik zie geen bootje. Als dit maar goed gaat. Mobiel bellen hiervandaan is niet mogelijk. Afwachten maar. Op een gegeven moment meen ik het bootje te zien. Of gaat hij de Noordzee op? Nee, toch niet, hij draait bij. Rechtstreeks varen kan niet, dan zou hij aan de grond lopen. Iets na elven meert het bootje aan.
De Vliehors expres komt ook aanrijden en even later varen we naar Texel. Onderweg krijgen we nog een kopje koffie van de kapitein en na zo’n half uurtje zetten we voet aan wal op Texel. Iets verderop is een restaurant en daar maken we gebruik van de KMA. Prima zitten we hier, lekker in het zonnetje. Tegen half een gaan we op weg. We lopen het zogeheten Texelpad, echter het eerste stuk over het strand slaan we over. Voor vandaag hebben we ons portie zand al gehad. We lopen enkele kilometers op het fietspad tot we rechtsaf het duin over kunnen. Daar is een uitzichtpunt waarvandaan we over de ‘slufter’ uit kunnen kijken. Dit gebied staat in open verbinding met de Noordzee. In het verleden is het niet gelukt om het gat te dichten, momenteel laat men het zo in verband met de bijzondere natuurwaarde. Uiteraard zijn er mensen die de verboden toegangsborden trotseren. Ze hebben zelfs een hond bij zich! Dierenliefhebbers dus. Intussen gebruiken we hier de lunch. Daarna lopen we langs de slufter over een graspad. Merkwaardige namen hebben de gebieden hier, zoals: De Vlakte, Oorlogsschip, Bertusnol en De Nederlanden. Even verderop beklimmen we een uitzichtpunt. Camping ‘Kogerstrand’ is al te zien, echter daar gaan we niet kamperen. Veel te groot, te druk, te lawaaierig, te bureaucratisch en last but not least: veel te duur. We lopen door naar minicamping Astrid. Ik heb enkele weken geleden gebeld, helaas waren alle kampeerplaatsen al gereserveerd. Toch wil ik nog een poging wagen, je weet maar nooit. Helaas, de eigenaresse vertelt mij dat zij geen plaats voor ons heeft. Verder maar weer, een kilometertje verder is minicamping Anemoone. Hier zou plaats moeten zijn. Wat schetst mijn verbazing, enkele tientallen meters verder is zo te zien nog een minicamping. Dat had mevrouw ‘Astrid’ toch kunnen zeggen! Ik loop het erf op, echter er is niemand te zien.
Ah, op de deur staat een mobiel telefoonnummer. Dit maar eens even proberen. Er wordt niet opgenomen, wat nu. Ik geef de moed op, maar Jolanda ziet een grote bel hangen.
Na luid klokgelui, we stonden net op het punt om weg te lopen, verschijnt een mevrouw. Natuurlijk kunnen we hier kamperen, ze wijst ons een pracht van een grasveld, het toilet, de douche en een ‘huiskamer’ waar we ons bij slecht weer kunnen verpozen. Dit is helemaal te gek. Daar komt bij dat we de enige kampeerders zijn hier. Het weer doet ook zijn best, het is gewoon warm. Ik besluit om snel een wasje te doen. Even later komen de kinderen van de eigenaar buiten spelen. Rien en Tessa, respectievelijk 6 en 5 jaar oud. Wat een leuke kinderen! Zo jong als ze zijn, stellen ze zich keurig voor. En dat gaat op een hele speelse, natuurlijke manier. Dit adres hou ik voor mijzelf! Grapje natuurlijk, als je op Texel bent in De Koog, dan moet je zijn bij de Fam. Laurens en Jacolien van Kooten, Maaikeduinweg 2, Tel: 0222-317070. Vandaag hebben we er 15.31 kilometer (op Texel) opzitten. Daar komt dan de 4.58 kilometer op Vlieland nog bij. Totaal dus 19.89. Slechts ietsje meer dan de geplande 18! Na het eten – voor de verandering bereid ik mijn beproefde Ai Funghi spaghetti-maaltijd – en een douche, ben ik weer het mannetje.
Mijn shirt is inmiddels droog. Ja, dat krijg je met die supersnel drogende wandelshirts. Samen met Saskia en Rob loop ik naar De Koog. We ‘genieten’ daar van de dorpsstraat die uitsluitend uit cafés en eetgelegenheden bestaat. We drinken een wijntje/biertje en gaan aansluitend terug naar onze camping. Morgen alweer de laatste dag!

Maandag 16 mei 2005
Texel – Den Helder
Ja, dat heb je op zo’n camping. Ik word wakker van het kraaien van de haan. Het is 05.15 uur en direct val ik weer in slaap. Tegen 07.45 uur sta ik op. Het is bewolkt en ik voel wat spetters. Even na negen uur gaan we op pad. We verlaten De Koog en nemen de westelijke variant van het Texelpad. Vorig jaar ben ik dwars overgestoken via Den Burg en Oudeschild. Die route gaat voornamelijk door akkerbouwgebied en weiland. De route van vandaag gaat door de duinen en de bossen. Het strand gaan we niet meer op.
Leuke namen hebben ze hier weer verzonnen, zoals: Seetingsnollen, Hoge Nol, Pascha’s paadje, Bleekers vallei en Kampeersnol. Nabij de laatste is uitspanning ‘t Turfveld gevestigd. We gebruiken daar de traditionele KMA. Het is nog steeds tamelijk bewolkt, toch probeert de zon er door te komen. Tegen twaalven gaan we weer op pad. Een uurtje later lopen we over camping Loodmansduin. Het Texelpad heeft hier waarschijnlijk ‘recht van overpad’. Nabij het sanitair staat een picknicktafel. Hier gebruiken we gelijk de lunch. De zon laat het afweten vandaag. Uit de bewolking valt soms een spatje regen. Er staat een matige wind, tot ons geluk hebben we deze vrijwel altijd in de rug. We gaan door voor de laatste loodjes. De route is niet imponerend, voornamelijk langs een dijk. Toch hebben we vandaag voor het grootste gedeelte prachtig gewandeld. Precies 14.35 uur komen we aan bij haven ‘t Horntje. De veerboot is net vertrokken. Dat zal je altijd zien. We hebben nu in elk geval ruim de tijd om vast een treinkaartje te pinnen. De volgende boot gaat alweer om 15.00 uur. Tot aan de steiger hebben we 19.93 kilometer gelopen. Ook weer iets verder dan de geplande 17. Na de vaartijd van 20 minuten stappen we in de bus die ons naar station Den Helder brengt. Ik hoopte dat de gereedstaande trein onmiddellijk zou vertrekken, helaas, ik moet nog een half uurtje geduld oefenen. De treinreis huiswaarts gaat zonder problemen. Ik stel vast: we hebben prachtig weer gehad, meestentijds de wind in de rug, alle veerboten op schema, goede campings, fijn gewandeld met prettige mensen. Wat wil je nog meer. Anja, Saskia, Jolanda en Rob bedankt.