Zondag 27 januari 2013
Echten – Wijster
Om twintig over zes gaat de wekker. Het regent iets, maar na het ontbijt is het weer droog. Het is drie graadjes in de plus, wel ligt er nog volop sneeuw. Om acht uur ben ik gereed voor vertrek, ik begin er weer in te komen. We lopen het bos uit en kauwen daarna een stuk asfalt langs de Hoogeveense Vaart weg.
Vlak voor Hoogeveen staat de gedenksteen voor de familie Flokstra. Even verder lopen we Hoogeveen in en meteen lopen we verkeerd. Helaas komen we daar te laat achter. Het regent iets en dan blijft het wandelboekje (met kaart) in de broekzak. Ook mijn GPS heb ik niet voortdurend paraat. We lopen maar verder en besluiten om kijkpunt 58, een Joodse begraafplaats en een monument, over te slaan.
OK, elk nadeel heb zijn voordeel, we komen nu wel langs een Shell station. Deze benzinestations gaan steeds meer de horecakant op. Koffie is er, een zithoek en zelfs een barretje waar je vers belegde broodjes kunt krijgen. De lens van mijn Nikon beslaat uit pure emotie. De broodjes laat ik voor wat ze zijn, ik heb nog acht stukken boterkoek bij me. Wel doe ik mijn regenbroek en mijn regenjack aan, het ziet er niet zo best uit buiten. Als we verder lopen blijken de voet- en fietspaden spekglad. We lopen maar verder over de rijbaan.
Iets verder staat de voormalige synagoge, momenteel in gebruik als Baptistenkerk.
In 1940 telde de Joodse gemeenschap van Hoogeveen 250 leden. In onderduik overleefden 21 Joden, één keerde terug uit de kampen. Kijkpunt 60 – een Joodse begraafplaats – kunnen we niet vinden. Kijkpunt 61 – de toenmalige veemarkt – vinden we wel, maar zo te zien is er geen gedenksteen of iets dergelijks geplaatst ter herinnering aan de Joden, die hier na een razzia bijeengedreven werden (als vee).
Dit is de stellingmolen ‘De Zwaluw’ uit 1834. Het is een korenmolen en als zodanig nog steeds in gebruik. Om half elf steken we het spoor over. De regen doet de sneeuw geen goed, deze verdwijnt zienderogen. We steken de Middenveldweg over. Eigenlijk moeten we hier linksaf het Spaarbankbosch in om naar kijkpunt 62 te gaan. In de zomer van 1943 werden hier vijf inwoners van Hoogeveen als represaille doodgeschoten. In 2003 is op die locatie een beeldengroep opgericht. Dat slaan we over, lopen over bospaden is nu niet doenlijk. Mogelijk kom ik nog eens in de buurt, dan ga ik er wel kijken.
We vervolgen onze weg over de Wijsterse Weg, die ligt er mooi strak bij. Deze gedenksteen staat niet in het boekje, maar heeft te maken met Franse parachutisten die in deze omgeving op 7 en 8 april 1945 zijn gedropt. Zij hadden als opdracht om verkeersknooppunten en bruggen te vermeesteren om de opmars van de Canadese troepen naar Groningen te ondersteunen. Negentien burgers zijn hier omgebracht omdat zij hulp hadden geboden aan de Franse para’s. Het was mij tot heden niet bekend dat maar liefst 702 Franse para’s hier in de laatste oorlogsdagen hebben gevochten, waarbij 33 van hen het leven verloren. Om twintig over elf doorschrijden we het oord ‘Stuifzand’. Ik bezig nog maar even het (militaire) jargon. Ik had er nog nooit van gehoord en op de kaart in het wandelboekje is de naam niet terug te vinden. Iets verder staat dit leuke huisje. Kleiner kon bijna niet. Het heet: ‘De Sleutel’. Een stukje verder zouden we door het boscomplex ‘Kremboong’ moeten lopen. Dat slaan wij in verband met de weersomstandigheden over. Helaas missen we daardoor de gedenksteen van het voormalige werkkamp ‘Kremboong’. We nemen nu de Pesseraaistraat in noordwestelijke richting. Kijk, deze naam ‘Siberië’ is wel een toepasselijke. Het ziet er hier toch zeker wel ‘Siberisch’ uit. Dit is de ‘Oude Diep’, een meanderend riviertje. Op naar Wijster, nog 6 kilometer. Het regent nog steeds en het ziet er allemaal nogal somber uit. Zo hier en daar is het behoorlijk glad, dus voorzichtig aan. Links van ons ligt de VAM (Vuil Afvoer Maatschappij). Er staat hier een afvalverbrandingsinstallatie en GFT wordt gecomposteerd. Of het allemaal nog werkt staat niet in het boekje. Wel zouden we hier een stortbult van 56 meter kunnen beklimmen en kunnen genieten van het uitzicht. Gezien het slechte weer laten we dat ook maar achterwege. Het regent nog steeds, dat is ook te zien aan de druppels op mijn lens. Hier ligt nog behoorlijk wat sneeuw, verderop mindert het al. Om halfdrie lopen we Wijster in. Oeps, Sjef komt erachter. Door de regen liep ik volledig op de automatische piloot.
We zitten al dik voorbij onze beoogde wildkampeerlocatie. Tja, doordat we de routes door de bossen hebben overgeslagen zijn we wat vroeger dan gepland. OK, we gaan uitkijken naar een restaurant in Wijster en maken daar een nieuw plan. Op de hoek staat een restaurant, maar het ziet er nogal ‘dichtig’ uit. Iets verder is cafetaria ‘De Knapzak’.
Sjef vraagt of we terecht kunnen en intussen maak ik een foto. De uitbater blijkt een nogal corpulent heer te zijn. Koffie heeft hij niet (hoewel het wel op de kaart staat). Dan maar een blikje cola. Als lunch heb ik slechts twee stukken boterkoek genuttigd, onderweg heb ik nooit zoveel trek. Een klein frietje dan maar, graag zonder mayo. Daar verdient de uitbater niet zoveel aan, dat snap ik ook wel. Maar om dan demonstratief naar de (breedbeeld)TV te gaan zitten kijken is toch niet erg gastvrij. Ondertussen bestuderen we de kaart en zien dat er twee kilometer noord van Wijster een pracht van een boscomplex ligt. Daar gaan we overnachten. Zullen we water vragen?
Dan hebben we dat vast. Maar de uitbater werkt niet mee, hij zegt dat de bidons niet onder de kraan passen. Zoveel ongastvrijheid heb ik in al die jaren niet meegemaakt.
Dan maar niet. Cafetaria De Knapzak komt op mijn persoonlijke zwarte lijst. Hier zet ik geen voet meer over de drempel!
Als we Wijster uitlopen (het is intussen droog!) zien we een sportcomplex in vol bedrijf.
Er is zelfs een restaurant! Als we dat geweten hadden! Hier kunnen we zonder problemen onze bidons vullen. In de sporthal is een dameszaalhandbaltoernooi aan de gang. Ik schat de dames op een jaar of 16 à 17 en het valt me op dat de meesten behoorlijk aan de maat zijn. Tjonge, dit zijn dan de sportiefsten van hun leeftijdsgenoten, dat gaat in de toekomst nog wat worden.
Langs een kaarsrechte weg – Looveen – lopen we links van het spoor in pal noordelijke richting. Na zo’n half uurtje bespeuren we links van ons het beoogde boscomplex waar ook nog de route doorheen loopt. Na een paar honderd meter lopen we het bos in. Er staan wel tamelijk veel bramen, maar al snel zien we een braamloze plek groot genoeg voor onze tentjes. Het is precies kwart over vier, het is toch toevallig. We hebben er weer ruim 30 kilometer opzitten. Al snel staat mijn tent en zit ik aan de maaltijd begeleid door het laatste restje witte wijn. Orchideetje blijkt met zoonlief uit eten te zijn gegaan. Nou, tapas, daar ben ik toch niet zo’n liefhebber van. Ook dit keer ga ik even na zessen onder de wol.