Zaterdag 14 november 2009
Schuring – Dinteloord
Om half zeven sta ik op. Ik heb prima geslapen. Tjonge, wat is het hier stil. Het is droog en de wind valt mee. Ik maak twee keer een beker thee – wijn maakt dorstig – en havermoutse pap. Tegen achten stappen we op. Zonder problemen lopen we de bosstrook uit richting Schuring. Op de dijk slaan we linksaf. Wat is dat nu weer? Is daar een camping? Er staan een stuk of vier caravans. Of is dit een privéstek. Er staat nergens een bord, maar dat zegt ook niet alles. Nou ja, thuis maar eens op internet kijken.
Tegen negenen bereiken we Numansdorp. Tja, alle restaurants zijn nog dicht, maar er moet hier ook een supermarkt zijn. We vragen het even en mogen met mevrouw meelopen, zij is ook op weg naar Appie. Ik koop eerst een pak chocomel en gelukkig, het koffiezetapparaat staat stand-by. Gratis koffie, daar gaat toch niets boven. OK, we stappen op en ik maak in het haventje nog een foto van een tjalk(?). Het ziet er fraai uit.We slaan linksaf en langs een kanaaltje lopen we richting Hollandsch Diep. Helaas, de stormachtige wind hebben we pal tegen en het begint nog te regenen ook. Ik doe mijn regenjack en regenbroek aan en de regenhoes gaat over de rugzak. Vandaag ruim 30 kilometer te gaan, nou als het zo moet. Bij het Hollandsch Diep gaan we rechtsaf. Dat is ook wat, daar ligt een golfbaan. Nu ik goed op de kaart kijk, tja, hij staat er echt op.
Ai, daar hebben ze uiteraard een restaurant en KMA. Daar gaan we dus voor. In de vestibule doe ik mijn rugzak af en zet hem neer. Wat is dit? Mijn regenhoes is weg! Weggewaaid zeker. Dat is pech. Ik ben niet van plan terug te gaan, het ding kan wel in een sloot gewaaid zijn. Ik moet maar een nieuwe bestellen (www.route62.eu/cgi-bin/ibutik/AIR_ibutik.pl?funk=startsida). Nou ja, hij werd toch al een beetje sleets. OK, alle spullen in mijn rugzak zitten in plastic zakken, dus droog hou ik alles wel. Gelukkig hebben ze hier KMA en de appeltaart met slagroom smaakt voortreffelijk. Helaas, geen foto, de lens van mijn camera beslaat compleet. Dat krijg je met zulk hondenweer. Na zo’n half uurtje stappen we op, gelukkig is de regen afgezakt tot een enkel spettertje. Even verder draaien we de Haringvlietbrug op. Het oogt nogal somber, maar het is inmiddels droog.
De brug is 1200 meter lang en daarmee één van de langste van Nederland. Dat betekent even goed doorstappen. Uiteraard hebben we de stormachtige wind tegen. Nog een foto van het Hollandsch Diep als we bijna van de brug af zijn. We dachten dat we er al waren, maar dat blijkt niet zo te zijn. Waar zitten we precies?
Mijn GPS geeft geen uitsluitsel, ik heb op de kaart een telfout gemaakt in de Grids. Ik moet toch eens aan een nieuwe GPS met een goede kaart erin. OK, we zien het al, we zitten nog voor de Volkeraksluizen.
Nou, dit zijn ze dan, het is een heel complex. Maar ja, dit is ook de vaarroute van Rotterdam naar Antwerpen. Langs de sluizen lopen we richting Willemstad. Onderweg schiet ik dit plaatje. Het klaart alweer aardig op. Vlak voor Willemstad is een stukje natuur overgeschoten. Het is rond twaalven, tijd voor de lunch. Speciaal voor ons is een picknickbank neergezet, waar we dankbaar gebruik van maken. Het weer ziet er goed uit – behoudens de wind – dus de regenkleding kan uit.
Dit keer maak ik geen koffie, ik zit ruim in de chocomel.Na zo’n half uurtje stappen we op, we hebben nog een heel stuk te gaan. Iets verder ligt Willemstad. Ik dacht dat Willemstad op Curaçao lag, maar hier is ook een Willemstad.
Dit zal dan wel de originele zijn. Goed, de stad is cadeau gegeven aan Willem de Zwijger in 1582. De prins gaf opdracht om de stad te voorzien van wallen en grachten. Na de moord op de prins in 1584 rondde prins Maurits de verdedigingswerken af. Op het punt waar we de stad inlopen is een Belgisch Militair Erehof gesitueerd. Hier liggen 159 Belgische krijgsgevangenen begraven, die verdronken toen het schip waar ze mee vervoerd werden, op een mijn liep. Tja, de route gaat niet door de stad, maar gaat vrijwel meteen de wallen op. Wel zien we nog het Arsenaal uit 1793. Een vriendelijk verzoek aan de eigenaren van de geparkeerde auto’s: ‘Parkeer voortaan elders!’ We lopen langs de Bastions ‘Gelderland’ en ‘Holland’. De betonnen onderkomens ogen indrukwekkend, maar enig onderhoud kan geen kwaad. In de verte zie ik nog het zogeheten Mauritshuis. Bij gelegenheid moet ik maar eens een rondje door de stad lopen.
Na Willemstad krijgen we een stukje dijk en daarna een pad dwars door de velden.
Nou ja, pad, het is aan gort gereden door zware tractoren. In elk geval loopt het beter dan asfalt. Een stukje verder ligt Fort De Hel. Het oorspronkelijke Fort Anna uit 1748 maakte deel uit van de ‘Stelling van het Hollandsch Diep en het Volkerak’. Napoleon doopte Fort Anna om tot Fort l’Enfer. Na het vertrek van de fransen in 1814 kreeg het fort de naam ‘De Hel’.
Er vinden momenteel allerlei culturele activiteiten plaats en zo te zien staat de koffie klaar.
Alleen vandaag even niet, het hek is met een dikke ketting vergrendeld. Even na tweeën steken we de A29/A59 over. Druk is het niet. Tja, het moet me echt van het hart. Het is droog en de zon schijnt. Het is een graad of twaalf. Tot zover prima. Maar de wind hebben we keihard tegen en het landschap is verschrikkelijk saai. Aan sommige dijken komt geen eind en de landbouwwegen zijn bij voorkeur kaarsrecht. Goed, de luchten zijn mooi, maar na verloop van tijd ben je er echt op uitgekeken.Even na drieën lopen we langs het industrieterrein van Dinteloord. Ai, hier staat een fabriek van Hollandia. Hier worden staalconstructies gemaakt, maar dit is ook het familiebedrijf waar onze voormalige MP Ruud Lubbers aan gelieerd is. Ik herinner mij dat Ruud op zijn buitenlandse reizen als MP dit bedrijf promootte. Het is trouwens wel een mooie ophaalbrug waar we nu overheen lopen. Zou het een Hollandia brug zijn? Als we Dinteloord inlopen staat meteen aan het begin een café. Kijk, zo hoort het gewoon. Het heet ‘Route 66’ en inderdaad, het is net zoals in het echt.Ik bestel koffie, daar ben ik wel aan toe. Ik voel mijn bovenbenen. Ik heb toch wel spijt dat we de route niet andersom hebben gelopen. Er is hier vlakbij een supermarkt, daar koop ik een pak chocomel, want ik ben er doorheen. We moeten nog een kilometer of vijf tot de camping, maar eerst nog maar een koffie. Die kost hier maar €1,-. Er wordt hier binnen wel gerookt, dat zal er mee te maken hebben. Na een uur stappen we op, het is intussen kwart voor vijf. OK, nog een uurtje. In het donker komen we aan op de camping. Er spelen een aantal kinderen en ik vraag naar de receptie.
Een jongen belt zijn moeder en vertelt dat we een plekje mogen uitzoeken. Even later komt de eigenaar. Ik hoor dat het eigenlijk helemaal geen camping is, maar dat de LAW-organisatie gevraagd heeft of er hier gekampeerd mag worden. Vandaar dat dit adres in het boekje staat. Feitelijk is dit een appelboomgaard en er staat een kist appels uitnodigend gereed. In elk geval staan we hier achter de boomgaard mooi uit de wind. Zoals altijd bereid ik eerst kerriesoep en daarna een Knorr-maaltijd. Het is dit keer een Al Pesto. Ach, met de Merlot erbij smaakt het prima. Afwassen kan hier aan een wastafel met warm water, dat is wel zo gemakkelijk. Tegen achten houd ik het voor gezien, het was een zware dag vandaag.