Zondag 1 maart 2015
Haaksbergen – Ruurlo
Om kwart over zes gaat de wekker. Ik heb prima geslapen en ben alleen wakker geworden toen het op de tent spetterde. Ik bereid twee bekers thee en havermoutse pap.
Tegen zevenen is het al min of meer licht, dat werkt toch een stuk prettiger dan in het donker (met hoofdlampje). Om acht uur is de boel ingepakt en het is droog. Toch doe ik voor de zekerheid mijn regenjack aan, het ziet eruit of het zo direct gaat regenen.
Gistermiddag zijn we op miraculeuze wijze tegen de route ingelopen, maar al snel zitten we nu op het goede spoor. De markering doet ook weer mee, dat scheelt. Op naar Eibergen, maar volgens goed gebruik gaat dat met een omweg. Zo’n eigendomspaal als deze heb ik nog nooit gezien. Ik vermoed dat het hierachter gelegen bos eigendom is (was?) van de Nederlands Hervormde Diaconie. Nog maar eens een paddenstoel, deze kan er ook nog wel bij. Een schietterrein. Hier zal een burgerschietvereniging een schietbaan hebben. OK, de rode vlag is niet geplaatst, ik hoor niets en bovendien is het zondag. Trouwens, de meesten gaan er toch naast. Ai, we gaan een paar kilometer langs de Koffiegoot lopen. Dat ding heet zo door de donkere kleur van het water. Het is tamelijk soppig en dus zwaar lopen. Mijn regenjack kan uit, ik begin het warm te krijgen. De stuwen in de Koffiegoot zijn vervangen door vistrappen. Bovendien is de Koffiegoot van een gekanaliseerde beek veranderd in een meanderende beek. Tja, dat kost wat, maar dan heb je ook wat. Bewolkt is het wel! Hm, daar is de Berkel, een beek die zuidelijk van de Buurserbeek stroomt. De Berkel ontspringt in Duitsland en mondt bij Zutphen in de IJssel uit. Hier staat een informatiebord over de Koffiegoot. Kijk, daar komt toch een beste bui aan. Eerst maar mijn regenjack aan, met mijn regenbroek wacht ik nog even. Het was inderdaad een (beste) bui, maar twintig minuutjes later komt de zon er weer door. Zojuist zijn we rechtsaf geslagen en lopen nu door het gehucht Loo. Een handvol boerderijen en dat is het wel zo’n beetje. In de verte staat een watertoren(?), toch wel een markant punt. Er staat niets over in de wandelgids. En dit is dan dat bewuste Berkeldal. Nou, mooi hoor! Bij het kerkje Rehoboth slaan we linksaf en lopen terug naar de Berkel. Trouwens, zou dit kerkje nog in gebruik zijn? Een handwijzer en het ‘Trekvogelpad’ staat erop. Het is precies tien uur als we langs de Mallumsche Molen lopen. De Berkel ligt alweer achter ons en we lopen Eibergen in. Hier staat toch wel een bijzonder mooi pand. Ik dacht meteen, dit kon weleens het (voormalige) gemeentehuis zijn van Eibergen. En dat blijkt ook zo te zijn, maar het pand staat op de nominatie om gesloopt te worden.
Oh wacht, ik begrijp dat de kantoorgebouwen links en achter ‘villa Smits’ inmiddels zijn gesloopt. De villa Smits is toentertijd door burgemeester Smits geschonken aan Eibergen. Ik neem aan dat deze villa wel blijft staan. Dit is de Oude Mattheüs kerk uit de 15e eeuw. Het is zondag en twintig minuten na tienen. Zou er wat te doen zijn? Of zouden ze zich houden aan het bijbels gebod dat de ‘rustdag’ op zaterdag (Shabbat) valt? We lopen al een tijdje door Eibergen, maar tot nu toe zien we geen open restaurant.
Restaurant De Klok! Zou het open zijn? We zien mensen binnen zitten en inderdaad, we kunnen terecht.
Nou, dat ziet er zeker niet verkeerd uit. En de KMA is ook van prima kwaliteit. De Appeltaart is huisgemaakt en ook de slagroom is 100%. De Koffie is van Beukenhorst, uiteraard dik voor elkaar. Om tien over elf stappen we op.
Iets verder staat de Nieuwe Mattheüskerk gebouwd in 1935. Was die oude ‘op’ of zo?
Oh, dit is een rooms-katholieke kerk, begrijp ik. Zouden er nog voldoende kerkgangers in Eibergen actief zijn om deze beide kerken overeind te houden? Ik vind het wel flauw dat de parochie dezelfde naam gebruikt als de Protestantse gemeente. Is dat pesten of gewoon afgesproken? Een dikke kilometer verder lopen we Eibergen uit en meteen wordt het landelijk. Fijn lopen op zo’n gravel fietspad en zeker nu omdat de fietsers het laten afweten. In een landelijke omgeving horen natuurlijk boerderijen, maar deze is zo te zien omgebouwd in een villa. We hebben de Olden Eibergsedijk achter ons gelaten en inmiddels lopen we op de Molenweg. Tja, soms schijnt de zon volop en dan trekt het weer dicht. Op de open stukken staat veel wind, die we vaak tegen hebben. Vijf minuten later is de zon er weer bij, dat bedoel ik nu. Hm, dit is nog zo’n echte ouderwetse stal en ook nog pal aan de weg. Tegenwoordig staan de koeien in megastallen een eind van de weg af met een afgesloten hek ervoor.
De boeren zijn mega-bang voor dierziektes. Hier is men bezig geweest om de eswallen weer in oude luister te herstellen. Het bos ziet er een paar maanden niet uit als er hout ‘geoogst’ is, maar daarna zie je er niets meer van. Zo ongeveer elke vijf jaar kun je erdoor met de processor (boomzaagmachine). In de wandelgids wordt dit boerenslootje het Haarlosche Kanaal genoemd. Sowieso lopen we weer een stukje op een grasdijk. Een heuse stuw. Het ziet er hier wel echt Nederlands uit. Er staat een auto, er komt rook uit de schoorsteen, dus ze zijn thuis. Zo te zien moet er hier nog een en ander gebeuren. Dit is de Waterhoekdijk. Nou, hij ligt er prima bij. Zou deze boerderij nog als zodanig in gebruik zijn? Het ziet er allemaal te ‘netjes’ uit en ik mis landbouwmachines. We lopen richting Ruurlo, maar dat staat er niet op. De tekst op de pilaren is volstrekt onleesbaar, maar het moet zijn: ‘De Waterster’ en ‘Gemeente Borculo 1915’. Dit is de laan die een bosje inloopt naar een stervormige vijver. Dit bosje is een 17e eeuws park dat hoorde bij de havezate ‘Hoeve’. We vermoeden daar een bankje en daar willen we lunchen, het is bij tweeën. Nou, het klopt en we zitten hier prachtig. Wat een mooi meertje zo met de zon erop. Om kwart voor drie gaan we weer op pad.
Kijk, Ruurlo staat erop, maar we maken straks nog een ommetje over het Graafschapspad. De Kooiveldlaan loopt ook prettig weg. Zoals gebruikelijk wisselen de boscomplexen af met akkerbouwgebieden of weilanden. Dit is de Groenlosche Slinge die tussen Borculo en Lochem uitmondt in de Berkel.
Er zitten hier wel wat stroomversnellingen in. Zomaar een villaatje op het platteland. We zijn alweer een heel stuk verder en lopen hier gelijk op met het Graafschapspad.
Zou het restaurant van Huize Ruurlo open zijn? Daar willen we water halen. Tja, voor de zekerheid bellen we aan bij een hobbyboer en vragen daar water. We kunnen onze bidons zelf vullen in de schuur. Inderdaad, als we tegen vijven langs de Orangerie lopen van Huize Ruurlo blijkt deze gesloten. Goed dat we al water hebben.
Zo, de heer H.D. Melcherts is wel wat van plan. Toentertijd heeft hij de kunstcollectie van Dirk Scheringa van de failliete DSB-bank gekocht. Hoe zou het trouwens met Dirk gaan? Tjonge, de boel zit in de steigers, dit gaat een lieve duit kosten. Ach, Hans Melcherts heeft goed geboerd in de chemie. Zoals uit de foto’s blijkt zijn we om Huize Ruurlo heen gelopen. De markering laat het afweten. Komt dat door die verbouwing? We negeren een bord ‘Rustgebied’ en lopen door. Tja, dit is een landgoed en in principe ga ik daar niet wildkamperen. Ach, ik regel dat anders wel met Hans Melcherts. Iets verder vinden we een mooie gedekte locatie in het bos, ik heb er een goed gevoel bij. Het is twintig over vijf en tien minuutjes later staat mijn tentje. Na het inrichten ervan ga ik er lekker bij zitten. Eerst even een belletje naar Orchideetje. Ook thuis gaat alles naar wens. Mijn pilletjes, een kerriesoepje en dit keer de kaas & spek combinatie van de Fa. Knorr. Dit is toch (vind ik) de lekkerste zeker met de begeleidende Merlot. Toch krijg ik niet alles op, de rest is voor de beestjes.
Afwassen, tandenpoetsen, nog een laatste slokje wijn en om kwart over zeven kruip ik erin. We hebben er vandaag dik 30 kilometer opzitten, dat voel ik wel.