Dinsdag 16 oktober 2007
Nieuwkoop – Woerden
Om half zeven gaat mijn mobiel. Ik heb prima geslapen. Verkeer of wat ook heb ik niet gehoord. Ik maak thee en havermoutse pap en tegen achten zijn we weer op pad.
Zo te zien wordt het vandaag een mooie route. We lopen de camping af en gaan al snel rechtsaf. Dit is het Meijepad, een oud kerkepad dat dwars door de Nieuwkoopsche Plassen loopt. Ik heb hier al vaker gelopen en in het voorjaar heb ik hier nog gefietst. In de verte de witte watertoren ofwel ‘Pietje Potlood’. Het ding is bijna 58 meter hoog en bovenin zit een reservoir dat 450 kuub water bevat. Ik dacht, gezien de vormgeving, dat de watertoren recent is neergezet. Maar nee, hij dateert uit 1931-1932. Even verder staat het kerkje van Meije. Creatief is men hier wel, de huisvlijt is nog te koop ook. Niet alle huisvlijt is te koop, deze koebenen staan in de tuin van een creatief centrum. Nog een echte ouderwetse ANWB-wegwijzer, hoewel, hier is niets mis mee. Nog ruim 7 kilometer naar Woerden, maar zoals gebruikelijk lopen we niet de kortste weg. We lopen over een van de meest schilderachtige wegen van Nederland naar de Woerdense Verlaat langs het riviertje de Meije. Onderweg komen we langs de theeschenkerij de Meijetuin. Hier ben ik in het voorjaar nog geweest en heb toen gehoord dat de Meijetuin zou sluiten. Inderdaad is de Meijetuin gesloten, maar sowieso is hij vanaf september dicht. Ik lees hier niets over een definitieve sluiting. Toch is het waar, ze zijn dicht, het staat op hun eigen site. Voor ons dus geen koffie of thee, helaas. Iets verder gaan we linksaf de Hollandse Kade op. Hier is ook een kantoor van Staatsbosbeheer met een aantal picknicktafels. We maken dus zelf weer koffie. Na zo’n half uurtje stappen we op en tegen half elf bereiken we de Woerdense Verlaat. Het is een nietig dorpje, dus daar zijn we zo doorheen. We gaan wat bruggetjes over en komen terecht op het fietspad de Grechtskade. Nou ja, fietspad, het bestaat uit aangestampte klei en ’s winters wordt er niet gestrooid.
Dat hebben wij weer. Na zo’n twee kilometer gaat het fietspad over in een grasdijk. Ja, ja, het is weer echt het Groene Hart. Na zo’n drie kilometer Jaagpad krijgen we toch wel trek. Het loopt alweer tegen twaalven. Het weer zit ook mee, het is een beetje winderig (wind tegen!), maar de temperatuur is rond de 20 graden. Voor de lunch vinden we een mooi plekje uit de wind, onderaan de dijk.
In de verte een boerderij, een opknappertje. Binnen staan bouwmaterialen, dus hier is men iets groots van plan. De boomgaard oogt verwaarloosd, dus mogen we hier best een paar appels plukken. Mooi wonen, maar wel ontzettend eenzaam. Echt iets voor een kluizenaar. Na nog bijna drie kilometer Jaagpad te hebben ‘weggekauwd’, bereiken we de noordrand van Woerden. Rechts huizen en links het Groene Hart. Over huizen gesproken, hier woont niet Jan met de Pet, dat zie je zo. Het ene lusthof na het andere passeren we. Ik krijg er gewoon zere ogen van. Toch ben ik niet jaloers, ik wil absoluut niet ruilen van huis. En dan, eindelijk, na meer dan 120 kilometer in 4 dagen het eindpunt: Woerden NS. Ik word nog door een aantal scholieren gewezen op een fontein. Ze zijn met een werkstuk bezig en moeten de mening vragen van passanten. Ik vind het gewoon prachtig, vooral met het zonnetje erop. Het is op slag van tweeën. Reino zoekt haar auto op en Joke en ik pinnen kaartjes naar huis. Om 14.09 uur gaat de trein, prima timing. Rond vier uur ben ik thuis en eerst hang ik mijn tent en slaapzak buiten. Uiteraard sluiten we ook deze wandeling weer traditiegetrouw af in Peacocks. Resumerend: een prachtige wandeling, helaas op sommige dagen vrij veel asfalt, maar prachtig wandelweer. Joke en Reino: bedankt.