Zondag 13 maart 2011
Dwingerderveld
Om half negen staan we op. Op de radio horen we dat het dodental als gevolg van de tsunami wel tot 10.000 kan oplopen. Na het ontbijt pakken we in, rekenen af en nemen afscheid. Het weer is heel redelijk, dus besluiten we om nog een stukje te gaan wandelen op het Dwingelderveld. Als we langs Ruinen rijden, blijkt dat er hier een Offroad rit aan de gang is. Tjonge, zo’n beetje alle offroad motoren van Nederland zijn hier present!
We moeten even wachten als er weer een groepje motoren de weg oversteekt en dan via een maïsveld een bospad oprijden. Nou, het is wel actie!
Uiteraard rijden we even verkeerd, op een T-kruising stond geen bord en ik gokte verkeerd. Terug en opnieuw. Nu lukt het wel en kwart over elf staan we bij het bezoekerscentrum. Nabij het bezoekerscentrum ligt een mooie vijver met brug.

OK, ik heb van internet een wandeling van 14 kilometer over het Dwingelderveld gedownload. Op de computer (op de digitale wandelkaart van Nederland) zag de route er goed uit. Eerst over de hei, dan bos, een stukje langs de buitenrand en dan weer bos. Kijk, ik hoef er dus niet zelf over te piekeren, iemand anders heeft dat al voor mij gedaan! Het Dwingelderveld is groot, maar liefst 3700 hectare en het is het grootste natte heidegebied van West-Europa. We hebben onze waterdichte (hoge) wandelschoenen aan, dus moet het kunnen.
Uiteraard staat de hei niet in bloei, wel is de boel aardig vergrast. Hoe zit dat met die schapen? Is dit een oude (keuter)boerderij? Waarom staat er geen bordje bij? Orchideetje is haar nieuwe wandelstokken aan het ‘inlopen’. Haar oude wandelstokken heb ik jaren geleden al ingepikt, maar over twee maanden hebben we in Italië allebei wandelstokken nodig. In het begin is het even lastig om in het goede ritme te komen.
Je moet er ook niet teveel bij nadenken, dan lukt het nooit. Hier is het aardig nat, je kunt het zien aan het pijpjesgras, dat groeit alleen op natte plekken. En hier is het nog natter, in de verte staan trouwens schapen. In het landschap zijn nog grafheuvels te ontwaren. Zouden de bewoners toentertijd hebben kunnen bedenken dat wij hier onze weg vinden met behulp van satellieten?
En hoe zouden ze dat over pakweg 1.000 jaar doen?
Ik denk trouwens dat de manschappen van het Duitse leger die hier gelegerd waren van de Luchtafweer waren. Hier zijn immense schootsvelden waar de ‘LUA’ zich goed thuis voelt. Nou ja, de schaapskooi is momenteel niet te bezoeken omdat ze bang zijn dat er ziektes overgebracht worden. En hier staan de schapen gewoon buiten? Hoe zit dat nu? Het lijkt wel of we ons hier in het Brabantse Vennengebied bevinden, maar nee, ook in Drenthe zijn er vennen. We lopen een stuk langs jeneverbesstruiken. Dit is wel een bijzondere. Ooit is de struik omgewaaid, plat op de grond komen te liggen waarna de zijtakken als het ware nieuwe struiken zijn gaan vormen. Opnieuw een groot ven. Helaas, gisteren kwam het zonnetje beter door. Vandaag valt er zo nu en dan een spetter regen op onze petten. Mijn regenjack heb ik uit gedaan en ik loop nu alleen in mijn Noorse trui. Nou ja, ik draag ook een lange broek, met nudisme heb ik niet zoveel. Een stukje verder staat een radiotelescoop. Dit is dus niet een telescoop uit het rijtje van 14 stuks nabij het voormalige kamp Westerbork, deze staat hier in z’n uppie. Er staan vier informatiepanelen bij en ik vind het zeer interessant. Wie dat ook vind moet maar eens op www.camras.nl kijken. Mogelijk is het zinvol om eerst een stapeltje natuurkundeboeken door te spitten, want het gaat mij ver boven de pet. Zou deze schaapskooi veel meegemaakt hebben? Iets verder staat een bankje waar we twintig minuten gaan zitten om wat te drinken en te knabbelen. Het is 12 graden in de plus, dat is beter dan 12 in de min.
Even over drieën zijn we weer terug bij het bezoekerscentrum.In elk geval hebben wij er een mooie en afwisselende wandeling opzitten. De maker van deze wandeling wordt hartelijk bedankt! Dit keer lopen we even naar binnen en nuttigen een beker automatenkoffie. We eten er een echte Dwingelderveldkoek bij.
De gastvrouw vraag nog of we de weg goed hebben kunnen vinden. Tot mijn verbazing heeft ze wel eens van GPS gehoord, maar het fijne weet ze er niet van.
OK, we stappen weer in de auto en rijden vlot naar huis. Op de autoradio horen we dat er in Japan radioactieve straling is vrijgekomen bij een kerncentrale. Ook dat nog, aan de rampspoed komt gewoon geen eind!
Thuisgekomen eerst uitladen, de auto in de garage zetten en tot onze schrik hebben we niets in huis. We bellen naar Peacocks en gelukkig is er nog plaats.
Tjonge, wat is het weekend snel voorbij gegaan! We hebben het zeer naar onze zin gehad! Sandra en Dick: bedankt!