Zaterdag 29 maart 2008
Hoenderloo – Arnhem
Om half zeven gaat de wekker. Ik hoor hem ook nog. Het is droog en ik merk dat de tent ook kurkdroog is gewaaid. Dat gebeurt niet zo vaak, meestal gaat de tent ’s morgens drijfnat in de rugzak. Thee en havermoutse pap zoals gewoonlijk. Als ik aan de afwas ben, lees ik dat het park om negen uur open gaat. Ook voor kampeerders! Dat wist ik niet.
Wat nu, vandaag moeten we 33 kilometer lopen en we moeten echt om acht uur vertrekken. Verder komt Wim ons team vandaag versterken en we hebben om acht uur afgesproken bij de ingang. Na overleg besluiten we om het erop te wagen en tegen achten lopen we naar de ingang. Wim is zojuist aangekomen, dat komt goed uit. Het loket is nog dicht, dat was te verwachten. Dat scheelt Wim €7,00, maar ik ga straks proberen om hem lid te maken van de Vrienden van de Hoge Veluwe. Dan zal het toch wel goed zijn.
We pakken de route weer op. Inderdaad staat er een rood-gele markering, maar even verder zien we een rood-witte markering. Hier klopt iets niet. Volgens de kaart loopt hier het Marskramerpad, maar dat zit noordelijker. Om kort te gaan, we nemen niet de rood-witte markering, maar een pad iets zuidelijker. Het is hier sowieso mooi, vooral de jeneverbessen staan er prachtig bij. Het weer is ook prachtig, daar ben ik wel blij mee. Toch ben ik niet tevreden met de route. We lopen nu al een hele tijd op een fietspad, dat kan toch niet de bedoeling zijn. We zitten volgens mij niet goed. Ik moet straks mijn GPS maar eens raadplegen. Dat blijkt niet nodig, verderop staat een paddenstoel. Ai, dit markante punt is op de kaart terug te vinden. We zitten zo’n 500 meter zuid van de route. Nou ja, als we het fietspad volgen, komen we vanzelf bij jachtslot Sint Hubertus en daar zitten we weer op de route.
Een monument, het is een hondengraf. Hier ligt Schufterl (Schurkje) begraven, de lievelingshond van Helene Müller. Ineens zitten we weer op de rood-wit gemarkeerde route. We besluiten deze route te volgen, hij gaat tenslotte de goede kant uit.
Update: We hebben niet goed in het boekje gekeken. Het Veluwe Zwerfpad loopt een tijd op met het Trekvogelpad en deze laatste is rood-wit gemarkeerd.
Even later bereiken we het jachtslot. Het is tussen 1915 en 1920 gebouwd door Berlage. Na onenigheid met het echtpaar heeft de architect Henry Van de Velde het werk voortgezet. Het gebouw oogt indrukwekkend, zelfs een beetje sinister en dat zal ook zo bedoeld zijn. Anton Kröller had de leiding over de eerste multinational ter wereld en dat moest getoond worden. Dagelijks zijn hier rondleidingen en die zijn zeer de moeite waard. Zo somber als de buitenkant aandoet, zo subtiel mooi is het binnen. Voor die tijd – en nog – is het modern. Een lift in de toren, centrale verwarming, centraal stofzuigsysteem, centraal uurwerksysteem en Pullman schuiframen.
We lopen verder rond de waarlijk gigantische vijver. Aan de overkant rijdt een auto, het is een groene. De boswachter natuurlijk. Ik roep dat we moeten stilstaan. Met een beetje geluk worden we zo niet gezien. Het is nog dik voor negenen en we zijn natuurlijk zwaar in overtreding. De auto verdwijnt uit het zicht en we lopen verder. We bereiken een drassig gebied. ’t Veentje heet het hier. Soms gaat het een tijdje over een loopbrug. Hier kan de boswachter ons niet bereiken, maar ja, je zult zien dat hij ons aan de andere kant, met geladen jachtgeweer, staat op te wachten. Het is hier wel bijzonder mooi. Verderop hebben we weer zicht op het jachtslot. Toentertijd had het echtpaar vanuit de toren zicht op het hele landgoed. Momenteel zijn de bomen dusdanig hoog waardoor het uitzicht beperkt is. De toren is overigens niet toegankelijk tijdens rondleidingen. Soms lijkt het een duinlandschap. Om kwart voor tien bereiken we restaurant De Koperen Kop. Gelukkig is er geen boswachter te zien. Mogelijk zijn we niet waargenomen, maar ook kan het zijn dat het geen ‘dienstklopper’ is geweest. Wel zitten er al een aantal bezoekers aan de koffie.
Deze keer geen KMA voor mij, het wordt koffie met een moorkop. Daar krijg ik geen spijt van, het is echt overheerlijk. Helaas, voor het Museonder, het bezoekerscentrum en het museum is geen tijd.
Daarvoor moet je zeker een dag uittrekken. Ik neem nog een tweede kop koffie en om kwart voor elf vertrekken we weer. Op naar Otterlo, maar eerst gaat het pal zuid naar de Franse Berg. Hoewel, het is niet een berg, het is feitelijk een heuvelachtig gebied. De berg heeft zijn naam gekregen tijdens de Franse bezetting van Nederland (….­_….).
De puntjes staan voor jaartallen, deze zullen ongetwijfeld bekend zijn. Franse soldaten hebben hier een waarnemingspost gehad. Deze stuifduinen bereiken hoogtes van 20 meter en de toppen liggen op 65 meter boven N.A.P.Op de hoogste stuifduin is een oriënteertafel gemetseld. Tja, door de bomen valt er weinig te zien. We draaien weer naar het noorden en dan naar het westen en komen langs de rand van het museumpark. Een Tonderzwam, en echt een hele mooie. Verderop zien we de in- en uitgang Otterlo, maar wij blijven voorlopig nog op het park.
In algemeen zuidelijke richting gaat het verder. Open heidegebieden worden afgewisseld met bosgebieden. Het is zondermeer prachtig, ook al omdat we eigenlijk geen andere bezoekers zien. Over het algemeen hebben we prachtig weer, maar soms een klein buitje. Rond half een bereiken we het jeneverbessenbos. Dit is een bijzonder stuk natuur omdat de jeneverbesstruiken in Nederland aan het verdwijnen zijn. Dit komt omdat er nauwelijks nieuwe plantjes ontkiemen. Het is lunchtijd, helaas is er geen bank te zien, dus zoeken we een mooi plekje uit voor onze zitlap. Na zo’n drie kwartier stappen we weer op. Het betrekt nu toch wat meer en regelmatig spettert het een beetje. Even verder komen we op het Oud-Reemsterveld. Dat is een groot heideveld, maar zo hier en daar is het behoorlijk vergrast. In de verte ligt het zogeheten ‘Bosje van Staf’. Dat is verboden gebied voor wandelaars, daartoe staan naast het pad borden: ‘Rustgebied’. We lopen vlak langs de boerderij Oud-Reemst. Momenteel is deze nog in bedrijf, maar binnenkort zullen de akkers bij het park worden getrokken. Ook moet er hier een ecologische verbinding komen voor het wild naar het in westelijke richting gelegen Planken-Wambuis. Tja, hier heeft ongetwijfeld een belangrijke mededeling gestaan voor de wandelaars van het Veluwe Zwerfpad. Voor welke gevaren wil men ons hier waarschuwen? We werpen nog een blik op het Oud-Reemsterveld en lopen daarna de bossen weer in. Het schiet lekker op, we zijn bijna bij de in- en uitgang Rijzenburg. Eerst krijgen we nog de parkeerplaats voor de witte fietsen. Zoals ongetwijfeld bekend zijn deze fietsen gratis te gebruiken (binnen het park). We lopen door de uitgang en restaurant Rijzenburg komt in beeld. Het is kwart over drie, tijd voor koffie of thee. Ik houd het op koffie met niets erbij, ik moet tenslotte om mijn lijn denken. We ‘moeten’ nog acht kilometer tot ons logeeradres.
Wim besluit voor deze laatste kilometers de bus te nemen en Sjef en ikzelf nemen de benenwagen.
Onder de A50 door gaat het weer. Wolter Koops rijdt net voorbij. Nog 5,8 kilometer, maar zoals gebruikelijk nemen we niet de kortste route. Opnieuw gaat het over de Warnsbornse heide. Het zonnetje staat mooi op het monument. Het beleid is veranderd, dode bomen worden niet meer opgeruimd en dienen als voedsel en bescherming voor flora en fauna. Deze foto heb ik al eerder gemaakt, we naderen Arnhem. Tja, dit huis zie ik nu voor de derde keer, nu toch maar een foto gemaakt. Casa-Bianca heet het, ofwel Wit-Huis. Huis Zijpendaal, de auto van laatst staat er niet meer. Ongetwijfeld heeft iemand er iets van gezegd. Park Sonsbeek alweer, we zijn er bijna. Even verder neem ik afscheid van Sjef. Hij loopt door naar het station, ik ga linksaf langs de Steile Tuin. Uiteraard stijgt het hier en bovenop staat het prachtige Huis Sonsbeek, gebouwd in 1744 in opdracht van Andrea van Baayen. Het Huis is daarna diverse keren uitgebreid tot de huidige vorm. Momenteel heeft het gebouw een horecabestemming, er kan getrouwd worden en er is een galerie in gevestigd. Sowieso een mooi uitzicht vanuit De Witte Villa, zoals het Huis ook wel wordt genoemd. Ik loop de hoofdingang door en vandaar is het nog een eindje van niets naar de woning van Margriet. Ik bel aan, vreemd, er wordt niet opengedaan. Zouden ze in de tuin zitten?
Ik pak mijn mobiel maar even. Wat blijkt, ik sta op het verkeerde nummer aan te bellen. Margriet woont aan de overkant. Dat heb ik nu weer. Ze zaten inderdaad in de tuin en aan de thee. Het weer is helemaal niet verkeerd. Tegen zessen zoeken we het gras op en zetten onze tentjes neer. Ik ga uiteraard niet in huis slapen als het ook buiten in mijn tentje kan. De voorste tent is mijn Hilleberg Akto en ik moet zeggen: ik ben er erg tevreden mee. Zoals gewoonlijk bereid ik een kerriesoepje en daarna een Spaghetteria Al Pesto van Knorr. Heerlijk, vooral met de begeleidende rode wijn. Jammer alleen dat we vannacht een uur minder nachtrust krijgen, de zomertijd gaat in. Ik begin maar om mijn horloge en mijn fototoestel een uur vooruit te zetten. Als ik dezelfde truc wil uithalen met mijn mobiel krijg ik de vraag of ik mij in een andere tijdzone bevind. Nee natuurlijk, zou de tijd van mijn mobiel automatisch op zomertijd overgaan? Ik gok er maar niet op, morgen wil ik weer om acht uur vertrekken. Na het eten ga ik afwassen bij Margriet, en Wim en ik worden meteen uitgenodigd voor koffie en een glas wijn. Dat laten we ons geen twee keer zeggen uiteraard. Ik ga nog even onder de douche, dan kom ik morgen schoon thuis. Tegen elven zoeken we ons tentje op.