Zondag 29 november 2009
Griendtsveen – Rips
Gisteravond regende het nog lang en er stond ook nog veel wind. Ik sta om half zeven op en tegen achten gaan we op weg. Het is gelukkig droog. Elke paar honderd meter staat er een kazemat, de eerste foto is om 08.05 uur genomen met een halve seconde sluitertijd. Tja, het was nog schemerig. De kazematten zijn afgesloten met een hangslot. Er zit een bordje op dat hier vleermuizen overwinteren. Het is nu alweer half negen en het is al een stuk lichter, vandaar dat deze kazematten er scherper op staan. Er zijn er hier meer dan 500 neergezet, het is niet te geloven. Bij de N270 gaan we linksaf en verlaten de Peel Raamstelling. Iets verder staat een gedachteniskruis ter herinnering aan de schuurkerk die hier in 1648 is neergezet.
Deurne viel bij de vrede van Munster definitief toe aan de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en ‘paepsche stoutigheden’ werden verboden. Net over de grens, op het grondgebied van het Spaanse Venray, kwam toen een katholieke bidschuur te staan.
In 1672 bracht de Franse verovering godsdienstvrijheid voor de katholieken en na het vertrek van de Fransen kwam er een milder regiem. De grenskapel kon daarom gesloten worden. Iets verder slaan we rechtsaf en via akkerland bereiken we de Deurnese Peel. Nou ja, het is meer Bos dan Peel en groot is het niet. Even verder is het weer akkerland gevolgd door een stukje fietspad. Iets voorbij de visvijver staat een schuilhut. Goed, het is droog, maar in ieder geval zitten we hier prima uit de wind. Tijd voor een bakje eigengemaakte koffie en iets te knabbelen. Tegen half elf gaan we weer op stap en bereiken het bosgebied van de Stippelberg.
Aan de rand grazen Schotse Hooglanders. Het zijn vervaarlijke beesten, maar gelukkig goedaardig van karakter. Doe mij en andere wandelaars een plezier en geef ze niets te eten. Reino gaat voorop, als Friezin weet ze precies hoe met deze beesten om te gaan. Dit is maar een kleintje. Deze is al wat groter of lijkt dat maar zo omdat het een stier is? Deze jongens staan precies op het pad, maar na enig aandringen gaan ze voor ons aan de kant. Iets verder lopen we dan echt het bos in. Het is nog maar een paar kilometer naar de bushalte. Middenin het bos staat dit prachtige huis. Toch wel vrij eenzaam wonen. Om half twaalf bereiken we de bushalte ‘Boswachter’ bij het op enkele kilometers afstand gelegen dorp Rips. Tja, dit is feitelijk het punt om te stoppen. Ik moet nog drie uur reizen en wil liefst bijtijds thuiskomen om mijn natte kampeerspullen uit te hangen. Reino wil nog 12 kilometer doorlopen tot het dorp Handel. OK, we splitsen, dat traject bewaar ik tot de volgende keer. De bus is redelijk op tijd, maar ik heb de pech dat tot twee keer toe een trein net voor mijn neus wegrijdt. Uiteindelijk ben ik even na drieën in ons dorpje. Tijd genoeg om op te ruimen en te douchen. Zoals gebruikelijk dineer ik met Orchideetje en zoonlief in restaurant Peacocks. Reino: bedankt en tot de volgende keer.