Zondag 28 september 2008
Het Wild – ‘s Hertogenbosch
Om half zeven sta ik op. Tegen zevenen is het licht en tegen achten vertrekken we.
Het is iets nevelig, maar wel windstil. Na een dikke kilometer bereiken we café-restaurant De Blauwe Sluis. Dat bestaat nog wel. Daarachter ligt de camping. Tja, hier staan een aantal caravans in deplorabele staat. Alleen al het afvoeren van deze rommel kost een vermogen. En dan moet het hele terrein op de kop. Tja, wie wil hier nu investeren? Ai, we naderen het zuiden, dit is het eerste kruisbeeld dat ik zie. Even voorbij het dorpje Gewande ligt het Groote Wiel. Dit is een restant van een dijkdoorbraak. Noordelijk van Empel lopen we langs en daarna onder de A2 door. Ze zijn hier trouwens wel met het talud bezig. Hier staat ook een pracht van een chauffeurscafé, helaas is het gesloten. Wat een service! Tja, veel vrachtverkeer zit er zondagochtend niet op de weg, dat is ook weer zo. Nog weer een halfuurtje verder lopen we onder de spoorbrug door. Den Bosch zit pal zuid van ons, maar wij maken nog een klein ommetje. We lopen een stukje langs de Oude Dieze, een klein watertje. Aan de overkant ligt Crèvecoeur, een voormalig fort. Met wat fantasie zijn de aarden wallen nog te herkennen. We steken de Gekanaliseerde Dieze over bij de sluis. Het is bij tienen en echt tijd voor de KMA. Helaas, tot het centrum van Den Bosch staat er niets op de kaart. Als we door het stedebouwkundig hoogstandje Haverleij zijn, zie ik een… golfterrein. Ai, dat betekent zonder meer een restaurant. De partijen moeten geëvalueerd worden uiteraard. Het klopt, het restaurant heet Magnolia’s. Het ligt op de eerste verdieping met een pracht-uitzicht over de golfbaan. De prijzen zijn ook op niveau, maar de service en de kwaliteit van de koffie en de appelbol met slagroom is ook hoog. Verderop lopen we weer langs de Gekanaliseerde Dieze. Daar traint een oudere heer vier roeisters. Kijk, dat lijkt mij nu ook wel wat. Vanaf de A59 heb ik een mooi uitzicht over de Gekanaliseerde Dieze. Zo langzamerhand draaien we Den Bosch in, maar eerst krijgen we nog De IJzeren Vrouw te zien. Over de IJzeren Man staat in het Pelgrimspad-boekje een heel verhaal, hier blijft een verhaal achterwege. We steken het riviertje de Aa over en daarna de Zuid Willemsvaart. Nu zitten we toch bijna in centrum Den Bosch. Iets verder maak ik een foto van deze idyllische sloot. En dan… de Sint-Jan natuurlijk. Ik ben hier al vaker geweest en heb ook al meerdere malen het interieur van deze kathedraal bekeken. Ik maak meteen een paar foto’s, het zonnetje staat er nu tenminste op. We strijken op een terras neer vlak naast de Sint-Jan. Orchideetje en zoonlief zijn ook afgereisd naar Den Bosch en komen erbij zitten. Er zou vandaag van alles en nog wat te doen zijn in Den Bosch, maar als we het centrum inlopen valt het een beetje tegen. Op de markt is een blaaskapel actief en de winkels zijn open. Dat is het eigenlijk zo’n beetje. Deze handwijzer staat een beetje verdekt opgesteld. Toch is dit een bijzondere locatie. Vanaf hier loopt het Pelgrimspad naar Amsterdam (deze heb ik al gelopen) en dan loopt het Pelgrimspad van hier door naar Visé. Dat stukje moet ik nog een keer doen. Tja, en vanaf Visé loopt de route dan door naar Santiago. Dat is een heel eind, trek daar gerust drie maanden voor uit. De NS-wandeling telt niet mee. Dan start hier het Maarten van Rossumpad naar Ommen (die heb ik dus andersom gelopen) en hier start ook het Peellandpad. Het Peellandpad staat ook op mijn lijstje. De Gouden Draak, daar heb ik al eens eerder over geschreven en nog wat verder het station Den Bosch. Dit is het feitelijke eindpunt van het Maarten van Rossumpad. Het zit erop! We pakken de trein van 15.53 uur richting Amsterdam en tegen zessen zitten we in Peacocks. Ik vond het Maarten van Rossumpad een mooie, afwisselende wandeling. Met het weer hebben we veel geluk gehad. Joke en Lieneke: bedankt!