Zondag 30 oktober 2005
Susteren – Roermond
Om half zeven gaat de wekker van mijn mobieltje. Het schemert. Ik had dus toch gelijk dat het een uur eerder licht zou worden! Zoals altijd maak ik thee en havermoutse pap. Ik rol mijn slaapzak en Thermarest-mat op en doe mijn kampeerspullen in de rugzak. Als laatste de tent, eerst moet ik er een kip uitjagen, die beestjes lopen hier los rond.Deze keer zit er wel wat condens op mijn tent. Om acht uur gaan we weer in de benen en lopen meestal over vlak afwisselend terrein. De ene keer door bouwland, dan weer door bossen en dan weer door boomgaarden.Het is zondag, dat betekent dat restaurants pas in de middag open gaan. Hoewel, we zitten nog steeds in Limburg en het is hier gebruikelijk om na de mis een pintje te pakken. Tegen half elf zijn we in Montfort. Eerst lopen we langs de kasteelruïne. De toren staat in de steigers, dat beloofd wat. We lopen het dorp in en even verder, vlak bij de kerk, zien we een café. Er zitten mensen op het terras, dus het is open! We bestellen koffie/thee en uiteraard vlaai. Dat hebben ze, heerlijk.Hoe heet het hier eigenlijk? ‘Aan de kerk’ heet het, net zoals de straat. Lekker in het zonnetje zitten we hier, het weer is schitterend. We blijven hier een vol uur zitten!
Hartelijk aanbevolen dit café. Maar helaas, we moeten verder. Net na Montfort duiken we de bossen in en die houden we eigenlijk tot Sint Odiliënberg.Daar zitten we een half uurtje op een pleintje in de zon. We eten wat en de voeten krijgen de nodige aandacht.Op het hoogste punt van Sint Odiliënberg staat een abdijkerk waarvan de oudste delen uit de 11^e eeuw stammen.Nu is het nog een goede zeven kilometer tot Roermond, het eindpunt van dit traject.
Vlak voor Roermond lopen we links en rechts door immense bergen zand. Het blijkt dat ze hier bezig zijn met de aanleg van de A73. Iets verderop komt een tunnel onder het riviertje de Roer. Nog even verder betreden we het park rond kasteel Hattem. Hier is ook een oorlogsmonument waar de militairen die gevallen zijn in Indië, Nieuw-Guinea en tijdens vredesoperaties herdacht worden. Ik ben hier voor het eerst, ik wist niet eens dat er een monument voor gevallen vredessoldaten bestond. Nu blijkt dat het monument voor de gevallenen in Indië en Nieuw-Guinea al bestaat sinds 1988 en het monument voor de overige vredesoperaties sinds 24 oktober 2003.Ik ben onder de indruk. Verder maar weer, door de stad. Uiteraard raken we de markering kwijt en lopen op de VVV-bordjes richting station. Gezien de werkzaamheden op het traject Utrecht – Amsterdam besluiten we de voettocht met een drankje uit de Wizzl. We hebben er vandaag zo’n 25 kilometer opzitten. Op een bankje in het zonnetje wachten we op de intercity van 15.32. Precies op tijd komt hij voorrijden. Met z’n vieren reizen we naar Utrecht waar we afscheid van elkaar nemen. Zelf haal ik precies de stoptrein van 17.02 richting Zwolle en om 17.37 ben ik in ons dorpje. Twee uurtjes, dat red je met de auto echt niet! Vijf minuten later zit ik met mijn zoon in restaurant Peacocks. Tjonge, wat is het druk hier, gelukkig is er nog een tafeltje voor twee vrij. Orchideetje is nog in Brussel en komt pas morgen thuis. Ik voel mijn voetzolen, zou dat van het warme weer komen? Wat een prachtig weer hebben we gehad, onvoorstelbaar, en wat een prachtige voettocht.
Dit nemen ze ons niet meer af! Saskia, Dorien en Karel: bedankt.