Dinsdag 27 juli 2010
Veere – Burgh Haamstede
Vannacht heeft het een beetje geregend, maar nu is het droog. Het is niet koud en er staat geen wind. Je hoort op zo’n grote camping ’s nachts toch telkens gepraat, gelach en ander geluid. Tegen vijven (?) kwam de discobus terug uit Middelburg (?). Dat hoorde ik wel, maar volgens mij is er hier ’s nachts bewaking actief. Zij zullen de bus wel opvangen en de discogangers vlot naar hun tent/caravan dirigeren. Tegen achten gaan we op pad. Het miezert iets, maar een regenpak is (nog) niet nodig. We lopen de camping af en volgen de groene paaltjesroute het bos in. Het is hier tamelijk drassig. Op een gegeven moment draait de paaltjesroute weer terug. Dat kan toch niet de bedoeling zijn en Reino gaat voorop over de grasvelden tussen de bossen door. Tja, op een gegeven moment houdt het gras op en staan we voor een zeer dicht boscomplex. Terug? Dat liever niet en Reino worstelt zich door het bos. Ik struin achter haar aan, waarbij de nodige takken aan mijn rugzak blijven hangen. Gelukkig komen we na een paar honderd – drassige – meters weer op de groene paaltjesroute.
Nog iets verder bereiken we de Veerse Dam. Hier staat een surfschool, maar er is niemand te zien. Over de N57 is een voet-/fietsbrug aangelegd. Over de dijk lopen we naar de Oosterscheldekering, die al in de verte zichtbaar is. Tja, het is een paar kilometer doorbikkelen, dan het voormalig werkeiland Neeltje Jans over en dan de Delta Expo. We gaan natuurlijk niet voor de Delta Expo, daar zijn we allemaal al weleens geweest, maar voor het restaurant. Koffie, daar zijn we wel aan toe.
Dit is één van de 62 schuiven. Momenteel staan de schuiven omhoog en kan het water min of meer ongehinderd naar zee stromen. Straks wordt het vloed en dan stroomt het water weer terug. Zinloos eigenlijk. Dit is één van de 65 pijlers. De grootste zijn 40 meter hoog. De geschiedenis zal bekend zijn, in de jaren zeventig wilden de natuurbeschermingsorganisaties geen dichte dam, maar moest en zou de Oosterschelde zout blijven. Tja, het heeft een paar miljard extra gekost, maar dan heb je wel een waterbouwkundig hoogstandje in huis. Op Neeltje Jans maken we nog een wandeling door een stukje ‘natuurgebied’. Er is hier een mosselkwekerij gevestigd, het stinkt hier verschrikkelijk. Sowieso lust ik geen mosselen, oesters en olijven (dat laatste slaat natuurlijk nergens op). Ai, de Delta Expo. Zo te zien is het er nog aardig druk.Er staat een behoorlijke rij voor de twee kassa’s en ik dring – beleefd – even voor.
Mijn vraag: ‘hoe komen we in het restaurant’? Antwoord: ‘door een kaartje à €21,- per persoon te kopen. Dat kan toch niet waar zijn! Ik wijs mijn Deltapad wandelboekje en leg uit dat we wandelaars zijn, die alleen koffie willen met appeltaart. Helaas, het feest gaat niet door, de jongedame is onvermurwbaar. Reino probeert het nog bij de andere kassa, maar helaas. Wat nu? Het regent een beetje, dus in de buitenlucht zelf koffie maken is geen optie. Verder staat er een strakke wind. Zullen we eens kijken of we achter het gebouw uit de wind en zo mogelijk uit de regen kunnen zitten? Dan maken we zelf wel koffie. Zo gezegd zo gedaan. Helaas, op de hoek van het gebouw verspert een degelijk hek onze weg. Gelukkig is het hek maar een meter hoog, dus stappen we er overheen. Wat ziet mijn oog? Iets verder staat een enorme zwarte ‘ketel’ opgesteld onder een afdak. Dat ding geeft nog een boel warmte af. Wat is dit in vredesnaam voor een ding? Wie het weet mag het zeggen. Tegen de muur staan een aantal klapstoelen, een plaat hardboard en nog zowat. Dit alles is hier natuurlijk neergezet voor vermoeide wandelaars die weigeren om €21,- per persoon te betalen. Wat een service! Nou ja, de koffie moet je zelf maken en de appeltaart kun je op je buik schrijven. In elk geval brengen we hier een genoeglijk half uurtje door. Delta Expo: bedankt! OK, om half twaalf stappen we op en ‘nemen’ het volgende stuk pijlerdam naar de Roggenplaat. Dit is ook weer zo’n werkeiland dat toentertijd is aangelegd. Ze zijn hier trouwens met onderhoud bezig, maar veel activiteit neem ik niet waar. Hier doorkruisen we de Roggenplaat, op naar het laatste stuk pijlerdam. Hèhè, het laatste stukje pijlerdam, in de verte ligt Schouwen-Duiveland. Op Schouwen-Duiveland slaan we meteen linksaf. Een kilometer verder zien we strandpaviljoen ‘C’est la Vie’. We hadden nog recht op appeltaart, zouden ze dat hebben? Op het terras zitten er twee badgasten aan de appeltaart. Verder is er geen kip te zien. Inderdaad, deze appeltaart is niet verkeerd. We werpen nog een blik op de pijlerdam. Een kilometer verder lopen we de boswachterij ‘Westerschouwen’ in. Het is nog best een groot bos. Rechts van ons ligt ergens het dorp Westerschouwen. Wat staat mij daar aan te gluren? Het is een knaap van een edelhert en hij denkt dat ik hem niet zie. Echt wel, en ik maak meteen een foto. Volgens mij zijn het er minstens twee. Ai, ze hebben gezien dat ik ze gezien heb en ze kiezen het hazenpad. Ondertussen is de zon doorgekomen en de temperatuur stijgt. Nog wat verder staan paarden. Ze zijn mensen gewend en grazen rustig door. Het bos maakt plaats voor ‘steppe’. Nog meer steppe en stijgen en dalen. De route is niet of nauwelijks gemarkeerd, ik loop volledig op GPS. Tjonge, het Deltapad mag wel een keer helemaal worden herzien.
Oeps, deze paarden versperren ons de weg, maar als we dichterbij komen gaan ze keurig opzij. Erg zanderig is het hier, zwaar lopen sowieso. Uiteindelijk kan ik geen zand meer zien, ik ben het meer dan zat. Gelukkig naderen we Burgh Haamstede. We passeren de stellingmolen ‘De Graanhalm’ uit 1847. De molen is maalvaardig en het pannenkoekenmeel wordt in het naastgelegen restaurant verwerkt. We lopen Burgh Haamstede in en meteen staat daar Slot Haamstede. De geschiedenis van dit slot gaat terug tot de 13^e eeuw. Natuurmonumenten is eigenaar van het slot, maar de familie Van der Lek de Clercq heeft het recht op gebruik van kasteel en naastgelegen bos. Voor de ‘Golf’ gaan we op een bankje zitten. Ik vul meteen mijn bitter lemon aan. In de super worden goede zaken gedaan, het is er meer dan druk en iedereen duwt een afgeladen boodschappenkar. Op het bankje gezeten zie ik heel wat badgasten heen en weer wandelen. Waarom lopen die mensen niet in die prachtige zandbak iets verderop? We lopen Burgh Haamstede uit en draaien meteen het bos in. Met een grote bocht en een aantal zigzaggen lopen we naar camping ‘De Duinhoeve’.
Het is weer een supergrote camping, maar het moet maar. Zo te horen staat de camping zo goed als vol, maar voor ons is er nog een plekje. Wat ik betaald heb weet ik niet meer. Wat wel een deceptie is: douchemuntjes hebben ze hier niet. Je krijgt een plastic ‘sleutel’ met een chip erin. Daar wordt dan een bepaald bedrag op geladen. Prachtig natuurlijk. Wel moet er maar liefst €50,- borg betaald worden. Om vanavond na het douchen de halve camping over te lopen om de ‘sleutel’ terug te brengen gaat me te ver. Morgenochtend gaat de receptie pas om 09.00 uur open. Dat schiet dus ook niet op.
Nou ja, dan douchen we maar niet en moeten we ons maar voor de wastafel ‘benatten’. Als ik ‘ons’ veldje oploop word ik meteen begroet door twee luid blaffende honden.
We staan hier dus op het ‘hondenveldje’. Tja, hier was nog plek natuurlijk. Gelukkig staan de honden achter een degelijk hekwerk. Ik hoop wel dat ze zo direct hun s…. houden. Zouden die hondenliefhebbers snappen dat niet iedereen een hondenliefhebber is?
OK, ik zet mijn tent op en ga meteen aan de wijn. Het is al bij zessen, dus volgt de soep en de Knorr-maaltijd. Na de afwas ga ik nog even bij Reino en Tini zitten. Het zonnetje schijnt tenslotte. Tini heeft een verloopstekker en een waterkoker georganiseerd en maakt thee. Dat gaat er wel in, want op zo’n wandeldag gaat er toch heel wat vocht verloren.
Morgen de laatste dag. Ik zie dat ik de bodem van mijn portemonnee nader. Je geeft toch ongemerkt heel wat geld uit. Veerboten, KMA, bittter lemon, chocomel, wijn, campinggeld, afijn. Toch vind ik dat niet erg, meenemen kun je het toch niet.