Zaterdag 20 december 2008
Muiderberg – Eemnessersluis
Om half zeven gaat de wekker(telefoon). Ik heb prima geslapen en dat zonder pilletje.
Ik heb nog wel wat vliegtuigen in de late avond gehoord, maar vannacht eigenlijk niet.
Nu komen ze weer de een na de ander. Het is nog donker, maar helemaal niet koud. Zoals gewoonlijk maak ik thee en havermoutse pap. Op de Hiking-site las ik dat veel hikers ’s morgens Brinta maken. Als de havermout op is, kan ik dat eens proberen.
Rond acht uur vertrekken we. Gelukkig zijn we niet gestoord, want wildkamperen is nu eenmaal verboden. De route gaat boven Muiderberg langs. Na Muiderberg lopen we onder de A6 door en even verder doorkruizen we al zigzaggend bos en rietvelden. Verderop is er een jachthaven en ik hoop dat er daar een restaurant is om de KMA te nuttigen. Tegen negenen bereiken we een golfterrein. Dat wordt wel genoemd in de tekst, maar op het kaartje staat het golfterrein niet aangegeven. Dat had ik dus over het hoofd gezien! Ai, dit opent perspectieven! Op elk golfterrein staat een restaurant! KMA! Het klopt, en even later zitten we aan de koffie met appeltaart. De foto oogt enigszins ‘nevelig’, dat komt omdat de lens in de warmte beslaat. Het is nog druk ook. De leiding maakt de baanindeling bekend en daarna stroomt het restaurant leeg. Wij vertrekken ook en lopen langs wat waterpartijen naar de A1. Na een dikke kilometer lopen we Naarden in. Even een stukje geschiedenis:

Naarden lag op een belangrijk punt op de weg van Utrecht naar Amsterdam. Aan de ene kant lag de Zuiderzee, aan de andere kant een moerassig en waterrijk gebied met ondermeer het Naardermeer. Naarden was de poort naar Amsterdam. Bij de opstand van de Hollandse steden tegen het Spaanse gezag bleven de Naardense bestuurders trouw aan de Spaanse koning, maar met steun van groepen uit de bevolking kwam de stad in augustus 1572 in handen van de geuzen. In november sloegen de Spanjaarden beleg voor de stad; de grachten waren dichtgevroren en de muren verkeerden in slechte staat.
Het stadsbestuur zond een afvaardiging naar de Spaanse bevelhebber om de overgave aan te bieden. Rector Lambertus Hortensius behoorde tot de delegatie en heeft als geschiedschrijver vastgelegd dat hij de toezegging kreeg dat geen burger een haar zou worden gekrenkt. 400 Spaanse musketiers trokken op 1 december 1572 de stad binnen. Honderden burgers werden vermoord en de stad werd in brand gestoken. Aan deze gruweldaad, beschreven door Lambertus Hortensius, die er zelf aan ontsnapte, herinnert een gedenksteen in het Spaanse Huis, dat destijds raadhuis was. Boeren uit de omgeving werden gedwongen de stadsmuren te slechten en de grachten te dempen.

Met de wederopbouw werd in 1574 begonnen volgens een ontwerp van Adriaen Anthonisz, de ‘stercktebouwmeester’ der Vereenigde Nederlanden. Diens vestingplan volgde de vroegere stadsmuren, maar deze werden voorzien van vooruitstekende driehoekige bastions voor geschutsopstellingen, waarbij ook de noordelijke stadsgracht binnen de vesting kwam als binnenhaven. In 1585 kon de nieuwe vesting standhouden tegen een aanval van Spaanse troepen. Maar na de vrede van 1648 werd de verdere afwerking gestaakt en raakten de uitgevoerde werken in verval. Pas toen in 1672 een Franse inval dreigde werden nieuwe plannen ontwikkeld, maar toen was het al te laat. Zonder slag of stoot werd Naarden op 20 juni 1672 overgegeven aan de Fransen.
Alleen door het doorsteken van de zeedijk noordelijk van Naarden kon een opmars van de Fransen naar Amsterdam worden voorkomen.
In september 1673 ondernam prins Willem III een aanval. De Fransen hadden de openliggende stad inmiddels met bolwerken, pallisaden en grachten versterkt.
De prins rukte met 25.000 man op. Bij een bestorming in de nacht van 11 september werden belangrijke punten ingenomen, waarna de Fransen vrije aftocht kregen.

Om kwart over tien naderen we vanuit het noordwesten Naarden. Het eerste dat ik zie is een ferme ‘dam’ in de gracht. Het kaartje in het LAW-boekje is onduidelijk. Ik denk dat deze dam een ‘beer’ is, met twee ‘monniken’ op zijn rug. Deze ‘beer’ moet wel een functie hebben in het op peil houden van de gracht. Als we Naarden inlopen komen we meteen langs het ‘Arsenaal’, voorheen een kazerne en nu in gebruik als toonzaal van Jan de Bouvrie. Er lopen zowaar al een aantal kooplustige dames naar binnen. Hun kleding komt niet uit de lommerd, dat is mij wel duidelijk. Boven de ingang een fraai reliëf dat nog herinnert aan de dagen van weleer. Dit zal een munitiebunker zijn. Ik moet het Vestingmuseum eens bezoeken, maar zo te zien zijn de aarden wallen ondertunneld. Op die manier kun je de manschappen voorzien van Klasse I en V (voeding en munitie). Slim gedaan! Een mooi overzichtsplaatje van de verdedigingswerken. In die tijd (en nog) een technisch hoogstandje. In de Markstraat koop ik bij de plaatselijke buurtsuper een pak chocomel. Eens kijken of ik deze vandaag ‘soldaat’ kan maken.
Dit is de Utrechtse Poort. De oorspronkelijke poort uit 1680 is in 1877 vervangen door dit gebouw. De gemeente Naarden moet maar eens een parkeerverbod instellen voor dit historische gebouw. We lopen nog een stuk over de wallen, links én rechts van ons is er een gracht, toch wel heel bijzonder. Dan draaien we in oostelijke richting en gaan iets verder onder de A1 door. Ai, meteen zitten we in het Gooi, een totaal ander landschap dan we tot nu toe hadden. Het is even na twaalven, tijd voor de lunch. Die nuttigen we zittend op een heuveltje.
We hadden natuurlijk vijf minuten door kunnen lopen, want ik ‘voel’ dat er verderop bankjes staan. Als we na de lunch weer doorlopen blijkt mijn ‘gevoel’ te kloppen. Ach, spectaculair is het niet, paarden op een stukje weiland in het bos en een typisch huis. Landgoed Oud-Bussem dat al sinds 1569 bestaat. Op naar Blaricum, maar uiteraard niet over de kortste weg. Bos en hei, ach, dat ken ik wel van de Veluwe. Dan paddestoel 21673. Het is nog 1,3 kilometer naar Blaricum. Mist iemand overigens zijn blauwe linkerwant? Je kunt hem hier zo ophalen. In Blaricum wonen een aantal TV-coryfeeën, maar ook staat het bekend als één van de gaafste boerendorpen van het Gooi. De typische Gooise boerderij is lang en laag.
De hooiberging is achter de stal geplaatst, waarvoor dak en muren werden doorgetrokken. De grote schuurdeuren zijn aan de zijkant geplaatst, waarvoor het rieten dak is gewelfd. Veel boerderijen zijn verbouwd tot woonhuis, maar veel kenmerken zijn behouden gebleven. Wie zou hier wonen? Tja, dit zie je meer in het zuiden van Nederland. Woont hier een zuiderling? Of is het voor de wandelaar bedoelt? Nog een stukje bos. Tja, Nederland is wel volgehangen met borden. Op termijn zullen ze verdwijnen. Mettertijd krijgt iedereen deze informatie binnen op zijn ‘TomTom’ danwel mobiele telefoon. Nadat we onder de A27 zijn doorgelopen, bereiken we Eemnes.
Hier moeten we onze bidons vullen omdat we verderop willen wildkamperen. We lopen dwars door het centrum, maar cafés of restaurants zien we niet. Het winkelcentrum ligt zo te horen meer noordelijk. We lopen maar door want er staat op ons kaartje een restaurant pal oost van Eemnes ingetekend. Dat restaurant is er nog steeds, dat wil zeggen, het is nu een woonhuis. Verderop lijkt er nog een café te zijn. Dat klopt ook, maar het is gesloten. Dat zit tegen. We kijken hoe laat het café open gaat. Dat blijkt 15.00 uur te zijn. Hoe laat is het nu? Mijn Tracer staat precies op 15.00 uur en meteen gaat de deur van het slot.
Dat is nog eens timing! De uitbater doet voor ons open en meteen bestellen we koffie.
Ik kijk eens of er een stopcontact vrij is, want ik wil mijn mobiele telefoon opladen.
Ik vraag het even, want overal zit kerstverlichting in. Verder wil ik geen problemen met de uitbater. Er komen twee meisjes binnen die aan de bar meteen een peuk opsteken.
De uitbater zegt er niets van. Tja, het kabinet heeft jaren over het rookverbod nagedacht en toen rücksichtslos de knoop doorgehakt. Het rookverbod in restaurants is een goede, maar daar hadden ze het bij moeten laten. Cafébezoekers is toch ander volk, een rokertje hoort gewoon bij een pilsje. Goed, wij bestellen een tweede koffie, het kost hier bijna niets. Na het afrekenen (met fooi voor de stroom en het water), lopen we Eemnes uit.
Het café heet trouwens ‘Schippers Welvaren’. We lopen over een smalle asfaltweg de polder in. Rechts van ons ligt de Eemnesser vaart. Vandaar de naam van het café waarschijnlijk. Wildkamperen doen we hier maar niet, dat is vragen om problemen.
Karel had op Google Earth een boscomplex gezien vlakbij de Eemnessersluis.
Een kwartiertje later zijn we bij de sluis en in de verte zie ik het boscomplex. Nou ja, veel stelt het niet voor, maar om er te komen moeten we door een weiland en ook nog over een hek klimmen. Dat is niet verstandig, je bent dan dubbel in overtreding. Verderop is een kolk, ontstaan na een dijkdoorbraak. Mogelijk is dat een optie. Even verder lopen we een grasdijk op. Dat is gunstig, overheidsdienaren hebben er een hekel aan om uit hun auto te stappen. Nog wat verder is de kolk. Er ligt een brede grasstrook omheen die enigszins veert. Het is net geen moeras, hier kunnen de tenten uitstekend staan. We zijn niet gedekt door bos of struikgewas, maar in wijde omgeving is niets en niemand te zien. Dit is een prachtige plek en meteen zet ik mijn tent op. Het begint al donker te worden.
Uiteraard begin ik met kerriesoep en daarna bereid ik een onvolprezen maaltijd van Knorr. Het restje wijn smaakt me er uitstekend bij. Het is hier trouwens doodstil, wel even anders dan gisteravond. Ik kruip er voor de verandering maar vroeg in.