Zaterdag 7 juni
Cork – Killarney
Vandaag reizen we door naar Killarney, het programma in de Djoser-gids voor vandaag is onduidelijk. Maar Annemarijn heeft het programma voor vandaag geappt.
Sowieso vroeg dag, om kwart voor zeven staan we op, pakken in en genieten om kwart over zeven het ontbijt. Kijk, hier is voorzien in een heus menu.Het ontbijtbuffet is wat kleiner dan gisteren, maar alles is er. Het moet wel goed zijn, gezien de omvang van de medewerkster. Ik laat het me weer goed smaken.Om halfnegen verzamelen we in de receptie, checken uit en lopen naar de bus.
Om 08.40 uur vertrekken we.
We rijden naar Blarney Castle waar we om 08.55 uur arriveren. De plattegrond is erg wazig, maar het miezerde ook iets.Trouwens, we zijn niet de enigen.De entree is €18,- voor 65-plussers.Eerst enige informatie, die ik vind in een reisgids uit 1993.
Acht kilometer buiten Cork ligt Blarney Castle, het meest bezochte kasteel van Ierland, omdat het kussen van de Blarney Stone de gave van de welsprekendheid produceert.
Het verhaal gaat dat koningin Elizabeth I na een mislukte poging om de beruchte vleier Cormac MacCarthy, koning van Munster, tot de orde te roepen, verzuchtte: ‘It’s all blarney.’ Het koninklijk neologisme heeft ertoe geleid dat sindsdien in Engelse woordenboeken voor blarney staat: ‘grove vleitaal’, en voor ‘he has kissed the Blarney Stone’, ‘hij kan goed vleien en liegen’. Het kussen van de steen is overigens geen eenvoudige zaak. U moet ergens hoog in de toren een bijzonder ongemakkelijke houding aannemen. Maar het kan profijt opleveren wanneer u deze woorden in gedachte houdt: ‘There is a stone that whoever kisses Oh! he never misses to grow eloquent’ ’Tis he may clamber to a lady’s chamber’ ‘Or become a member of Parliament’.
De traditie is pas in de 19e eeuw ontstaan, maar een bezoek aan het kasteel is om andere redenen toch wel de moeite waard: het Tower House uit 1446 is een van de grootste en mooiste van het land. Het is in 1874 in Schotse stijl gebouwd, met hoek- en erkertorentjes. En in de tuinen zijn curieuze rotsformaties en wilde bosgedeelten.
De toren heb ik beklommen, nat, glad en steil, maar met goed schoeisel prima te doen. Overigens, de steen heb ik niet gekust. Ik heb niet zoveel met dat soort dingen.
De foto kost je €10,-. Blarney House hebben we niet bezocht, daarvoor ontbrak ons de tijd én binnen mogen geen foto’s worden gemaakt. Ik laat de foto’s en de teksten voor zichzelf spreken.Sowieso een imposant kasteel en een bijzonder park. Om halfelf genieten we de KMA, dat hebben we wel verdiend.Ik maak nog een afscheidsfoto en onderweg naar de uitgang moeten we door een wolwinkel. Oh wacht, hoeden en petten (en dameskorsetten?) hebben ze ook.Om halftwaalf zitten we in de bus en vijf minuutjes later rijden we. Tjonge, mijn complimenten aan de groep, iedereen is gewoon op tijd, dat heb ik weleens – helaas – anders meegemaakt.
Zo te horen – ik heb de chauffeur gevraagd of hij de geluidsinstallatie wil resetten.
Hm, dat kan hij dus niet – in elk geval is het ongeveer anderhalf uur rijden naar Killarney. Onderweg een paar keer een beste bui!
We rijden langs ons hotel in Killarney en om 13.25 uur ‘maken we pauze’ bij een restaurant. Het is hier een buffetsysteem en ik scoor een broodje kip/salade met thee.
Ik heb er geen foto’s van gemaakt. Ook niet van het restaurant en de nota kan ik niet meer vinden. Ik denk dat we rond twee uur aangekomen zijn bij het Muckross House.
Dat bevindt zich iets zuid van Killarney.Ik tik €24,- af voor ons drietjes.Eerst de geschiedenis:
Muckross House werd gebouwd voor Henry Arthur Herbert en zijn vrouw, de aquarelliste Mary Balfour Herbert. Dit was eigenlijk het vierde huis in Muckross dat bewoond werd door opeenvolgende generaties van de familie Herbert over een periode van bijna tweehonderd jaar. William Burn, de bekende Schotse architect, was verantwoordelijk voor het ontwerp. De bouw werd gestart in 1839 en voltooid in 1843. Oorspronkelijk had Muckross House een veel groter gebouw met meer versieringen moeten worden.
De plannen voor een grotere vleugel voor de bedienden, een oranjerie en een zomerverblijf werden vermoedelijk op verzoek van Mary gewijzigd. Tegenwoordig zijn de belangrijkste kamers helemaal ingericht in de stijl van die periode. Ze geven een mooi beeld van de elegante levensstijl van de grootgrondbezitters van de 19e eeuw. In de kelder kun je je de drukke bezigheden van de bedienden voorstellen terwijl ze hun dagelijkse taken verrichten.
De Standard Life Assurance Company heeft Muckross House en het bijbehorende landgoed op 21 november 1899 aangeboden om te worden geveild in Dublin.
Maar omdat de biedingen onvoldoende waren, hebben de verkopers het aanbod weer ingetrokken. Daarna werd op 29 november aangekondigd dat Lord Ardilaun, een familielid van de Guinness familie en een prominente Ierse voorstander van handhaving van de unie met Groot-Brittannië, het landgoed uiteindelijk had gekocht.
Lord Ardilaun was door zijn huwelijk verbonden met de familie Herbert. Zijn vrouw Olivia was een dochter van Jane, gravin van Bantry. Jane was de jongste zuster van Kolonel Henry Arthur Herbert. De familie Ardilaun bracht maar weinig tijd door in Muckross house en het werd op jaarbasis verhuurd als verblijf om te vissen en voor de jacht.
Tijdens de jaren vijftig van de 19e eeuw lieten de Herberts omvangrijke werkzaamheden uitvoeren aan de tuinen ter voorbereiding van het bezoek van koningin Victoria in 1861. Later heeft de Bourn Vincent familie deze traditie van tuinieren voortgezet. Aan het begin van de 20e eeuw kochten zij het landgoed van Lord en Lady Ardilaun. Tijdens die periode werden de Sunken Garden (verdiepte tuin), de Rock Garden (rotstuin) en de Stream Garden (beektuin) aangelegd.
In 1910 werd Muckross verhuurd aan een rijke Amerikaan, William Bowers Bourn.
Hij was de eigenaar van de Empire Gold Mine en de Spring Valley Water Company in het noorden van Californië. Kort daarna trouwde Maud, het enige kind van de heer Bowers Bourn, met Arthur Rose Vincent van Summerhill, Cloonlara, County Clare.
Haar vader kocht Muckross house als een huwelijksgeschenk voor het jonge paar.
Maud en haar echtgenoot, Arthur Rose Vincent, hadden twee kinderen Eizabeth Rose (1915 – 1983) en Arthur William Bourn (1919 – 2012). De familie heeft veel gereisd, maar Muckross bleef hun thuis.
Gedurende de jaren dat het huis eigendom was van de familie Bourn en Vincent, tussen 1911 en 1932, werd er meer dan 110.000 pond besteed aan verbeteringen van het landgoed.
In 1929 stierf Maud onverwachts en drie jaar later schonken haar echtgenoot en ouders Muckross House en het bijhorende landgoed aan de Ierse Staat. Op 1 januari 1933 werd Muckross het allereerste Nationale Park van Ierland.
Tjonge, wat een pand!

Ok, we krijgen een prachtige beschrijving in het Nederlands. Prima! We mogen op eigen gelegenheid rondlopen, maar… we mogen niets aanraken.
Om te beginnen wordt de familie aan ons voorgesteld.Gunroom.Tijdens de Victoriaanse tijd waren jagen, schieten en vissen op veel landgoederen belangrijke bezigheden en Muckross vormde hierop geen uitzondering. De koppen van inheemse edelherten, Japanse sikaherten en wilde geiten hangen aan de muren van deze imposante kamer. Het gewei van de Great Irish Elk (de Grote Ierse Eland), die meer dan 10.000 jaar geleden uitstierf, neemt de ereplaats in boven de open haard.Dining Room.Het licht wordt hier gedempt gehouden om de weelderige gordijnen te beschermen.
Ze zouden in Parijs geweven zijn en werden opgehangen voor het bezoek van koningin Victoria in 1861. Het grote, imposante dressoir van notenhout werd in Italië uitgesneden en draagt het familiewapen van de Herberts. Boven de Italiaanse marmeren schouw hangt een portret van James I van Engeland (James VI van Schotland). De overige portretten zijn van verschillende leden van de familie Vincent.De Bibliotheek.
Deze kamer biedt een mooi uitzicht over Dundag Bay aan het Muckross- of Middelste Meer. Op de eikenhouten boekenplanken staat een verscheidenheid aan lectuur.
De ovale tafel en het davenport-bureau zijn mooie voorbeelden van 19e-eeuws ingelegd Killarney-meubilair. 18-eeuwse kopergravures en aquatinten, door Jonathan Fisher, sieren de muren. De portretten aan weerszijden van het raam zijn van Agnes en William Bowers Bourn.De Zitkamer.
Deze kamer heeft een prachtig uitzicht op het meer en de bergen en op de beschutte Verzonken Tuin. Bij het raam aan de westzijde hangen de portretten van Maud & Arthur Rose Vincent. De Broadwood piano werd in de jaren 1840 gekocht voor Muckross House. De paalschermen bij de open haard konden naar boven en naar onder bijgesteld worden naar gelang wat nodig was om de make-up van de dames tegen de hitte te beschermen. Bij de deur hangt een portret van Catherine, Gravin van Desmond. Volgens de overlevering was ze 140 jaar oud toen ze stierf na een val uit een kersenboom!Main Hall.Hier werden de bezoekers begroet voordat ze naar de Bibliotheek of de Zitkamer werden geleid. Als er een bal werd gegeven, werd het meubilair opzij geschoven en het tapijt opgerold om plaats te maken voor de dansers. De drie 19e eeuwse eikenhouten dressoirs weerspiegelen typisch Victoriaanse bezigheden en zijn rijkelijk gebeeldhouwd met jacht- en vissersmotieven. Ze werden gesneden door de familie Egan van Well Lane, Killarney.
De kristallen kroonluchters van Waterford dateren van 1970 toen er voor het eerst elektriciteit werd geïnstalleerd.Billiard Room.In de Victoriaanse tijd was de biljartkamer voorbehouden aan de mannen. De muren zijn hier bekleed met handbeschilderde Chinese zijde. Boven de open haard hangt een portret van Arthur Rose Vincent (1876-1956), de echtgenoot van Maud.Stairs.Het grote matglazen raam, dat uitkijkt op de eikenhouten trap, is van oud Engels kristal. Het portret op de eindmuur is van Sean O’Sullivan en stelt de jachtopziener van het landgoed, Eugene Tangney, voor. De andere portretten zijn van leden van de grote familie Herbert.Master Bedroom.Dit is de hoofdslaapkamer van het huis met een mooi uitzicht over het Muckrossmeer. Links van het bed met verhoogd hoofdbord hangt een belkoord. Toen het nog verbonden was met een van de bellen in de kelder, werd het gebruikt om een bediende te roepen. Naast deze kamer is de badkamer, die door de familie Vincent is geïnstalleerd kort na hun aankomst in Muckross.Kinderslaapkamer.
Dit was vroeger de slaapkamer van Maud Bourn Vincent. Nu vind je er meubels op kindermaat, waarvan sommige van Rosie en Billy, de twee Vincent-kinderen, waren.Tijdelijke tentoonstellingsruimte.
De kamers die uitkomen op de kinderslaapkamer waren ooit de kinderkamers. Hier hangt een portret van Emily Keane Herbert (1848-1911), de ex-vrouw van kapitein Henry Arthur Herbert, door John Butler Yeats.Boudoir.Dit zijn enkele van de kamers die in 1861 door koningin Victoria werden gebruikt.
Het meubilair en de inrichting van het Boudoir zijn gebaseerd op foto’s uit 1865.
De harp van Sebastian Erard dateert uit de late jaren 1930. In de kleedkamer hangen portretten van koningin Victoria en prins Albert. In de slaapkamer is het bed met verhoogd hoofdbord van mahoniehout, terwijl het baldakijn en de raamgordijnen van roze en gouden zijden damaststof zijn. Rechts van het raam hangt een aquarel uit 1861 van Muckross Abbey door Mary Balfour Herbert. Achter deze kamer loopt een gang die naar de kelder leidt. De muren zijn versierd met prenten van het Crystal Palace in Londen en de Grote Tentoonstelling van 1851.Kelder.
Vroeger heerste in dit deel van het huis een bedrijvigheid als in een bijenkorf, met bedienden die druk bezig waren met tal van taken. De eerste kamer ‘beneden de trap’ is hun eetkamer. Vanaf hier loopt u via de ‘Belgang’ naar de wijnkelder. Elk van de bellen heeft een andere toon, waardoor de bedienden bijna zonder er een blik op te werpen, wisten naar welke kamer ‘boven de trap’ ze werden gesommeerd.Laarzenkamer, valiezen.
De gang gaat verder langs de Laarzenkamer en een grote stapel met valiezen.Mooi, we zijn in een uur zo goed als rond. Aan het bekijken van de voorkant van Muckross House en de tuinen komen we niet meer toe.
Om 15.25 uur vertrekken we en het is toch gelukt om de geluidsinstallatie te repareren. Kraakhelder komt het geluid door, ik ben er blij mee. Maar de WiFi in de bus (dat staat pontificaal aangegeven op de deur van de bus!), werkt nog steeds niet. Zou dat er nog van komen?
Om 15.35 uur bereiken we Castle Lodge. We blijven hier maar liefst drie nachten.Kijk eens wat een mooie lounge!En de kamer mag er ook wezen. Hier kun je met een heel gezin terecht. Ai, er is slechts één krukje en ik ga vragen om een stoel. Die wordt later gebracht. Eén stoel, maar meer had ik ook niet gevraagd.We bereiden eerst maar een beker thee, we hadden er dorst van gekregen.
Om halfzes gaan we voor het diner. Aan de overkant is een restaurant, maar dat blijkt vol te zitten. Voorlopig komt daar geen tafel vrij. We lopen het centrum van Killarney in.
Hm, dit monument neem ik even mee.Langs een soort plein zijn ook diverse gelegenheden, maar zo te zien kun je hier alleen maar voor drank terecht. We lopen wat verder, kijk een chinees!Kijk, dat is nou handig! Even scannen en dan kun je het menu lezen. Op je mobiel neem ik aan. Hoe werkt dat eigenlijk? Ik heb geen idee. We lopen de trap op – het restaurant is boven gevestigd – en er blijken vele tafels beschikbaar te zijn.Ze beschikken zowaar over een papieren menu. Is dat niet handig!We bestellen twee Chinese biertjes en een Fanta. Verder een portie House Special Duck en een portie Chicken with Lemon Grass Sauce. Bovendien Fried Rice en Chips.
Ziet dit er niet jofel uit? En voor ons drietjes meer dan voldoende. Sowieso erg lekker.
We rekenen €56,- af, dat valt weer enorm mee.Om halfacht zijn we weer op de kamer. We kijken nog even naar de TV, het weerbericht voor morgen: kans op een bui, mogelijk wat zon. Tijdig kruipen we erin, toch weer een drukke dag achter de rug.
Oh ja, de GPS-track van vandaag.