Zaterdag 26 maart 2011
Brüggen – Swalmen
Om half zeven sta ik op. Het is droog en 10 graden in de plus. Na het ontbijt pak ik vlot mijn rugzak in en even over half acht ben ik gereed voor vertrek. Albert staat ook al te trappelen, dus gaan we van start. We dalen de duintjes af en zitten al snel op het pad. We lopen weer verder door de bossen met ergens rechts van ons de Elmpter Bach.
Zo te zien is er iets meer bewolking dan gisteren, maar toen was het ook buitengewoon fraai weer. We lopen door een piepklein dorpje. Aan een huis hangt dit fraaie karrewiel. Door de schaduw is het wat lastig te zien, maar op het karrewiel zijn twee historische landbouwwerktuigen bevestigd, maar ook twee slagwapens. De linker is een ‘morgenster’, een metalen bol voorzien van punten en met een ketting bevestigd aan een stok. De rechter is een ‘hellebaard’, de punt is geschikt om een harnas te doorboren en de klus wordt afgemaakt met de bijl. Iets verder staat dit kapelletje. Het zit op slot zodat ik geen kaarsje kan opsteken. In de verte ligt het stadje Elmpt. Het ziet er vredig uit. Toch woonden hier toentertijd duizenden Britse militairen, die werkzaam waren op het NATO-hoofdkwartier in Mönchengladbach. Hier in de omgeving is (was?) een Brits militair vliegveld. Om kwart voor negen bereiken we de Nederlandse grens. En iets verder staat dit waarschuwingsbord. Er mag hier niet gefietst worden omdat zonnebadende adders niet op tijd weg kunnen kruipen. Er is te weinig zon ofwel de adders zijn al weg voordat we ze te zien krijgen. Uiteraard bevinden we ons weer op het bekende Nationale Park De Meinweg.
Nou, het ligt er prachtig bij. Helaas zien we geen wild, wel een mevrouw met vijf honden, drie wandelaars en twee ATB’ers. Opnieuw de IJzeren Rijn. Die hebben we al eerder gezien. Waar we al twee uur naar lopen uit te kijken is restaurant ‘Venhof’, op steenworp afstand van de spoorlijn gelegen. Gelukkig, het restaurant is open en we strijken neer op het terras. Er is koffie en keuze uit diverse soorten gebak. Ik ga voor cake met kersen en slagroom. Tjonge, dit is echt een aanrader. Na zo’n half uurtje stappen we op en lopen richting Herkenbosch. Dat dorpje doen we dit keer niet aan, voor Herkenbosch slaan we scherp rechtsaf en gaan verder met kaart 23. Hier en daar ligt een stuk pas geëgd akkerland. Iets verderop het Melickerven. Veel lopen we onverhard over bospaden. Dit nagenoeg onleesbare informatiepaneel herinnert aan de Boomplantdag in 1997. Zou het paneel sindsdien ooit een schoonmaakbeurt hebben gehad? We naderen de N68. We zitten hier (weer) op Duits grondgebied. Een stukje terug hadden we volgens de markering rechtsaf gemoeten, maar die aanwijzing hebben we genegeerd. Nu blijkt waarom, we kunnen hier niet oversteken, de N68 is met hoge hekken (voorzien van camera’s?) afgesloten. We slaan rechtsaf, op naar het verderop gelegen wildviaduct. Ik heb al eens eerder over een wildviaduct gelopen, dus ik weet dat deze dingen gigantisch breed zijn.
De kosten zijn uiteraard ook torenhoog. Kijk, ik vind het een sympathiek idee, maar wat mij betreft mogen deze centen naar de zorg en het onderwijs. We zijn het wildviaduct over en lopen nu aan de andere kant linksaf terug naar de route. Tjonge, dit lijkt meer op een snelweg.
Dit is een detailopname van enig hekwerk. Ik telde – meen ik – maar liefst 23 spanners. Kon dat nu niet anders? Een stukje verder steken we de grens weer over. We zijn weer in Nederland. Tja, dat zie je eigenlijk wereldwijd, grensstreken bestaan meestal uit onherbergzaam gebied. Typisch streken die moeilijk doordringbaar zijn voor militairen en dus aan deze zijde halthouden. Aan de andere kant van dit gebied houdt de ‘vijand’ ook halt. De grens is een feit. We naderen kasteel Hillenraad. In het bos staat dit monument. Het boekje biedt geen duidelijkheid. Ik heb geen idee wat dit is. Mogelijk een graf? Voor het kasteel staan twee informatieborden. Hier moeten we het mee doen, want het kasteel is niet toegankelijk. Het kasteel ziet er sowieso imposant uit en aan kamers hebben ze hier geen gebrek. Een kilometertje verder lopen we Swalmen in. Het is kwart voor vier, we hebben vlot doorgelopen. Eigenlijk zijn we er bijna, want ik heb twee plekjes besproken op camping Maasterras. De camping zit hier twee kilometer vandaan, dus we zitten ruim in de tijd.
We besluiten om restaurant ‘de Mert’ te frequenteren. Het weer is iet of wat aan het betrekken, maar binnen zitten we sowieso droog. Voorheen was dit pand het raadhuis van Swalmen, dus we zitten hier wel op sjiek. Na zo’n uurtje stappen we op. Iets verderop staat dit prachtige informatiebord van het MSNpad. Je kunt goed zien dat het eigenlijk drie rondwandelingen zijn, die elkaar op drie plaatsen raken. Tjonge, hier woont een echte hobbyist. Talloze bouwsels staan in deze tuin opgesteld. Opnieuw zitten we hier op één van de routes naar Santiago. Zou dat er nog een keer van komen? Sowieso wil ik dan starten in Santiago, maar ja, ik ben nu eenmaal een beetje tegendraads. Aan de Swalm staat nog een restant van het kasteel Ouborg uit 1300. Waarschijnlijk is het kasteel eind 15^e eeuw door brand verwoest en bovendien zijn in 1916 veel stenen voor restauratie van de kerk gebruikt. Tja, veel is er niet van over. Tegen zessen lopen we camping Maasterras op. Voor een luttel bedrag mogen we onze tentjes opzetten op een strook gras. Ik dacht dat het uitgestorven was, maar toch zijn er al een aantal badgasten present. Sowieso staan we hier lekker rustig zo achteraan op de camping, het is alleen een eind lopen naar het toiletgebouw. Om kwart over zes staat mijn tent en zit ik aan de wijn. We hebben er 28.79 kilometer opzitten, maar het is iets meer. Onderweg bemerkte ik te laat dat de batterijtjes van mijn GPS leeg waren. Zoals altijd bereid ik een kerriesoepje (ik meen van de PLUS, deze zijn toch iets minder dan de echte cup-a-soup). Daarna bereid ik een jachtschotelgerecht van de Fa. Struik. Op de radio hoor ik dat a.s. vrijdag de Defensienota wordt gepresenteerd. Een week later dan gepland. Kijk, ik begrijp dat uitstel niet, ik heb allang doorgegeven welke richting het uit moet. Vanuit Libië en Japan is er weinig nieuws. Logisch, in Libië zijn er geen journalisten die verslag kunnen doen en uiteraard worden de journalisten (i.v.m. hun eigen veiligheid, sic!) ver weg gehouden van de kerncentrale.
Ik luister nog een tijdje naar mijn Nanootje en tegen negenen houd ik het voor gezien.